By Μπορεί η ζωή να είναι γραμμένη από αυτά που έχουν συμβεί, αλλά η σκέψη πάντα τρέχει στο «τι θα γινόταν, αν…», το περίφημο «what if?»
Τι θα γινόταν αν δεν είχε φύγει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, για παράδειγμα;
Πολλοί αναρωτιούνται, κανείς φυσικά δεν μπορεί να πει με σιγουριά.
Τι θα γινόταν αν, έφευγε μεν ο Γιοβάνοβιτς, αλλά αντί του Τερίμ, είχε έρθει κάποιος άλλος προπονητής, που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον Παναθηναϊκό καλύτερα;
Επίσης κανείς δεν ξέρει. Τι θα γινόταν αν ο Τερίμ δεν έφευγε μετά την τρίτη συνεχόμενη ήττα, αλλά νωρίτερα, π.χ. μετά την ήττα από τον Άρη, ώστε να προλάβει η ομάδα να «συμμαζευτεί» και να παρουσιαστεί πιο ανταγωνιστική στα τελευταία ματς της σεζόν;
Δεν θα μάθουμε ποτέ – ωστόσο μάθαμε με τον πιο σκληρό τρόπο, με το 4-1 από τον ΠΑΟΚ, τι σημαίνει να έχει χαθεί εντελώς κάθε είδους σύνδεση ανάμεσα στον προπονητή κα9ι τους παίκτες.
26 αγώνες, 14 νίκες, έξι ισοπαλίες, έξι ήττες και η πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Αυτός είναι ο απολογισμός του Τερίμ στον Παναθηναϊκό, στους μήνες που έμεινε στην Ελλάδα.
Δυστυχώς – για τον Παναθηναϊκό και για τον ίδιο – ο Τερίμ απέτυχε: ήρθε για να πάρει το πρωτάθλημα και φεύγει αφήνοντας τον Παναθηναϊκό με την πλάτη στον τοίχο και τον κίνδυνο να μείνει τέταρτος και να πρέπει να διεκδικήσει την έξοδό του στην Ευρώπη μέσα από την κατάκτηση του Κυπέλλου.
Συμβαίνουν αυτά θα έλεγε κανείς, μόνο που στον Παναθηναϊκό δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αποτυχίες, αναποδιές, λανθασμένες επιλογές και χαμένους στόχους. Διότι η κατάσταση είναι οριακή τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά.
Ο «παλιόφιλος» Χρήστος Κόντης
Η συζήτηση που γινόταν τις τελευταίες μέρες, ήταν «αν φύγει ο Τερίμ, ποιος μπορεί να αναλάβει την ομάδα για δυο παιχνίδια, που είναι τόσο πολύ κρίσιμα»;
Και είναι αλήθεια ότι αυτό ήταν ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός είχε βρει τον προπονητή της επόμενης μέρας από τώρα, δεν θα είχε κανένα νόημα να του ζητήσει να καθίσει στον πάγκο σε αυτή τη στιγμή και προφανώς και εκείνος δεν θα είχε καμία διάθεση να κάτσει στον πάγκο μιας ομάδας όπου δεν γνωρίζει ούτε καν τα ονόματα των παικτών και να διακινδυνεύσει να ξεκινήσει τη θητεία του με μια ενδεχόμενη αποτυχία – καταστροφή.
Ο Χρήστος Κόντης, που το τελευταίο διάστημα κάθισε στον πάγκο του Βόλου και τον «έσωσε» με σχετική άνεση, είναι η καλύτερη διαθέσιμη λύση: ξέρει την ομάδα καλά, καθώς ήταν στον πάγκο της για 2,5 χρόνια, ως συνεργάτης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Είναι ένας άνθρωπος για τον οποίον όλοι έχουν καλά λόγια να πουν, τόσο για το χαρακτήρα του, όσο και για τον επαγγελματισμό του.
Και σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να «ταρακουνήσει» τους παίκτες, να τσιγκλήσει τον εγωισμό τους και να τους συσπειρώσει ενόψει του ματς με τον Ολυμπιακό και του τελικού κυπέλλου, την παρούσα στιγμή, είναι ο Κόντης.
«Ένοχος» ο Τερίμ. Οι παίκτες;
Αφού έπεσε όλο το ανάθεμα και όλο το μερίδιο της αποτυχίας στον Τερίμ και τη διοίκηση που τον έφερε, διώχνοντας το Γιοβάνονιτς, το ερώτημα που ακολουθεί είναι το εξής: οι παίκτες δεν έχουν κανένα μερίδιο;
Πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο; Έκαναν από την πλευρά τους τα πράγματα σωστά, αλλά χαντακώθηκε η προσπάθειά τους από τις επιλογές του Τερίμ; Αυτή θα ήταν μια μάλλον εύκολη και απλοϊκή εξήγηση…
Ακόμα κι αν οι παίκτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον προπονητή ή ο προπονητής στους παίκτες, ακόμα κι αν οι μισοί ήταν «πλακωμένοι» μαζί του ή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις επιλογές του, ακόμα κι αν η ψυχολογία τους τραυματίστηκε ή διαλύθηκε από τη συμπεριφορά του ή τις αποφάσεις του ή τις αλλαγές διάταξης ή οτιδήποτε άλλο, έχουν και εκείνοι το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι εδώ και πολύ καιρό, μπαίνουν νωθρά στο ματς και δέχονται γκολ νωρίς.
Σχεδόν σε κάθε ματς κάποιος θα κάνει ένα σοβαρό λάθος, που προσφέρει γκολ στον αντίπαλο.
Πάνε δεύτεροι στις μονομαχίες, χάνουν τους προσωπικούς τους αντιπάλους, παίζουν χωρίς πάθος – όχι όλοι φυσικά αλλά αρκετοί.
Μόνο που η ομάδα είναι μια αλυσίδα, όπου όλοι της οι κρίκοι έχουν τη σημασία τους: αν όλοι δεν είναι συντονισμένοι και συγχρονισμένοι, αν δεν εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, τότε η ομάδα αποτυγχάνει.
Η αλλαγή ενός προπονητή, είναι πάντα η πιο εύκολη λύση όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά – πολύ πιο εύκολη από το να διώξεις ή να βάλεις στο «ψυγείο» δυο, τρεις ή πέντε παίκτες, μεσούσης της σεζόν.
Αλλά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου είναι κοντά και τότε θα κριθούν όλοι – όχι μόνο οι δανεικοί ή αυτοί των οποίων το συμβόλαιο τελειώνει, αλλά και αυτοί που δεσμεύονται με συμβόλαιο.
Είναι (και) στο δικό τους χέρι, να κλείσει αυτή η δύσκολη χρονιά όσο καλύτερα γίνεται, δίνοντας το 200% στα δυο τελευταία ματς, ώστε ο Παναθηναϊκός να τερματίσει τρίτος στο πρωτάθλημα και να πάρει το κύπελλο.
Να γίνει ένα damage control όσο γίνεται καλύτερα, ώστε να γίνει μετά ο προγραμματισμός και οι συζητήσεις για την επόμενη σεζόν, με λίγη περισσότερη ηρεμία.
Comments