Αναλύοντας το “πλάνο Γιοβάνοβιτς”

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει επιλέξει ένα 4-3-3 με ευέλικτη μεσαία γραμμή και παίκτες που κάνουν πολλές δουλειές στο χορτάρι.

Ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να παραμείνει αήττητος τις πρώτες δεκατρείς αγωνιστικές με τους παίκτες του να μένουν πιστοί στο πλάνο του προπονητή τους και αυτό να αποδίδει τα μέγιστα ακόμα και στις περιπτώσεις που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά.

Επί της ουσίας όμως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του μόνο στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, στο οποίο το πλάνο είχε “διαβαστεί” καλά από τον ποιοτικό του αντίπαλο ο οποίος έβγαλε όλες τις αρετές του στο χορτάρι. Ωστόσο πολύ σημαντικό είναι ότι έγινε πράξη ένα πασίγνωστο ποδοσφαιρικό ρητό το οποίο λέει “όταν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα παιχνίδι, τότε καλύτερα να μην το χάσεις”.

Το 4-3-3 του Γιοβάνοβιτς ξεκινά από τον Μπρινιόλι

Μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή του Αλμπέρτο Μπρινιόλι την περσινή σεζόν. Ο Ιταλός τερματοφύλακας είναι πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια και από αυτόν ξεκινούν πολλές επιθέσεις του Παναθηναϊκού τόσο σε σετ παιχνίδι, όσο και με άμεσο τρόπο (θυμηθείτε την ασίστ στον Παλάσιος στον Βόλο). Συν τοις άλλοις ο Μπρινιόλι βγάζει σιγουριά κάτω από τα δοκάρια και ακόμα κι όταν είναι κρύος φωνάζει “παρών”. Σημαντικός ήταν και στο ματς με τον Ιωνικό όπου έβγαλε ανεπανάληπτο τετ α τετ με τον Μάντζη, αλλά και στον ματς με τον Ολυμπιακό στο οποίο είχε πολλή δουλειά.

Άμυνα τετράδας με βάσεις και αρχές στο παιχνίδι της

Η τετράδα της άμυνας του Παναθηναικού έχει κάποιες σταθερές. Τα “γρανάζια” που την αποτελούν έχουν ποιότητα και έχουν χτίσει τη σωστή νοοτροπία που απαιτείται για μια ομάδα που θέλει να έχει τη μπάλα στα πόδια της. Σένκεφελντ και Μάγνουσον όσο περισσότερο παίζουν τόσο περισσότερο “δένουν” μεταξύ τους. Ο Σένκεφελντ απότελεί τον ηγέτη της οπισθοφυλακής ενώ ο Μάγκνουσον έχει πολύ καλή επαφή με τη μπάλα και είναι εξαιρετικός στο build up. Πολύ σημαντικές βοήθειες δίνουν και οι Πούγγουρας και Σάρλια όποτα χρειάζεται.

Στη δεξια πτέρυγα συναντάμε τους Κώτσιρα και Σάντσες. Ο Έλληνας διεθνής μπακ συμμετέχει ενεργά στο δημιουργικό κομμάτι της ομάδας, αλλά επιφορτίζεται και με τον ρόλο του τρίτου στόπερ όταν η ομάδα επιτίθεται (πολύ περισσότερο μένει πίσω ο Σάντσες όταν αγωνίζεται). Κι αυτό διότι ο Χουάνκαρ από την αριστερή πτέρυγα παίζει πολύ πιο ψηλά στο γήπεδο (δίκην εξτρέμ) κάτι που σημαίνει ότι ο Γιοβάνοβιτς θέλει να υπάρχει ασφάλεια ώστε να έχει τον έλεγχο σε περίπτωση απώλειας της μπάλας με γρήγορη αμυντική μετάβαση.

Όταν επιτίθεται η ομάδα η διάταξη στο γήπεδο γίνεται 1-3-5-2 με τον αριστερό εξτρέμ να γίνεται δεύτερος επιθετικός.

Κέντρο ευέλικτο με 6άρι, 8άρι και 10άρι

Οι τρεις της μεσαίας γραμμής είναι οι Πέρεθ, Τσέριν και Μπερνάρ, ενώ ο Κουρμπέλης θα πάρει θέση στο κέντρο ανάλογα με τις απαιτήσεις της αναμέτρησης ή αν κάποιος από τους προαναφερθέντες απουσιάζει οπότε και οι ρόλοι αναπροσαρμόζονται.

Σταθερά μπροστά από τα στόπερ είναι ο “υπολογιστής” Ρούμπεν Πέρεθ, ο οποίος έχει τη μπαγκέτα της ανάπτυξης, αλλά και τον έλεγχο της ανασταλτικής λειτουργίας. Σε ρόλο 8αριού βλέπουμε τον Τσέριν ο οποίος πλαισιώνει σωστά τον Πέρεθ ενώ με την πάροδο των αγώνων εξελίσσεται σε κανονικό box to box μέσο που παίζει καλά και στα δύο μισά του γηπέδου.

Σε ότι έχει να κάνει με τον Μπερνάρ, επί της ουσίας είναι ένα δεκάρι, τον οποίο όμως ο Γιοβάνοβιτς τον στέλνει να ξεκινά τις προσπάθειές του από θέση δεξιού χαφ, ώστε να παίρνει την πρώτη μπάλα σε ελεύθερους χώρους, αλλά και και να αποφεύγει τον συνωστισμό στον άξονα έξω από την αντίπαλη περιοχή. Το θετικό για τον Βραζιλιάνο είναι ότι τώρα που προσαρμόζεται βοηθά και αμυντικά συνεισφέροντας στη διαρκή ανάκτηση της μπάλας από τους “πράσινους”

Σύγχρονη επίθεση με φτερά και τρικ

Στην επίθεση έχουμε την εξής τακτική. Όσο αγωνιζόταν ο Αϊτόρ μπροστά από τον Χουάνκαρ, το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ήταν πιο απρόβλεπτο. Η “χημεία” του με τον Χουάνκαρ επέτρεπε στους δυο τους να βγάζουν αυτοματισμούς. Οπότε ο Αϊτόρ μπορούσε με την ίδια ευχέρεια να δώσει πλάτος στο παιχνίδι της ομάδας με τον Χουάνκαρ στήριγμά του, αλλά και να πατήσει περιοχή ως δεύτερος επιθετικός με τον Χουάνκαρ να παίρνει όλη την πλευρά και να φορτώνεται με περισσότερους παίκτες η αντίπαλη περιοχή.

Στη συνέχεια με τον Βέρμπιτς χρειάστηκε χρόνος ώστε να “δυναμώσει” και πάλι η αριστερή πτέρυγα, διότι ο Σλοβένος αρέσκεται περισσότερο στο να συγκλίνει και να πατά περιοχή. Οπότε δεν μοιράζονταν οι ενέργειες με αποτέλεσμα η “δυνατή” πλευρά του “τριφυλλιού” να διαβάζεται εύκολα και να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Από τα δεξιά ο Παλάσιος, κανονικός εξτρέμ, αποτελεί μόνιμη πηγή κινδύνων για τις αντίπαλες άμυνας με αποτέλεσμα να μαρκάρεται αναλόγως. Είναι τέτοια η ποιότητά του όμως που μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις εκ του μηδενός ή και να συνεργαστεί με πολλούς παίκτες που έρχονται από πίσω του ή βρίσκονται δίπλα του. Γενικά έχει το ελεύθερο.

Στην κορυφή της επίθεσης, ο Σπόραρ, αποδεικνύεται σε λίρα εκατό, όχι μόνο για τα γκολ που έχει πετύχει και την επιδραστικότητά του στο παιχνίδι της ομάδας μέσα στο αντίπαλο “κουτί”. Αλλά επειδή κάνει πολλές περισσότερες δουλειές στο γήπεδο, τόσο στο ανασταλτικό κομμάτι με την πρώτη πίεση, όσο και στο δημιουργικό με “σπασίματα” της μπάλας και αλλά και παιχνίδι μακριά από την περιοχή όποτε αυτό είναι αναγκαίο. Πολύ σημαντικός φυσικά στα φορ και ο Φώτης Ιωαννίδης ο οποίος δίνει λύσεις και αποτελεί σημείο αναφοράς στον Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram