Δεν ψάχνει απλά προπονητή, θέλει τον καλύτερο της 20ετίας

Έρχεται το ματς με τον ΠΑΟΚ. Κρίσιμο, σημαντικό, σπουδαίο, μπλα, μπλα, μπλα. Δεν ειρωνευόμαστε, ισχύουν όλα αυτά. Απλά είναι μεγάλο το «άδειασμα» που υπάρχει για να σκεφτεί κανείς τακτικά έναν αγώνα έστω και τέτοιας σημασίας, με αυτό τον αντίπαλο. Πώς μπορεί και ποιος μπορεί να «ψήσει» τον Παναθηναϊκό υποστηρικτή πως πρέπει να ασχοληθεί με το ίδιο ενδιαφέρον, τη στιγμή που αντί για να κυνηγά το πρωτάθλημα η ομάδα του δίνει μάχη για να παίξει στην Ευρώπη.

Από τώρα μέχρι και τον τελικό κυπέλλου με τον Άρη, τα αγωνιστικά έχουν αποκτήσει διπλό ενδιαφέρον για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας: Στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός θέλει νίκη στη Λεωφόρο για να πάρει τον τίτλο να μην συμβεί σε καμία περίπτωση και φυσικά επικράτηση στον τελικό κυπέλλου επειδή είναι τρόπαιο. Θα το χαρούν οι πάντες, γλυκαίνοντας κάπως την πίκρα της δεδομένης αποτυχίας στη σεζόν.

Υπάρχει και το συλλαλητήριο που έχουν ανακοινώσει οι οργανωμένοι οπαδοί, το οποίο αφορά το σύνολο των οπαδών φυσικά. Εντελώς διαφορετική κατάσταση απ’ το 2008, προφανώς επειδή δεν υπάρχει επόμενη μέρα σε επίπεδο ενδιαφέροντος. Αυτό δεν το λέμε για να αποδυναμώσουμε το παραμικρό, ίσα-ίσα το μήνυμα είναι τεράστιο απ’ αυτή την κίνηση.

Κυρίως γιατί είναι αυτό το «δεν πάει άλλο». Αυτό το «δεν αντέχουμε» των Παναθηναϊκών που έχουν τραβήξει απίστευτα πολλά εδώ και 14 χρόνια. Το μήνυμα αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό χωρίς αστερίσκους και «αλλά». Ξεκινάμε από εκεί και προφανώς τα υπόλοιπα θα τα δούμε όλοι στην πορεία.

Αισιοδοξία για το μέλλον με τα τωρινά δεδομένα, δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα. Λόγω του επηρεασμού απ’ το σήμερα και των δεδομένων που διαμορφώθηκαν. Συγκριτικά πάντα και με τον ανταγωνισμό, τον οποίο εννοείται πρέπει να «κοιτά» ο Παναθηναϊκός, χωρίς κόμπλεξ και χωρίς να εστιάζεται διαρκώς κάτι αρνητικό απλά για να μειωθεί με το ζόρι η δυναμική και η δυνατότητα των υπολοίπων.

Το βασικό σημείο εστίασης, προφανώς και είναι ο προπονητής. Δε λέμε για το τώρα, συζητάμε πάντα με βάση τη νέα σεζόν. Εκεί όπου η λογική λέει πως δε θα υπάρχει Τερίμ αλλά κάποιος άλλος στη θέση του. Διαφορετικά με όσα έχουμε δει, θα μοιάζει όντως με… λευκή πετσέτα.

Η απόφαση θα είναι κρίσιμη και καθοριστική. Ίσως να μιλάμε για την σημαντικότερη απόφαση της τελευταίας 20ετίας. Ο τεχνικός που θα προσληφθεί πρέπει να είναι από κάθε άποψη ο κορυφαίος της 20ετίας. Ακούγεται υπερβολικό, όμως πραγματικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να είναι άκρως ανταγωνιστικό το Τριφύλλι απ’ την ερχόμενη σεζόν. Εκτός αν έρθουν παίκτες επιπέδου Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί αλλάζει το πράγμα. Επειδή όμως δε θα γίνει αυτό, ας εστιάσουμε στον προπονητή.

Αυτόματα με το που θα γίνει αλλαγή στον πάγκο, υπάρχει μειονέκτημα. Το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί να περάσει τη φιλοσοφία του, τα θέλω του, τις ιδέες του, να βρεις ρόλους και πάει λέγοντας. Η ΑΕΚ με τον Αλμέιδα, ο ΠΑΟΚ με τον Λουτσέσκου και πλέον ο Ολυμπιακός με τον Μεντιλίμπαρ, είναι πιο μπροστά εκ των πραγμάτων.

Συν τοις άλλοις, δε θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που και οι τρεις συγκεκριμένοι αντίπαλοι να είχαν τόσο καλούς προπονητές. Κάτι που δεν γίνεται να παραγνωρίζει κανείς, είτε τον ενοχλούν κάποιες συμπεριφορές, είτε όχι. Αυτόματα λοιπόν, ο πήχης είναι υπερβολικά ψηλά. Αν δεν τον περάσουν οι Πράσινοι, θα έχουν «υπογράψει» άλλη μια σεζόν αποτυχίας.

Εδώ ερχόμαστε στη γνωστή ανάλυση περί χρόνου. Θέλει χρόνο ο νέος προπονητής; Σαφώς. Θέλει διάστημα προσαρμογής; Δεν το συζητάμε καν. Τα έχει όλα αυτά; Όχι. Στον Παναθηναϊκό αυτή η… πολυτέλεια δεν υπάρχει πλέον. Δυστυχώς, χωρίς να είναι σωστό αλλά δε γίνεται κι αλλιώς, ο προπονητής που θα έρθει αυτόματα θα πάρει στην πλάτη την πίεση των συνεχόμενων αστοχιών και αποτυχιών του κλαμπ. Των λαθών που δεν έπρεπε να γίνουν, αλλά έγιναν.

Γι’ αυτό λέμε πως χρειάζεται ο καλύτερος προπονητής της 20ετίας. Εργατικός, ικανός, με προσωπικότητα, σε ανοδική πορεία αλλά συγχρόνως να έχει εμπειρία μην προσληφθεί για να μάθει στον Παναθηναϊκό τον πρωταθλητισμό και την πίεση. Σωστές και σύγχρονες ποδοσφαιρικές ιδέες, βιογραφικό που να προδιαθέτει τον κόσμο να τον ακολουθήσει και να τον εμπιστευτεί. Το Τριφύλλι το έχει ανάγκη αυτό, ο προπονητής είναι περισσότερα απ’ όσα προϋποθέτει ο ρόλος του.

Φυσικά αυτός ο άνθρωπος πρέπει συγχρόνως να εμπνέει και να απαιτεί η παρουσία του, την κατάλληλη και ενδεδειγμένη μεταγραφική ενίσχυση. Όσο κι αν λέμε για το ρόστερ που δεν πρέπει να «ξηλωθεί»-φυσικά και δεν πρέπει, υπάρχει ποιότητα στον Παναθηναϊκό-πάλι θα χρειαστούν αρκετές κινήσεις (έχει γίνει του Μαξίμοβιτς κι έχει συμφωνηθεί του Μπάλντοκ).

Με αυτό τον τρόπο ίσως να εξισορροπήσει την κατάσταση ο Παναθηναϊκός, αναφορικά με τα μειονεκτήματα με τα οποία θα αρχίσει την επόμενη σεζόν σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Όντας παράλληλα η ομάδα που έχασε ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου της, ενώ έχει 14 χρόνια μακριά απ’ το πρωτάθλημα.