By Δεν περιμένει κανείς να γίνει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη, όπως είναι ο μπασκετικός, όμως τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσει σε θέματα προπονητή, μεταγραφών και συσπείρωσης του κόσμου.
Γράφει ο Λ. Μπακολιάς.
Αυτό που ζει ο Παναθηναϊκός, η Αθήνα εδώ και λίγες μέρες, δεν έχει προηγούμενο. Όσα έχουν ακολουθήσει το μεγαλείο της κατάκτησης της Euroleague απ’ τους Πράσινους στο Βερολίνο. Εκεί όπου βίωσε ο αθλητισμός ένα απ’ τα ομορφότερα «παραμύθια» που έχουν γραφτεί ποτέ. Μιας μυθικής κατάληξης στην κορυφαία διοργάνωση για φέτος, κόπων, μόχθου, αγωνίας, άγχους, δουλειάς, χρημάτων, πόνου, τα πάντα. Γιατί; Για να είναι ο Παναθηναϊκός εκεί που πρέπει, για να είναι οι Παναθηναϊκοί χαρούμενοι.
Το… τσουνάμι που ακολούθησε απ’ τον κόσμο, περιγράφεται μόνο ως σοκαριστικό. Μη γελιόμαστε, ακόμη κι όσοι αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του Παναθηναϊκού, όσοι αγαπούν το σύλλογο, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν τις εικόνες που είδαν. Τη «δίψα», την «τρέλα», τη συσπείρωση. Καταστάσεις που σε κάνουν να ανατριχιάσεις, γιατί είχαμε χρόνια να ζήσουμε μια τόσο δυνατή στιγμή επίδειξης του Παναθηναϊκού μεγαλείου. Από την αγωνιστική επιτυχία, μέχρι την οπαδική θάλασσα που χανόταν στο μάτι σου λες και πρόκειται για νερό στο ωκεανό.
Ακούμε διάφορες συζητήσεις και συγκρίσεις, βάζοντας στην αντίπερα όχθη τα ποδοσφαιρικά. Αυτόματα λάθος δηλαδή, γιατί όταν κάτι το αγαπάς δεν το χωρίζεις. Το ενώνεις, το βοηθάς όπου είναι αδύνατο, ενώ το δυνατό το επιβραβεύεις. Όντας πάντα αυστηρός και έχοντας απαιτήσεις φυσικά.
Το θέμα λοιπόν, δεν είναι να συζητάμε αν «έσβησε» η κούπα της Euroleague το κύπελλο του ποδοσφαίρου. Ναι, προφανώς δεν υπάρχει σύγκριση για τη βαρύτητα των επιτυχιών. Αλλά αυτό δε θα ίσχυε ακόμη και πρωτάθλημα να είχε κατακτήσει το ποδόσφαιρο; Οπότε είναι μια συζήτηση εντελώς ανούσια που φέρνει αδικαιολόγητη εσωστρέφεια σε στιγμές Παναθηναϊκής χαράς. Ενός τριημέρου που πραγματικά δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που το έζησε ο σύλλογος.
Αντί λοιπόν να «δείχνουμε» το ποδόσφαιρο ως… αποπαίδι-Παναθηναϊκά ανεπίτρεπτο-πρέπει να σηκώσουμε το δάχτυλο και να του δείξουμε το μπάσκετ. Για να αντιληφθεί πως έτσι γίνεται. Αυτός είναι ο δρόμος. Πάντα τηρουμένων των αναλογιών, γιατί προφανώς δεν μπορεί κανείς να περιμένει απ’ το ποδόσφαιρο να φτιάξει ομάδα που σε ένα χρόνο θα πάρει το Champions League. Τονίζουμε αυτή τη διαφορά απ’ την αρχή, επειδή πάντα κάποιος θα πετάξει την… εξυπνάδα «μα δεν είναι ίδια αθλήματα». Ευχαριστούμε πολύ, κάτι είχαμε καταλάβει.
Και το μπάσκετ του Παναθηναϊκού ήταν σε ανάλογη κατάσταση δυσκολίας. Έχοντας μάλιστα και μεγαλύτερη την απαίτηση, καθώς είχε συνηθίσει τον κόσμο στο να σαρώνει τίτλους επί δεκαετίες. Στο ποδόσφαιρο απ’ την άλλη, ο κόσμος περιμένει ένα πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια που πάνε στα 15 μετά τη φετινή απώλεια.
Τι έκανε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος; Επένδυσε πολλά, αλλά δεν έμεινε εκεί. Γιατί τα λεφτά από μόνα τους, δεν φέρνουν την ευτυχία. Επέλεξε τους κατάλληλους ανθρώπους, οργάνωσε, φανέρωσε όραμα προς τον κόσμο κι αυτός ανταποκρίθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τώρα όσο δύσκολο κι αν μοιάζει να μιλάμε για συσπείρωση στο ποδόσφαιρο κι εκεί μια… σπίθα περιμένει ο κόσμος. Το απέδειξε όποτε την αντιλήφθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Απλά δυστυχώς η σπίθα του ποδοσφαίρου για κάποιο λόγο πάντα καταλήγει σε δυναμίτη που ανατινάζεται και διαλύει τα πάντα.
Το μπάσκετ πήρε τον Αταμάν. Έναν άνθρωπο που δε ζήτησε χρόνο, δεν ήθελε χρόνο για να «χτίσει», έχει την σαρωτική προσωπικότητα πέρα απ’ την ξεκάθαρη ικανότητα να κάνει το μηδέν-δέκα μέσα σε μήνες. Γι’ αυτό και επιλέχτηκε. Τον αντίστοιχο Αταμάν πρέπει να φέρει κι ο Παναθηναϊκός. Πάντα τηρουμένων των αναλογιών, επειδή ο αντίστοιχος Αταμάν στο ποδόσφαιρο είναι ο Γκουαρντιόλα, ο Κλοπ, ο Αντσελότι… Εννοούμε να βρει το ποδοσφαιρικό τμήμα, τον καλύτερο προπονητή ίσως και της ιστορίας του. Σε επίπεδο προοπτικής και προσωπικότητας για να κουβαλήσει τις δυσκολίες και να εμπνέει τον κόσμο. Συν ασφαλώς την ίδια την προπονητική ικανότητα.
Αντίστοιχα να γίνει μεγάλη επένδυση σε παίκτες. Όσοι χρειαστεί να έρθουν, όσους θελήσει ο προπονητής. Αυτοί όμως, να είναι οι καλύτεροι που θα παίζουν στην Ελλάδα χωρίς να μπαίνουν καν σε debate. Όχι για τον εντυπωσιασμό, αλλά για να «κουμπώσουν» σε ένα σύνολο που θα υπενθυμίσει στον Παναθηναϊκό πως γίνονται οι επιτυχίες.
Εκεί όπου δυστυχώς το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να παραδειγματιστεί, είναι το ΟΑΚΑ. Αυτή η τεράστια μαγκιά του μπασκετικού τμήματος και η επένδυση φυσικά για να μετατραπεί με το καλό στην καλύτερη και ομορφότερη αρένα της Ευρώπης. Στο ποδόσφαιρο απλά διαβάζουμε εξελίξεις που δεν… ενθουσιάζουν κιόλας αναφορικά με το γηπεδικό. Κι εκεί η επιστροφή στο ΟΑΚΑ κάνει μεγαλύτερη την ανάγκη για να «σοκάρει» τον κόσμο αναφορικά με την ομάδα.
Με την καλή έννοια του σοκαρίσματος προφανώς, επειδή τα σοκ τα έχουμε μάθει για κακό στο ποδόσφαιρο. Το ΟΑΚΑ συνεχίζει να είναι ένα αχανές γήπεδο που δεν υπάρχει σύγκριση με τη Λεωφόρο ως έδρα. Για να «ζεστάνει» εκεί τον κόσμο λοιπόν, πρέπει να συμβεί μέσω της ομάδας και των προσώπων της. Σε αυτή την περίπτωση, θα έχει και νόημα αυτή η μετακόμιση.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις ξερές συγκρίσεις. Ας δούμε την ουσία του πράγματος. Το παράδειγμα του μπάσκετ επιβάλλεται να το δει ως κάτι που πρέπει να μιμηθεί το ποδόσφαιρο, πάντα τηρουμένων των αναλογιών. Είναι ο ασφαλής δρόμος, ο σίγουρος. Δεν είναι κακό να ακολουθήσει κανείς τον επιτυχημένο, ακόμη κι αν το κάνει φανερά. Το κακό είναι να νομίζει διαρκώς πως θα βρει έναν δικό του διαφορετικό δρόμο και τελικά να τα κάνει σαλάτα.
Πηγή: sdna.gr
Comments