By Στα καλά υπερενθουσιασμός και θα πάρεις το Champions League χωρίς να δεχτείς γκολ, στα άσχημα είσαι έτοιμος να υποβιβαστείς και τα πάντα χάθηκαν, καταστράφηκαν. Η ήττα στην έδρα του Άρη δε γινόταν να αποτελέσει εξαίρεση.
Αυτή η πρόταση είναι κάτι που φαίνεται να μην υπολογίζουμε ιδιαίτερα. Δηλαδή το που έχασες. Το Τριφύλλι έπαιζε στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον Άρη. Σε όποια κατάσταση κι αν ήταν οι Πράσινοι ιστορικά, δεν ήταν ποτέ απλή υπόθεση αυτά τα ματς. Δεν έχασε βαθμούς στην έδρα της νεοφώτιστης Κηφισιάς ή εντός με τον Πανσερραϊκό. Το αναφέρουμε επειδή εκεί δεν τα κατάφερε η ΑΕΚ. Όχι για να την ειρωνευτούμε, αλλά επειδή δείχνει να είναι σε καλή κατάσταση αυτό τον καιρό και είναι η ομάδα απ’ την οποία προσπαθείς να πάρεις το πρωτάθλημα.
Μπορεί κάποιος να προεξοφλήσει πως η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, θα νικήσουν και μάλιστα με άνεση στην έδρα του Άρη; Σε καμία περίπτωση είναι η απάντηση, εκτός αν οι Θεσσαλονικείς αποφασίσουν κάποια στιγμή να κάνουν… τουρισμό και να μην ενδιαφερθούν. Ποδοσφαιρικά μιλάμε για μία απ’ τις δυσκολότερες έδρες της χώρας και τον ποιοτικότερο αντίπαλο απ’ τις ομάδες που δε διεκδικούν τον τίτλο ουσιαστικά.
Δεν πρόκειται για ήττα εντός προγράμματος, γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν. Όμως πρόκειται για ματς που σημαδεύεις ως ιδιαίτερα επικίνδυνο. Άρα δεν το έχεις… στο τσεπάκι. Κατά συνέπεια ο προβληματισμός μετά από κάθε αρνητικό αποτέλεσμα πρέπει να υπάρχει, όχι όμως αυτή η καταστροφική διάθεση στη σκέψη. Τελειώσαμε, το χάσαμε, λόγω μιας ήττας. Αντίστοιχα μια νίκη εκεί δε σου εξασφάλιζε το παραμικρό. Μας φαίνεται αστείο να το αναφέρουμε, αλλά είναι ακραίος ο τρόπος αντιμετώπισης ενός αποτελέσματος που σηκώνει προβληματισμό. Μέχρι εκεί.
Αυτό είναι το ένα άκρο. Υπάρχει και το δεύτερο. Εκείνο που ακυρώνει κάθε κριτική και προβληματισμό, λες και η ομάδα πρέπει να ζει σε μια γυάλα, όπου τα πάντα είναι όμορφα. Κι αυτή η λογική κακό κάνει. Γιατί μαθαίνει τους πάντες να ζουν χωρίς την πίεση. Η κριτική, ο προβληματισμός, η… ξινίλα της ήττας, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως στοχοποιείται κανείς, ή ακυρώνεται η προσφορά κανενός. Ο Μπρινιόλι έκανε λάθος. Είναι τερματοφυλακάρα; Ξεκάθαρα είναι. Έκανε όμως λάθος που στοίχισε ίσως και τους 3 βαθμούς. Το αφήνεις πίσω, αναγνωρίζοντας πως συνέβη όμως.
Παράλληλα δεν γίνεται να κάνουμε συγκρίσεις με το πρόσφατο Παναθηναϊκό παρελθόν. Ναι, πριν κάποια χρόνια ήταν επιτυχία να νικήσει η ομάδα τη Λαμία. Λόγω της δικής της κατάστασης που είχε φτάσει σε χαμηλότατο επίπεδο. Το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το χθες. Μειώνουμε την τωρινή ομάδα αν τη συγκρίνουμε με την ομάδα του 2018 ή του 2019. Γιατί τώρα έχουμε έναν κανονικό Παναθηναϊκό κι έτσι ακριβώς θα του συμπεριφερόμαστε.
Σε κάποιους ίσως να μοιάζει σκληρό, όμως δεν είναι. Είναι προνόμιο της τωρινής ομάδας να έχει πετύχει την επιστροφή της σωστής νοοτροπίας του κόσμου απέναντί της. Στήριξη που δεν αμφισβητείται, ταυτόχρονα και απαιτήσεις που δεν αμφισβητούνται. Γι’ αυτό ακριβώς έχουμε και το πρώτο άκρο. Εκείνο του μηδενισμού και της καταστροφολογίας. Αν έχεις ασχοληθεί μία μέρα με Παναθηναϊκό, αντιλαμβάνεσαι πως έτσι είναι ο σύλλογος. Δε θα αλλάξει ποτέ.
Να επιτευχθεί η απόλυτη ισορροπία, είναι πραγματικά αδύνατο. Δεν τα κατάφερε η ομάδα ούτε την εποχή που πήγε στα ημιτελικά του Champions League στο ποδόσφαιρο και πήρε το Ευρωπαϊκό στο Παρίσι στο μπάσκετ. Λέτε να τα καταφέρει τώρα;
Η εξέλιξη των εποχών και η νεότερη γενιά φιλάθλων, είναι σε μια σύγχυση. Γιατί είχε την ατυχία να βιώσει πραγματικά δύσκολα χρόνια και να μη θυμάται τα πολλά θετικά. Ένα παιδί 18-20 ετών, καλά-καλά δε θυμάται το τελευταίο πρωτάθλημα. Οπότε είναι λάθος να… σταυρώνει ο καθένας τον φίλαθλο γιατί δεν μπορεί να ισορροπήσει το συναίσθημα.
Απλά κι ο φίλαθλος πρέπει να αντιληφθεί το ποια είναι η σωστή διαχείριση. Όχι για να μην… χαλάσει τη ζαχαρένια κανενός. Όμως για να βοηθήσει με τον τρόπο αυτό την ομάδα, ειδικά σε στιγμές που είναι δύσκολες μέσα στη σεζόν και υπάρχουν οι στόχοι μπροστά για να διεκδικηθούν.
Στο τέλος αυτό που θέλει ο καθένας, είναι το ίδιο πράγμα. Είτε θεωρεί πως τα πάντα καταστράφηκαν, είτε πιστεύει πως κανείς δεν πρέπει να τολμά να ασκεί κριτική στα παιδιά: Η επιτυχία του Παναθηναϊκού. Η κατάκτηση τίτλων, η επιτυχία στην Ευρώπη. Η μεταξύ τους απόσταση ποτέ δε θα εξαφανιστεί. Απλά ένα βήμα πίσω για κάθε πλευρά λογικής και νοοτροπίας, θα φέρει καλύτερη ισορροπία. Ευεργετική για το Τριφύλλι.
Καμιά φορά μπορεί να ισχύει και το ένα και το άλλο. Δηλαδή μπορεί να ισχύει πως χρειάζονται μεταγραφές, χωρίς να υπονοεί κανείς πως το υπάρχον ρόστερ είναι για πέταμα. Μπορείς να πεις πως έχεις παίκτες που αξίζουν να φορούν τη φανέλα των Πράσινων, χωρίς να λες μην πάρετε ποδοσφαιριστές τί να τους κάνουμε;
Αντίστοιχα μπορείς να πεις πως με τα λάθη σου «χάρισες» τη νίκη στον Άρη, δίχως να υπονοείς πως έγινε κακή ομάδα και δεν έχεις ελπίδα. Ή πως θα διεκδικήσεις τους τίτλους γιατί διαθέτεις την ομάδα να το κάνεις, αλλά χωρίς να διαγράφεις την κακή βραδιά της Θεσσαλονίκης.
Ο Άρης ήδη πρέπει να είναι παρελθόν, όχι όμως και τα σημάδια της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Αυτά αποτελούν σκληρό μάθημα σε μια σεζόν που εξελίσσεται με απαιτήσεις. Τώρα είναι προφανές πως πρέπει να μαζέψει η ομάδα τα κομμάτια της και να παίξει σε μια έδρα που προφανώς δεν είναι απλό να πάρεις κάτι. Αλλά για να μείνεις ζωντανός στην Ευρώπη, ένα αποτέλεσμα στη Βιγιαρεάλ θα είναι ιδανική παρακαταθήκη.
Ακόμη κι αν άλλαξε ο προπονητής κι ανέλαβε ο Μαρθελίνιο, θέλει χρόνο η Ισπανική ομάδα. Δεν είναι στα καλά της. Άρα έχεις την ευκαιρία, αν και συγκριτικά με το πρώτο ματς, ούτε εσύ είσαι στα καλύτερά σου, ενώ παίζεις κι εκτός έδρας. Ρεαλιστικά ο Παναθηναϊκός για να κάνει αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο, θέλει 6 βαθμούς. Διαφορετικά θα αρκεστεί στην συνέχεια μέσω Conference League.
Δε θα είναι αποτυχία, ειδικά μετά από τόσο μακρά απουσία. Όμως δε θα το πανηγυρίσουμε κι ως επιτυχία. Γιατί επανερχόμαστε σε αυτά που αναφέραμε νωρίτερα. Ο Παναθηναϊκός προέρχεται από υπερβολικά κακή και δύσκολη περίοδο. Αλλά για να του κάνουμε καλό, πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως Παναθηναϊκό.
Comments