By Ο Μέσι μπήκε στα παπούτσια του Ντιέγκο και πλέον μπαίνει στο ίδιο κάδρο με τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που είδαν τα μάτια μας.
Ήταν 16 Οκτωβρίου του 2004. Σε εκτός έδρας ντέρμπι με την Εσπανιόλ, ένα… παιδάκι, σε ηλικία 17 ετών συστήθηκε στον κόσμο. Από τότε και μέχρι και το βράδυ του τελικού, κουβαλούσε πάνω του μια χώρα. Ένα λαό, ταλαιπωρημένο, εξαθλιωμένο που έβρισκε διέξοδο στα αμέτρητα προβλήματα μέσω του ποδοσφαίρου.
Όλοι ζούσαν με ένα όνειρο. Ο Λέο Μέσι να είναι αυτός που θα σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο έρωτας μαζί του τεράστιος. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις παθιασμένες σχέσεις, θα περάσει κρίση. Μεγάλη κρίση. Θυμίζω απλά, ότι έκαψαν τις φανέλες του, όταν το 2016 μετά τον χαμένο τελικό του Κόπα Αμέρικα από την Χιλή, είχε πει «σταματάω». Αλλά οι μεγάλοι έρωτες, δεν λήγουν από ένα χαμένο πέναλτι. Και ευτυχώς, που τον έπεισαν να επιστρέψει. Για να ζήσουμε, όλοι μας το σήμερα…
Το όνειρο της κατάκτησης του Μουντιάλ, με τον Μέσι στην ομάδα, ξεκίνησε το 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας,
Έστω και αν ήταν μόλις 19 ετών. Η ομάδα όμως, ηττήθηκε στα πέναλτι από την διοργανώτρια χώρα. Τη μοναδική φορά που οι Λατινοαμερικάνοι έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι από την συγκεκριμένη διαδικασία. Ο Μέσι δεν αγωνίστηκε στο συγκεκριμένο ματς και είχε γίνει τεράστια κουβέντα και κριτική για την επιλογή του Πέκερμαν….
Το 2010 στη Νότια Αφρική το σοκ ήταν μεγάλο. Με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στο πάγκο και τον Μέσι στον αγωνιστικό χώρο, οι Αργεντινοί πίστευαν ότι ήρθε η ώρα. Ήττα με 4-0 από τους Γερμανούς.
Το 2014 στη Βραζιλία, το άγγιξε. Πήρε από το… χέρι την «αλμπισελέστε» την έφτασε στον τελικό, αλλά το Κύπελλο πήγε στα χέρια των Γερμανών. Ήταν η πρώτη φορά που ο ίδιος δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος. Η εικόνα του να κάνει εμετό, κατά την διάρκεια του τελικού, μιλά από μόνη της.
Η δεύτερη ήταν όταν είπε το «αντίο», που σας προανέφερα.
Το 2018 στη Ρωσία, η «αλμπισελέστε» δεν ήταν για πολλά. Πέρασε με… αίμα τον όμιλο και έπεσε πάνω στη Γαλλία. Την μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Στον τελικό του αιώνα, ο Θεός του ποδοσφαίρου αποφάσισε να τον παιδέψει μέχρι να το σηκώσει. Καλύτερα θα πω εγώ, γιατί είδαμε ένα ιστορικό ματς. Όχι γιατί μετά από 36 χρόνια η Αργεντινή βγήκε στους δρόμους, αλλά γιατί είδαμε ένα ματς που δεν θέλαμε να τελειώσει. Αλλά το τέλος ήταν ονειρεμένο, για τον λαό της Αργεντινής και τους φίλους αυτής της ομάδας σε όλο τον κόσμο.
Η δική μου η γενιά λάτρεψε την «αλμπισελέστε» το 1986 και ακόμα και τώρα όταν μιλάμε για τον Ντιέγκο, λέμε ο Θεός! Τώρα έχουμε δύο Θεούς! Μας έκανε να θυμηθούμε τα αγνά παιδικά μας χρόνια. Όταν έληξε το ματς δάκρυσα, όπως είχε συμβεί το καλοκαίρι του 86. Τότε που βλέπαμε τον Ντιέγκο να ζαλίζει τους αντιπάλους. Να κάνει μαγικά και να σκοράρει στον ίδιο αγώνα το ωραιότερο γκολ του Μουντιάλ, αλλά και το πιο αλήτικο…
Ο Μέσι είχε κατακτήσει τα πάντα, εκτός από το να φτάσει με την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου. Αυτό το χρυσό Κύπελλο του έλειπε. Που μόλις το αντίκρισε, χαμογέλασε και πήγε και το φίλησε. Το βάρος στους ώμους του, δεν υπάρχει πια. Τα δάκρυα στα μάτια είναι πλέον χαράς. Και αυτά μένουν στη ζωή. Πλέον, δεν μπορεί να πει κάποιος, ότι θα συγκριθεί με τον Ντιέγκο, αν θα πάρει το Μουντιάλ… Vamos, Vamos, Argentina…
Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram
Comments