Αυτή είναι νοοτροπία δημοσίων υπαλλήλων

Γκέλα, κάζο, σφαλιάρα, γκρεμοτσάκισμα, τα πάντα μαζί ήταν αυτό το ματς με την Κηφισιά. Πρώτοι λέμε πως δεν χρειάζεται υπερβολική γκρίνια, ούτε «σταύρωμα» της ομάδας. Έλα όμως που και η ίδια πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ο Παναθηναϊκός υποτίθεται έχει πρώτο του στόχο το πρωτάθλημα. Σε σημείο… ψύχωσης. Και πάει με την τελευταία ομάδα της λίγκας και σου εμφανίζει αυτό το πράγμα.

Θα σταθούμε στους ποδοσφαιριστές, επειδή συνήθως μένουν… άβρεχτοι. Δεν έπαιξαν με την πράσινη φανέλα, την όμορφη με το μεγάλο Τριφύλλι. Αγωνίστηκαν με στολή δημοσίου υπαλλήλου δεκαετίας του ’80. Το μόνο που έλειπε ήταν να δούμε κάποιον ενδεκαδάτο να ζητά από συμπαίκτη του να του… χτυπήσει κάρτα.

Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η… ανιωθήλα, γιατί έρχεται μετά από την απόλυτη γκέλα με τη Λαμία (έτσι νομίζαμε) και μετά από μια ποδοσφαιρικά κακή εικόνα απέναντι στον ΠΑΟΚ που ευτυχώς τελείωσε με πρόκριση. Στη Λεωφόρο όλα αυτά, μπροστά στον κόσμο σου που έχει κρατήσει στάση όχι απλά άψογη, κάτι περισσότερο.

Ξέρεις πως είσαι στον Παναθηναϊκό που δεν έχει πάρει εδώ και 14 χρόνια το πρωτάθλημα και το έχει πρώτο και απόλυτο στόχο. Αντί λοιπόν να κάνεις τη δουλειά σου, το μυαλό σου παίζει το «αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη πάρε λεφτά απ’ το σπίτι». Βέβαια στο συγκεκριμένο τομέα δεν υπάρχει και ιδιαίτερο άγχος.

Γιατί πέραν όλων των άλλων, δύο μέρες πριν το ματς-την Παρασκευή που μας πέρασε-μοιράστηκαν σε όλους τα 500.000 ευρώ του πριμ πρόκρισης στον τελικό κυπέλλου. Πόσο αδιάφορος και χωρίς πρωταθληματικήψυχή μπορεί να εμφανιστείς λοιπόν, για να σε κάνει… κομπολόι η Κηφισιά τηρουμένων των αναλογιών πάντα;

Ένα σύνολο που δεν έχει πετύχει τίποτα ακόμη και πρέπει διαρκώς να αποδεικνύει πράγματα στον Παναθηναϊκό, εμφανίζεται… μεθυσμένο από το νέκταρ μιας πρόκρισης στον τελικό κυπέλλου-δεν το πήρε ακόμη το τρόπαιο η ομάδα να πεις οκ δικαιολογούνται-με νοοτροπία νωχελική, βαριεστημένη και εντάξει μωρέ θα νικήσουμε.

Μηδενική «δίψα», «τρέλα», «μάτι που γυαλίζει» για ένα στόχο που υποτίθεται ζεις και αναπνέεις γι’ αυτόν. Εδώ όμως στο χορτάρι βλέπουμε κάτι που μοιάζει με τύπο ο οποίος πληρώθηκε πριν βγει ο μήνας, ξέρει πως απ’ τη δουλειά του δεν τον διώχνει κανείς, τα επιδόματα και ο μισθός «τρέχουν» και… τα ζώα μου αργά δεν έγινε και κάτι.

Αυτό φυσικά είναι κι ευθύνη του πάγκου. Τερίμ, συνεργατών, όλων. Δε συζητάμε για το τακτικό, επειδή κόντρα στην Κηφισιά οι παίκτες έχουν την ποιότητα να νικήσουν ακόμη κι αν τους πουν ας παίξει φορ ο Ακαϊντίν και στόπερ ο Ιωαννίδης. Πνευματικά η ομάδα είναι αλλού γι’ αλλού. Λες κι έχει μια δεκαετία ασταμάτητων τίτλων κι επήλθε κορεσμός. «Πείνα» και «τρέλα» θέλει. Όποιος δεν τα έχει, τσάμπα χώρο πιάνει στον Παναθηναϊκό.

Ένα σύνολο που θυμίζει εποχές Πογιάτος και Μπόλονι, κάνει τον κόσμο του να «τρέμει» παίζοντας με την ουραγό της βαθμολογίας. Μια ομάδα που δύσκολα δε θα υποβιβαστεί. Το χειρότερο είναι πως αυτό το «τρέμουλο» δικαιώνεται κιόλας. Έγινε με τη Λαμία που είχες να πεις τουλάχιστον πως είναι καλή ομάδα. Ποια καλή ομάδα βέβαια, όταν παίζει απ’ το 39’ με παίκτη λιγότερο και σε ισοφαρίζει κιόλας; Ήρθε η Κηφισιά να δείξει στον Παναθηναϊκό που θέλει πρωτάθλημα, πώς αντιδρούν οι ομάδες όταν έχουν αριθμητικό πλεονέκτημα. Ισοφάρισε ένα σύνολο που οι πάντες ήξεραν πως θα ισοφαριστεί έτσι όπως πήγαινε το ματς και φτάσαμε να λέμε πάλι καλά που δεν ήρθε εξευτελιστικό «διπλό» στο τέλος.

Αναμετρήσεις που έπρεπε να είναι απλά τυπική διαδικασία. Ματς (Λαμία και Κηφισιά) με την ψυχολογία στα ύψη μετά τα όσα προηγήθηκαν. Παιχνίδια που το πιθανότερο πλέον είναι να θυμόμαστε όπως θυμόμασταν για χρόνια τον Άρη και τον Ηρακλή του 2005 στη Λεωφόρο. Ως τα ματς δηλαδή που σου στέρησαν τη δυνατότητα να πάρεις το πρωτάθλημα.

Μόνο που τώρα είναι 14η χρονιά χωρίς τίτλο. Τώρα είναι που άλλαξες προπονητή κι έφερες παίκτες για να σώσεις (;) τα πράγματα. Δε θα μπούμε σε διαδικασία συγκρίσεων του πριν με το τώρα, θα είναι χτύπημα κάτω απ’ τη μέση μετά από τέτοια γκέλα. Το πρωτάθλημα σαφώς μπορεί να το έχανε ο Παναθηναϊκός αν νικούσε αυτά τα ματς. Κάποιος θα πει πώς κάνετε έτσι 3 βαθμοί διαφορά είναι απ’ την κορυφή κι έρχονται πλέι οφ.

Πώς γίνεται να πιστέψει κάποιος αυτή τη νοοτροπία που είδε απέναντι στην Κηφισιά; Πώς γίνεται να ελπίζει σε αλλαγή της κατάστασης με το χτύπημα των δακτύλων. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα αφελές σύνολο, αμυντικά για κλάματα και δημιουργικά χωρίς να κερδίζει το παραμικό. Το αντίθετο μάλιστα, όσο πάει χειροτερεύει. Άνιωθος με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, περιμένει πως θα νικήσει τον οποιοδήποτε έτσι επειδή είναι ο Παναθηναϊκός. Κι αν δε γίνει, μετά καθόμαστε και συζητάμε για το αν έκαναν οι αντίπαλοι καθυστερήσεις, αν έπαιξαν σκληρά και δεν ξέρουμε κι εμείς τι άλλο.

Η σεζόν δεν είναι απλά κομβική, είναι περισσότερα για τον Παναθηναϊκό. Αυτό ισχύει για όλους. Το ίδιο το κλαμπ την μετέτρεψε σε τέτοια. Πώς γίνεται σε αυτό να χωράει η νοοτροπία της Κηφισιάς; Ποδοσφαιρική τσίπα χρειάζεται. Προσωπικότητα. Εγωισμός και συναίσθηση του που είσαι, τί κάνεις.

Συγγνώμη αλλά τώρα να αναλυθούν γκάφες στην άμυνα, αποβολή Σένκεφελντ, δυσκολία στη δημιουργία, είναι ηλίθιο. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με την Κηφισιά. ΜΕ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ στην έδρα του. Τέλος συζήτησης.