Αυτό το ντέρμπι έπρεπε να το πάρει, τώρα θα πάει για την υπέρβαση

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ισοφαρίσει τη σειρά με τον Ολυμπιακό, να «σπάσει» το νικηφόρο σερί των «ερυθρολεύκων» και να δώσει νέο ενδιαφέρον στους τελικούς. Τι πρέπει να κάνει από εδώ και στο εξής; Τι πήγε να στραβώσει και πάλι και που οφειλόταν;

Για να τα λέμε όλα: Πόσοι πιστέψατε στο τέλος του αγώνα ότι το τρίποντο του ΜακΚίσικ θα έβρισκε στόχο και πόσοι ότι θα αστοχούσε; Προσωπικά ήμουν από εκείνους που όσα κλάσματα του δευτερολεπτου η μπάλα «ταξίδευε» στον αέρα, άλλο τόσο γέμιζα από σιγουριά ότι ο Αμερικανός θα γινόταν ο ήρωας της τελευταίας στιγμής «κλέβοντας» τα ηνία από τον Ματέους Πονίτκα.

Άλλωστε λίγο ήθελε; Δεν θυμάστε τι έγινε στον δεύτερο ημιτελικό της Τουρκίας; Κάρφωμα ο Χέιζ στα 6”, πρόβάδισμα η Φενέρ, αλλά στη συνέχεια… buzzer beater τρίποντο ο Κλάιμπερν και η ιστορία γράφτηκε αλλιώς. Νωπές ήταν ακόμα αυτές οι στιγμές. Ο Παναθηναϊκός παραλίγο να χάσει ΚΑΙ αυτό το ντέρμπι. Ένα ντέρμπι όπου ο Ολυμπιακός ήταν σχεδόν αποδεκατισμένος χωρίς τον Σλούκα, χωρίς τον (κορυφαίο του α’ ημιχρόνου) Γουόκαπ για δύο δεκάλεπτα και χωρίς τον Βεζένκοβ στην τελευταία περίοδο.Καλά όχι ότι ο Παναθηναϊκός πάει πίσω, έτσι; Με πέντε ξένους παίζει. Μην πω με τέσσερις από τη στιγμή που ο Γουίλιαμς βρίσκεται και δεν… βρίσκεται στο παρκέ κάθε φορά που αγωνίζεται.

«Πνίγηκε» αλλά… επέζησε

Εδώ που τα λέμε ήθελε προσπάθεια για να χάσει ο Παναθηναϊκός. Και όμως. Πήγε να γίνει. Ε, να σας πω κάτι; Εάν δεν έπαιρναν οι «πράσινοι» και αυτό το ντέρμπι, δεν ξέρω ποιο άλλο θα μπορούσαν να πάρουν. Πραγματικά. Θυμάστε τι είχα γράψει μετά τον πρώτο τελικό στο ΣΕΦ; Ότι από τη στιγμή που οι «πράσινοι» είχαν παίξει καλά, ναι μεν είχαν χάσει μια μεγάλη ευκαιρία αλλά είχαν αποκτήσει και το αίσθημα του «μπορώ».

Αρκεί να μην τους γυρνούσε μπούμερανγκ. Τους γύρισε. Δυστυχώς. Παραλίγο να «πνιγούν» από το άγχος τους. Και γι’ αυτόν τον λόγο το 90% των επιθέσεων στην τελευταία περίοδο ήταν… αλλού για αλλού. Με εξαίρεση μια-δυο φάσεις, οι «πράσινοι» έμοιαζαν να θέλουν να τελειώσουν το ματς και είτε έκαναν πολλές βιαστικές ενέργειες, είτε προσπαθούσαν να επιτεθούν στους παίκτες του Ολυμπιακού «σπαταλώντας» τα 3/4 των επιθέσεών τους. Ακόμα και το κρίσιμο φόλοου του Μαντζούκα ήταν από «σκοτωμένη» επίθεση και υπό πίεση σουτ του Πονίτκα από τα 8.5 μέτρα.

Δεν ξέρω, αλλά ο Παναθηναϊκός μου δίνει την εντύπωση ότι νιώθει τεράστιο βάρος όταν παίρνει τον ρόλο του φαβορί. Ίσως επειδή δεν το έχει συνηθίσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κόντρα στον Ολυμπιακό. Και αυτό δεν είναι κάτι που λέω εγώ. Τα γεγονότα το έλεγαν. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να μετράς 14 σερί ήττες από τον μεγάλο σου αντίπαλο. Όσο και αν δεν το παραδέχονται οι παίκτες, όσο και αν λένε ότι δεν το είχαν στο μυαλό τους, θεωρώ ότι το… είχαν και το παραείχαν. Και τους βάραινε ακόμα περισσότερο.

Καλύτερος ο Ολυμπιακός, για την υπέρβαση ο Παναθηναϊκός

Πώς λοιπόν να διαχειριστούν μια κατάσταση όταν η εξέλιξη του ντέρμπι τους φέρνει σε θέση οδηγού;Ε, πιστεύω ότι και ο πλέον απαισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού ή αντίστοιχα ο πλέον αισιόδοξος φίλος του Ολυμπιακού, θεώρησαν στην 4η περίοδο του 2ου τελικού ότι το φαβορί είναι οι «πράσινοι» και όχι η -συνήθως- καλοκουρδισμένη «ερυθρόλευκη» μηχανή. Και οι ίδιοι οι παίκτες θα το σκέφτηκαν. Γι’ αυτό και πήγαν να (ξανα)χάσουν. Αν γινόταν και αυτό θα τα είχαμε δει όλα στα ντέρμπι από τον Νοέμβριο του 2021 έως και το βράδυ της 8ης Ιουνίου 2023.

Πονίτκα παντός… καιρού

Στο αγωνιστικό κομμάτι θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός είχε «(ξανα)διαβάσει» καλά το παιχνίδι.

Περιόρισε (και μέχρι τον τραυματισμό του) τον Βεζένκοβ. Πονίτκα, Μαντζούκας (σ.σ. κομβικός στο τέλος και στην επίθεση με το τρίποντο και το φόλοου), Αγραβάνης (για ένα ακόμη ματς έβγαλε τρομερή ενέργεια), Γουίλιαμς άλλαξαν το μαρκάρισμά του και τον «κυνηγούσαν» παντού. Του… έβγαλαν τα συκώτια. Σπανίως έπαιρνε τη μπάλα κάτι που φαίνεται από τα μόλις 6 σουτ που πήρε μένοντας στους 6 πόντους.

«Χτύπησε» στην έλλειψη δημιουργίας του Ολυμπιακού, περιόρισε -πάντα στο μέτρο του δυνατού- τα pick n roll ενώ ο Φαλ ναι μεν είχε 5/5 δίποντα, αλλά δεν ήταν το ίδιο κυριαρχικός όσο στα περισσότερα ντέρμπι των δύο ομάδων.

Για ένα ακόμη ματς δεν άφησε τον ΜακΚίσικ να γίνει παράγοντας του παιχνιδιού ενώ ελλείψει Σλούκα έβγαλε ο Παναθηναϊκός εκτός ματς και τον Λαρεντζάκη (1/8 σουτ).

Κατάφερε να νικήσει ένα ντέρμπι όπου ο θεωρητικά καλύτερος σκόρερ (σ.σ. Γκριγκόνις) είχε μόλις 2/8 εντός παιδιάς και κακές επιλογές στην επίθεση.

Ο Πάρις Λι μπορεί να «κουράστηκε» πνευματικά και σωματικά ωστόσο έκλεψε μπάλες, βούτηξε στο παρκέ, έβγαλε hustle plays και «υπηρέτησε» σωστά τον ρόλο του, παρά το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός ποιντ γκαρντ της ομάδας.

Ματέους Πονίτκα παντός καιρού και ειδικών αποστολών. Έπαιξε εξαιρετική άμυνα, έβγαλε ενέργεια ενώ έδειξε τον μπασκετικό του χαρακτήρα με το σουτ που πήρε στο τέλος. Προσωπική άποψη: Δεν έπρεπε να το πάρει ο Πολωνός γιατί πολύ απλά δεν φημίζεται για τα καλά του ποσοστά στα μακρινά σουτ. Όμως όταν η μπάλα «καίει» άλλα πράγματα παίζουν ρόλο…

Εν κατακλείδι: Ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς από την άμυνά του. Και όχι από την επίθεσή του. Ένας τομέας που ΠΡΕΠΕΙ να παρουσιαστεί ΠΟΛΥ καλύτερος. Αν θέλει να έχει ελπίδες για την κατάκτηση του τίτλου…

ΥΓ: Και ΝΑΙ κυρίες και κύριοι, έχουμε τελικούς! Όχι μόνο λόγω του ότι ήταν αμφίρροπες και οι δύο πρώτες αναμετρήσεις, αλλά για τον «χαρτοπόλεμο» που ακολούθησε και μάλιστα τα ξημερώματα της Παρασκευής (9/6). Θύμισε πάλι τελικούς από τα… παλιά.

ΥΓ2: Μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι το αουτσάιντερ, μπορεί να είχε χάσει το 1ο ματς, μπορεί να είχε το 14-0 να «βαραίνει» τις πλάτες του, αλλά 15.000 φίλαθλοι στο ΟΑΚΑ για να συμπαρασταθούν στην αγαπημένη τους ομάδα; Ε, κάτι λέει αυτό…

ΥΓ3: Η έκρηξη χαράς του Σερέλη μετά το τέλος, έδειξε και την τεράστια πίεση που υπήρχε στις τάξεις του Παναθηναϊκού.