Ο… Σόλσκιερ του Παναθηναϊκού!

Ο τελικός του Champions League τον Μάιο του 2005 μόλις έχει τελειώσει και μία ξαφνική ανοιξιάτικη μπόρα έχει πιάσει τους πάντες απροετοίμαστους. Στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες μέσα σε ένα βαγόνι του παριζιάνικού μετρό, οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα συμπεριφέρονται σαν να κέρδισαν ένα ακόμα παιχνίδι.

Ούτε συνθήματα, ούτε φωνές, ούτε ουρλιαχτά, ούτε παρατράγουδα, αλλά υψηλή ποδοσφαιρική ανάλυση. Οι Καταλανοί μόλις έχουν κατακτήσει το δεύτερο Champions League της ιστορίας τους και μάλιστα με ανατροπή στο τέλος (2-1 την Άρσεναλ) χάρη στα γκολ του Ετό και του Μπελέτι, όμως όλοι στέκονται στην επιρροή που είχε στο παιχνίδι η είσοδος στο παιχνίδι του Χένρικ Λάρσον.

Ο υπογράφων στέκεται αμίλητος, κρυφακούει και γοητεύεται από το τρίτο ημίχρονο που έχει όσο ενδιαφέρον είχαν και τα προηγούμενα δύο.

Όλοι στέκονται στον τρόπο που ο Σουηδός παίζοντας ως ψευτοεννιάρι, επέτρεψε στην Μπαρτσελόνα να παίξει με τριάδα στην άμυνα και να κερδίσει έναν επιπλέον παίκτη μπροστά.

Η κουβέντα περιστρέφεται στην ικανότητα του να παίζει με πλάτη, να βλέπει χώρους, να «σπάει» μπάλες με μία επαφή, να τραβάει αμυντικούς, να κρατάει την πίεση ψηλά.

Κανείς, ούτε ένας, δεν διανοήθηκε να πει ότι ο Λάρσον έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή κι ότι ήταν λάθος του Ράικαρντ, που τον έβαλε στο τέλος.

Όλοι μιλούν για την σούπερ αλλαγή, που αντέχει να παίζει για ένα ποιοτικό μισάωρο, όταν ο αντίπαλος είναι κουρασμένος σωματικά και πνευματικά. Όλοι μιλούν για έναν δυσεύρετο ρόλο, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και για την τύχη της Μπαρτσελόνα που έχει έναν τέτοιο παίκτη στο ρόστερ της.

Ελάχιστοι είναι οι παίκτες που μπορούν να έρχονται συστηματικά από τον πάγκο και να κάνουν άμεσα την διαφορά. Διότι ελάχιστοι είναι οι παίκτες που αποδέχονται τον ρόλο της σούπερ αλλαγής. Ελάχιστοι είναι αυτοί που όταν κάθονται στον πάγκο μελετούν το παιχνίδι, ώστε να ξέρουν που πρέπει να χτυπήσουν αν χρησιμοποιηθούν ως αλλαγή. Ελάχιστοι είναι αυτοί που μπαίνουν ως αλλαγή «ζεστοί» και έχουν άμεσο impact. Ένας από αυτούς είναι ο Φώτης Ιωαννίδης.

Κερδισμένο πέναλτι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, νικητήριο γκολ στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό, νικητήριο γκολ απέναντι στον Ατρόμητο. Κι όλα αυτά μέσα σε μία εβδομάδα! Σπάνιο! Τρελό!

Υπάρχουν παίκτες που είναι πολύ πιο επιδραστικοί στο παιχνίδι, όταν έρχονται σε καταστάσεις «ειδικών συνθηκών» στο τέλος, παρά όταν ξεκινούν ως βασικοί. Ο Φώτης Ιωαννίδης -το μαρτυρούν πια τα πεπραγμένα του στα παιχνίδια- είναι ένας τέτοιος.

Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ ήταν ένας τέτοιος -πιθανώς ο πιο διάσημος. Χάρισε ένα Champions League στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με γκολ στις καθυστερήσεις, συνολικά σκόραρε 28 φορές με την φανέλα της ερχόμενος από τον πάγκο, έχοντας το σπάνιο χάρισμα να μυρίζεται τις φάσεις και να «χτυπά» σε καίρια σημεία.

Η πρώτη super-sub γεννήθηκε τον καιρό που επιτρεπόταν μόλις μία αλλαγή, ο Ντέιβιντ Φέρκλαφ πέτυχε 18 γκολ σε 62 συμμετοχές ως αλλαγές για την Λίβερπουλ στα  70’s, ενώ η μοντέρνα εκδοχή του ήταν ο Ντιβόκ Ορίγκι.

Στα 8 χρόνια που έμεινε στην Λίβερπουλ, ο Βέλγος σκόραρε λίγο (22), όμως τα περισσότερα γκολ του (12) ήρθαν από τον πάγκο, συνήθως ήταν καθοριστικά, ειδικά την σεζόν τίτλου.

Ο Μάρκο Ασένσιο έγραψε ιστορία ως το κρυφό χαρτί (συνήθως του Ζινεντίν Ζιντάν) στα τέσσερα συνεχόμενα Champions League της Ρεάλ Μαδρίτης από το 2016 μέχρι σήμερα, παίκτες όπως ο Ολιβιέ Ζιρού, ο Ζερμέιν Ντεφόε, ο Πάτρικ Κλάιφερτ (στα ξεκινήματα), ο Τιερί Ανρί (στα τελειώματα) έγραψαν ιστορία ως σούπερ αλλαγές που έρχονταν από τον πάγκο για να αλλάξουν τις ισορροπίες.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά ο Φώτης Ιωαννίδης έχει αγωνιστεί φέτος μόλις 402 λεπτά στην φετινή Super League, έχοντας μόνο ένα γεμάτο 90λεπτο. Κι όμως αν τελείωνε σήμερα το πρωτάθλημα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το «πρωτάθλημα του Ιωαννίδη».

Football bloody hell, όπως είπε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον μετά το τέλος του χιτσκοκικού τελικού της Βαρκελώνης απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου…

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram