By 
Παναθηναϊκός σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ είναι ο ορισμός των ομάδων που «χτίστηκαν» και «χτίζονται» με βάσεις κι όχι ως φωτοβολίδες για να… σκάσουν ξαφνικά και να εξαφανιστούν μετά.
Γράφει ο Λευτέρης Μπακολιάς.
Οι Παναθηναϊκοί βίωσαν χρόνια πραγματικά δύσκολα. Όχι λόγω απωλειών τίτλων, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει. Ειδικά στο Τριφύλλι το γνωρίζουν οι πάντες, ποτέ δεν μεγάλωσαν με ψύχωση, «ή εμείς ή κανείς» κι άλλα τέτοια. Η δυσκολία και η απελπισία σε αθλητικό επίπεδο, αφορούσε την απουσία της ελπίδας. Στο ποδόσφαιρο επί σειρά ετών, στο μπάσκετ για μια διετία που έγινε τριετία λόγω αποτελεσμάτων.
Η εσωστρέφεια του συλλόγου και οι άσχημες μνήμες που δικαιολογημένα έμειναν, κάνει πολλούς να απογοητεύονται με χαρακτηριστική άνεση. Θέλοντας να πείσουν τον εαυτό τους πως τα πάντα θα πάνε άσχημα. Δεν είναι αποκλειστικά… μιζέρια και απαισιοδοξία. Είναι μια άμυνα της ψυχής, γιατί δε θέλει να ξαναπεράσει τα ίδια. Δε θέλει να ελπίζει μάταια.
Αυτή η ανθρώπινη διαδικασία, αφαιρεί πολλές φορές τη δυνατότητα «καθαρής» σκέψης, «καθαρής» αντίληψης των πραγμάτων. Δεν είναι ούτε ασχετοσύνη, ούτε χρειάζεται να γίνεται αιτία για τσακωμούς μεταξύ Παναθηναϊκών. Αυτό κι αν είναι σύνηθες φαινόμενο, αλλά τα έχουμε ξαναπεί: Παναθηναϊκός χωρίς εσωστρέφεια, πραγματικά είναι κάτι που δεν μπορούμε να το φανταστούμε. Σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο αν δουλέψει στο 100%.
Η απογοήτευση έρχεται πολύ εύκολα και τη συναντάς ακόμη και σε στιγμές που πραγματικά δεν έχει ιδιαίτερη λογική. Ειδικά σε εποχές όπως η τωρινή, που είναι ξεκάθαρη τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ.
Ποδοσφαιρικά ήρθε η… καταστροφή μετά την ήττα απ’ την ΑΕΚ την 5η αγωνιστική ή μετά την ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ την 7η. Στην Ευρώπη ήρθε 0-0 το παιχνίδι στη Χάιφα, ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος και υπάρχει ένα… μούδιασμα λες και ήρθε μια ήττα εκτός προγράμματος. Κάπου εκεί γίνεται επιρρεπής ο καθένας στο να δεχτεί το αρνητικό που θα του «ταΐσουν» ηθελημένα ή άθελά τους. Για παράδειγμα οι αλλαγές που κάνει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Προφανώς δεν είναι τέλειος ο Σέρβος. Ή μήπως είναι; Λάθη δεν κάνουν μόνο όσοι δεν προσπαθούν και δεν δουλεύουν. Άρα όχι ο Γιοβάνοβιτς. Απλά βιώνοντας το πριν και ζώντας το σήμερα, είναι τραγικό να συζητάμε τόσο επικριτικά για αυτόν τον άνθρωπο και γι’ αυτόν τον προπονητή. Όχι μόνο για το τώρα, αλλά κυρίως για την πορεία της τριετίας μέχρι το τώρα.
Ποδοσφαιρικά ζούμε τη συνέχεια της προσπάθειας που άρχισε το 2021. Με τα βήματα να είναι σταθερά και σίγουρα. Κάθε χρόνο η ομάδα γίνεται καλύτερη. Μια βελτίωση που διασφαλίζει διεκδίκηση εντός συνόρων, διασφαλίζει ευρωπαϊκή παρουσία χωρίς πανηγύρι απλά επειδή ήσουν στα προκριματικά. Το ταμείο πάντα γίνεται στο τέλος. Παναθηναϊκός είσαι, θες τους τίτλους προφανώς. Θες τις ευρωπαϊκές πορείες. Αυτά δεν μπαίνουν στη συζήτηση. Όπως δεν μπαίνει στη συζήτηση το αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ο κατάλληλος για να του ακουμπήσεις στα χέρια την τύχη της ομάδας. Επειδή απέδειξε πως σέβεται, γνωρίζει, νιώθει για να το πούμε απλά. Πέρα απ’ το αμιγώς προπονητικό. Το πριν με το τώρα απαντούν από μόνα τους στο συγκεκριμένο επίπεδο.
Στο μπάσκετ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά προφανώς. Πρωτίστως επειδή τα άσχημα χρόνια είναι λιγότερα. Διαφορετική και η συνήθεια του κόσμου. Το τμήμα εδώ και δεκαετίες έμοιαζε να είναι εκείνο που σε κάθε δυσκολία στρεφόταν το βλέμμα. Στη λογική αφού οι άλλοι αποτυγχάνουν, εσείς είστε «υποχρεωμένοι» να μας κάνετε περήφανους. Το πετύχαινε σε μεγάλο βαθμό. Προφανώς και δε θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό για πάντα. Οι πίκρες, η έλλειψη ελπίδας, ξένισε και στεναχώρησε ακόμη περισσότερο στο μπάσκετ για αυτούς τους λόγους.
Φέτος όλα είναι διαφορετικά. Η ελπίδα ξεχειλίζει από παντού. Γήπεδο, συνολική στάση της ΚΑΕ, μεταγραφές, προπονητής προφανώς. Τα πάντα. Κι επειδή εκεί είναι λιγότερα τα άτομα, είναι πιο φυσιολογική η ταχύτητα. Να «χτίσεις» κάτι γρηγορότερα δηλαδή. Όταν λέμε γρηγορότερα, βέβαια, δεν εννοούμε αμέσως. Κι εκεί χρειάζεται το περίφημο… trust the process.
Οι δύο ήττες απ’ τον αιώνιο, οδήγησαν κάποιους στο συμπέρασμα πως δεν αλλάζει κάτι. Το πλέον άστοχο συμπέρασμα που θα μπορούσαν να εξάγουν. Γιατί το παρελθόν και σε αυτή την περίπτωση, «φορτώνει» το παρόν. Υπήρξε η εντύπωση πως θα ζήσουμε ξανά τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκός, στο πρώτο δίμηνο δουλειάς ουσιαστικά. Δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει αυτό. Το γιατί δε χρειάζεται εξήγηση.
Προς Θεού όμως, καμία σεζόν δεν τελείωσε απ’ την πρεμιέρα. Ποτέ και για κανένα λόγο δεν κρίθηκε τίποτα από τόσο γρήγορα. Όπως είπαμε για το ποδόσφαιρο, πρέπει να επεξεργαστούμε και να αντιληφθούμε τη διαδικασία που είναι σε εξέλιξη. Και σε ποια χέρια είναι αυτή η διαδικασία, με τον Εργκίν Αταμάν να είναι ουσιαστικά αυτός που έχει και την ικανότητα προπονητικά, αλλά και το χαρακτήρα-προσωπικότητα για να οδηγήσει ένα τόσο μεγάλο… καράβι ξανά στα νερά των επιτυχιών.
Για να το πούμε όσο πιο απλά το σκεφτόμαστε: Ο Παναθηναϊκός για κάποιο ανεξήγητο λόγο μοιάζει να βγάζει μια απαισιοδοξία που είναι άκρως αντίθετη με τα δεδομένα του. Ποδοσφαιρικά και μπασκετικά. Δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που το Τριφύλλι είχε συνολικά τόση ελπίδα μαζεμένη και στα δύο κορυφαία τμήματά του.
Ναι, κανείς δε θέλει να χάνει τα ντέρμπι και θα στεναχωριέται. Δε σηκώνει συζήτηση αυτή. Απλά ας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας πως ο Παναθηναϊκός είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, βελτιώνεται καθημερινά, με τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί να δίνουν τεράστιο περιθώριο βελτίωσης. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.
Είναι άσχημο λοιπόν να αφήνεται ένα… μαύρο σύννεφο να σκεπάζει την ελπίδα. Όχι για την ομάδα ως ομάδα, εκεί οι εξαιρετικοί προπονητές και οι αθλητές, θα πορευτούν και θα τη βρουν την άκρη. Θα ξεπερνούν τις δυσκολίες και στο τέλος θα φτάσουν στο σημείο που πρέπει. Δεν πρέπει όμως, αυτό το σύννεφο να σκεπάσει τον ενθουσιασμό του κόσμου. ΟΑΚΑ Στάδιο, Λεωφόρος, ΟΑΚΑ κλειστό, απλά σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα με αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα. Κι είμαστε ακόμη στις αρχές Οκτωβρίου. Με όλους τους στόχους να είναι μπροστά.
Trust the process ο Παναθηναϊκός. Επειδή έχει… process και δεν έχει ευχολόγια και προσευχές που θα αποδειχτούν μάταιες. Τα δύσκολα είναι πίσω. Κι εκεί θα μείνουν, οπότε μην τα επαναφέρουμε στο μυαλό μας σε κάθε ευκαιρία. Ο καθένας ας έχει μια παγιωμένη άποψη για το παρελθόν, όποια κι αν είναι αυτή. Απλά να ξέρει πως είναι αυτό ακριβώς. Παρελθόν.
Πηγή: sdna.gr
Comments