By
Η 4η Μαρτίου ξημέρωσε ως μέρα απέραντης θλίψης και πένθους για την οικογένεια του Παναθηναϊκού. Η Ρούξι δεν είναι πια μαζί μας. Θα είναι όμως πάντα δίπλα μας. Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.
Ακόμα και τώρα που τα γράφω δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και τι έχω διαβάσει. Γιατί η Ρούξι στο μυαλό μου είναι ένας από τους βασικούς λόγους υπερηφάνειας για γενιές και γενιές Παναθηναϊκών. Λόγος που γενιές και γενιές Παναθηναϊκών διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη νοοτροπία που κουβαλούν μέχρι σήμερα.
Η Ρούξι ήταν ο βασικός λόγος που κρατήθηκε ο Παναθηναϊκός ενωμένος σε μια δύσκολη περίοδο του συλλόγου. Σε μία περίοδο που πολλά δοκιμάστηκαν στον σύλλογο. Με τη Ρούξι να κρατάει άπαντες συσπειρωμένους.
Μια περίοδος που το ποδόσφαιρο προσέφερε τη μία στεναχώρια μετά την άλλη και η κατάσταση μύριζε μπαρούτι. Μπάσκετ και βόλεϊ γυναικών κρατούσαν τότε τον σύλλογο. Το μπάσκετ κούρσευε την Ευρώπη και το βόλεϊ γυναικών κάλυπτε το έλλειμα που άφηνε το ποδόσφαιρο.
Κοινή συνισταμένη οι δυο κορυφαίοι παράγοντες του ελληνικού και ευρωπαϊκού αθλητισμού. Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος, που μαζί με τη Ρούξι έδειχναν πως γιγαντώνεται ένας σύλλογος.
Τότε ήταν που η Ρούξι έκανε τόπο συνάντησης, τόπο χαράς και επιτυχιών τον Τάφο του Ινδού. Τότε που μαζί με τις συμπαίκτριές της κράτησε ψηλά την πράσινη σημαία. Σε μία εποχή κρίσης για το «τριφύλλι».
Η Ρούξι μαζί με την Ξανθή, τη Φένια, την Ελευθερία, τη Φίφη, την Ελευθερία, τη Νικολέτα, τη Χαρά κι άλλες (συγγνώμη σε όσες ξεχνάω) έδιναν τη μια χαρά πίσω από την άλλη στον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Τότε που η Ρούξι είχε καταφέρει να κάνει τον κόσμο να ανυπομονεί για εκείνα τα μεσημέρια-απογεύματα στον Τάφο του Ινδού. Να τιγκάρει τη Λεωφόρο 2 ώρες πριν σε ματς που έμπαιναν μετρημένα κεφάλια και άλλος τόσος κόσμος έμενε απέξω και περίμενε να τελειώσει το παιχνίδι για να μπει στο γήπεδο και να πανηγυρίσει.
Τότε που ο κόσμος του Παναθηναϊκού ήταν δίπλα στην ομάδα σε όλα τα ταξίδια. Με αποκορύφωμα το Final Four στο Γέσι, όταν ο κόσμος του «τριφυλλιού» άφηνε άφωνους του Ιταλούς και έφτανε μια ανάσα από την ευρωπαϊκή κούπα. Πριν στη συνέχεια γνωρίσει την απόλυτη αποθέωση από τον κόσμο που είχε ταξιδέψει στην Ιταλία και σχεδόν όλοι αντί να ασχοληθούν με τη νικήτρια Γέσι, κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα τις παίκτριες και τον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Όλα αυτά ήταν και προσωπικά κατορθώματα της αρχηγού. Όλα αυτά τα είχε δημιουργήσει η Ρούξι με την παρέα της. Που ήρθε στην Ελλάδα εντελώς τυχαία και αγάπησε τον Παναθηναϊκό όσο λίγοι.
Το όνομα της Ρούξι φυσικά και μπορεί να μπει στη λίστα με αυτά των Δημήτρη Διαμαντίδη, Δημήτρη Σαραβάκου και Σωτήρη Πανταλέων αναφορικά με την προσφορά της στον σύλλογο. Κι ας ήταν σε άθλημα όχι τόσο δημοφιλές όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ήταν όμως η αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα.
Ήρθε για 2-3 μέρες στην Ελλάδα, αφού είχε σχεδόν κλείσει στη Γαλλία και ρίζωσε για τα καλά. Έπαιξε για 6 χρόνια στα Βριλήσσια, πριν μετακομίσει στη Λεωφόρο. Εκεί που έγινε ένα με τον κόσμο και όπως και η ίδια παραδεχόταν ήταν παίκτρια, αλλά δρούσε ως οπαδός του Παναθηναϊκού, γιατί αυτό ένιωθε.
Με κερασάκι στην τούρτα να είναι η συμμετοχή της με την Εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.
Η μοίρα το έφερε να αποχωρήσει από το «τριφύλλι» κάνοντας την τελευταία της εμφάνιση στο κατάμεστο ΟΑΚΑ τη μέρα που ο Παναθηναϊκός σήκωνε και το πρωτάθλημα στη φιέστα του 2010, κάνοντας το double, που η ίδια είχε ήδη κάνει στη σεζόν.
Την είχε κάνει τη δουλειά της. Κράτησε τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα και αποχώρησε αφού αυτά πέρασαν.
Η φετινή χρόνια οφείλει να είναι αφιερωμένη στη Ρούξι. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να αφιερώσει πρωτάθλημα και Κύπελλο στη Ρούξι. Ας κάτσει κάτω η διοίκηση με τον προπονητή (όποιος κι αν είναι αυτός) και τις παίκτριες και να βρουν μια λύση. Να μπαίνουν στο τάραφλεξ και να δίνουν τα πάντα. Πρώτα και κύρια τον κόσμο. Όπως έκανε πάντα η Ρούξι.
Και το πιο σημαντικό. Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι πάντα μία οικογένεια. Ο 12χρονος Φίλιππος πριν από 2 χρόνια έχασε και τον πατέρα του, Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Ο Παναθηναϊκός έχει υποχρέωση στον γιο της Ρούξι να σταθεί δίπλα του. Ο μικρός αγωνίζεται ήδη με την εθνική Κ13 της Ρουμανίας και όπως ανέφερε η Ρούξι έχει όνειρο να παίξει στην Ελλάδα. Για να είναι ήσυχη και η Ρούξι.
Η αρχηγός, ένα σύμβολο, ένας λόγος που ξεκίνησε το σύνθημα και ακούγεται μέχρι σήμερα: «Είναι φίνα τα κορίτσια»… Το πιο φίνο από όλα, ο Θεός αποφάσισε να το πάρει μαζί του…
Comments