By «Οι Θεοί ήταν Έλληνες». Αυτό ήταν το πρωτοσέλιδο της γαλλικής «L’ Equipe» την επομένη του αποκλεισμού σοκ της Μαρσέιγ από τον Παναθηναϊκό μέσα στο Βελοντρόμ. «Οι Θεοί ήταν με τους Έλληνες», θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Γάλλοι.
Πάλι εύστοχο θα ήταν το πρωτοσέλιδό τους με έναν παρόμοιο τίτλο. Γιατί; Γιατί πράγματι αν υπάρχουν Θεοί, όπου κι αν είναι, όποιοι και όσοι κι αν είναι, το βράδυ της Τετάρτης ήταν με τους Έλληνες. Ήταν με τον Παναθηναϊκό. Ήθελαν να του δώσουν μια βραδιά από εκείνες που καμιά φορά τις ακούς να έχουν συμβεί κάπως, κάπου, κάποτε, αλλά δεν τις πιστεύεις.
Μια τέτοια βραδιά ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Βελοντρόμ της Μασσαλίας. Μια νύχτα αξέχαστη, μια νύχτα που δεν… ξημέρωνε. Μια νύχτα που ξεκίνησε με… αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα για τον Παναθηναϊκό. Με ένα «ουφ, είμαστε ακόμα μέσα» που ακουγόταν στο σφύριγμα του ημιχρόνου, αλλά που – ας μη γελιόμαστε – κανείς δεν πίστευε. Αλλά συνεχίστηκε με κάτι μαγικό, που συναντάς μονάχα στο ποδόσφαιρο. Δε γίνεται το 3-0 της Μαρσέιγ για… εκατοστά στο 53′, οι Γάλλοι αρχίζουν να χάνουν το καύσιμο από το ντεμπόζιτό τους μετά το τέρμα γκάζι των 55 – 60 λεπτών και ο Παναθηναϊκός βλέπει μπροστά την τελευταία του ευκαιρία. Την τελευταία ζαριά.
Ο Γιοβάνοβιτς παίρνει τα πάντα από τις αλλαγές του (Μπερνάρ, Παλάσιος, Ιωαννίδης άλλαξαν όλο το ματς), οι πράσινοι βγαίνουν μπροστά, η Μαρσέιγ τους νιώθει κι εμείς από τον 7ο όροφο του Βελοντρόμ νιώθουμε την ατμόσφαιρα από καυτή να γίνεται πιεστική. Αγχωτική. Φοβική. Κάθε κατεβασιά των «πράσινων» από το 60′ και μετά είναι και ένα ακόμα βαρίδι στα πόδια των γηπεδούχων, που είδαν το 50λεπτο πάρτι τους ξαφνικά να μεταβάλλεται σε φιάσκο. Πλέον εκείνοι είχαν τον ρόλο του… ποντικού. Κι ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που του καταδίωξε.
Το σουτ του Παλάσιος φεύγει ελάχιστα έξω, η κεφαλιά του Γεβντάι βγαίνει από τον αντίπαλο τερματοφύλακα με υπερένταση, το σουτ του Μαντσίνι σταματά και πάλι στον πορτιέρο της Μαρσέιγ. «Μία ακόμα. Μία ακόμα φάση θα τη βρούμε, μία ακόμα», φωνάζουμε μεταξύ μας, βλέποντας τους Γάλλους γύρω μας όχι πια να μας κοιτάζουν με… λύπηση, αλλά σχεδόν με οργή που ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να τους χαλάσει το πάρτι. Που να ήξεραν…
Δεν ξέρω ποια… άστρα ενώθηκαν, ποιοι Θεοί αποφάσισαν ή ποια ανώτερη δύναμη έστειλε την μπάλα στο χέρι του Γεντουζί δευτερόλεπτα πριν συμπληρωθούν τα πέντε λεπτά των καθυστερήσεων. Αλλά για όσους πιστεύουν στο κάρμα, του το χρωστούσε του Παναθηναϊκού να πάει η μπάλα σε ένα απλωμένο χέρι ενός αντιπάλου. Του το είχαν στερήσει πριν από μερικούς μήνες.
Δεν ξέρω κατά πόσο είχαν δίκιο οι Αργεντίνοι που βάφτισαν το χέρι του Μαραντόνα ως χέρι του Θεού ή οι Εγγλέζοι που το χαρακτηρίζουν ακόμα και σήμερα ως χέρι του τσαρλατάνου. Ξέρω όμως πως στη Μασσαλία δεν ήταν ένα, αλλά δύο τα χέρια του Θεού.
Αυτό του Γεντουζί και εκείνο του Μπρινιόλι. Γιατί αν δεν υπήρχε το χέρι του Μπρινιόλι, δε θα είχαμε φτάσει ποτέ σε αυτό του Γεντουζί…
ΥΓ: 3-0. Αυτό άκουγες από τους Γάλλους πριν από το παιχνίδι. Ήταν σίγουροι, αλλά η σιγουριά δεν κάνει κακό. Η έπαρση κάνει. Κι όσοι έχουν βγάλει έπαρση απέναντι στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς εδώ και μία διετία, στο τέλος την πληρώνουν. Ας πρόσεχαν…
ΥΓ.1: Ο Ιωαννίδης έβαλε το κρίσιμο πέναλτι και ένα ακόμα μετά, ο Μπρινιόλι ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού και ο ήρωάς του, ο Παλάσιος έδωσε πνοή, ο Ρούμπεν έτρεχε για δέκα, ο Μλαντένοβιτς ευστόχησε στο τελευταίο πέναλτι. Αλλά παίκτης σαν τον Μπερνάρ, συγχωρέστε με, δεν υπάρχει άλλος στον Παναθηναϊκό. Η ποιότητα, η προσωπικότητα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις. Μπήκε και γύρισε το ματς. Παιχταράς… …
Comments