Γιατί οι 4 αποφάσισαν να κάνουν στην άκρη τον Μαρινάκη

Κάθε δράση (δίκαιη ή άδικη, δεν θα το εξετάσουμε αυτό) δημιουργεί αντίδραση, οι νόμοι της φυσικής είναι αλάνθαστοι. Και στην περίπτωση μας τα κοινωνικά / οπαδικά αντανακλαστικά που έχουν ενεργοποιηθεί συνοψίζονται σε μία φράση: την πλήρωσαν όλοι εξαιτίας της παραβατικής συμπεριφοράς των οπαδών μίας πολύ συγκεκριμένης ομάδας, η οποία θα είναι και η μόνη που θα παίξει χωρίς κόσμο το προσεχές ευρωπαϊκό της παιχνίδι -πιο φωτογραφική δεν θα μπορούσε να είναι η επίρριψη της ευθύνης από την κυβέρνηση.

Το κοινωνικό αποτύπωμα που προκαλεί ενστικτωδώς αυτή η απόφαση είναι μία άτυπη «περιθωριοποίηση» του ενόχου. Στην λαϊκή συνείδηση εντυπώθηκε για ακόμα μία φορά ότι ένας πολύ συγκεκριμένος φορέας, εκτός από βία, παράγει και αδικία. Κι αυτό το κοινωνικό / οπαδικό αποτύπωμα, αυτή η στάμπα, αυτή η ετικέτα ενδεχομένως μελλοντικά να αποδειχθεί κάτι χειρότερο, από δύο μήνες χωρίς κόσμο στις εξέδρες της Super League.

Τα οριζόντια μέτρα, όμως, δείχνουν και κάτι άλλο. Την έλλειψη διάθεσης από την πλευρά της κυβέρνησης (προς το παρόν) να έρθει σε ρήξεις, να σπάσει αυγά, να φτάσει το μαχαίρι βαθιά ως το κόκαλο.

Αν το πάμε σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση μοιάζει να επιλέγει ένα μονοπάτι που είναι σύμφυτο με την φιλελεύθερη ιδεολογία της: την λογική της αυτορρύθμισης. Όχι, της αγοράς, αλλά της ποδοσφαιρικής αγοράς.

Άραγε πόσο τυχαίο να είναι, πως αμέσως μετά την ανακοίνωση των μέτρων, κορυφώθηκαν οι ζυμώσεις για την πρόταση μομφής εναντίον του προέδρου της Super League, Βαγγέλη Μαρινάκη;

Πόσο τυχαίο να είναι άραγε πως για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου τέσσερις ομάδες με παραδοσιακή αντιπαλότητα (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης) συγχρονίζουν τον βηματισμό τους και τίθενται απέναντι σε κάποιον που αποδεδειγμένα πια πλήττει τα συμφέροντα τους; Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα. Δεν υπήρξε καμία επικοινωνιακή επίθεση, από τα παλιά, στον πρόεδρο της Λίγκας. Απλά δεν λειτουργεί για το συμφέρον του συνεταιρισμού.

Μία θεσμική κίνηση, που έχει πολύ μεγαλύτερη σημειολογική σημασία, από μία πρωθυπουργική απόφαση. Κι αυτό διότι ο νυν πρόεδρος της Super League αναμένεται να παυθεί / καθαιρεθεί, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Αυτούς που τον εξέλεξαν με την ψήφο τους σε αυτή την θέση. Αυτούς που αξιολογούν το έργο, την δράση, την προσφορά και την διαδρομή του στο πόστο του προέδρου του συνεταιρισμού, όχι από πολιτικά πρόσωπα που ενδεχομένως να έχουν άγνοια από την ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Κι αυτή η κίνηση ίσως να μαρτυρά πολλά για τους συσχετισμούς δυνάμεων για το σήμερα, το αύριο και το… μεθαύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μία χειροπιαστή απόδειξη ότι συγκεκριμένες πρακτικές, συμπεριφορές, νοοτροπίες, φρασεολογίες δεν είναι πλέον ανεκτές. Είναι το δικό τους «ως εδώ» που λένε σχεδόν ομόφωνα οι ελληνικές ομάδες της Super League, ένα μήνυμα πολύ πιο ηχηρό από ότι θα μπορούσε να είναι μία πολιτική απόφαση.

Στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με έναν αλληγορικό τρόπο δείχνει τι συμβαίνει σε έναν βασιλιά που κάθε μέρα ζητούσε κι άλλα ρούχα, μέχρι που κάποια στιγμή πίστεψε ότι θα ήταν μια χαρά αν έβγαινε ακόμα και χωρίς ρούχα. Εδώ δεν συνέβη αυτό. Απλά ο πρόεδρος βρέθηκε μόνος. Για πρώτη φορά χωρίς κανέναν σύμμαχο.

Πολλές φορές κάτι που μοιάζει με «μη απόφαση» είναι αρκετή για να κινητοποιήσει μηχανισμούς που φέρνουν ομαλά, αυτόματα, σταδιακά διαδικασίες που οδηγούν στον σωστό δρόμο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει σε εποχή ισχυρών, σχεδόν ιστορικών ζυμώσεων, οι κλειστές εξέδρες της Super League για το επόμενο δίμηνο είναι το δέντρο και όχι το δάσος…

Κι ας περιμένουμε τι άλλο μπορεί να προκύψει. Ίσως τότε να αντιληφθούν όλοι πως οι ποινές ήταν σκληρές και άδικες αλλά δευτερεύων ζήτημα. Σαν να πατήθηκε το σωστό κουμπί στην ιστορία. Από όλους…