By Πέμπτη αγωνιστική ο Παναθηναϊκός είχε την πρώτη του απώλεια. Σε ντέρμπι, όχι με κάποιον αντίπαλο που ήταν… καταδικασμένος να νικήσει. Κι όμως, η αίσθηση που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, είναι πως τελείωσαν τα πάντα. Ποιο πρωτάθλημα τώρα, δε… γυρίζει με τίποτα. Είτε η ΑΕΚ είτε ο Ολυμπιακός το έχουν «κλειδωμένο», τσάμπα κάθονται οι Παναθηναϊκοί κι αγχώνονται.
Απ’ τη μία ένας αντίπαλος που έχει δώσει 4 εντός έδρας ματς και πάει για το 5ο, μέσα σε έξι αγωνιστικές. Πρέπει να είναι ιστορικό ρεκόρ και φυσικά απίστευτα βολικό για μια ομάδα τόσο ανανεωμένη. Απ’ την άλλη μια ομάδα που νίκησε στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο και είναι έτοιμη να κάνει το γύρο του θριάμβου. Αν δεν τον έκανε ήδη. Ξεχνώντας πως έχει έρθει ισοπαλία με τον Πανσερραϊκό στην έδρα της. Στη ζυγαριά και στην οικονομία ενός πρωταθλήματος, αλήθεια τί θεωρείται μεγαλύτερη απώλεια;
Οι αναλύσεις είναι λίγο… εκτός τόπου και χρόνου. Προφανώς πρέπει να «γαντζωθούν» επικοινωνιακά, αυτοί που είναι ισχυρότατοι στον συγκεκριμένο τομέα. Δεκτό και δικαίωμά τους, τίποτα το παράνομο και το unfair. Απλά επειδή υπάρχει η λογική απογοήτευση του αποτελέσματος, μην πέσουν στην παγίδα οι Παναθηναϊκοί είναι το θέμα.
Το Τριφύλλι έχει μία ήττα σε τέσσερα ματς που έδωσε μέχρι τώρα. Ετοιμάζεται για το τρίτο εκτός έδρας παιχνίδι του στην επαρχία και είναι στο +1 απ’ την ΑΕΚ που έχει βάλει ήδη το… ένα πόδι στο βάθρο. Στο -4 απ’ τον Ολυμπιακό με ματς λιγότερο όμως. Οι αντιδράσεις ξαφνιάζουν περισσότερο απ’ το ίδιο το γεγονός, δηλαδή το αποτέλεσμα. Αυτό ίσως να είναι και στα υπέρ των Πράσινων πάντως.
Στην κουβέντα δεν βάζουμε την κριτική για τον ίδιο τον αγώνα, αυτή είναι λογική και χρειάζεται. Ένα ντέρμπι που το έχασε ο Παναθηναϊκός, προφανώς και δεν περνάει έτσι, θα ασκηθεί κριτική, θα συζητηθεί. Σε γενικές γραμμές είναι και σωστά τα πάντα, όπως η σκληράδα και η αθλητικότητα που δεν είχε το Τριφύλλι κόντρα στην ΑΕΚ. Βέβαια αν ξεκινούσε ο Αράο για παράδειγμα, αν έκανε αυτός το μαρκάρισμα που έκανε ο Γαλανόπουλος και δεν αποβλήθηκε στο 1-1, αυτή τη στιγμή θα είχε ήδη απελαθεί μέσα σε πλήθος αφιερωμάτων για το πόσο σκληρός ποδοσφαιριστής είναι.
Το… πανηγύρι της πρόωρης παράνοιας, ο Παναθηναϊκός το βίωσε και την περασμένη σεζόν απ’ την ανάποδη. Τώρα ίσως να είναι η στιγμή να το βιώσει κι απ’ την… καλή. Έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο πρωτάθλημα ουσιαστικά. Το οποίο «αρχίζει» απ’ την Τρίπολη.
Επί Γιοβάνοβιτς οι Πράσινοι «έσπασαν» διάφορες… κατάρες. Έτσι τις λέγαμε για να δικαιολογήσουμε την ποδοσφαιρική υποχώρηση του Παναθηναϊκού βασικά, ψάχνοντας εξήγηση στο μεταφυσικό για να πιστέψουμε πως οι Πράσινοι δεν μπορούν να νικήσουν τον ΠΑΣ Γιάννινα ή τη Λαμία. Ο Αστέρας στην Τρίπολη δεν έχει χάσει απ’ τον Παναθηναϊκό, μια εξαετία τώρα. Ακόμη και στη Λεωφόρο, πριν δύο χρόνια νίκησε και πριν ένα χρόνο με το ζόρι νίκησε το Τριφύλλι.
Από μόνο του το γεγονός το λες και ντροπιαστικό. Συνδυάζοντας αυτή την παράδοση με την τωρινή ανάγκη του Παναθηναϊκού να πάρει τους τρεις βαθμούς, προσθέτοντας και την πικρή γεύση απ’ την ήττα με την ΑΕΚ που πρέπει να μείνει στο παρελθόν μέσω ενός άλλου αποτελέσματος, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πώς πρέπει να παρουσιαστεί η ομάδα στην πόλη της Αρκαδίας. Ο Ράσταβατς είναι απ’ τους προπονητές που πάντα δυσκολεύει το Τριφύλλι. Γιατί ξέρει να παίζει κλειστά και συγχρόνως ο Αστέρας έχει για τα δεδομένα της μεσοεπιθετική ποιότητα.
Το τι κάνει η Τρίπολη βέβαια, πραγματικά δεν έχει σημασία. Παναθηναϊκός, με ανάγκη για νίκη, με σοβαρότητα και πίεση καθώς προέρχεται από ήττα σε ντέρμπι, απλά σημαίνει μπαίνω, ορίζω τις τύχες του ματς και το παίρνω. Τόσο απλά. Κάνοντας το 3Χ3 στην επαρχία για φέτος, κάτι που θα είναι σημαντικό στην οικονομία του πρωταθλήματος.
Μην ξεχνάμε επίσης πως ακολουθεί σε τρεις μέρες ο ΠΑΟΚ. Άρα η ανάγκη μεγαλώνει, για βαθμολογικούς και ψυχολογικούς λόγους. Πέφτουμε κι εμείς στην παγίδα βέβαια, αναφέροντας από τόσο νωρίς «ανάγκες» σε βαθμολογικό επίπεδο. Απλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει 4-5 σερί ματς στην έδρα του με βατούς αντιπάλους για να πάρει ψυχολογία και αυτοπεποίθηση στην αρχή της σεζόν. Έχει όλα τα ντέρμπι μαζεμένα κι ενδιάμεσα επαρχίες που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολα ματς.
Αισθανόμαστε λίγο αμήχανα που αναφέρουμε τόσα γνωστά και αυτονόητα πράγματα, αλλά καμιά φορά χρειάζονται κι αυτά. Γιατί το επικοινωνιακό κομμάτι γύρω απ’ το πρωτάθλημα της Super League, σε κάνει να χάσεις εποχές, δεδομένα, βαθμολογίες. Πραγματικά έχουμε την αίσθηση πως είμαστε στα πλέι οφ και το πράγμα δε γυρίζει. Οπότε τα λέμε για να τα θυμηθούμε κι εμείς οι ίδιοι μη νομίζετε. Πριν αποτρελαθούμε μέσα στην «τρέλα» τους.
Η ατμόσφαιρα αυτή το να επηρεάσει εμάς ή εσάς, προφανώς και μικρή σημασία έχει. Έως καθόλου. Απλά ξεχνώντας τα αυτονόητα, μεταφέρεται άδικα έξτρα πίεση στην ομάδα. Σε ένα διάστημα που έτσι κι αλλιώς υπάρχει λόγω των αγώνων και της συχνότητας αυτών. Για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ θα παίξει με τον Βόλο στην έδρα του, έχοντας την ευκαιρία να ξεκουραστεί μια μέρα παραπάνω πριν τη Λεωφόρο. Έτσι είναι το πρόγραμμα προφανώς, απλά το αναφέρουμε ως μια έξτρα δυσκολία για το μετά την Τρίπολη παιχνίδι.
Η ομάδα ως ομάδα, πρέπει να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την ηρεμία της. Και οι ήττες στο πρόγραμμα είναι, ειδικά σε ντέρμπι όπου θα «σπάσουν» οι βαθμοί. Το παν είναι να κρατήσει το απόλυτο το Τριφύλλι σε παιχνίδια όπως αυτό με τον Αστέρα. Ομάδες τέτοιου επιπέδου είναι επικίνδυνες για «ζημιά» και απώλειες σε αυτό το επίπεδο, πραγματικά «πονάνε».
Υ.Γ. Ο τραυματισμός του Μάγκνουσον ήταν η πραγματική στεναχώρια στο ματς με την ΑΕΚ. Είναι κι άδικο για ένα παιδί που έχει περάσει τόσα πολλά στην καριέρα του. Προφανώς και οι πάντες θα είναι δίπλα του, όπως πρέπει και όπως του έχουν δείξει ήδη. Πέραν της αγωνιστικής απώλειας, είναι και το ανθρώπινο για έναν αθλητή αδικημένο με τις κριτικές που δέχεται στην Ελλάδα, γιατί πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του στον αγωνιστικό χώρο και γιατί θεωρούν πως ο στόπερ πρέπει να είναι 2 μέτρα, να μη χάνει κεφαλιά και να κάνει τάκλιν στη μεγάλη περιοχή φτάνοντας μέχρι το κέντρο.
Comments