By Οι τίτλοι τέλους που επέλεξε να βάλει ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι ακολουθώντας πιστά τις επιταγές του ατζέντη του, το χρονικό που επέλεξε ο ίδιος, τα πολλά που έδωσε, αλλά και πήρε πολλαπλάσια απ’ τον Παναθηναϊκό και το “τριφύλλι” που είναι πάνω από πρόσωπα.
Κατανοώ απόλυτα όλη αυτή την συμπυκνωμένη και συγκεχυμένη “οργή” που υπάρχει πέριξ του Παναθηναϊκού, απ’ το απόγευμα του Σαββάτου (13/1), όταν οριστικοποιήθηκε πρώτα ρεπορταζιακά πως δεν θα ανανεώσει ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι κι ακολούθως η “πράσινη” ΠΑΕ ξετύλιξε στην ανακοίνωσή της το χρονικό των τελευταίων μηνών.
Με τη σημερινή αποκορύφωση στον διάλογο του Ιταλού με τον Φατίχ Τερίμ και τον Γιάννη Παπαδημητρίου στο Κορωπί. Άλλοι βρίζουν τον Μπρινιόλι, άλλοι βρίζουν τη διοίκηση του Αλαφούζου, άλλοι βάλλουν κατά και των δύο…
Προσωπική μου άποψη είναι πως δεν χρειάζεται ούτε οργή, ούτε ύβρεις, ούτε “καταρολόγια” (σε καμία περίπτωση το τελευταίο), ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Όλοι, μα όλοι κρίνονται για τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και την επάρκειά τους. Κι ο χρόνος δείχνει ποιος “δικαιώνεται” και ποιος όχι για τις επιλογές του.
Ο Παναθηναϊκός έκανε ΕΝΑ και μόνο λάθος σ’ όλη αυτή τη διαδρομή που τράβηξε στους τελευταίους μήνες το θέμα του Μπρινιόλι. Επρεπε να το έχει “τελειώσει” νωρίτερα.
Απ’ τον Αύγουστο. Εφόσον έκρινε πως είναι ένας παίκτης που ήθελε να τον έχει στο δυναμικό του και τα επόμενα χρόνια, θα έπρεπε να του έχει κάνει την πρόταση του Δεκέμβρη με τα plus 800 χιλιάρικα και τα μπόνους, από τον περασμένο Αύγουστο, πριν καν τα ματς με τη Μαρσέιγ. Δεν το έκανε, για τους δικούς του λόγους και το βρήκε μπροστά του.
Και θα πρέπει να είναι ένα μάθημα για το μέλλον, γιατί δεν είναι όλες οι υποθέσεις “ίδιες”. Κάθε υπόθεση ανανέωσης, κάθε διαπραγμάτευση διαφέρει. Κι όσο μικραίνεις το χρόνο στον οποίο θα μπορέσεις να ελιχθείς, τόσο δυσκολεύεις τη θέση σου επί της διαπραγμάτευσης. Πολύ περισσότερο δε, αν έχεις απέναντί σου έναν ατζέντη, ο οποίος (δουλειά του είναι) το πρώτο που τον απασχολεί είναι η δική του τσέπη και προμήθεια. Έτσι το βλέπω προσωπικά…
Από εκεί και πέρα, ότι ήταν κι έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο θέμα του Μπρινιόλι -όταν άνοιξε ο κύκλος των συζητήσεων στις αρχές Οκτωβρίου- το έκανε. Και πιθανότατα πολύ παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε, ακόμη κι όταν πλέον ήταν φανερό πως η υπόθεση είχε πάρει την τροπή που ήθελαν “άλλοι”.
Έδωσε πολλά, αλλά πήρε κι ο ίδιος περισσότερα…
Να το δούμε και λίγο πιο ψυχρά και κυνικά, μακριά απ’ το συναισθηματικό και το όποιο οπαδικό; Ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Μπρινιόλι τον Αύγουστο του 2021 ως ψηφισμένο κορυφαίο γκολκίπερ της Serie B τη σεζόν 2020/21 κι ως ελεύθερο από την Έμπολι. Και με συμβόλαιο 350 χιλιάρικα με τα μπόνους, δηλαδή πάνω από 100 χιλιάρικα απ’ τα λεφτά που έπαιρνε για χρόνια ο ίδιος στην Ιταλία.
Ευκαιρία; Τεράστια. Φοβερή win-win κατάσταση. Και του βγήκε και με το παραπάνω, καθότι ο Ιταλός ήταν βασικότατη κολώνα της ομάδας σ’ αυτή την πορεία των τελευταίων 2,5 ετών, όπου ο Παναθηναϊκός επέστρεψε αγωνιστικά σε πολύ πιο κανονικά στάνταρντς.
Βοήθησε πάρα πολύ ο Μπρινιόλι τον Παναθηναϊκό, αλλά κι ο ίδιος πήρε πολλαπλάσια πράγματα από το “τριφύλλι”. Την ευκαιρία να διεκδικήσει και να κατακτήσει τίτλους (Κύπελλο 2022, πρωταθληματική πορεία ως το τέλος το 2023), να παίξει στην Ευρώπη που δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ μέχρι πέρσι, να ακούσει το όνομά του να γίνεται σύνθημα απ’ την κερκίδα. Καταστάσεις και συνθήκες τις οποίες δεν είχε ζήσει πουθενά και πιθανότατα δεν θα τις ζούσε και ποτέ αν παρέμεινε και στα 29 του στην Ιταλία σε μικρομεσαίες ομάδες.
Κι ο ίδιος βοήθησε πάρα πολύ, αλλά πήρε και την ευκαιρία να βελτιωθεί πολύ μέσα στον Παναθηναϊκό με τη δουλειά που γινόταν καθημερινά με τους άλλους γκολκίπερς και τον Γιώργο Μουντάκη στο Κορωπί και ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας τα τελευταία δύο χρόνια στη Super League. Την άποψή μου δεν την αλλάζω επειδή έκανε μία άλλη επιλογή. Είναι ίσως ο κορυφαίος γκολκίπερ που είχε ο Παναθηναϊκός στη μετά-Βάντσικ εποχή. Και το γράφω αυτό πολύ συνειδητά.
Άφησε τον ατζέντη του να παίξει τη δική του “μπάλα”
Υπάρχουν όμως και ορισμένα “αλλά” ως προς τους δικούς του χειρισμούς. Σαφώς και είναι απόλυτο δικαίωμά του να αποφασίσει ότι κρίνει ο ίδιος ποιο ήταν το καλύτερο για το μέλλον του, τον τραπεζικό λογαριασμό του και την καριέρα του. Το πρώτο “αλλά” όμως αφορά το πώς το χειρίστηκε κι ο ίδιος.
Διότι επέτρεψε στον ατζέντη του να λειτουργήσει εκβιαστικά προς τον Παναθηναϊκό. Και μετά όταν ο εκπρόσωπός του είδε το “φως” από εκεί που το… είδε, κινήθηκε για να διασφαλίσει πρώτα απ’ όλα το δικό του συμφέρον και τη γερή προμήθεια -που έφτασε 400 χιλιάρικα- για την τσέπη του.
Δεκτά και θεμιτά είναι όλα, σε ελεύθερη αγορά κινούνται τα πάντα και στο ποδόσφαιρο, όμως όταν ο άλλος σου έχει συμπεριφερθεί εντάξει σε όλα, όταν στην πρώτη επαφή σας (γιατί ο ατζέντης ήταν… εξαφανισμένος από τον Νοέμβριο), η ομάδα σου, σου προσφέρει υπερδιπλασιασμό αποδοχών -και με ξεκάθαρη διάθεση στο “έλα να τα βρούμε ρε παιδί μου”- είναι πιο παντελονάτο να πεις απ’ την αρχή πως “παιδιά φαίνεται πως έχουμε βρει κάτι άλλο” και να μην αφήσεις να σέρνεται επί εβδομάδες μία κατάσταση. Αποφεύγοντας να απαντήσεις ή να πάρεις την ευθύνη της επιλογής σου και της απόφασής σου σε τετ-α-τετ.
Και να φτάνει το Σάββατο (13/1), μία μέρα πριν από ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό και να κάνεις… Τούρκο, τον Φατίχ Τερίμ (χωρίς παρεξήγηση προς τον κόουτς) με το να πουλάς “τρέλα”, λέγοντας πως θα… μείνεις, μετά να λες πως δεν… κατάλαβες την πρόταση του προέδρου κι όταν σου επαναλαμβάνουν πως ο Παναθηναϊκός σου έχει πει “ναι σε όλα”, να το γυρνάς, υποστηρίζοντας πως δεν έχεις καμία πρόθεση να ανανεώσεις. Δηλαδή κάπου… ώπα! Ο Μπρινιόλι είσαι, δεν είσαι ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού.
Θα δεχόμουν με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση να ακούσω και τη θέση του Αλμπέρτο και τη δική του πλευρά της ιστορίας. Και θα ήθελα είτε προσωπικά, είτε κάποιος συνάδελφος να τον βρω ή βρει για να μιλήσει κι ο ίδιος. Την άποψή μου πάντως επί της υπόθεσης κι όσων έχουν πραγματικά συμβεί, δύσκολα θα την αλλάξει, διότι πλέον έχουμε μάθει (από διαφορετικές πηγές) πέντε πράγματα παραπάνω…
Όλους τους κρίνει η Ιστορία…
Πέρα απ’ όσα έγιναν ή δεν έγιναν στην υπόθεση του Ιταλού γκολκίπερ, αυτό που πρέπει να έχει κάθε φίλος του “τριφυλλιού” στο μυαλό του είναι πως ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι ΠΑΝΩ από κάθε Μπρινιόλι, ΠΑΝΩ από κάθε Αλαφούζο, ΠΑΝΩ από κάθε Παπαδημητρίου, ΠΑΝΩ από κάθε πρόσωπο. ΝΟΜΟΣ! Εις τους αιώνας των αιώνων.
Όταν απ’ τον Παναθηναϊκό έχει φύγει το καλοκαίρι του 2005 ο Μιχάλης Κωνσταντίνου για να πάει στον αιώνιο αντίπαλο Ολυμπιακό, κάνοντας τους μισούς Παναθηναϊκούς της γενιάς μου να βουρκώνουν και να πλακώνουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, την στιγμή της ανακοίνωσης.
Όταν έχουν φύγει ιερά τέρατα της ομάδας για να πάνε αλλού, αλλά και το αντίστροφο, στο τέλος μένει πάντα το τριφύλλι. Κι αυτό που εκπροσωπεί αυτό το σήμα. Αυτό και μόνο…
Ο Μπρινιόλι πήρε μία διαφορετική απόφαση, επιλέγοντας να μην έχει στον Παναθηναϊκό το φινάλε που θα έπρεπε να έχει. Όλους, και τον ίδιο, και τη διοίκηση, κι αυτούς που ήταν κι εκείνους που θα έρθουν τους κρίνει η Ιστορία. Τίτλοι τέλους όμως πλέον, με δυο ρουφηξιές απ’ το τσιγάρο που είχε μείνει στη μέση και πάμε να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα, γιατί το βράδυ (14/1) έχει πολύ σημαντικό παιχνίδι στην OPAP Arena…
Comments