Συναισθηματισμοί στην αποθέωση, όχι όμως στο σχεδιασμό

Δέχτηκε ισχυρό σοκ ο Παναθηναϊκός Από κάθε άποψη οι «πράσινοι» κλήθηκαν να περάσουν μια κατάσταση που τη λες και… κατάρα για τις ομάδες. Είναι διαφορετικό να χάνεις επειδή δεν παίζεις καλά, διαφορετικό να σου τυχαίνουν αναποδιές με τραυματισμούς και διαφορετικό αυτό που κλήθηκε να διαχειριστεί το «τριφύλλι». Όταν φτάνει στο σημείο να «λυγίζει» και τον Γιοβάνοβιτς, αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση.

Απώλεια τίτλου μία αγωνιστική πριν το τέλος της σεζόν, επειδή δε έβαλαν οι αντίπαλοι να παίξεις με κρούσματα Covid-19 και απροπόνητος. Την ίδια ώρα, αντιμετωπίζεται το συγκεκριμένο γεγονός ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, λες και δεν έγινε κάτι. Ναι, είναι δύσκολο να συνέλθει ο Παναθηναϊκός. Το σοκ ήταν ισχυρότατο.

Αλλά όσο κι αν αυτή τη στιγμή δεν το σκέφτονται πολλοί, η ουσία παραμένει. Είτε είχε νικήσει ο Παναθηναϊκός στο Φάληρο, είτε όχι. Η διαφορά θα ήταν η επιβράβευση του τίτλου, η οποία και δεν ήρθε, με τον τρόπο που δεν ήρθε. Οι «πράσινοι» δίχως άλλο εξυπηρέτησαν μετά από πολλά χρόνια τις απαιτήσεις του μεγέθους τους. Αυτό από μόνο του συνιστά μια κάποια επιτυχία. Παρότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σεζόν χωρίς τίτλο, δεν μπορεί να είναι και για πανηγύρια. Γενικά το αναφέρουμε, επειδή δεν είδαμε κανέναν να πανηγυρίζει. Το αντίθετο μάλιστα.

Η αναμέτρηση με τον Άρη αποτελεί απλά τη χρυσή ευκαιρία για να δείξει ο κόσμος την εκτίμηση και τη στήριξή του. Για να ακούσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το όνομά του, σε ντεσιμπέλ που θα προκαλέσουν ανατριχίλα. Γιατί ο Σέρβος έχει κατορθώσει να γίνει η ελπίδα και το σημείο αναφοράς. Εκείνος που έβγαλε τον Παναθηναϊκό απ’ το… τούνελ της ανυπαρξίας και της έλλειψης ελπίδας. Κέρδισε από κάθε άποψη το δικαίωμα της εμπιστοσύνης και της λατρείας.

Έχοντας μπροστά του ένα μήνα ξεκούρασης, άλλο τόσο διάστημα για προετοιμασία και μετά αγώνες για τα προκριματικά του Champions League, ο Παναθηναϊκός ξέρει πως μπαίνει σε διαφορετική σεζόν. Με όσα αυτό φέρνει. Πρωτίστως στα ματς των προκριματικών που έρχονται υπερβολικά γρήγορα. Ο χρόνος κυλά γρήγορα κι όσο μεγάλο διάστημα μας φαίνονται οι δύο μήνες, στην ουσία δεν είναι τίποτα. Οπότε ήδη πρέπει να «τρέξει» το θέμα ενίσχυσης.

Αυτή τη φορά στόχος δεν είναι πρώτες θέσεις, αλλά η πρώτη. Δεν χαίρεσαι που επέστρεψες στην Ευρώπη, θες ομίλους κι όσο το δυνατόν σε καλύτερη διοργάνωση. Χωρίς να σημαίνει πως σε «χαλάει» κάποια. Η τωρινή μορφή του Παναθηναϊκού, μοιάζει να… έπιασε ταβάνι. Ακόμη κι αν κάποιοι παίκτες ξεκάθαρα δεν έδωσαν αυτά που θα μπορούσαν, με κορυφή στη λίστα τους Βέρμπιτς και Μπερνάρ.

Εδώ λοιπόν, δε χωρούν συναισθηματικοί. Είναι στοιχείο που θέλουμε να δούμε στο ματς με τον Άρη, στην αποθέωση της ομάδας, στην ευγνωμοσύνη και την επιβράβευση του κόσμου. Το άμεσο αύριο, είναι άκρως απαιτητικό. Οπότε το ρόστερ πρέπει να ενισχυθεί σημαντικά σε επίπεδο ποιότητας, αλλά και ποσότητας. Λύσεων.

Προφανώς και δε θα πάει το «τριφύλλι» για 10-12 μεταγραφές όπως προηγούμενα χρόνια. Όμως δεν μπορεί πάλι να σκεφτεί πως θα στηριχτεί στα ίδια πάνω-κάτω, κάνοντας απλά μπαλώματα. Απαιτείται αναβάθμιση ποιοτική και ηγετική. Απαιτείται να έχεις rotation πολλών παικτών. Γιατί πας σε περισσότερα και απαιτητικότερα ματς.

Σε όλες τις γραμμές χρειάζεται η ενίσχυση. Στην άμυνα σε όλες τις θέσεις, στα χαφ η ανάγκη ακόμη μεγαλύτερη, μεσοεπιθετικά θες μεγαλύτερη ποιότητα, ίσως και στην επίθεση. Παντού. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Δεν ακυρώνουμε σε καμία περίπτωση την τωρινή ομάδα, ίσα-ίσα τη χαρήκαμε και της βγάζουμε το καπέλο. Όμως το βήμα παραπάνω, χρειάζεται και την ανάλογη ενίσχυση.

Το είχε πει κι ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς άλλωστε. Ο αρχικός στόχος ήταν να γίνει η ομάδα συμπαγής με τα κατάλληλα εργαλεία. Για να κάνει το δύσκολο, την επαναφορά του Παναθηναϊκού στα υψηλά στάνταρ. Από τα οποία απουσίαζε. Πλέον το θέμα είναι η προσθήκη ποιότητας για να γίνει πιο… γλυκό το πράγμα.