Ζούμε επιτέλους έντονα συναισθήματα σαν φίλαθλοι!

Από το 2011 και για περίπου 12 χρόνια στον Παναθηναϊκό έχουμε βιώσει κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ!!!

Έχουμε δει αγωνιστικές καθιζήσεις, οικονομικές χρεοκοπίες, “παρκαρίσματα” από τους ιδιοκτήτες, μαϊμού επενδυτές και γενικότερα ένα σωρό ντροπιαστικές καταστάσεις κάθε είδους. Εμείς ως κόσμος όλα αυτά τα χρόνια κρεμάσαμε κυριολεκτικά την ψυχή μας από το ταβάνι με κλωστή.

Άλλοι υπέμειναν τα δεινά του ποδοσφαίρου από τις κερκίδες της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ.

Άλλοι πάλι ξεροστάλιαζαν στο κλειστό του ΟΑΚΑ που κέρμα να πετούσες στο παρκέ θα ακουγόταν σε όλη τη σάλα.

Άλλοι έπαψαν απλά να ασχολούνται στρεφόμενοι στην απόλυτη αδιαφορία.

Πονέσαμε, πικραθήκαμε, οργιστήκαμε, αηδιάσαμε, απομακρυνθήκαμε, αδιαφορήσαμε.

Κάποιοι από εμάς, προσπαθώντας να βρούμε λογικές εξηγήσεις, γίναμε νομικοί, οικονομολόγοι, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, ντετέκτιβ ή οτιδήποτε άλλο πιθανό και απίθανο θα μπορούσαμε να μετατραπούμε για να βρούμε απαντήσεις στα ατελείωτα γιατί.

Όλα αυτά την συγκεκριμένη στιγμή δείχνουν να αποτελούν παρελθόν (βέβαια ποτέ δεν ξέρεις) και το κλειδί είναι ένα:

“Οι μεγαλομέτοχοι σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ επέλεξαν είτε από τύχη είτε συνειδητά δυο εξαιρετικούς προπονητές (Γιοβάνοβιτς και Αταμάν) και αποφάσισαν να τους ακούσουν στο αγωνιστικό κομμάτι δίνοντας τους τα κλειδιά.”

Από τη στιγμή που αποφάσισαν (ο καθένας με τον δικό του τρόπο) να κόψουν τα πειράματα, να επιλέξουν σοβαρούς προπονητές, να τους δείξουν εμπιστοσύνη και να τους στηρίξουν κάνοντας πράξη τις επιθυμίες τους στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό (πάντα υπάρχουν και αστοχίες) βλέπουμε ξανά τα δυο μεγάλα τμήματα του Συλλόγου να είναι ανταγωνιστικά στοχεύοντας σε τίτλους και τον κόσμο δίπλα τους.

Γιοβάνοβιτς και Αταμάν μας κάνουν να ζούμε ξανά δυνατά!!!

Μας κάνουν να ανυπομονούμε για το επόμενο ματς, να χαιρόμαστε τις νίκες, να λυπόμαστε με τις ήττες και γενικότερα να είμαστε ξανά φίλαθλοι ή οπαδοί και όχι οτιδήποτε άλλο.

Γιατί η δουλειά μας δεν είναι ούτε τους προέδρους να κάνουμε, ούτε τους λογιστές, ούτε τους δικηγόρους, ούτε τους οικονομολόγους.

Η δουλειά μας είναι να είμαστε στην κερκίδα, να στηρίζουμε την ομάδα και να συζητάμε καθαρά αγωνιστικά για αυτήν.

Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο!!!