By Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα…
«Χάνει όλη την υπόλοιπη σειρά ο Χουάντσο». «Ο Χουάντσο είναι στην Ισπανία για να τον δει γιατρός». «Η απογοήτευση της χρονιάς»… Κι όμως ο «ηθοποιός», όπως κοροϊδευτικά τον αποκαλούν διάφοροι, επέστρεψε… Ήταν καθοριστικός στο κρίσιμο game 5 και στα ματς του επερχόμενου Final-4 έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί στον παράγοντα «X» που θα «αναγκάσει» την εταιρεία ένδυσης που ντύνει τον Παναθηναϊκό να ράψει και 7ο αστέρι στην εμφάνιση της επόμενης περιόδου.
Ξεκινάμε μια μία παραδοχή που έτσι κι αλλιώς συνιστά κοινή διαπίστωση. Η συνολική παρουσία του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ σε αυτή την σεζόν, ως τώρα, κρίνεται απογοητευτική. Σε 29 παιχνίδια Ευρωλίγκας ο Ισπανός φόργουορντ καταγράφει κατά μέσο όρο 4.3 πόντους, 3.6 ριμπάουντ, 0.5 ασίστ, 0.6 κλεψίματα και 0.3 μπλοκ, έχοντας αρκετές απογοητευτικές βραδιές και μερικές που υπήρξε πραγματικά καλός, χωρίς όμως να κλέψει ποτέ την παράσταση.
Για τον Παναθηναϊκό πάντως αποδείχθηκε ευλογία που το διάστημα της απουσίας του μπόρεσε να κάνει το (πολυαναμενόμενο εδώ και καιρό) step up ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τότε θα καταλάβαιναν καλύτερα ακόμη και οι αμφισβητίες, πόσο κομβική είναι η ύπαρξη του (καλού) Χουάντσο στην πεντάδα του.
Μα, θα πει κάποιος, Παπαπέτρου και Ερνανγκόμεθ δεν παίζουν καν στην ίδια θέση… Στην θεωρία, ναι. Ο ένας είναι 3άρι και ο άλλος 4άρι, μα στο σύγχρονο μπάσκετ είναι αστείο να κάνεις τέτοιες διακρίσεις και διαχωρισμούς όταν πλέον το πιο σημαντικό κριτήριο είναι το πώς μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιηθεί στο εκάστοτε σχήμα.
Με λίγα λόγια ο Παπαπέτρου μπήκε στα… παπούτσια του Χουάντσο κι έδωσε στον Παναθηναϊκό τα πράγματα που κάνει καλά (και) ο Ισπανός, τα οποία και μπορούν να αποδειχτούν καθοριστικά στην προσπάθεια των πράσινων για κατάκτηση της κορυφής.
Ίσως το καλοκαίρι ορισμένοι να πίστεψαν ότι το τριφύλλι έφερνε στην Ελλάδα τον «κάτι σαν Βεζένκοφ», πιθανότατα επηρεασμένοι από τα κατορθώματα του Ερνανγκόμεθ με την εθνική Ισπανίας, αλλά η αλήθεια είναι πως για να βγάλει όλον τον (καλό) εαυτό του στο γήπεδο, αυτός ο τύπος χρειάζεται να νιώσει μέρος ενός συνόλου που λειτουργεί καλά.
Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία παικτών που συμπληρώνουν και μετατρέπουν ένα απλά καλό σύνολο σε εξαιρετικό, χάρη σε δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά. Έχει την ευφυΐα να αντιληφθεί τα συστήματα και να συμμετέχει σε κάθε play στην επίθεση, την ίδια ώρα που στο πίσω κομμάτι του παρκέ είναι εκεί, για να ανταποκρίνεται στις αλλαγές, να μπορεί να μαρκάρει παίκτες ακόμη και 20 πόντους πιο κοντούς –αν χρειαστεί-, ή να εξασφαλίσει ένα αμυντικό ριμπάουντ απέναντι σε πιο ψηλά κορμιά.
Τι του λείπει; Μα, αυτό που περιμέναμε και ίσως αυτή η προσμονή μας τύφλωνε από το να δούμε τα υπόλοιπα. Η συνέπεια στο μακρινό σουτ…
Προφανώς και θα ήταν ουτοπικό να περίμενε όντως κανείς μια «πράσινη» εκδοχή του Σάσα Βεζένκοφ που θα έδινε κάθε βράδυ σόου με την ευστοχία του έξω από τα 6.75 μέτρα. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι το 26.9% (18/67) που είχε στα σουτ τριών πόντων συνολικά εφέτος, ή –ακόμα χειρότερα- στο απογοητευτικό 14.3% (1/7) στα δύο παιχνίδια που έπαιξε απέναντι στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, υπάρχει χαώδης απόσταση διάολε!
Τα πράγματα είναι απλά. Έχουμε και λέμε. Τα σημεία αναφοράς της ομάδας του Εργκίν Αταμάν είναι δεδομένα…
Ο Σλούκας είναι ο ηγέτης του Παναθηναϊκού από σχεδόν κάθε άποψη. Έχει την εμπειρία, τις παραστάσεις (11o Final-4!), την ικανότητα, την φυσική θέση του «1», το βαρύ συμβόλαιο, την μετακίνηση από τον Ολυμπιακό. Όλα «πάνω» του… φωνάζουν ότι στις πλάτες του θα πέσει τεράστιο φορτίο.
Έχει την ευλογία δίπλα του να βρίσκεται ο Ναν. Ίσως ο καλύτερος αμερικανός γκαρντ που ήρθε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Αν και ακόμη λιγάκι αφελής και άμαθος στην κουλτούρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, βελτιώνεται συνεχώς και αν τελικά παραμείνει εδώ γύρω και δεν κάνει χρήση του NBA opt-out, τα επόμενα χρόνια θα δούμε φοβερά πράγματα από αυτόν. Όχι, βέβαια, ότι έχει κάνει και λίγα ως τώρα. Με απλά λόγια. No Nunn, no party και σίγουρα no final-4.
Ο Ματίας Λεσόρ. Ναι χάνει βολές. Ναι είναι επιρρεπής στα λάθη. Ναι συχνά στα χεντς-άουτ αφήνει τη ρακέτα απροστάτευτη. Αλλά παίζει ρε φίλε 35 λεπτά ανά αναμέτρηση σε ΟΛΕΣ τις αναμετρήσεις, ΟΛΗ τη χρονιά… Αν μπορούσε να παίρνει ανάσες, θα ήταν δυο φορές πιο συνεπής στα καθήκοντά του και άλλες τόσες φορές καλύτερος. Επί της ουσίας (και με κάθε σεβασμό στην προσπάθεια που καταβάλει ο Αντετοκούνμπο αλλά και στα καψώνια που τρώει ο Μπαλτσερόφσκι) είναι ο μοναδικός ψηλός του Παναθηναϊκού. Και στο Βερολίνο η δική του καλή παρουσία θα κρίνει πάρα μα πάρα πολλά.
Οπότε τι μένει; Μα φυσικά το τι θα συμβεί με τους φόργουορντ της ομάδας, εκεί που η κατάσταση όλη τη χρονιά ήταν αρκετά παράξενη. Ο Μήτογλου ξεκίνησε σαν δαιμονισμένος, αργότερα έπεσε και τελικά καταγράφει μια καλή επιθετικά χρονιά, με μπόλικα προβλήματα στις άμυνές του. Ο Παπαπέτρου «αναστήθηκε» στο τέλος, έχοντας περάσει και πολλά θέματα υγείας και κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Χουάντσο.
Ο Ισπανός μοιάζει να επιστρέφει την πιο κατάλληλη στιγμή, δείχνοντας έτοιμος να παίξει το πιο πλήρες μπάσκετ του την πλέον κρίσιμη ώρα. Είναι δεδομένο πως Σλούκας και Ναν θα είναι οι πιο «μαρκαρισμένοι» στόχοι της αντίπαλης άμυνας που θα προσπαθήσει (προεξάρχοντος του Καλάθη στον ημιτελικά με την Φενέρμπαχτσε) να τους κόψει εκτέλεση, αλλά και δημιουργία. Την ίδια ώρα που ο Λεσόρ θα αποτελεί τον προφανή στόχο στη ρακέτα.
Εφόσον αυτό συμβεί, η απόδοση των «φτερών» θα είναι κομβική. Με τον Παναθηναϊκό να παίζει ανελέητο πικ εν ρολ, η έξτρα πάσα και το μακρινό σουτ από αδύναμη πλευρά μάλλον θα είναι σκηνή που θα δούμε πολλές φορές. Και αυτή θα είναι η ευκαιρία του Χουάντσο να μετατραπεί στον απόλυτο πρωταγωνιστή, τιμωρώντας τις αντίπαλες άμυνες και αποδεικνύοντας ακόμη και σε αυτούς που μετράνε ακόμη τους παίκτες μόνο από τους… πόντους, πως τα 2.000.000 που παίρνει τα αξίζει και με το παραπάνω.
Comments