By Η ευρωπαϊκή επιστροφή του Παναθηναϊκού δε θα ερχόταν εύκολα, αλλά σημασία έχει πως ήρθε και τώρα τα πάντα είναι πιο απλά.
Οι αναμετρήσεις με τη Ντνίπρο για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν απλά μια πρόκριση. Ήταν η επιστροφή του, το ξύπνημα από έναν επταετή εφιάλτη. Για μια ομάδα που είχε καλομάθει στην Ευρώπη, φαινόταν και ήταν υπερβολικά ξένο και άχαρο όλο αυτό το διάστημα. Κάθε μέρα που έμπαινε στο ημερολόγιο, έκανε ακόμη δυσκολότερη την επαναφορά στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Το 3-1 του πρώτου ματς ήταν τεράστιο αποτέλεσμα. Το γιατί το είδαμε στη Λεωφόρο. Οι Πράσινοι ήταν «πνιγμένοι» από το άγχος. Όσο αδικαιολόγητο κι αν μας φαίνεται, το βάρος της υποχρέωσης ήταν τεράστιο. Συν την ποιότητα του αντίπαλου επιθετικού που ξεχνούσαμε, συν το γεγονός πως ήταν η δεύτερη ομάδα της Ουκρανίας. Άρα υπήρχε βαθμός δυσκολίας παρά το 3-1.
Το ψυχολογικό «φορτίο» φάνηκε μετά το γκολ τα Ντνίπρο. Με το σκορ τότε στο 1-1 και τους φιλοξενούμενους να μην έχουν κάνει ευκαιρία ουσιαστικά. Η πίεση και το άγχος που έφερνε η υποχρέωση, μετατράπηκαν σε φοβία. Γι’ αυτό ο Παναθηναϊκός ήταν κακός και το πλήρωσε δεχόμενος δεύτερο τέρμα. Τέλος καλό όλα καλά όμως, επειδή αυτό μετράει.
Το Τριφύλλι έκανε το δύσκολο, όσο απλό κι αν φαινόταν. Η πρόκριση μετράει, έπρεπε να την πάρει ο Παναθηναϊκός πάση θυσία και όχι να προσφέρει θέαμα γι’ αυτή. Όπως λένε και στην Αργεντινή για την Εθνική τους ομάδα «πρέπει να υποφέρουμε για να κερδίσουμε κάτι». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Παναθηναϊκό. Επτά χρόνια μετά, δεδομένα δε θα ερχόταν εύκολα. Αν και εδώ που τα λέμε, απ’ τα 120 λεπτά του ζευγαριού, ο Παναθηναϊκός μόλις τα 10 δεν ήταν με «κεφάλι» έστω ενός γκολ. Άρα είναι αστείο να συζητάμε αν το άξιζε ή όχι. Πέρασε ο καλύτερος, ο ποιοτικότερος, διώχνοντας τις φοβίες του.
Παράλληλα έτσι όπως κύλησε το ματς, φανερώθηκαν και κάποιοι περοβληματισμοί. Η αδυναμία κατοχής και κυκλοφορίας κόντρα στην έξυπνη τακτική της Ντνίπρο που έπαιξε ψηλότερα, η αστοχία στην τελική προσπάθεια που παρουσιάστηκε σε ορισμένες καλές φάσεις. Ελαφρυντικό το γεγονός πως σημαντικοί ποδοσφαιριστές θέλουν να βρουν λίγο τις ανάσες και τον ρυθμό τους.
Φάνηκε φυσικά και το γεγονός πως καλό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει αμυντικό χαφ. Ένα «6» με ένταση, τρεξίματα, προφανώς να μπορεί να ανταποκριθεί με την μπάλα στα πόδια. Ειδικά τώρα που δεδομένα θα έχεις μίνιμουμ 8 ευρωπαϊκά ματς.
Η Μαρσέιγ όσο… βουνό κι αν μοιάζει, είναι το εύκολο. Γιατί εκεί δε σε θεωρεί κανείς φαβορί και έχοντας το μαξιλαράκι του Europa League, δε θα υπάρχει το άγχος και η πίεση. Τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης στα δύσκολα μην τον φοβάστε. Σε αυτά που υπάρχει ο ρόλος του φαβορί είναι το πρόβλημα. Τώρα με τους Γάλλους έχεις μόνο να κερδίσεις και όχι να χάσεις.
Είναι η ώρα να πάρει βαθιά… ανάσα όλος ο Παναθηναϊκός. Τα δύσκολα πέρασαν, η UEFA άνοιξε ξανά την αγκαλιά της και πέρασες στο μίνιμουμ του που πρέπει να αξίζεις. Την είχε ανάγκη το Τριφύλλι αυτή την πρόκριση.
Υ.Γ. Ο Τζούρισιτς είναι ποδοσφαιρική ευτυχία. Δεν περιγράφεται αλλιώς ο τρόπος που παίζει αυτό το παιδί.
Υ.Γ.1: Συνολικό σκορ 5-3, ο δεύτερος την Ελλάδα με την δεύτερη της Ουκρανίας. Πρόκριση για την Ελλάδα πέρα απ’ τον Παναθηναϊκό. Διαβάζεις υπέρμετρη κριτική για το αν «προβλημάτισε» η ομάδα, αν δεν «βλεπόταν» κι άλλα τέτοια. Μάλλον θα ήταν προτιμότερο να αποκλειστεί με θέαμα ο Παναθηναϊκός και όχι να περάσει με τον τρόπο που αυτό έγινε. Ειδικά για κλαμπ της χώρας μας, όπου οι… σφαλιάρες είναι καθημερινότητα.
Υ.Γ.2: Η νοοτροπία του «δεν βλέπουμε κανέναν» οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο στις θέσεις που βρίσκεται. Ας το πάρουμε αλλιώς και να μη βλέπουμε τους άλλους καφενεία και ομάδες της πλάκας.
Comments