Δεν του άξιζε τέτοιο τέλος, ο ορισμός της αχαριστίας!

Αλήθεια είναι η μη λήθη. Να μην ξεχνάς. Να μην είσαι αχάριστος. Να μην διαγράφεις από τον «σκληρό σου δίσκο» την προσφορά, τα ευεργετήματα, τις πράξεις όσων σε βοήθησαν να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου.

Ο Παναθηναϊκός βγήκε από τον… λήθαργο επί των ημερών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Fact.
Σε μία περίοδο κατά την οποία ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, Γιάννης Αλαφούζος, ήταν ο πλέον αντιδημοφιλής στις τάξεις των φίλων του τριφυλλιού.

Εβραζε ο τόπος. Ο Αλαφούζος δεν μπορούσε να πάει ούτε στο γήπεδο εξαιτίας όσων κωμικοτραγικών είχαν προηγηθεί στο σύλλογο επί των ημερών του, κατά κύριο λόγο για το περίφημο «τράβηγμα της πρίζας», αλλά και τις επιλογές που ακολούθησαν (Πογιάτος-Μπόλονι).

Στις 14 Ιουνίου 2021 ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την πρόσληψη του Γιοβάνοβιτς. Ο Αλαφούζος τον επέλεξε. Ηταν η πιο σωστή ποδοσφαιρική κίνηση που είχε κάνει για το σύλλογο μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Στα χέρια του Σέρβου προπονητή το τριφύλλι άρχισε να ανθίζει ξανά. Επανήλθε σε ρόλο πρωταγωνιστή, διεκδίκησε στα ίσια το πρωτάθλημα, επέστρεψε στους ευρωπαϊκούς ομίλους.

Κάθε χρόνο ανέβαινε κι ένα σκαλοπάτι. Το κυριότερο; Οταν ανέβαλε ο Γιοβάνοβιτς την τεχνική ηγεσία της ομάδας, ο Ολυμπιακός που αποτελεί τον παραδοσιακό ανταγωνιστή του Παναθηναϊκού, ήταν πολύ πιο μπροστά του ποδοσφαιρικά.

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια ο Γιοβάνοβιτς κατάφερε να αντιστρέψει πλήρως τους όρους και τα ποδοσφαιρικά δεδομένα, έχοντας μάλιστα σαφώς μικρότερο μπάτζετ έναντι των Πειραιωτών.

Αυτή τη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός προσπαθεί να φτάσει το ποδοσφαιρικό επίπεδο του Παναθηναϊκού και να καλύψει τη διαδρομή που… υπερκάλυψε το τριφύλλι επί των ημερών του Σέρβου. Fact.

Αλλά και σε διοικητικό/προσωπικό επίπεδο, ο Αλαφούζος είχε βρει στο πρόσωπο του Γιοβάνοβιτς, ανέλπιστα ίσως, το πιο ισχυρό «ανάχωμα» που θα μπορούσε να φανταστεί όταν του έδινε τα κλειδιά.

Κι αν στις επιτυχίες και την αναγέννηση της ομάδας τα «μπράβο» αφορούσαν κατά κύριο λόγο τον Γιοβάνοβιτς κι όχι τον Αλαφούζο, αυτό δεν σχετίζεται έπ’ ουδενί με τον Σέρβο.

Αλλά με τη… μη λήθη της πλειονότητας των φίλων του συλλόγου για τις προηγούμενες πράξεις του Αλαφούζου.

Αυτό το «ανάχωμα» δεν υφίσταται πλέον. Το «γκρέμισε» ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Με μία απόφαση που αποτελεί τον ορισμό της αχαριστίας και που δεν άξιζε στον Γιοβάνοβιτς ούτε κατά διάνοια, ειδικότερα ως προς το τάιμινγκ και τον τρόπο.

Οχι το καλοκαίρι, αλλά στα τέλη Δεκέμβρη. Με την ομάδα στο μείον ένα από την κορυφή. Να διώχνεται ο Γιοβάνοβιτς λες και είναι ο Πογιάτος, μαθαίνοντας από τα ΜΜΕ την απόλυσή του. Αν δεν είναι αυτό «αχαριστία», με όσα έχουν συμβεί αυτά τα δυόμιση χρόνια, τότε πώς λέγεται;

Οταν οι πρόεδροι νομίζουν ότι ξέρουν ή ότι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο, κι έχουν άποψη για το αν πρέπει να παίζει ο τάδε ή ο δείνα παίκτης, το σχηματισμό ή την τακτική της ομάδας, υφίσταται ζήτημα αυτογνωσίας και το πρόβλημα γίνεται δομικό.

Οταν βλέπουν ανταγωνιστικά τον προπονητή τους υπάρχει ζήτημα με το «εγώ» τους. Και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Κι όταν το «εγώ» μπαίνει πάνω από το «εμείς», συνήθως δεν υπάρχει γυρισμός.

Είναι θεμιτό το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες πληρώνουν. Οπως και ότι αποφασίζουν οι ίδιοι ποιον θα πληρώνουν, κάθε φορά, για να τους κάνει τη δουλειά που θέλουν. Κουμάντο στην τσέπη τους δεν κάνει κανείς άλλος παρά μόνο οι ίδιοι.

Με την ειδοποιό διαφορά ότι αυτό δεν αναιρεί την κριτική σε ακατανόητες ενέργειες και την καταγραφή των αυτονόητων δεδομένων/πεπραγμένων που υφίστανται.

Δεν αναφερόμαστε, άλλωστε, σε μία απλή επιχείρηση, αλλά σε συλλόγους με εκατομμύρια κόσμου που ζουν και αναπνέουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό. Εναν σύλλογο με αξίες, αναγνώριση και σεβασμό σε όσους αποδεδειγμένα έχουν προσφέρει.

Αυτές τις αξίες ο Αλαφούζος τις ποδοπάτησε, ανεξαρτήτως της κατάληψης της επιλογής του. Αγαρμπα. Αδικα. Εγωιστικά. Κι όπως συμβαίνει στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, όπως στρώνεις κοιμάσαι.