Ποδόσφαιρο με ροκ πινελιές

Από την Κόλαση, στον Παράδεισο κι από τη γιούχα, στην αποθέωση. Ο Παναθηναϊκός είναι «ροκ τύπος» και κάπως έτσι θα ροκάρει ως το τέλος της σεζόν.

Στο 5ο λεπτό του ντέρμπι, Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, το σκορ ήταν 0-1 και η βαθμολογική διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες ήταν 9 βαθμοί -με τον Παναθηναϊκό να είναι ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος. Σε εκείνο το σημείο, ξεκίνησε η μουρμούρα, τα συνθήματα κατά της διοίκησης -λες και έκανε το λάθος στην τελική γραμμή ο Αλαφούζος και όχι ο Χουάνκαρ- και η απογοήτευση σκέπασε τη Λεωφόρο. Δέκα λεπτά μετά, αν ο Τσούμπερ έκανε το 0-2, αμέσως μετά το δοκάρι του Μπερνάρ, θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει όλα: Με τι «ψυχή» να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να γυρίσει από το 0-2, απέναντι σε μια πραγματικά καλή ομάδα όπως η ΑΕΚ, έχοντας ένα τόσο μεγάλο αγωνιστικό και ψυχολογικό βάρος στην πλάτη του;

Τελικό σκορ, 2-1, όπως διαμορφώθηκε στο πρώτο ημίχρονο, μέσα σε τρία λεπτά μάλιστα, από την ποδοσφαιρική ποιότητα του Μπακασέτα και την απαράμιλλη φινέτσα του Ιωαννίδη. Η διαφορά από την ΑΕΚ έπεσε στους τρεις βαθμούς, από την κορυφή και 4 από τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός έμεινε «ζωντανός» και έχει μπροστά του τον Άρη στο «Βικελίδης» και τα δυο ματς με τη Λαμία, με έναν και μόνο στόχο: να κερδίσει και να δει παράλληλα τους αντιπάλους του να «φαγώνονται» μεταξύ τους, να χάνουν βαθμούς και να του δώσουν την ευκαιρία να βελτιώσει ακόμα περισσότερο τη βαθμολογική του θέση.

Όλες οι γραμμές του Παναθηναϊκού δούλεψαν καλά – και υπήρχε λόγος

Οι ανατροπές και οι νίκες σε ντέρμπι, δεν έρχονται ούτε συμπτωματικά, ούτε τυχαία. Πρέπει να σχεδιάσει σωστά πράγματα ο προπονητής, πρέπει να τα εφαρμόσουν οι παίκτες του. Αυτή τη φορά ο Φατίχ Τερίμ δεν πήγε σε «τρέλες» με δυο επιθετικούς και αλλαγή συστήματος, αλλά ακολούθησε την ποδοσφαιρική λογική και το σύστημα που ταιριάζει περισσότερο στην ομάδα του: 4-2-3-1. Αλλά με εκπλήξεις: μέσα ο Βέρμπιτς και όχι ο Μαντσίνι στη θέση του τιμωρημένου Παλάσιος. Μέσα ο Αράο, αλλά στα χαφ και όχι στο κέντρο της άμυνας, αντί του Πέρεθ και δίπλα στον Τσέριν. Και μέσα ο Ακαϊντίν, δίπλα στον Γέντβαϊ στο κέντρο της άμυνας.

Είμαι σίγουρος ότι ένα μακρόσυρτο «ωωωχ» ακούστηκε από τους περισσότερους φίλους του Παναθηναϊκού στο άκουσμα του ονόματος του Τούρκου αμυντικού -και όχι άδικα: δεν είχε κάνει καλά παιχνίδια ως τώρα ο Ακαϊντίν και η «χημεία» του με τον Γέντβαϊ ήταν ένα «σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες». Τελικά και η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής επιβίωσε: όχι μόνο ο Ακαϊντίν ήταν ο κορυφαίος της πράσινης άμυνας, όχι μόνο εξουδετέρωσε τον Λιβάι Γκαρσία και ουσιαστικά τον «έκανε αλλαγή», αλλά ταυτόχρονα έδωσε τη δυνατότητα στον Αράο να παίξει -επιτέλους- στην «κανονική» του θέση, αυτή για την οποία αποκτήθηκε. Διότι εδώ που τα λέμε, είναι «ποδοσφαιρική ανωμαλία» να έχεις 6 κεντρικούς αμυντικούς πρώτης γραμμής στο ρόστερ και δυο μικρούς, αλλά να πρέπει να παίζει πάντα και παντού ένας παίκτης που είναι ένας αξιόλογος μέσος, που ξέρει μπάλα και μπορεί και να μαρκάρει αποτελεσματικά και να πασάρει τη μπάλα μπροστά και να πατήσει ακόμα και την αντίπαλη περιοχή.

Το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Φώτη

Όλα του βγήκαν του Τερίμ, εκτός από την επιλογή του Βέρμπιτς, που έδειξε να μην έχει ποδοσφαιρικό ρυθμό. Αλλά, παρά το γεγονός αυτό και ότι ο Μπερνάρ ήταν σε μέτριο βράδυ (κάτι η κούραση, κάτι το προσεκτικό μαρκάρισμα πάνω του όποτε έπαιρνε τη μπάλα, ίσως να τον επηρέασε και το γκολ που έχασε όταν έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι), η δουλειά έγινε διότι ο Αράο με τον Τσέριν «κούμπωσαν» στη μεσαία γραμμή, ο Μπακασέτας έγινε ο «σύνδεσμός» μεταξύ κέντρου και επίθεσης και -κυρίως- ο Φώτης Ιωαννίδης έκανε ίσως το πιο μεστό ματς της καριέρας του: δυο κλεψίματα πάνω στον Μουκουντί, ένα δικό του γκολ και ένα γκολ από τον Μπακασέτα, συμμετοχή στο γκολ που σωστά ακυρώθηκε, μια μεγάλη ευκαιρία στην επανάληψη, ντρίπλες, κερδισμένα φάουλ, πάθος, μυαλό  – ήξερε ακόμα πώς και πότε να κάνει φάουλ για κίτρινη στη μεσαία γραμμή, για να μην δεχθεί μια επικίνδυνη αντεπίθεση η ομάδα του.

Αν κάποιος αναρωτιέται πώς ακριβώς ερμηνεύεται η φράση «ολοκληρωμένος επιθετικός», μπορεί να δει αυτό το 90λεπτο του Φώτη Ιωαννίδη και θα σχηματίσει μια κρυστάλλινη και ξεκάθαρη άποψη. Διότι τα γκολ, οι ασίστ ή οι ντρίπλες, είναι το ένα κομμάτι. Αλλά η πίεση πάνω στα αντίπαλα στόπερ, το να σηκώνει το κεφάλι και να ψάχνει την καλύτερη δυνατή πάσα, να τραβάει παίκτες πάνω του και να ανοίγει διαβάσεις για τους συμπαίκτες του, είναι κάποια από τα πράγματα που ξεχωρίζουν τους πολύ καλούς επιθετικούς από τους κορυφαίους επιθετικούς. Τα λόγια του τζέντλεμαν Αλμέιδα, είναι ενδεικτικά των όσων είδαμε: «Ο ΠΑΟ έχει έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή. Είναι και Έλληνας, οπότε απολαύστε τον».