By Ένα χαμένο πρωτάθλημα, αντέχεται. Είναι βαρύ, αλλά καταπίνεται. Το να νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου είναι πολύ πιο σύνθετο.
Είναι πολύ βαρύ το ρήμα. Ζυγίζει τόνους. Δεν το έχουν πει ειδεχθείς εγκληματίες που έχουν κάνει φρικιαστικά πράγματα. Για να πεις «σιχαίνομαι τον εαυτό μου», κάτι συνταρακτικό πρέπει να έχει συμβεί, που να σε έχει τραντάξει συθέμελα.
Όταν βγαίνει από το στόμα ενός 60χρονου ανθρώπου που έχει βιώσει, έχει ζήσει, έχει υπομείνει τα πάντα στα γήπεδα, τότε κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να συμβαίνει μέσα του.
Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να βρεθώ στα παπούτσια του, τις τελευταίες ημέρες. Το να χάσεις έναν αγώνα, ένα πρωτάθλημα, μία σεζόν, αντέχεται. Είναι βαρύ, αλλά καταπίνεται. Το να χάνεις τον εαυτό σου, να γίνεσαι ένα, να ταυτίζεσαι με αυτό στο οποίο βρίσκεσαι απέναντι, όχι.
Είναι η πρώτη φορά που άκουσα την φωνή του σπασμένη. Τα ελληνικά του παρέμειναν υπέροχα, αλλά η δομή του λόγου του φανέρωνε έναν άνθρωπο σε μεγάλη ταραχή, σε εσωτερική σύγκρουση. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ένιωθε νικημένος, αλλά όχι στο γήπεδο.
Ένιωθε ότι είχε συνθηκολογήσει, ότι είχε γίνει ένα με αυτό που πολεμούσε. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο καθρέφτης του είχε πολλά ραντεβού με το πρόσωπο του τις τελευταίες ημέρες κι όχι για καλό λόγο.
Τον ξέρουμε πια, είναι ένας άνθρωπος του καθήκοντος. Της ευθύνης. Της διδαχής. Μειλίχιος, πράος. Μία σχεδόν βιβλική μορφή, παράταιρη με την τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Για να αποκρυπτογραφήσεις τα νοήματα που ήθελε να βγάλει στην συνέντευξη τύπου, θα πρέπει να μπεις στα παπούτσια του, στην θέση του, να καταλάβεις σε τι δίλημμα βρέθηκε:«Σούπερ Λιγκ και ΕΠΟ, με βάλανε σε αυτήν την απανθρωπιά, να διαλέξω ανάμεσα στην υγεία των παικτών μου και τα όνειρά τους», ήταν τα ακριβή του λόγια.
Κι εντέλει τι επέλεξε; Είμαστε σίγουροι ότι επέλεξε ο ίδιος; Ή μήπως, άθελα του, μπήκε σε μία δίνη, δίχως το παραμικρό περιθώριο επιλογής;
Τα όνειρα των παικτών είναι ευανάγνωστα. Ήθελαν να παίξουν. Ήθελαν να διεκδικήσουν την πιθανότητα για ένα πρωτάθλημα Ελλάδας. Κάποιοι, ίσως να μην έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία στην καριέρα τους, να παίξουν για κάτι τέτοιο. Πήραν την προσωπική ευθύνη να παίξουν, παρότι δεν υπεβλήθησαν σε καρδιολογικό έλεγχο! Σοκαριστικό…
Είναι σχεδόν βέβαιο πια ότι οι 9 στους 11 που ξεκίνησαν στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», έπαιξαν όντας θετικοί στον ιό του Covid-19! Δεν έχει σημασία αν ήταν ασυμπτωματικοί ή όχι.
Δεν έχει σημασία αν επηρέασε στην απόδοση τους, στις αντοχές τους, στις αναπνοές τους, στην πνευματική τους διαύγεια και στις αποφάσεις τους στο παιχνίδι.
Στα δικά μου μάτια, όλοι τους πήραν ένα αχρείαστο ρίσκο. Κανένα πρωτάθλημα, δεν είναι πάνω από την υγεία. Αντιλαμβάνομαι την κάψα τους, τον πόθο τους για ένα πρωτάθλημα, αλλά η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης ήταν λάθος.
Όχι μόνο γιατί η έντονη σωματική άσκηση είναι επικίνδυνη για τους φορείς του Covid-19, αλλά γιατί εν δυνάμει γίνονται αιτία κι αφορμή για πιθανή διασπορά του ιού -μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχουν προστατευτικά μέτρα.
Διότι, πίσω από αυτούς που φοράνε ένα σορτσάκι και κλωτσάνε μία μπάλα βρίσκονται μικρά παιδιά, γονείς, φίλοι, ευπαθείς ομάδες. Που πήρε η περιβόητη ατομική ευθύνη;
Για να φτάσουμε όμως εκεί, προϋπήρξε η παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης, συλλογικής ευθύνης. Αλήθεια, τι ακριβώς εξυπηρετούσε η μετάθεση του αγώνα μόλις κατά 24 ώρες από την διοργανώτρια αρχή;
Μία προσβολή της νοημοσύνης όλων μας. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού πιάστηκαν αιχμάλωτοι σε μία κατάσταση για την οποία ουδεμία ευθύνη είχαν, διότι ό,τι κι αν αποφάσιζαν θα ήταν κατηγορούμενοι.
Αλήθεια πως γίνεται σε έναν συνεταιρισμό ομάδων, μία τόσο καίρια απόφαση για την μέρα και ώρα διεξαγωγής μιας αγωνιστικής να επικοινωνείται μέσω μιας ανακοίνωσης που ξεκινά κάπως έτσι; «Ανακοινώνεται ότι δυνάμει απόφασης του Προέδρου και της Αναπληρώτριας Προέδρου του Δ.Σ….»
Δυνάμει απόφασης του Προέδρου; Δεν έγινε ψηφοφορία; Δεν ψήφησαν οι εταίροι; Κι αν ψήφισαν, πόσοι και ποιοι ήταν υπέρ της διεξαγωγής της αγωνιστικής μόλις 24 ώρες μετά;
Άραγε επιτρέπει το καταστατικό της Super League τέτοιες υπεραρμοδιότητες στον Πρόεδρο, που μπορεί να αποφασίζει μόνος; Αν ναι, τότε η λέξη συνεταιρισμός είναι μάλλον «ευφημισμός».
Υποψιάζομαι ότι ο Ιβάν ένιωθε τύψεις. Τύψεις που δεν μπορούσε να παρέχει στους παίκτες του το περιθώριο μιας ανθρώπινης επιλογής, ώστε να μην ρισκάρουν τόσο με την υγεία τους.
Ως πατρική φιγούρα νιώθει ότι έθεσε τους παίκτες του σε κίνδυνο, ότι τους πρόδωσε, τους απογοήτευσε. Για έναν ακέραιο άνθρωπο, για τον οποίο οι ανθρώπινες αρχές είναι αδιαπραγμάτευτες κι απαραβίαστες αυτό που συνέβη είναι ένα βαρύ πλήγμα, που θα το κουβαλάει μαζί του, ένα στίγμα.
Αν αυτό είναι αρκετό για να χαλάσει ανεπανόρθωτα τον ψυχισμό του είναι κάτι που μένει να το δούμε…
Comments