By Άλλη μια θλιβερή εβδομάδα, για όλους εμάς που αγαπάμε το τριφύλλι, πέρασε και περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν η αρνητική καμπύλη έφτασε στην κορυφή της η όχι.
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, πίστευα, μετά από τις συναντήσεις με τον ΠΑΟΚ, ότι φτάσαμε στο ναδίρ και κατά συνέπεια ότι ήρθε η στιγμή της ανόδου, αγωνιστικής και ψυχολογικής. Δυστυχώς, τελικά, ο Ινγκλέσιας και ο Μπαράλες παρά τα προχωρημένα τους χρόνια, αλήθεια τι κρίμα αυτοί οι δύο παικταράδες να μην έχουν ποτέ επιλεχθεί από τις “μεγάλες” ομάδες του Πρωταθλήματος μας, για ακόμη μια φορά μας πλήγωσαν ενώ και η κακοδαιμονία, που μόνιμα μας συντροφεύει τελευταία, συνέβαλε στην δημιουργία της τελικής απογοητευτικής εικόνας. Ο κακός δαίμων λοιπόν… μετέτρεψε την έντονη επιθυμία για νίκη σε αποβολή, την σχετικά καλή εκκίνηση σε συντηρητική τακτική, μην το χάσουμε κιόλας το παιχνίδι, και στο τέλος… πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι…
Φυσικά και δεν είναι ούτε η ώρα ούτε η περίπτωση για να ψάχνουμε ξεματιάστρες. Η μοιρολατρία εν γένει δεν αποτελεί λύση, ο Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος, ο Αριστοτέλης προέτρεπαν τον άνθρωπο να ενεργήσει, να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του. Κάθε άνθρωπος είναι ο δαίμονας του εαυτού του, δηλαδή είναι αυτός που μπορεί κατά μεγάλο μέρος (αφού το αστάθμητο καραδοκεί πάντα) να προσδιορίσει την τύχη του. Κάπου εδώ είμαστε και με τον Παναθηναϊκό.
Οι πράσινοι πήραν με περίσσεια το μάθημα τους ενώ ταυτοχρόνως τελείωσε και η μεταγραφική περίοδος οπότε ξέρουν πλέον ποιοι θα είναι μέχρι τέλους. Ο Ιβάν και οι παίκτες πρέπει να ανασκουμπώσουν τα μανίκια, να εντοπίσουν τι μπορεί να βελτιωθεί άμεσα στο παιχνίδι τους, να σταματήσουν τα φτηνά λάθη και επιτέλους να σηκώσουν κεφάλι…
Γράφτηκαν πολλά και αναλύθηκαν επαρκώς τα αίτια της πτώσης από το +8 στο -2. Είναι μια συζήτηση που είναι αδύνατον να εξαντληθεί αυτή την στιγμή, είμαι σίγουρος ότι και στο προσεχές μέλλον τα ίδια θέματα θα εξακολουθήσουν να μας απασχολούν. Μετά από αυτόν τον πρώτο μήνα του χρόνου, όλοι μας έχουμε καλύτερη αντίληψη για την ομάδα και τις δυνατότητες της. Είναι απαραίτητο να μην αναλωθούμε στον μικρόκοσμο των τελευταίων αγωνιστικών αποτελεσμάτων αλλά να παρακολουθήσουμε τον μακρόκοσμο της εικόνας που παρουσιάζει η ομάδα από την εποχή Γιοβάνοβιτς και μετά. Ας περιμένουμε το τέλος αυτής της δεύτερης χρονιάς, που σίγουρα κρύβει ακόμα πολλές εκπλήξεις (δυσάρεστες η ευχάριστες δεν γνωρίζω), για να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Πιστεύω ότι κανείς μας δεν είναι σε θέση να κρίνει, στα πλαίσια λειτουργίας του σημερινού Παναθηναϊκού όπου τελικά υπάρχουν και περιορισμοί και όρια, εάν η επενδυτική τακτική που ακολουθεί ο προπονητής της ομάδας αποτελεί τον μίτο της Αριάδνης ώστε να βγει η ομάδα οριστικά από τον λαβύρινθο των τελευταίων δέκα και βάλε χρόνων. Οι μεταγραφές που έγιναν αποδεικνύουν ότι, τελικά, η ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Ιβάν, που έχει τα κλειδιά του Πράσινου ποδοσφαιρικού σπιτιού, παρέμεινε αμετάβλητη. Οι σειρήνες του πρωταθλήματος δεν ξέρω μέχρι ποιου σημείου τον δελέασαν αλλά τελικά αποφάσισε να βαδίσει στον δρόμο που σίγουρα γνωρίζει καλά. Μην έχετε αμφιβολίες, η ομάδα θα συνέλθει, θα ξαναπαίξει ωραίο ποδόσφαιρο αλλά θα έχει και τα όρια της. Οι υπερβάσεις δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά τις εξαιρέσεις του. Βλέπετε, όταν υπάρχει αγωνιστική και πνευματική φρεσκάδα όλα γίνονται πιο εύκολα, τα συστήματα ακολουθούνται με πειστικότητα και η αποτελεσματικότητα αυξάνεται. Οι νέοι και εξελίξιμοι παίκτες όμως, που είναι ικανοί να φέρουν νέα πνοή, πρέπει ακόμα να αποδείξουν ότι μπορεί να εξελιχθούν και να ανέβουν επίπεδο. Είναι ένα στοίχημα, εάν κερδηθεί τα οφέλη θα είναι πολλαπλά, παραμένει όμως, τουλάχιστον επί του παρόντος, ένα στοίχημα.
Λέμε για τον Σπόραρ η τον πολύ ανεβασμένο φέτος Ιωαννίδη, αλλά η γενικότερη λειτουργία της ομάδας δεν τους βοηθά, η μπάλα φτάνει δύσκολα στα πόδια τους, βρίσκονται περιστοιχισμένοι από αντιπάλους, πάντα χωρίς χώρους, και βολοδέρνουν στην αντίπαλη περιοχή. Ο Μπερνάρ είναι ένας καλλιτέχνης αλλά για να δώσει αυτά που μπορεί πρέπει κάποιος να κάνει την βρώμικη δουλειά γι’ αυτόν, νομίζω ότι το έχουμε καταλάβει. Ο Βέρμπιτς ακόμα δεν έχει βρει τον ρόλο του, προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι κακός παίκτης, απλά δεν έχει βρει την θέση και τον τρόπο να δώσει αυτά που μπορεί, δεν έχει κολλήσει με την ομάδα, η χρησιμοποίηση του δεν βγαίνει στον Ιβάν, επαναλαμβάνω, μέχρι τώρα. Προσθέστε μια κόπωση, που είναι εύκολο να διακρίνει κανείς, σε Πέρεθ και Παλάσιος και έδεσε το γλυκό, δυστυχώς η ομάδα παρουσιάζει δυσλειτουργίες.
Δύο, κατά την γνώμη μου, είναι τα άμεσα θέματα που πρέπει να βρουν λύση: να μπορέσουν να αποκτήσουν χημεία οι νεαποκτηθέντες με την ομάδα και η τελευταία να ξαναβρεί την χαμένη φρεσκάδα της. Λείπουν μόλις 6 αγώνες πριν αρχίσουν τα playoff, εκεί που θα κριθούν όλα, είναι η στιγμή που οι Πράσινοι πρέπει να παρουσιάσουν το καλό τους πρόσωπο, αρχής γενομένης από την συνάντηση της Κυριακής εναντίον της Λαμίας. Όποιος πιστεύει ότι θα είναι ένα χαμηλό εμπόδιο νομίζω ότι κάνει λάθος. Μόνο ένας καλός και αποφασιστικός Παναθηναϊκός μπορεί να το κάνει να φανεί σαν τέτοιο. Ας περάσει με το καλό αυτό το δύσκολο, από πολλές απόψεις, απόγευμα της Κυριακής και μετά τα ξαναλέμε για το Χαριλάου.
Ελπίζω να μην αναγκαστούμε πάλι να ψάχνουμε σκόρδα, φυλαχτά και ευχές κατά της βασκανίας. Εξ’ άλλου ποιος τα πιστεύει αυτά τα πράγματα; Φτου, φτου, φτου…
Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Googlenews στο Facebook στο Twitter στο Insta
Comments