By Μια εμφάνιση, μια νίκη, μα κυρίως μια βραδιά στην εξέδρα, η οποία φέρνει ακόμα πιο κοντά τον Παναθηναϊκό στην «κανονικότητα» που θέτει η ιστορία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ότι η Βιγιαρεάλ έχει ανασταλτικά τα μαύρα της τα χάλια όποιοι κι αν αγωνίζονται, είχε επισημανθεί. Θα φανεί και στα επόμενα ματς του Europa League και στη La Liga. Ότι ο Παναθηναϊκός είχε μεγαλύτερη «τρέλα», δίψα, φλόγα είχε επίσης υπογραμμιστεί. Ότι ο άπειρος σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, Πατσέτα, θα ξεπάστρευε τη βασική επιθετική του τριπλέτα και θα έβαζε βασικό φορ που θα ήταν αναπληρωματικός και στον Αρη του Μοράν και στον ΟΦΗ του Ντίκο, ίσως και στον Παναιτωλικό του Καρέλη, ε, όχι, δεν το περιμέναμε!
Υποτίμησε τον Παναθηναϊκό; Εκανε οικονομία δυνάμεων για το κυριακάτικο ματς με τη… Ράγιο Βαγεκάνο; Θεώρησε ότι ένα σφάλμα στην πρώτη αγωνιστική του μίνι πρωταθλήματος – δηλαδή μια ήττα – μπορεί να «διορθωθεί» εν συνεχεία; Αβυσσος το μυαλό του Πατσέτα, αλλά ας μην αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσει άλλον προπονητή στην Ισπανία ο Παναθηναϊκός, όταν φτάσει η ώρα της πέμπτης αγωνιστικής. Το… αφύσικο ποιο ήταν για τον Παναθηναϊκό; Ότι στο πρώτο ημίχρονο, εναντίον μιας ομάδας με εννιά αλλαγές, η οποία έδειχνε έτοιμη για γκέλα ανά πάσα στιγμή όταν πιεζόταν σοβαρά αμυντικά, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ανώτερος!
Ηταν «συνεσταλμένος», έπαιζε safe χωρίς ρίσκα, σε χαμηλό τέμπο, ήταν σχεδόν φοβικός. Και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν πια οι Ισπανοί έβαλαν και πέντε βασικούς, την κατατρόπωσε! «Αφύσικο» μεν, λογικό δε. Λογικό διότι ο Γιοβάνοβιτς έχει διαπιστώσει πως δεν χρειάζονται πολλές ευκαιρίες από τον αντίπαλο για να δεχθεί γκολ η ομάδα του. Με εξαίρεση το ματς στο «Βελοντρόμ» που ο Μπρινιόλι έπιανε τις «κάλτσες» του και οι Γάλλοι έχασαν ένα κάρο ευκαιρίες, ο Παναθηναϊκός δέχεται σχετικά εύκολα γκολ στα ευρωπαϊκά ματς όταν φτάνει η μπάλα στην περιοχή του. Απόδειξη: έχει διατηρήσει το «μηδέν» μόνο στα ματς που επέτρεψε στον αντίπαλο να του κάνει μία ευκαιρία: με τη Μαρσέιγ και χθες! Σωστά έπραξε, λοιπόν, ψάχνοντας «στιγμές» στο πρώτο ημίχρονο. Τη βρήκε με τον Ιωαννίδη, αυτή τη φορά δεν τη σπατάλησε και στο β’ μέρος, με επίδειξη ωριμότητας έφτασε στο 2-0 που θα μπορούσε να λήξει και 4-0 καθώς ο Πατσέτα μετά το 80΄ είχε χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια.
Αχρείαστες οι υπερβολές που ήδη ακούγονται και θα πολλαπλασιαστούν αν νικήσει και την ΑΕΚ τη Δευτέρα ο Παναθηναϊκός. Όμως για μια ομάδα της οποίας η τελευταία νίκη σε ομίλους είχε επιτευχθεί με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα το 2012 (επί της Μάριμπορ!), ουδείς δικαιούται να υποβαθμίσει ό,τι έχει συμβεί εφέτος. Παίρνει περισσότερα από περισσότερους παίκτες, αναδεικνύει διαφορετικούς πρωταγωνιστές, ωριμάζει, «εμπλουτίζει» το παιχνίδι της, μαθαίνει να παίρνει αποτελέσματα, σκοντάφτει και ξανασηκώνεται. Μοιάζει πια με «κανονικό» Παναθηναϊκό. Δηλαδή μια ομάδα με υψηλούς στόχους σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά και δυνατότητα να τους πετύχει, όχι να’ χαμε να λέγαμε. Μια γενιά παικτών οι οποίοι χάρη στο επίπεδο του Γιοβάνοβιτς αφήνει την πολυτιμότερη παρακαταθήκη για το μέλλον αγγίζοντας πια και τις μικρές ηλικίες, δημιουργώντας νέες γενιές φίλων της ομάδας και σμίγοντας παλιές παρέες και βόλτες στη Λεωφόρο και στο Μαρούσι.
Οι τέσσερις υποτιμημένοι πολυτιμότεροι
Ποιοι ήταν οι πιο πολύτιμοι παίκτες του Παναθηναϊκού σ΄ αυτό το ρεσιτάλ ωριμότητας; Τρεις παίκτες που το «γύρισαν» και ένας που έχασε και ξανακέρδισε τη θέση του στην ενδεκάδα. Ο Γιάννης Κώτσιρας ήταν βασικός στα ματς με τη Ντνίπρο, έχασε «δικαίως» τη θέση του από τον Γιώργο Βαγιαννίδη μα όταν ο νεαρός τραυματίστηκε ήταν – όπως πάντα – έτοιμος. Και χθες έκανε με διαφορά το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού σε όλα τα επίπεδα. Συγκέντρωση, αμυντική προσήλωση (πλην της φάσης του 18’ όταν όλος ο Παναθηναϊκός έτρεχε και… δεν έφτανε την κόντρα επίθεση της Βιγιαρεάλ), συνδυασμοί, καλύψεις, ανεβάσματα, κοψίματα, μέχρι και γκολ πήγε να βάλει ο μπαγάσας! Θα το βάλει κάποια στιγμή. Το «ψάχνει» συχνά – πυκνά, ακόμα και με σουτ εκτός εστίας. Θα το βάλει όπως το είχε βάλει ένας άλλος αθληταράς και σούπερ υποτιμημένος δεξιός μπακ του Παναθηναϊκού, του οποίου η αξία αναγνωρίστηκε από πολλούς μόνο όταν έφυγε…
Ο δεύτερος ήταν ένας φορ που πάλι δικαίως έχασε τη θέση του βασικού. Πιο έμπειρος, με δεκαπλάσια γκολ στην καριέρα του συγκριτικά με τον «ανταγωνιστή» του, με καλή καριέρα στο εξωτερικό, βασικός στην εθνική ομάδα της πατρίδας του. Μάλιστα την έχασε τη θέση του μετά από μια τεράστια ευκαιρία εναντίον της Μπράγκα: σκληρό. Υποστηρίχθηκε από την εξέδρα στη Λεωφόρο και από τους συμπαίκτες του, το πάλεψε με τον εαυτό του, βοηθήθηκε από τα γκολ του στην εθνική Σλοβενίας, μπήκε χθες και «καθάρισε» το ματς χωρίς ευκαιρία! Την πήρε, δεν έχασε έλεγχο της μπάλας και ισορροπία, έκανε το απρόβλεπτο (σουτ στη no look γωνία, όχι σ’ αυτή που είχε «ανοιχτή» εκτός από την πάσα), γκολάρα στον 41χρονο Ρέινα που προφανώς άργησε να πέσει, διότι προφανώς αιφνιδιάστηκε από την επιλογή του Αντρατζ Σπόραρ, ο οποίος σκοράρει πιο συχνά από τον Ιωαννίδη κατ’ αντιστοιχία και σε μέσο όρο ως «αλλαγή»! «Αύριο πρέπει να ξεκινήσει ο Φώτης και όχι εγώ, είναι σε τρομερή κατάσταση, αυτό το παιδί μπορεί να κάνει τεράστια καριέρα» έλεγε προχθές στον Νίκο Αθανασίου: αν το έχετε ακούσει εσείς αυτό από παίκτη σε δημοσιογράφο, να μου το πείτε να το μάθω…
Ο τρίτος ήταν το «μαύρο πρόβατο» του καλοκαιριού. Όχι, δεν έκανε πράγματα και θαύματα ο Μπερνάρ αυτή τη φορά. Δεν ήταν, άλλωστε, αντίπαλός του ο Παναιτωλικός, αλλά η Βιγιαρεάλ. Όμως είχε το καθαρό μυαλό να ξεδιπλώσει τρεις αντεπιθέσεις με προϋποθέσεις για γκολ και σε όλο το ματς εκτός από το πρώτο 20λεπτο ήταν τακτικά συνεπής, υποστηρίζοντας το πλάνο του Γιοβάνοβιτς για υποστήριξη κυρίως της δεξιά πτέρυγας: σε όποια πλευρά βλέπετε να «κλίνει» περισσότερο ο Βραζιλιάνος, σ΄ αυτή έχουν επιλέξει ο Γιοβάνοβιτς με τον Κόντη που κάνει την ανάλυση του αντιπάλου να δώσει μεγαλύτερο βάρος ο Παναθηναϊκός.
Ο τέταρτος είναι ο πιο δημοφιλής παίκτης της ομάδας. Του έχουν «αδυναμία» οι μεγαλύτεροι επειδή είναι πιτσιρικάς, του έχουν αδυναμία οι έφηβοι και οι 20-25άρηδες επειδή… βλέπουν τον εαυτό τους σ’ εκείνον, του έχουν αδυναμία και τα παιδιά επειδή προφανώς είναι πιο εύκολο να «συνδεθούν» με έναν Ελληνα και δη νεαρό. Το «σκαφτό» δείχνει εύκολο, αλλά όλα τα λεφτά ήταν ότι είχε αποφασίσει τι επρόκειτο να κάνει προτού πάρει την ασίστ του Κώτσιρα, η «μέσα – έξω» ντρίμπλα στον Γκάμπια (στο απίθανο σλάλομ του 50’) θύμισε «Λύμπε» στα high του, προσφέρει και θέαμα ο «Φωτάρας»!
Τέσσερις παίκτες οι οποίοι σωστά κατά διαστήματα δέχθηκαν κριτική (μιλάμε για κριτική, όχι για εξυπνακίστικες ειρωνείες και ισοπεδωτικούς αφορισμούς), αλλά δεν το έβαλαν κάτω, βελτιώθηκαν και όταν κλήθηκαν πια να ανταποκριθούν από το ρόλο που είχε αποφασίσει για καθέναν τους ο προπονητής,το έκαναν σε μεγάλο βαθμό. Ετσι συμβαίνει με τους περισσότερους εφέτος στον Παναθηναϊκό. Όχι με όλους. Με τους περισσότερους. Είναι μεγάλη ευκαιρία για τον κάθε παίκτη να το «ζήσει» όλο αυτό, να είναι ενεργό μέλος και πρωταγωνιστής στην καλύτερη εποχή της ομάδας τα τελευταία 12 χρόνια.
Y.Γ.: Επειδή έχουν ακουστεί άπειρες βλακείες για το ΟΑΚΑ, ισχύει 100% αυτό που είπε ο Γιοβάνοβιτς. «Όταν είναι γεμάτο, είναι έδρα». Γεμάτο με την Κηφισιά και τον Πανσερραϊκό δεν θα ήταν ποτέ όπως ήταν στα 80’s με την Παναχαϊκή και τον Διαγόρα, αλλά σ’ αυτά τα ματς δεν χρειάζεται η… «έδρα». Εφέτος, λοιπόν, θα είναι μια ιδανική έδρα για τον Παναθηναϊκό. Μια έδρα η οποία εκτός από τα έξτρα έσοδα, προσφέρει στο Τριφύλλι δυο τεράστια bonuses: α) τη δυνατότητα να παρακολουθούν δια ζώσης την αγαπημένη ομάδα τους χιλιάδες φίλοι του από την επαρχία και πάρα πολλά παιδιά διότι το περιβάλλον θεωρείται από τους μπαμπάδες πολύ πιο «φιλικό» από της Λεωφόρου β) τρομερό πρεστίζ στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική κοινωνία συγκριτικά με το πιο ιστορικό, αλλά μικροσκοπικό και απαρχαιωμένο γήπεδο της Ελλάδας: αντίπαλοι, διαιτητές, UEFA, εκατομμύρια τηλεθεατές στα highlights βλέπουν 60.000 φιλάθλους. Δεν βρίσκεις εύκολα στην Ευρώπη τέτοια προσέλευση. Ειδικά σε φάση play offs και σε ματς ομίλων του Europa League…
Comments