Ένα απίστευτο κείμενο που αξίζει να διαβάσεις: Για τον Ιβάν, για τους πατεράδες όλου του κόσμου που «έφυγαν»…

Τι είναι το ποδόσφαιρο. Όχι, δεν είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι πολύ περισσότερα από αυτό, όπως θα έλεγε και ο Μπιλ Σάνκλι.

Ποδόσφαιρο είναι κάτι άυλο. Κάτι άπιαστο.

Είναι συναίσθημα, όνειρο, καρτερία, προσμονή, υπερηφάνεια.

Είναι εικόνες, χρώματα, μυρωδιές, ήχοι, μνήμες.

Είναι καρδιοχτύπι, έρωτας, καψούρα, ταξίδια, σχέδια.

Είναι όλα όσα έζησες, αλλά και όσα ονειρεύεσαι να ζήσεις

Είναι όσα μοιράστηκες μαζί με αυτούς που αγαπάς, μα και όσα θα ήθελες να μοιραστείς, αλλά δεν πρόλαβες.

Είναι ο τρόπος να επικοινωνείς νοερά, με ανθρώπους που «έφυγαν», με ανθρώπους που έχασες.

Είναι το μέσο που σε κάνει να βιώνεις μία σχεδόν μεταφυσική εμπειρία, να νιώθεις ότι είναι εκεί δίπλα σου, ότι πανηγυρίζουν σε κάθε γκολ, ότι φωνάζουν «αχ» σε κάθε χαμένη ευκαιρία, ότι έχουν ένα λαμπερό χαμόγελο μετά από κάθε νίκη.

Ο αθλητισμός. Το ποδόσφαιρο. Οι ομάδες. Οι φανέλες. Τα εμβλήματα. Ο Παναθηναϊκός. Ο Ιβάν.

Σύμβολα που μπορούν να κάνουν τα αδύνατα, να γίνουν δυνατά.

Όχι με γκολ, νίκες, τίτλους, αλλά με κάτι ακόμα πιο δύσκολο: φέρνοντας πίσω ανθρώπους που «έφυγαν», όπως διηγείται το Tweet / Thread ενός ανώνυμου οπαδού του Παναθηναϊκού, το οποίο δικαίως έγινε viral.

Στο Μέσο κοινωνικής δικτύωσης του Έλον Μασκ ανάμεσα σε τόνους λάσπης και παραπληροφόρησης, σε φήμες και τρολ, κυκλοφορούν και αληθινές ειδήσεις και διαμάντια. Όπως το παρακάτω «διαμάντι», που από μόνο του αξίζει να γίνει είδηση…

«Τέτοιες ημέρες λείπεις παραπάνω και ταυτόχρονα και καθόλου. Ήθελα μόνο να ξέρεις πως αν είχα πραγματικά να σου πω δυο πράγματα είναι πως η κόρη μου πήρε το όνομα σου και ο Παναθηναϊκός έχει προπονητή τον άνθρωπο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Έχεις δυο λεπτά να σου πω τι έχασες;

Πάνε σχεδόν 2 χρόνια που έφυγες. Μέσα στην όλη πίκρα σου πολλές φορές έλεγες, τι θα γίνει και με εκείνη την ομάδα μωρέ Νικόλα; Ε θα φτιάξουν τα πράγματα σου απαντούσα. Έτσι για να σε μαλακώσω λίγο. Αλλά δεν σε έπειθα και πολύ. Έφυγες και το είχες καημό.

Λοιπόν πατέρα, τον πρώτο καιρό που έλειπες, υπήρχε ένα κρύο. Ομολογώ πως δεν σε ένιωσα ποτέ κοντά μου όπως πολλοί λένε πως οι νεκροί είναι πάντα εδώ. Μονάχα εκείνη την φορά που άνοιξα την τηλεόραση και ένιωσα πως είσαι εκεί. Να μου πεις πρώτη φοράς έβλεπες μπάλα;

Όχι, πρώτη φορά έβλεπα ένα άνθρωπο να έχω κάτι να σε θυμίζει τόσο έντονα. Ο Ιβαν σε έφερε πίσω στο καναπέ μας. Η μάλλον στη καρέκλα σου γιατί ποτέ δεν έβλεπες τους αγώνες από το καναπέ. Θυμάμαι την γιορτινή διάθεση που είχε το σπίτι μόλις ο Παναθηναϊκός κέρδιζε στην Ευρώπη.

Πέρασαν χρόνια και μήνες που δεν σε είδα έτσι ξανά. Θυμάμαι όλη σου την ψυχολογία και την διάθεση να γυρίζει γύρω από το Τριφύλλι. Όσο ήταν αυτό καλά, εσύ ήσουν ευτυχισμένος. Είχες πάντα μια απορία. Καλά εμάς κανείς δεν μας αγαπά; Ένας άνθρωπος να έρθει να βάλει πλάτη.

Ήρθε, έβαλε χέρι και πλάτη και ψυχή και την καριέρα του όλη. Πατέρα αλήθεια σου λέω, αυτός είναι ο άνθρωπος που εσύ έλεγες για το Παναθηναϊκό. Ένας τύπος που ξέρει την ιστορία μας, ξέρει το πεπρωμένο μας. Θυμάται το κόσμο μας συχνά και μιλάει για αυτόν. Κερδίζουμε πάλι.

Το 2013 είχες βάλει στο εικονοστάσι σου τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Δίπλα από άλλες μορφές. Ντομινίκ, Αλβέρτης, Μπατίστ, Σαραβάκος, Σισσε, Κυράστας, Καραγκούνης, Έκι Γκονζαλεζ, Βαζέχα… Παύλο και Θανάση. Είχες πει πως μάλλον δυστυχώς είναι ο τελευταίος που έπιασες με καρφίτσα.

Ε λοιπόν εγώ σου λέω ήσουν λάθος και δεν ήταν. Γιατί φέτος το καλοκαίρι πείραξα πρώτη φορά τα πράγματα σου από τότε που έφυγες, και καρφίτσωσα δίπλα από αυτούς, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Όχι επειδή έπρεπε, όχι επειδή έκανε ότι έκανε για το Παναθηναϊκό. Επειδή μου έδωσε πίσω εσένα.

Να ξέρεις και να θυμάσαι πως σε κρατήσε ζωντανό μέσα μου. Και αν κάποια μέρα φύγει, η φλόγα έχει ανάψει ήδη.

Μπαμπά σε ευχαριστώ που με έκανες Παναθηναϊκό και Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε ευχαριστώ που μου έδωσες τον μπαμπά μου πίσω. 💚☘️