By Ο Χρήστος Σερέλης ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να κάνουν οι «πράσινοι», έχοντας μπροστά τους μία σεζόν που ιδανικά θα ήθελαν να έχει τελειώσει. Γιατί ο 48χρονος coach φέρνει μία διαφορετική προσέγγιση.
Βλέποντας τον Παναθηναϊκό στο Μοντεκάρλο και τον Ερυθρό Αστέρα απέναντι στην Εφές (94-75), η αλήθεια είναι ότι δεν έδινα πολλές πιθανότητες για ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Ο Καμπάτσο ήταν εξαιρετικός (22π. & 7ας. με 7/8 σουτ), η δημιουργία της ομάδας του Ιβάνοβιτς (25ας.) έβγαλε πολλά ελεύθερα τρίποντα και σε συνδυασμό με την πειστική εικόνα στην άμυνα και την ενέργεια που έβγαλαν οι παίκτες του, οι «ερυθρόλευκοι» του Βελιγραδίου έμοιαζαν έτοιμοι για ένα «διπλό» που θα τους κρατούσε ζωντανούς στην μάχη της 8άδας.
Από την άλλη πλευρά, οι «πράσινοι», έτσι όπως τους είδα απέναντι στους Μονεγάσκους που σε γενικές γραμμές, εκείνο το βράδυ, δεν είχαν καμία σχέση με την ομάδα που βρίσκεται στην 4η θέση της βαθμολογίας στην Euroleague, ήταν μία ομάδα που δεν έδειξε τίποτα καινούριο στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Σαν να μην είχε αλλάξει πρόσφατα ο προπονητής τους.
Ο Παπαγιάννης – κλασσικά εικονογραφημένα – έτρεχε πάνω κάτω αναξιοποίητος επιθετικά και αρκέστηκε σε καμιά 15αριά screen για να περάσουν οι υπόλοιποι, ενώ πήρε 2 σουτ (εύστοχα) και 3 ριμπάουντ σε σχεδόν 18 λεπτά συμμετοχής. Αν αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος του 25χρονου σέντερ, ο οποίος πέρυσι επελέγη στην 2η καλύτερη πεντάδα της Euroleague, συγνώμη αλλά η επιστήμη του μπάσκετ ας σηκώσει κάποια στιγμή τα χέρια ψηλά.
Για τον Μπέικον τι να πούμε και τι να πρωτογράψουμε; Ο τύπος αξιοποιεί περισσότερο την παρουσία του στην Ευρώπη, εξερευνώντας την νυχτερινή ζωή (όπου βρίσκεται) και λιγότερο ασχολείται με το να είναι επιδραστικός στο διάστημα που βρίσκεται στο παρκέ. Εκεί δηλαδή όπου περισσότερο «περπατάει» και σουτάρει από μακριά για να μην κουράζεται και λιγότερο παίζει iso μέχρι μέσα, που είναι και η «σπεσιαλιτέ».
Προσωπικά, διαφωνώ και με το γεγονός ότι στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν παίρνουν ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής ο Μαντζούκας με τον Σαμοντούροφ (για να αποκτήσουν εμπειρίες), ειδικότερα σε μία ευρωπαϊκή σεζόν που είναι χαμένη προ πολλού. Ωστόσο, δεν είμαι προπονητής της ομάδας για να ξέρω καλύτερα από τον καθέναν και απλά καταθέτω την γνώμη μου.
Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, δεν έβλεπα με τίποτα όχι απλά νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ερυθρού, αλλά ούτε καν σοβαρή αντίσταση δεν μπορούσα να φανταστώ. Επομένως, το σκηνικό που είδαμε στα τελευταία 15,5 λεπτά, όπου έγειρε το γήπεδο και οι «πράσινοι» ήταν η μοναδική ομάδα που υπήρχε στο παρκέ, πριν το ματς μου φαινόταν σαν όνειρο θερινής νυκτός.
Όλα αυτά που συνέβησαν, όμως και αναφέρομαι στο συνολικό σερί 36-7 που «έτρεξε» μέσα σε 14,5 λεπτά ο «εξάστερος», ερχόμενος από το -16 (37-53 στο 24’35”), έχουν μία πολύ πειστική εξήγηση. Και αυτή έχει να κάνει με την προέλευση και την προϋπηρεσία του Χρήστου Σερέλη.
Με τον χαρακτήρα που «έχτισε», όντας το αφεντικό μίας ομάδας από τα τοπικά (Λαύριο), που έφτασε να παίζει τελικούς πρωταθλήματος και να έχει ευρωπαϊκή συμμετοχή. Και την προσωπικότητα που «οικοδόμησε» στο κομμάτι της διαχείρισης των ξένων και φυσικά στην φιλοδοξία που τον διακρίνει και η οποία ουσιαστικά τον οδήγησε να αναλάβει μία παραπαίουσα (για τα δεδομένα του μεγέθους που έχει ο Παναθηναϊκός) και η οποία, φέτος ειδικά, τα έχει κάνει όλα λάθος!
Έχοντας απόλυτη άγνοια κινδύνου, λοιπόν, ο 48χρονος τεχνικός άφησε τον 2ο σκόρερ της Euroleague (μ.ο. 17,4π.) αλλά εξαιρετικά προβληματικό ως χαρακτήρα (γιατί νομίζετε τον απέρριψαν οι μισές ομάδες της διοργάνωσης το περασμένο καλοκαίρι, συμπεριλαμβανομένων και των «αιωνίων αντιπάλων»;) και έστειλε μήνυμα προς όλους τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας.
Με αυτή του την κίνηση, είμαι πεπεισμένος ότι άλλαξε όλη την δυναμική των αποδυτηρίων, μετέδωσε μία διαφορετική ενέργεια και ανεξαρτήτως του τι θα γίνει του χρόνου, κατέστησε σαφές ότι στους τρεις εναπομείναντες μήνες, η ομάδα είναι πάνω απ’ όλους και ότι το τιμόνι θα κρατάει ένας προπονητής (ανεξαρτήτως του τι θα γίνει το καλοκαίρι), που θα «πάει στον πόλεμο» του πρωταθλήματος με όσους παίκτες προτίθενται να ακολουθήσουν την φιλοσοφία του.
Η γενικότερη στάση του Σερέλη στο συγκεκριμένο ζήτημα και η ατάκα του στο postgame της NOVA σχετικά με το μέλλον του Μπέικον («ο Μπέικον πρέπει να αποφασίσει ποιο θέλει να είναι το μέλλον του»), νομίζω θα συζητηθεί πολύ μεταξύ των παικτών στα αποδυτήρια και πιστεύω ότι μόνο θετική επίδραση θα έχει στην συνέχεια. Κι όλα αυτά ενώ το ντέρμπι πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ πλησιάζει (19/03).
Τακτικά και αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός έβγαλε περισσότερη ενέργεια στην άμυνα (ήταν το 2ο καλύτερο αμυντικό παιχνίδι του στην εφετινή EL και σχεδόν πανομοιότυπο με εκείνο της Ζαλγκίρις) και για μία ακόμη φορά – παρά τις σημαντικές απουσίες (Μπέικον, Γκουντάιτις και Αγραβάνης) έδειξε ότι έχει παίκτες με ποιότητα που πρέπει να τύχουν καλύτερης διαχείρισης (Γκριγκόνις και Πονίτκα έπαιξαν από 26 και 34 λεπτά αντίστοιχα).
Ως σημαντικότερο credit στις αποφάσεις του Σερέλη, δίνω τον σεβαστό χρόνο που έδωσε στον Γουόλτερς που ο μοναδικός καθαρός point-guard που έχει η ομάδα (overachiever ο Λι δεν λέω, αλλά στην διάρκεια της χρονιάς την έχει δει περισσότερο σκόρερ και ηγέτης και έχει παρεκκλίνει πολύ από τον ρόλο για τον οποίο ήρθε).
Στον ξανθομάλλη Αμερικανό και στον Πονίτκα οφείλεται κατά κύριο λόγο το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι πλησίασαν τον στόχο των 20 ασίστ (18 με 11 λάθη). Επίσης το ότι ο Παπαγιάννης έκανε ατομικό ρεκόρ πόντων (17) στην εφετινή διοργάνωση χωρίς να σουτάρει τρίποντο (έχει 44,4% φέτος με 12/27) και ισοφάρισε την καλύτερη επίδοσή του στα ριμπάουντ στο τελευταίο τρίμηνο (η τελευταία φορά που είχε περισσότερα από 7 ήταν στις 16 Δεκεμβρίου στην Βαρκελώνη) οφείλεται στην ξεκάθαρη εντολή να γίνει περισσότερο μέρος του παιχνιδιού ο ψηλός της ομάδας.
Ο “Big Papa” είναι ξεκάθαρα παίκτης ψυχολογίας και όταν νιώθει ότι τον υπολογίζουν, παρουσιάζει εντελώς μεταμορφωμένη αγωνιστική διάθεση στο παρκέ από ότι όταν απλά περιορίζεται στο να τρέχει πάνω κάτω σαν τρέιλερ, να κάνει screen και που και που κανένα follow ή ένα alley-oop!
Κλείνοντας, το γεγονός ότι οι 8 από τις εννιά εφετινές ευρωπαϊκές νίκες έχουν επιτευχθεί απέναντι σε ομάδας που διεκδικούσαν ή διεκδικούν την είσοδο στα playoffs (2 επί του Ερυθρού Αστέρα και επί της Ζάλγκιρις και μία επί της Βίρτους, της Μακάμπι, της Μπασκόνια και της Αρμάνι), δείχνουν ότι η ομάδα χρειαζόταν καλύτερη προπονητική προσέγγιση και μία φωνή διαφορετική, η οποία θα αποτελούσε εγγύηση για την ιεραρχία που πρέπει να υπάρχει στη λήψη αποφάσεων.
Προσοχή, μία πειστική νίκη δεν γίνεται να προκαλέσει την ολική επαναφορά, ειδικότερα σε μία σεζόν με πολλαπλά λάθη σχεδιασμού. Είναι ικανή, όμως, να πείσει τους παίκτες να αντιμετωπίσουν το υπόλοιπο της σεζόν, κοιτώντας το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Και αυτό είναι κέρδος του Σερέλη.
Comments