Παιδιά γεμάτα φιλοδοξία – Το «πρόβλημα» που πρέπει να έχει ο Παναθηναϊκός

Ο όρος «selling club», έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας αναφορικά με το ποδόσφαιρο. Ειδικά σε ομάδες επιπέδου Παναθηναϊκού, οι οποίες δεν είναι στο πρώτο ράφι της Ευρώπης-δεν μπορεί ποτέ να είναι εκεί ένα ελληνικό κλαμπ-όμως έχουν μια κληρονομιά να κουβαλήσουν. Το status του Τριφυλλιού τα προηγούμενα χρόνια προφανώς και χαμήλωσε, όμως ποτέ δε χάθηκε. Πλέον επανέρχεται για τα καλά.

Απλά όσο η διαδικασία των «selling clubs» εξελισσόταν μέσα στο χρόνο, οι Πράσινοι έμεναν πίσω. Δεν είναι τυχαίο πως για τα δεδομένα τους ως μέγεθος, δεν έχουν πραγματοποιήσει μεγάλες πωλήσεις. Και μόνο το γεγονός πως η πώληση Αλεξανδρόπουλου για παράδειγμα, μπαίνει στην ίδια κατηγορία με αυτή του Τζιμπρίλ Σισέ, μιλάει από μόνο του.

Στην ουσία του πράγματος, το να είναι κάποιος selling club θεωρείται πλέον απαραίτητο. Εκτός αν μιλάμε για τη Μάντσεστερ Σίτι ή την Παρί Σεν Ζερμέν. Ακόμη κι αν είναι άχαρο να συζητάμε για έσοδα από πωλήσεις, αυτό ισχύει. Όμως δε θα το «δούμε» λογιστικά το πράγμα. Να μάθει δηλαδή ο Παναθηναϊκός να πουλάει για να βάζει χρήματα στο ταμείο του. Αυτό που ενδιαφέρει τον οπαδό σε οικονομικό επίπεδο, είναι σε κάποια πώληση να πάρει η ομάδα του ποσό που θα χρησιμοποιηθεί για να έρθει καλύτερος παίκτης.

Το σπουδαίο για τον Παναθηναϊκό, ακόμη κι αν μοιάζει με κακό, είναι το «πρόβλημα» που αποκτά ξανά. Με τους παίκτες του να είναι πλέον… λουκούμι για ομάδες του εξωτερικού. Γεγονός που δημιουργεί μια άγνωστη συνθήκη. Διότι κανείς δε γνωρίζει σε λίγους μήνες-ειδικά αν η Εθνική πάει στο Euro-τί μπορεί να «σκάσει» για τον Ιωαννίδη, σε ποσά που τώρα μπορεί να μας μοιάζουν «τρελά». Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τον Τσέριν, ένα παιδί που δεδομένα θα φανεί με τη Σλοβενία καθώς η ποιότητά της είναι χαμηλότερη απ’ την Ελλάδα, οπότε θα ξεχωρίσει σε ένα τέτοιο σύνολο.

Άρα το να συζητιέται τώρα το πόσους παίκτες και που τους θέλει ο Παναθηναϊκός, είναι ιδιαίτερα πρώιμο. Μεταγραφικά το δεδομένο είναι πως οι Πράσινοι πρέπει απλά να είναι σε διαρκή ετοιμότητα. Στο δικό μας μυαλό, μακάρι να μην έρθει καμία πρόταση να μείνουν εδώ και ο Ιωαννίδης και ο Τσέριν και όποιος άλλος μπορεί να προσελκύσει ενδιαφέρον. Αλήθεια όμως, θα έπρεπε ο Παναθηναϊκός να σταθεί εμπόδιο στο παραπάνω βήμα κάποιων παιδιών; Να σταθεί εμπόδιο στην φιλοδοξία και τα όνειρά τους δηλαδή. Όχι είναι η απάντηση. Αλλά συγχρόνως, πάντα με τους κατάλληλους όρους για την ομάδα.

Το όνομα Παναθηναϊκός, αυτόματα πρέπει να σημαίνει υπεραξία. Οι παίκτες του να είναι επιπέδου που καμία Σπόρτινγκ, η οποία γράφτηκε για τον Ιωαννίδη, δε θα σκεφτόταν να πάρει το πολυτιμότερο «πετράδι» του ρόστερ του. Εδώ που τα λέμε, για να φύγει ο Φώτης θα πρέπει να βρεθεί κάτι πολύ ισχυρότερο απ’ την Σπόρτινγκ.

Ξαναλέμε, το οικονομικό που σαφώς ενδιαφέρει την κάθε ομάδα και πρέπει να την ενδιαφέρει, το αφήνουμε χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων. Το να είσαι όμως τέτοια ομάδα, σημαίνει πως γεμίζεις με ποιότητα και φιλοδοξία. Παιδιά που μόνο «ξεζουμισμένο» βιογραφικό δεν έχουν, αλλά το μέλλον τους διαγράφεται λαμπρότατο σε κορυφαίο επίπεδο.

Ειδικά στον Παναθηναϊκό, έχουμε ζήσει το αντίθετο άκρο. Το σχεδόν… ξεπούλημα. Η περίπτωση του Οδυσσέα Βλαχοδήμου είναι η πλέον χαρακτηριστική. Σήμερα αν τον είχε ο Παναθηναϊκός κι ερχόταν η Μπενφίκα, αντιλαμβανόμαστε ποια θα ήταν η στάση του και τί θα χρειαζόταν να δαπανήσουν οι Πορτογάλοι. Γιατί αυτό είναι και το φυσιολογικό.

Όπως φυσιολογικό είναι να έχεις κι αυτή την ανησυχία, του για ποιον θα «σκάσει» πρόταση και πόσο μεγάλη θα είναι. Βιώσαμε καλοκαίρια με δύο γκρουπ στις προπονήσεις γιατί πάντα υπήρχαν «κομμένοι» που δεν έβρισκαν ομάδα να δώσει ένα ευρώ για αυτούς. Ποια φιλοδοξία, ποια ποιότητα δηλαδή…

Κανείς δε θέλει να φύγει ο Φώτης Ιωαννίδης, είναι σαφές. Είναι ένα παιδί που ως Έλληνας κιόλας, καλύπτει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει μια μέρα σημαία του κλαμπ. Η περίοδος αυτή όμως, μάλλον έχει περάσει και ανήκει στο παρελθόν. Αφού είναι μια πραγματικότητα, ο κάθε Παναθηναϊκός πρέπει να εύχεται να γεμίσει η ομάδα του Έλληνες και ξένους που πάντα θα πιάνει… χτυποκάρδι, μην έρθει πρόταση «μαμούθ» για να φύγουν σε μεγάλο πρωτάθλημα.

Y.Γ. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, έχει ήδη πετύχει ένα θαύμα. Το να κοιτάς τη βαθμολογία και να είναι δεύτερος, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, μια τόσο νέα ομάδα και χωρίς να κατορθώσει ούτε σε ένα ματς να έχει όλες τις λύσεις διαθέσιμες, πρέπει να μπει στα βιβλία της διοργάνωσης.