By Άρης και Παναθηναϊκός αναμετρήθηκαν το βράδυ της Κυριακής στο «Κλεάνθης Βικελίδης», σε ένα ματς με υψηλό κίνητρο και πολύ μεγάλα «πρέπει» και για τις δύο ομάδες.
Από τη μία, ο Παναθηναϊκός προερχόταν από έναν Ιανουάριο που του έκανε μεγάλη ζημιά τόσο σε βαθμολογικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, καθώς σε αυτό το διάστημα απώλεσε την διαφορά των 8 πόντων που είχε χτίσει από την δεύτερη ΑΕΚ, αποκλείστηκε στο κύπελλο από τον ΠΑΟΚ και γενικότερα έδειχνε να ακολουθεί μία φθίνουσα αγωνιστική πορεία. Το ντέρμπι, λοιπόν, ήταν μια ιδανική ευκαιρία να βροντοφωνάξει «παρών» και να πείσει άπαντες πως άφησε πίσω του το αγωνιστικό ντεφορμάρισμα και πως θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι τέλους.
Από την άλλη πλευρά, ο Άρης μπορεί φέτος να έχει μείνει πίσω στην κούρσα του πρωταθλήματος, παρά το πολλά υποσχόμενο μεταγραφικό καλοκαίρι, ωστόσο είχε ανάγκη τη νίκη για πολλούς λόγους. Πρώτον, για να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση μετά τα τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα (3 ήττες στις τελευταίες 4 αναμετρήσεις) και να δείξει ότι στην έδρα του είναι «σκληρό καρύδι» για οποιονδήποτε αντίπαλο. Πέραν όμως από ψυχολογικό, το κίνητρο του Άρη ήταν και βαθμολογικό, αφού η διασφάλιση μίας θέσης στην πεντάδα του εξασφαλίζει ευρωπαϊκό εισιτήριο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό στο πρεστίζ του συλλόγου, την προσέλκυση καλύτερων παικτών την μεταγραφική περίοδο κ.ο.κ.
Η εικόνα της αναμέτρησης μάς επιβεβαίωσε ότι και οι δυο «διψούσαν» για τη νίκη. Ένταση, πίεση και υψηλός ρυθμός αποτέλεσαν τα δομικά στοιχεία του ματς, η έκβαση του οποίου ήταν ξεκάθαρο απ’ την αρχή ότι θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Σε αυτές τις λεπτομέρειες ήταν λίγο καλύτερος ο Παναθηναϊκός και έφυγε νικητής με σκορ 1-2. Πάμε, λοιπόν, να ρίξουμε μια ματιά στο τακτικό πλάνο των δυο προπονητών, ξεκινώντας από τον φιλοξενούμενο.
Οργανωμένη Επίθεση
Ο κόουτς Γιοβάνοβιτς επέλεξε να παρατάξει την ομάδα του με διάταξη 1-4-2-3-1, με διάθεση να εκμεταλλευτεί τα δυνατά του άκρα και να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις από εκεί. Στα πρώτα λεπτά άφησε την κατοχή της μπάλας στον αντίπαλο και επεδίωξε να επιτεθεί κυρίως μετά από ανάκτηση της μπάλας στο χώρο του κέντρου. Μετά το πρώτο τέταρτο κράτησε πολύ περισσότερο την μπάλα. Τον ανάγκασε και η ροή του αγώνα, μιας και είχε μείνει από νωρίς πίσω στο σκορ. Αρχικά, δόθηκε έμφαση στο παιχνίδι από τα αριστερά, όπου ο Χουάνκαρ κινούνταν πολύ ψηλά, αντίστοιχα ο Μπερνάρντ έκλεινε προς τα μέσα και στην περιοχή, ή γύρω από αυτήν, βρίσκονταν ο Ιωαννίδης, ο Τσέριν και ο Μαντσίνι για να απειλήσουν.
Σύντομα στον Παναθηναϊκό αντιλήφθηκαν πως αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δημιουργούσε αμυντική ανισορροπία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από το 25ο λεπτό του ματς και έπειτα, ως επί το πλείστον να προτιμηθεί η δεξιά πτέρυγα, προκειμένου η ομάδα να εκμεταλλευτεί την ικανότητα του Μαντσίνι στο οδήγημα της μπάλας και στο ένας εναντίον ενός. Όταν γινόταν αυτό, ο Τσέριν κινούνταν πάντοτε κοντά στον Μαντσίνι και πιο συγκεκριμένα στο δεξί μεσοδιάστημα ανάμεσα από την αμυντική και τη μεσαία γραμμή του Άρη. Άλλωστε ο Τσέριν ήταν ο μόνος από την τριάδα των χαφ που είχε την ελευθερία να ανεβαίνει ψηλά στο γήπεδο. Πέρα, λοιπόν, από το στήριγμα του Τσέριν, ο Μαντσίνι συχνά συνεργάστηκε και με τον Βαγιανίδη, όταν ο τελευταίος έκανε κίνηση overlap. O νεαρός δεξιός οπισθοφύλακας είχε ενεργή επιθετική παρουσία στο ματς όταν η μπάλα βρισκόταν από την πλευρά του, χωρίς πάντως να απειλήσει αισθητά.
Με δεδομένο πως ο Άρης αποφάσισε να πιέσει εξαντλητικά τον Ρουμπέν, αυτός που έπρεπε να κάνει το step up στο κομμάτι της δημιουργίας ήταν ο Κουρμπέλης και τα πήγε περίφημα υποδεχόμενος τη μπάλα χαμηλά στο αριστερό μεσοδιάστημα και οργανώνοντας από εκεί το παιχνίδι. Ενδεικτικό είναι πως ο Έλληνας διεθνής μέσος είχε 92% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του και οι 7 από τις 8 πάσες του στο επιθετικό τρίτο ήταν επιτυχείς. Μεγάλη εμφάνιση σε αυτόν τον τομέα του παιχνιδιού και από τον Ρουμπέν, ο οποίος παρότι είχε μόνιμα κάποιον αντίπαλο να τον πιέζει, είχε 61 πάσες (τις περισσότερες από κάθε άλλον παίχτη του γηπέδου) και 5/6 επιτυχημένες μεταβιβάσεις στο επιθετικό τρίτο. Σε μία από αυτές τις πάσες, κατάφερε να βρει στην πλάτη της άμυνας τον Ιωαννίδη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη φάση της ισοφάρισης.
Στο 2ο ημίχρονο, η πίεση που εφάρμοζε ο Άρης στο μεσαίο τρίτο εξασθένισε, με συνέπεια ο Παναθηναϊκός να κυκλοφορεί τη μπάλα με μεγαλύτερη άνεση. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Ιωαννίδης που κρατούσε τη μπάλα με πλάτη και συνεπώς κρατούσε την κατοχή της μπάλας ψηλά για την ομάδα του. Στο 65ο λεπτό, με την αλλαγή του Παλάσιος, ο προσανατολισμός της ομάδας έγινε πιο επιθετικός, με κύριο εκφραστή των επιθέσεων τον Παλάσιος από τα δεξιά. Ήταν ξεκάθαρο πως ο Γιοβάνοβιτς περίμενε την κατάλληλη στιγμή μέχρι να παρατηρήσει σημάδια κόπωσης από τον αντίπαλο, και τότε έβαλε στο παιχνίδι παίχτες όπως ο Παλάσιος, ο Βέρμπιτς και ο Κλέινχεισλερ, η ταχύτητα και η φρεσκάδα των οποίων αποτέλεσε «άλυτο γρίφο» για την άμυνα του Άρη στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα.
Στο κομμάτι των αριθμών, ένα δεδομένο που μπορεί να θεωρηθεί αξιοπρόσεκτο είναι πως, όσον αφορά στην επιθετική απειλή, ο Παναθηναϊκός είχε στο ματς σχεδόν τα ίδια νούμερα με τον μέσο όρο που έχει φέτος στα ντέρμπι που έχει παίξει μέχρι τώρα. Συγκεκριμένα, ο δείκτης των xGoals ήταν 1,32, με τον μέσο όρο στα ντέρμπι να αγγίζει το 1,4. Αντίστοιχα, πάτησε την περιοχή του Άρη 10 φορές, με τον μέσο όρο του στα μεγάλα ματς να είναι 9,5. Με άλλα λόγια, στο ματς με τον Άρη, έκανε επιθετικά πάνω κάτω ό,τι κάνει σε όλα τα ντέρμπι φέτος.
Οργανωμένη Άμυνα
Στη φάση της άμυνας ο Παναθηναϊκός είχε διαφορετικό σχηματισμό. Συγκεκριμένα χρησιμοποίησε το 1-4-4-2. Ο μέσος που «ψήλωνε» στο γήπεδο και έφτανε δίπλα στον Ιωαννίδη ήταν ο Τσέριν, ο οποίος είχε ως κύριο στόχο να μην επιτρέψει στον Ετέμπο να κρατήσει στα πόδια του την μπάλα. Ο Κουρμπέλης, από την πλευρά του, είχε ως καθήκον αμυντικά να περιορίσει τον Νταρίντα και ταυτόχρονα να καλύπτει τα συνεχή ανεβάσματα του Χουάνκαρ.
Το πλάνο ήταν να επιτραπεί στον Άρη να παίξει με build up στο δικό του τρίτο, συνεπώς η πίεση που εφάρμοσε ο φιλοξενούμενος αφορούσε κυρίως το μεσαίο τρίτο στο κέντρο του γηπέδου. Αυτό που απασχόλησε τον Παναθηναϊκό ήταν να θωρακίσει τον άξονα του και για αυτό το λόγο η προσοχή αμυντικά στράφηκε στον Ματέο Γκαρσία, με την εφαρμογή ασφυκτικής πίεσης πάνω του, με κύριο εκφραστή τον Ρουμπέν που βρισκόταν μόνιμα γύρω του.
Στο μεγαλύτερο κομμάτι του πρώτου ημιχρόνου, από τα αριστερά όπως αμύνονταν οι «πράσινοι», ο Άρης έβγαζε μόνιμα υπεραριθμίες, με τους Οντουμπάτζο, Νταρίντα και Ιτούρμπε να βρίσκουν συνεχώς χώρους και να δημιουργούν ρήγματα. Αυτό συνέβαινε διότι οι επιστροφές του Μπερνάρντ δεν ήταν οι επιθυμητές. Είναι χαρακτηριστικό πως σε 79’συμμετοχής ο Μπερνάρντ ενεπλάκη μόλις σε 4 αμυντικές μονομαχίες. Για να γίνει κατανοητό αυτό το νούμερο, αρκεί μόνο να πούμε πως από την άλλη πλευρά ο, άριστος τακτικά, Μαντσίνι ενεπλάκη σε 12 αμυντικές μονομαχίες σε διάστημα 73 λεπτών. Στο δεύτερο ημίχρονο επήλθε μεγαλύτερη αμυντική ισορροπία όταν μεταφέρθηκε ο Μπερνάρντ σε χώρους πιο κεντρικούς.
Με την πάροδο του χρόνου, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αμυνθεί με ακόμη μεγαλύτερη συνοχή, οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές έγιναν μικρότερες και μπορούμε να πούμε πως στο δεύτερο ημίχρονο δεν απειλήθηκε αισθητά από τον Άρη. Αυτό το μαρτυρούν τα νούμερα, με τα xGoals του Άρη να είναι 0,85,αριθμός αρκετά μικρότερος από το 1,33 που δέχεται κατά μέσο όρο ο Παναθηναϊκός όταν παίζει ντέρμπι.
Πλεονεκτήματα
O Παναθηναϊκός ευτύχησε σε αυτήν την πολύ κρίσιμη αναμέτρηση να δει πολλούς παίκτες του να πραγματοποιούν εμφάνιση υψηλού επιπέδου. Παίχτες όπως ο Μαντσίνι, ο Κουρμπέλης, ο Ρουμπέν έκαναν την διαφορά. Επίσης το βάθος του πάγκου ήταν η παράμετρος που άλλαξε τις ισορροπίες και έδωσε στους φιλοξενούμενους τη νίκη. Πριν από 20 μέρες αυτό μπορεί να ακουγόταν οξύμωρο, τώρα όμως, έπειτα από το πέρας της μεταγραφικής περιόδου, ο Παναθηναϊκός δείχνει πως έχει το ρόστερ για να διαχειριστεί απώλειες (πχ Μάγκνουσον) και να μπορεί να φέρνει από τον πάγκο παίχτες όπως ο Παλάσιος, ο Κλεινχέισλερ, ο Βερμπιτς και ο Πούχατς.
Μειονεκτήματα
Ήταν προφανές πως η αριστερή πλευρά αποτέλεσε την «αχίλλειο πτέρνα» της ομάδας καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Έμεναν πάρα πολλοί ελεύθεροι χώροι εξ αιτίας των ανεβασμάτων του Χουάνκαρ, χώροι που ο Άρης εκμεταλλεύτηκε σκοράροντας γκολ και δημιουργώντας ευκαιρίες. Πάντως, στο 2ο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βρει αμυντική ισορροπία και να λύσει αυτό το πρόβλημα
Οργανωμένη Επίθεση
Οι γηπεδούχοι αποφάσισαν να παίξουν στην επίθεση με διάταξη 1-4-4-1-1. Στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Άρης μπήκε αποφασισμένος να κρατήσει τη μπάλα περισσότερο στην κατοχή του. Ξεκίνησε με σαφή διάθεση να αναπτυχθεί με build up από το δικό του τρίτο και με προτίμηση να παίξει περισσότερο από δεξιά. Αυτό προϋπέθετε ο Νταρίντα ως δεξιός κεντρικός μέσος να μεταφέρεται συχνά αρκετά χαμηλά στο δεξί μεσοδιάστημα προκειμένου να υποδεχτεί τη μπάλα και να ψάξει τον Οντουμπάτζο, ο οποίος είχε – ειδικά στο πρώτο ημίχρονο- συνεχόμενα ανεβάσματα.
Ο Πάλμα από την αριστερή πλευρά είχε ως προτεραιότητα να κρατήσει το πλάτος. Ο Μαζικού, από την ίδια πλευρά, δεν πήρε παρά ελάχιστα ανεβάσματα και επιλέχθηκε κυρίως να προσφέρει στην ομάδα αμυντική συνέπεια και ασφάλεια. Στις περιπτώσεις που επιχείρησαν οι γηπεδούχοι να επιτεθούν πιο άμεσα, το πλάνο ήταν ο Ενκουλού ή ο Ετέμπο, κυρίως, να ψάχνουν με μεγάλη μεταβίβαση τον Καμαρά. Ο φορ του Άρη λάμβανε τη μπάλα συνήθως στο αριστερό μεσοδιάστημα, με τον Πάλμα και τον Γκαρσία να αποτελούν τα άμεσα στηρίγματα του και τον Ιτούρμπε με τον Νταρίντα να κινούνται προς την μεγάλη περιοχή.
Συχνά ο Ιτούρμπε κινούνταν εσωτερικά ώστε να τραβήξει μαζί του τον Χουανκάρ και να αφήσει ελεύθερο χώρο για τον Οντουμπάτζο. Αυτοί οι δυο μαζί με τον Νταρίντα δημιουργούσαν συνεχώς υπεραριθμίες στα δεξιά. Μια από αυτές εκμεταλλεύτηκαν και στο γκολ, όπου ο δεξιός αμυντικός των γηπεδούχων επωφελήθηκε από την αργή επιστροφή του Μπερνάρντ και είχε το χώρο και το χρόνο για να πλασάρει εύστοχα.
Στο 2ο ημίχρονο εν πολλοίς εγκαταλείφτηκε το πλάνο για build up από πίσω, με την ομάδα να επικεντρώνεται περισσότερο στο να αφήνει την κατοχή της μπάλας στον αντίπαλο. Έτσι, προωθούσε τη μπάλα στο επιθετικό τρίτο είτε με μεταβάσεις είτε με προσωπικό οδήγημα της μπάλας με κύριους εκφραστές τον Ιτούρμπε και τον Καμαρά.
Η είσοδος του Ρουπ στο ματς σηματοδότησε και την αλλαγή της διάταξης σε 1-4-2-3-1. Παράλληλα, δόθηκε εντολή οι γραμμές να ανέβουν περισσότερο στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να στηριχτεί περισσότερο το συνδυαστικό παιχνίδι από τον άξονα και η νοοτροπία της ομάδας να γίνει πιο επιθετική. Με αυτές τις κινήσεις ο Άρης κατάφερε να αυξήσει την κατοχή της μπάλας, δεν κατάφερε όμως αυτήν την κατοχή να την μετουσιώσει σε τελικές προσπάθειες. Για να γίνει ξεκάθαρο αυτό, αρκεί να πούμε ότι σε όλο το ματς οι παίκτες του Άρη ακούμπησαν τη μπάλα στην περιοχή του Μπρινιόλι 13 φορές, μόλις τις 4 από αυτές στο 2ο ημίχρονο.
Οργανωμένη Άμυνα
Σε φάση άμυνας ο Άρης παρατάχθηκε με διάταξη 1-4-4-2. Είναι προφανές πως οι δυο προπονητές επέλεξαν την ίδια διάταξη και στις 2 φάσεις του παιχνιδιού, ωστόσο το εντυπωσιακό είναι πως, πέρα από τη διάταξη, και στην τακτική κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος. Συγκεκριμένα, σε αυτή την διάταξη αμυντικά, ο Ματέο Γκαρσία ήταν αυτός που πλαισίωνε τον Καμαρά στην πίεση μπροστά, έχοντας ως προτεραιότητα να μην επιτρέψει στον Ρουμπέν να δημιουργεί από τις πίσω γραμμές.
Στην πραγματικότητα, αν και οι τοποθετήσεις των παικτών ήταν αρκετά ψηλά στον αγωνιστικό χώρο, ο Άρης επέλεξε να μην πιέσει στα 3/3. Η πίεση γινόταν ασφυκτική στο χώρο του κέντρου με τους ποδοσφαιριστές να έχουν ως κύριο στόχο να προστατεύσουν τον άξονα. Γι αυτό το λόγο τα 2 εξτρέμ συνέκλιναν στα δυο μεσοδιαστήματα με σκοπό να θέσουν εκτός παιχνιδιού πρώτιστα τον Μπερνάρντ και σε δεύτερη φάση τον Τσέριν και, τελικά, να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε παιχνίδι από τα πλάγια.
Ήταν ξεκάθαρο πως προτεραιότητα για τον Άρη ήταν να απενεργοποιηθεί δημιουργικά ο Ρουμπέν, συνεπώς έριξε όλο το βάρος της προσοχής του σε αυτόν και ρίσκαρε δίνοντας αρκετό χώρο στον Κουρμπέλη, ποντάροντας στο ότι δεν θα αποτελούσε μεγάλη απειλή στη δημιουργία παιχνιδιού. Στις πίσω γραμμές δώθηκε έμφαση στο μαρκάρισμα του Μπερνάρντ, με τους Ετέμπο και Νταρίντα να δουλεύουν ομαδικά για να τον περιορίσουν. Πολύ συχνές ήταν επίσης και οι επιστροφές του Πάλμα, που είχαν ως στόχο την βοήθεια του Μαζικού στο μαρκάρισμα του Μαντσινι αλλά και τον περιορισμό των overlap του Βαγιαννίδη.
Στο 2ο ημίχρονο το πλάνο της πίεσης σε υψηλές εντάσεις δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί με την ίδια αποτελεσματικότητα καθώς οι δυνάμεις των παιχτών με το πέρασμα του χρόνου εξασθενούσαν. Γι αυτό το λόγο ο Άρης αποφάσισε να ξεκινήσει την άμυνα του σε πιο χαμηλά μέτρα. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό καθώς, όπως θα δείτε στο παρακάτω γράφημα, στο διάστημα 45-60 το PPDA του Άρη ( δείκτης που φανερώνει πόσες πάσες επιτρέπει μια ομάδα στον αντίπαλο πριν ξεκινήσει μια αμυντική ενέργεια) κατρακύλησε στο 31,5 από το 10 που ήταν στο προηγούμενο διάστημα. Έτσι, μοιραία, ο Άρης επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να γίνει πιο απειλητικός στο τελευταίο διάστημα του αγώνα και να καταγράψει ορισμένες τελικές ενέργειες καθώς και το γκολ που έκρινε τον αγώνα.
Πλεονεκτήματα
Παρά την ήττα, ο Άρης δικαιούται να λέει πως έχει να κρατήσει πράγματα από την αναμέτρηση. Το πρώτο, και το σημαντικότερο, οι συνεργασίας της δεξιάς πλευράς. Το τρίγωνο Οντομπάτζο-Ιτούρμπε-Νταρίντα δημιουργούσε συνεχώς καταστάσεις 3 εναντίον 2 ή 2 εναντίον ενός και δυσκόλεψε αφάνταστα τη ζωή των αντιπάλων. Επιπλέον, ιδιαίτερα ενθαρρυντική ήταν η πίεση στο μεσαίο τρίτο, εκεί όπου ο Άρης πέτυχε πολλές ανακτήσεις κατοχών. Αν καταφέρει ο κόουτς Τερζής να αυξήσει και το χρονικό διάστημα στο οποίο γίνεται αυτή η πίεση, τότε η το κέντρο της ομάδας θα είναι πολύ ισχυρό.
Μειονεκτήματα
Στα μειονεκτήματα σαφώς θα πρέπει να αναφέρουμε το γεγονός πως η ομάδα, παρότι προηγήθηκε δεν μπόρεσε να έχει κάποιο βαθμολογικό όφελος. Αυτό αναδεικνύει μια πνευματική ανετοιμότητα στη διαχείριση του υπέρ της αποτελέσματος. Στα αγωνιστικά, η αντιμετώπιση των στατικών φάσεων δεν ήταν η ενδεδειγμένη, καθώς ο Άρης δέχτηκε όχι μόνο το δεύτερο γκολ από κόρνερ, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία στην οποία ο Κουρμπέλης δεν ήταν εύστοχος. Στα μειονεκτήματα, τέλος, πρέπει να τοποθετήσουμε και την κόπωση που έδειξαν οι παίχτες από το 70′ και έπειτα, με αποτέλεσμα να μην είναι η ομάδα τόσο ανταγωνιστική στο τελείωμα του ματς όσο στην αρχή του.
ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ
Σε ένα τέτοιο ντέρμπι με τεράστια βαθμολογική σημασία γνωρίζαμε πως οι λεπτομέρειες ήταν αυτές που θα έκριναν τον νικητή. Το σημείο-κλειδί της αναμέτρησης και μαζί η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά, μπορεί να θεωρηθεί η είσοδος του Παλάσιος στον αγωνιστικό χώρο στο 64ο λεπτό. Ο Παναθηναϊκός πήρε τεράστια φόρα με τα τρεξίματα του Αργεντινού και δημιούργησε μια συνθήκη πίεσης στον –ήδη κουρασμένο Άρη- που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Ο Παλάσιος έδωσε τρεξίματα, έδωσε τελικές ενέργειες και στο τέλος έδωσε και γκολ στην ομάδα του.
ΠΑΙΚΤΗΣ ΚΛΕΙΔΙ
Ο Παλάσιος μπορεί να πέτυχε το νικητήριο γκολ, ωστόσο ο παίκτης του ματς ήταν ο Μαντσίνι. Όλοι περιμέναμε να δούμε την επιστροφή του στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ως αντίπαλος του Άρη, μόλις μερικές μέρες μετά την πώληση του στον Παναθηναϊκό, και δεν μας απογοήτευσε. Τουναντίον, πίεζε, έτρεχε ακατάπαυστα, απείλησε, σκόραρε και ταυτόχρονα ήταν συνεπέστατος στα αμυντικά του καθήκοντα. Μια πραγματικά ολοκληρωμένη εμφάνιση από τον Αργεντινό.
Η ανάλυση ήταν του σπουδαστή Στάμου Στρούγκη από το πτυχίο Ανάλυσης Alfa Sports Analysis Diploma.
Comments