By Η ακολουθία υπόσχεσης και έργου του Σέρβου προπονητή, το μάθημα που πήραν άπαντες στη ρεβάνς με την Ντνίπρο και το πρώτο ματς-κλειδί με τη Μαρσέιγ στη φλεγόμενη Λεωφόρο.
Ιβάν Γιοβάνοβιτς, 16 Ιουνίου 2021. Στην επίσημη παρουσίασή του ως νέος προπονητής του Παναθηναϊκού με σκοπό την ανοικοδόμηση της ομάδας και την εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου μέσω του πρωταθλήματος.
«Δεν είμαι εγώ αυτός που ορίζω τους στόχους. Ούτε η διοίκηση. Η ιστορία, αυτό που έχει πετύχει ο σύλλογος, είναι που ορίζει τους στόχους. Ο Παναθηναϊκός όσο ήμουν στην Ελλάδα, είτε το ήθελε είτε όχι, έπρεπε να πρωταγωνιστεί. Δεν έλεγε κανείς τους στόχους…
Ο σύλλογος πέρασε δύσκολα τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν σας έλεγα πως σήμερα ο Παναθηναϊκός πάει να πάρει το πρωτάθλημα, δεν θα ήμουν σοβαρός. Στην δουλειά μου, στις ιδέες μου όσον αφορά την ομάδα, πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να επιστρέψουμε σταδιακά εκεί που πρέπει.
Ο ανώτερος σκοπός πρέπει να είναι αυτός. Αν δεν το ψάχνουμε, δεν θα το βρούμε ποτέ μπροστά μας. Πρέπει να πείσουμε τον κόσμο να μας βοηθήσει. Αυτή είναι η πρόκληση για μένα.
Εμείς πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα, ώστε μετά να έχουμε στήριξη. Αν αυτό δώσει δυναμική, θα μας βοηθήσει να κάνουμε τα βήματα για να είμαστε αυτοί που πρέπει να είμαστε».
Ιβάν Γιοβάνοβιτς, 1 Αυγούστου 2023. Δύο χρόνια μετά. Ολα είναι διαφορετικά. Ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει το Κύπελλο την πρώτη του σεζόν, έχει φτάσει μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος την επόμενη και προκρίνεται μετά από επτά χρόνια ανομβρίας σε ευρωπαϊκό όμιλο.
«Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μετά από αρκετά χρόνια είμαστε ξανά στην Ευρώπη. Εκεί που αρμόζει στον Παναθηναϊκό. Για μένα είναι πολύ σημαντική ημέρα. Εφυγε ένα τεράστιο βάρος που είχα πάνω μου αυτά τα δύο χρόνια, με κάποια πράγματα που είχα πει όταν είχα έρθει στον Παναθηναϊκό.
Έστω για μια ημέρα μπορώ να ανασάνω. Κοουτσάρω μία μεγάλη ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός και με βάση αυτά που έχω πει έπρεπε να ανταποκριθούμε όλοι. Είναι πολύ σημαντική ημέρα για όλους μας η σημερινή.
Θα διεκδικήσουμε πολλά περισσότερα στο Champions League. Θα το διεκδικήσουμε μέχρι το τέλος»…
Στη θεωρία όλοι είναι φοβεροί και τρομεροί. Η συνέπεια μεταξύ θεωρίας και πράξης, είναι για λίγους. Για τις εξαιρέσεις. Για τους ξεχωριστούς. Για τους ικανούς.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε πράξη όσα έλεγε τέτοιο καιρό πριν από δύο χρόνια, λίγες εβδομάδες μετά την απόφαση του Αλαφούζου να του δώσει τα κλειδιά και τα εχέγγυα για να δουλέψει και να χτίσει απερίσπαστος.
Τα κατάφερε. Μάλλον ακόμα πιο γρήγορα κι απ’ ό,τι θα πίστευε ο πιο αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού. Ισως και ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς.
Panathinaikos is back.
Μπορεί να έσπασαν καρδιές και ο Παναθηναϊκός να έπαιξε με τη φωτιά (πότε άραγε προέκυψε εύκολη πρόκριση από προκριματικά ακόμη κι όταν το τριφύλλι είχε ομαδάρες;), αλλά το πολυπόθητο εισιτήριο της ευρωπαϊκής επιστροφής σε όμιλο για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2016-17 επικυρώθηκε. Κι αυτό είναι που μετράει. Αυτό ήταν το διακύβευμα.
Ενας θεός ξέρει πόσο τραγικά θα ήταν τα πράγματα σε αντίθετη περίπτωση, πώς θα έβρισκε το σθένος να σηκώσει κεφάλι η ομάδα, πόσο ισοπέδωμα κριτικής θα δεχόταν ο Σέρβος αναμορφωτής του Παναθηναϊκού, η διοίκηση, οι πάντες και τα πάντα.
Πόσο πρόωρα και άδοξα θα είχε «καεί» μία χρονιά όπου το τριφύλλι έχει όλα τα εχέγγυα για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα προσεγγίζοντας σε Ελλάδα και Ευρώπη την έννοια κανονικότητα που συντροφεύει την βαριά και ασήκωτη από δόξες και μεγαλεία ιστορία του.
Κανείς δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται. Ενδόμυχα, βέβαια, μπορεί να υπήρχε στο υποσυνείδητο της ομάδας. Των παικτών. Μην γίνει η στραβή. Καήκαμε…
Ας όψεται ο αρτίστας Φίλιπ Τζούρισιτς, η ποιότητα και η προσωπικότητα του οποίου αποτελεί εχέγγυο και τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα, αλλά κι ο Αντραζ Σπόραρ με τον Χουάνκαρ που στα δύο ματς με την Ντνίπρο έκαναν τη διαφορά.
Το σημειώναμε από το πρώτο ματς στη Σλοβακία. Οποιος υποτιμάει αντίπαλο στην Ευρώπη και δη σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, δεν ξέρει τι του γίνεται.
Η Ντνίπρο μόνο επηρεασμένη από το χτύπημα της γαστρεντερίτιδας δεν έδειξε στο χορτάρι της Λεωφόρου, έτρεχε σαν δαιμονισμένη και πάλεψε λες και μάχονταν για την ίδια της την ύπαρξη. Μπράβο της και μαγκιά της.
Το τριφύλλι, εντούτοις, ήταν ανώτερο συνολικά στα δύο παιχνίδια και κατέκτησε δίκαια την πρόκριση.
Ακόμη κι αν στο ματς της Λεωφόρου πολλοί παίκτες της ομάδας πνίγηκαν από το άγχος, ακόμη κι αν από τις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού μόνο στο επιθετικό τρανζίσιον ήταν καλός ο βαθμός της ομάδας.
Ακόμη κι αν χάθηκαν όλες οι προσωπικές μονομαχίες, έγιναν παιδαριώδη ατομικά λάθη, δεν βγήκαν οι πιέσεις ψηλά και -το κυριότερο- δεν υπήρχε ο έλεγχος μέσω της κατοχής της μπάλας, η ηρεμία και η ασφάλεια ανασταλτικά.
Ενα στοιχείο (κατοχή μπάλας) που όταν απουσιάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ο Παναθηναϊκός αισθάνεται λες και βρίσκεται σε ξένο σώμα. Χάνει το μυαλό του. Βγαίνει απ’ τα νερά του. Βραχυκυκλώνει. Ειδικότερα όταν νιώθει υποχρεωμένος ότι πρέπει αυτός να είναι το αφεντικό. Το «φαβορί» που θα έχει τον έλεγχο.
Η ρεβάνς με την Ντνίπρο από αμιγώς ποδοσφαιρικής πλευράς πρέπει να γίνει μάθημα. Σε όλους. Οσο εξελίσσεται μία ομάδα τόσο μαθαίνει. Βελτιώνεται. Γνωρίζει πώς να ελίσσεται. Να προσαρμόζεται. Να κουμαντάρει το μυαλό της. Κι όταν δεν το πληρώνει, μπορεί να συνεχίζει την εκμάθηση με μεγαλύτερη ηρεμία, πίστη κι αποφασιστικότητα.
Στον επόμενο γύρο του Champions League, ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει τη Μαρσέιγ του Ομπαμεγιάνγκ και της παρέας του, ελπίζοντας σ’ ένα μικρό «θαύμα» με έπαθλο το… σεντόνι της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Οι πιθανότητες πρόκρισης ρεαλιστικά είναι ελάχιστες. Οι Γάλλοι θα έχουν μία δόση υπεροψίας, όσο κι αν το κρύψουν στα λεγόμενά τους, η Λεωφόρος θα φλέγεται στο πρώτο ματς και ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βγάλει την καλύτερη εκδοχή του για να υπερβεί τις αντιξοότητες που θα συναντήσει προκειμένου να αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς ενόψει της ρεβάνς στη Μασαλία.
Τα όνειρα πρέπει να τα κυνηγάς. Και παρότι είναι ξεκάθαρο ότι η Μαρσέιγ είναι το ακλόνητο φαβορί στο ζευγάρι, ουδείς έχει το δικαίωμα να υποτιμά το τριφύλλι και τις υπερβάσεις που δύναται να πραγματοποιήσει.
Στα αστέρια πάμε.
Comments