Γιάννης Διακογιάννης: Ένα απροσπέλαστο τείχος κύρους, μια σπάνια κουλτούρα

Πορεύθηκε σε μιαν άλλη εποχή, που τα πάντα κυλούσαν με διαφορετικούς ρυθμούς. Χωρίς υψηλές ταχύτητες, αλλά και δίχως Ιντερνετ, social media, smart phones και υπολογιστές. Ηταν η εποχή όπου ακόμη και οι νεότεροι δημοσιογράφοι της γενιάς μου, αναζητούσαμε τον τηλεφωνικό θάλαμο ή κάποιο περίπτερο ή μπακάλικο με τηλέφωνο, σαν όαση στην έρημο. Που γράφαμε χειρόγραφα στο δημοσιογραφικό χαρτί (στην καλύτερη των περιπτώσεων), περιμένοντας τον χαρακτηριστικό ήχο του φαξ ή του τέλεξ να σημάνει νέο «συναγερμό» με το χάρτινο ρολό να αρχίσει να ξετυλίγεται απειλητικά προς κάθε κατεύθυνση.

Η αυθεντική δημοσιογραφία του Γιάννη Διακογιάννη, είχε κατακτηθεί, δεν είχε χαριστεί. Ο αθλητικός συντάκτης είχε κύρος και δεν φοβόταν να αποκαλύψει τις οπαδικές του συμπάθειες, διότι πυξίδα του ήταν ο αθλητισμός. Ο πυρήνας του αθλητισμού και της δημοσιογρφίας.

Ετσι, οι Ολυμπιακοί άκουγαν με προσοχή τι θα πει ή τι θα γράψει ο Διακογιάννης. Οι Παναθηναϊκοί θα διάβαζαν με σεβασμό το ρεπορτάζ του Νικήτα Γαβαλά, τον οποίο όλο και κάποιο βράδυ μπορούσαμε να τον πετύχουμε να τραγουδά σε κάποιο κουτούκι.

Ετσι κι ο «Ζανό», «ρουφούσε» με πάθος τις μουσικές της μεγάλης αδυναμίας του, της Μαρίας Κάλλας, του Σοπέν, του Χατζηδάκη, την ώρα που δεν δίσταζε πάνω στην περιγραφή ενός αγώνα, να χαρακτηρίσει μαύρο τον Δούναβη κι όχι γαλάζιο, διαψεύδοντας με τόλμη ακόμη και τον Στράους.

Ολα αποτελούσαν ένα μέρος μιας ξεχωριστής κουλτούρας, η οποία ήταν διάχυτη και απολύτως αντιληπτή από τον αναγνώστη, τον ακροατή ή τον τηλεθεατή.

Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος. Διακογιάννηδες και Γαβαλάδες θα έπρεπε να διδάσκουν σε κάθε σχολή, πανεπιστήμιο, εφημερίδα, σάιτ, ραδιοφωνικό σταθμό, κανάλι. Οπως αυτοί. Οχι κουνώντας το δάχτυλο.

Αρκούσε να βρισκόσουν απλώς πλάι τους ή κάπου κοντά τους. Ολα τα άλλα τα… αναλάμβανε η αύρα τους. Ηταν αδύνατον να μην ακολουθήσεις, να μην πάρεις το βάπτισμά τους.

Με το «φευγιό» και του Διακογιάννη, ίσως θα ήταν πιο ορθό, όλοι εμείς που βαδίζουμε στο μονοπάτι που χάραξε, να αναλογιστούμε τις ευθύνες που έχουμε απέναντι στο κοινό. Να κοιταχτούμε στον καθρέπτη και να σηκώσουμε επιτέλους το βάρος που αναλογεί στον καθένα μας μέσα στον κλάδο.

Να μάθουμε να σεβόμαστε το κάθε χρώμα, έστω κι αν δεν μας αρέσει αυτός που κρατά – προσωρινά – το πινέλο. Διότι πίσω από κάθε χρώμα, κρύβονται εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι έχουν δικαίωμα να ενημερωθούν σωστά. Να πάρουν πράγματα από τον δημοσιογράφο και να δώσουν σ’ αυτόν.

Ο Γιάννης Διακογιάννης έφυγε από κοντά μας, όμως τα πεπραγμένα του και η γενικότερη κουλτούρα του έμειναν εδώ σ’ εμάς.

Μια τεράστια κληρονομιά της οποίας πρέπει να κάνουμε μια ειλικρινή αποδοχή. Οσο είναι καιρός…