Η πράσινη ζωγραφιά του Φώτη!

Σε παρομοιάζουν με τον Σόλτσκιερ, και, Θεέ μου, είναι εγκωμιαστικό: Να μπαίνεις από τον πάγκο και να κερδίζεις τα ματς. Σε είπαν λευκό Ολισαντέμπε και, Θεέ μου, πόσο ωραία θα ήταν: Να είχαν δώσει πραγματικά δώσει τα δικά σου γκολ να είχαν δώσει τον τίτλο στον Παναθηναϊκό. Ένα γκολ μακριά ήσουν… Την ίδια στιγμή, όμως, είσαι απλά ο Φώτης Ιωαννίδης. Και, για να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δε θα ήθελες να είσαι κάποιος άλλος. Δική σου η διαδρομή, δικός σου ο τρόπος, δική σου ήταν πάντα η απόφαση.

Το πορτοκάλι από τη μηλιά θα πέσει!

Θα σου πει ότι πάντα κινούταν κάπου στον άξονα. Άλλοτε αμυντικός, αργότερα αμυντικός χαφ και κάπου στην πορεία πατήθηκε το μαγικό κουμπί και προωθήθηκε στην επίθεση. Βλέπετε στην Ελλάδα, πιστεύουμε ακράδαντα ότι το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά και του απαγορεύουμε να έχει άλλο χρώμα ή σχήμα. Τουλάχιστον, μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Μα, ο Φώτης Ιωαννίδης δεν γεννήθηκε για να είναι αμυντικός. Κι αν το DNA του πατέρα του ήταν για να τον οδηγήσει στο κέντρο της άμυνας, οι εικόνες του λίγο πριν γεννηθεί και λίγο μετά τη γέννησή του, εξηγούν πολλά για την παρέκκλιση από την αγαπημένη μηλιά και τον καρπό της.

Σωτήριο έτος 1999. Λίγους μήνες πριν μπει η νέα δεκαετία, ο νέος αιώνας, η νέα χιλιετία… Θα επιζήσουμε; Θα σβήσουν τα φώτα στα μεσάνυχτα και δε θα ανοίξουν ποτέ ξανά; Θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία; Θα πεθάνουμε νέοι; Ναι, ακόμα τότε νέοι ήμασταν. Ερωτήματα που γίνονταν όλο πιο βασανιστικά όσο πλησίαζε το ρεβεγιόν, ερωτήματα που εκείνο το απόγευμα στον Κορυδαλλό δεν άγγιζαν κανέναν. Σίγουρα όχι τον Βασίλη Ιωαννίδη και την Προοδευτική που θα πανηγύριζαν την πρώτη τους νίκη στο πρωτάθλημα. Αντίπαλος ο Πανιώνιος, στον αγωνιστικό χώρο ονόματα όπως οι Χιώτης, Ρουντζιέρης, Μακόρ, Πουρλιοτόπουλος, Κόντης, Σαπουντζής, Πάντιτς, Ναλιτζής, Ζαΐμι, κουρέματα όσο πιο 90s μπορεί κανείς να φανταστείς και ο σκόρερ να αφιερώνει το γκολ στο αγέννητο παιδί του. Στην εκπνοή της αναμέτρησης, ο Βασίλης Ιωαννίδης θα πετύχει το γκολ. 21 Νοεμβρίου του 1999. Ούτε δύο μήνες αργότερα, ο Φώτης έρχεται στη ζωή. Δεν είναι λογικό να γίνει ποδοσφαιριστής; Και σκόρερ…

«Από τα πρώτα μου βήματα, ήμουν τεσσάρων-πέντε χρονών, βρέθηκα στο γήπεδο. Λόγω και του πατέρα μου, φυσικά. Ήμουν συνεχώς με μία μπάλα στα πόδια και θα έλεγα πως δεν το πολυσκέφτηκα», εξιστορεί ο επιθετικός του Παναθηναϊκού, που δε θα προλάβαινε να έχει εικόνες από τον πατέρα του να παίζει. Το 2000, στα 33 του χρόνια, κι αφού πλέον όλοι είχαμε επιζήσει της αλλαγής του αιώνα, ο Βασίλης Ιωαννίδης αποφάσιζε να σταματήσει την καριέρα του. Ο γιος του θα γινόταν προτεραιότητα, με την ισορροπία και τη σύνεση που χρειάζονται – κυρίως – οι γονείς όταν βλέπουν τα παιδιά τους να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο.

«Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πιέστηκα. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο από μικρό παιδί κι ήταν το όνειρο που ακολούθησα. Ο πατέρας μου, από μικρός που ήμουν, με βοηθούσε. Πιο πολύ ατομικά σε τρόπο σκέψης και νοοτροπία. Δεν θα μου πει ποτέ, όμως, τι να κάνω. Φυσικά συζητάμε, τον ρωτάω πράγματα, συμφωνούμε, διαφωνούμε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο κι οι προσωπικότητες». Ο Φώτης είναι το λεγόμενο man of himself. Ήξερε τι ήθελε από παιδί, έβγαζε πάντα και παντού προσωπικότητα και είχε έναν ξεκάθαρο τρόπο σκέψης. Θα γινόταν ποδοσφαιριστής: «Ήθελα μόνο να υλοποιήσω το όνειρό μου. Να γίνω, δηλαδή, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια να μπορέσω να εξελιχθώ και να ανέβω επίπεδο».

Ουδείς προφήτης στον τόπο του…

Στο διαδίκτυο, όπου κυκλοφορούν σχεδόν τα πάντα εκτός από εισιτήρια για τη φιέστα της ΑΕΚ, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία, μπορείς να βρεις τη φωτογραφία του δίπλα στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Παραδίπλα. Δύο θέσεις στα δεξιά του, όπως λήφθηκε η φωτογραφία. Δεν είναι μυστικό, ούτε είναι έκπληξη ότι ο Φώτης Ιωαννίδης πήγε από νεαρή ηλικία στον Ολυμπιακό. Το ταλέντο το είχε, το όνομα το είχε, την αθλητική παιδεία την είχε, γιατί να μην έχει και την ευκαιρία; «Ήμουν πάντα στον άξονα. Είχα ξεκινήσει ως αμυντικό χαφ και στη συνέχεια άρχισα να ανεβαίνω. Σίγουρα η θέση στην οποία αγωνιζόμουν άλλαζε και με βάση την ηλικία μου και την εξέλιξη του σώματός μου», περιγράφει για το ταξίδι του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά για το ταξίδι του στο Ρέντη προτιμά να μην μπαίνει σε λεπτομέρειες.

«Ό,τι συνέβη ανήκει στο παρελθόν. Ο Ολυμπιακός ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι για μένα. Οι εμπειρίες που αποκόμισα από εκεί είναι τεράστιες και με έχουν βοηθήσει στο μέγιστο. Μπορεί να μην συνέχισα στην ομάδα, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ποτέ δεν σταμάτησα να δουλεύω προσδοκώντας να φτάσω να παίζω στο επαγγελματικό επίπεδο. Ήταν κάτι που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου».

Στο διαδίκτυο, όπου κυκλοφορούν τα πάντα εκτός από το πού θα γίνει ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας, αλλά και αυτό άλλη ιστορία είναι, θα διαβάσεις ότι υπήρξε διαφωνία με τους υπεύθυνους των ακαδημιών και ο Φώτης έφυγε. Επειδή κανένα παιδί δε φεύγει στα 14 του, μάλλον έχουμε μια περίπτωση «ο Βασίλης πήρε το παιδί και έφυγε». Ο επιθετικός του Παναθηναϊκού έπειτα από τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό θα έψαχνε για δεύτερη ευκαιρία. Και το καλό είναι ότι θα την έβρισκε. Ο Λεβαδειακός όχι απλά τού πρόσφερε φωλιά, αλλά θα τον ανέτρεφε με τέτοιο τρόπο ώστε περίπου πέντε χρόνια μετά να δει τον Ολυμπιακό να επιστρέφει για να τον αποκτήσει!

«Έπαιζα στις μεικτές. Αργότερα στην Περιφέρεια. Εκεί με είδε ο Ηλίας ο Λιόντος και αυτός ήταν ο άνθρωπος που με έφερε στις ακαδημίες του Λεβαδειακού», διηγείται ο Φώτης, ο οποίος άρχισε να φτιάχνει όνομα και να πείθει προπονητές. Κι αν πείθεις τον Ζοσέ Ανιγκό, ο οποίος κάτι ξέρει από ακαδημίες, τότε αυτομάτως νιώθεις ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Στις 24 Αυγούστου του 2017, κι αφού έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, έχει περάσει τέσσερα χρόνια στην ακαδημία του Λεβαδειακού, έρχεται η εκπλήρωση της υπόσχεσης.

«Σίγουρα ήταν κάτι που περίμενα από μικρό παιδί να παίξω ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο. Το βρήκα σαν μια ευκαιρία να δουλέψω σκληρά και να αποδείξω στον εαυτό μου τι αξίζω. Ο Λεβαδειακός είναι το περιβάλλον στο οποίο μπορείς να το πράξεις», θα πει μερικά χρόνια αργότερα για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και ο Λεβαδειακός δε θα περιμένει το φρούτο να ωριμάσει για να το ρίξει στο πιάτο. Ντεμπούτο στις 26 Νοεμβρίου του 2017 απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης, πρώτο γκολ απέναντι στον Πανιώνιο στις 10 Δεκεμβρίου του 2018. Να μιλήσουμε για πεπρωμένο ή θα κάνετε μόνοι σας τον παραλληλισμό;

Μέχρι το καλοκαίρι του 2019, θα είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, και της ΑΕΚ, αλλά θα περνούσε ένας ακόμα χρόνος πριν πάρει μεταγραφή. Και δε θα ήταν εκεί που οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν. Ο Παναθηναϊκός θα τον κάνει δικό του, με προσωπική παρέμβαση του Γιάννη Αλαφούζου, ο οποίος ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία που του έχει. Εξάλλου, όταν όλοι έπιαναν τα μαλλιά τους απορώντας τι σκέφτεται, εκείνος έβαλε φρένο σε ομάδα του MLS που ήθελε να τον αποκτήσει. Και δεν έδειξε να συγκινείται ούτε φέτος, με την Σέλτικ να έχει αρχίσει να γλυκοκοιτάζει τον Έλληνα επιθετικό. Λέτε να έχει ποδοσφαιρικό μάτι και να τον έχουμε αδικήσει; Στην περίπτωση του Φώτη Ιωαννίδη, τα γεγονότα μαρτυρούν πώς ναι. Κατηγορηματικά, ναι!

«Εκείνη την περίοδο είχα επαφές με τον πρώην προπονητή μου στον Λεβαδειακό, τον Ζοζέ Ανιγκό. Εκείνος ήθελε να με «κλέψει» και σε συνεννόηση με τον Ολυμπιακό να πάω στη Νότιγχαμ Φόρεστ. Υπήρξαν συνεχόμενα τηλεφωνήματα από εκείνη την πλευρά, όμως εγώ τότε σκεφτόμουν μόνο τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε, λόγο στη μεταγραφή είχε και ο Λεβαδειακός γιατί τότε είχα συμβόλαιο σε ισχύ. Ο κ. Αλαφούζος είχε δείξει στη διοίκηση του Λεβαδειακού πως με ήθελε πολύ στον Παναθηναϊκό. Άλλωστε, από το προηγούμενο κιόλας καλοκαίρι είχαν υπάρξει συζητήσεις με το προπονητικό τιμ αλλά και τον κ. Νταμπίζα».

The rest is history που λένε… Ο Φώτης Ιωαννίδης υπέγραψε το καλοκαίρι του 2020 στον Παναθηναϊκό για τέσσερα χρόνια, ο πατέρας του δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη μεταγραφή, ίσα-ίσα που τον ενθάρρυνε κιόλας και ο νεαρός επιθετικός συνέχισε να κάνει όσα του αρέσουν. Να βλέπει Φόρμουλα ένα, να παίζει video games, να βλέπει Peaky Blinders, να ονειρεύεται τη Λίβερπουλ και να σκοράρει… Το έκανε στο πρώτο ματς που ξεκίνησε βασικός με τον Παναθηναϊκό, το έκανε και φέτος. Ανελλιπώς. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε ανύποπτη στιγμή, άλλωστε, είχε προειδοποιήσει για εκείνο που τότε ο περισσότερος κόσμος δεν μπορούσε να δει. Είχε πέντε λέξεις για να περιγράψει τον εαυτό του.

«Αυθόρμητος, ταπεινός, πλακατζής, φιλικός και… χαρισματικός».

Χαρισματικός, 2027…