By Tο σημείο που έκρινε το ματς
Στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα με την Παρτίζαν, κοίταξα με απορία τον ηλεκτρονικό πίνακα. Σίγουρα έπαιζε με την σερβική ομάδα; Δεν ήταν η Μονακό; Γιατί το παιχνίδι ήταν καρμπόν. Όπως καρμπόν είναι και τα περισσότερα από τα έξι ματς που έχουν δώσει οι «πράσινοι» στην φετινή Euroleague. «Κυνήγι» στο σκορ και… άγιος ο Θεός.
Για μία ακόμη φορά ο Παναθηναϊκός πλήρωσε (ακριβά) το κάκιστο ξεκίνημά του και αντί να γίνει το «αφεντικό» του αγώνα στην έδρα του, υποχρεώθηκε σε άλλη μια ήττα η οποία τον «βύθισε» στην τελευταία θέση της κατάταξης. Καλά, αυτό μικρή σημασία έχει ακόμα.
Αυτό που προβληματίζει έχει να κάνει με το 0-3 εντός έδρας. Το πάλαι ποτέ απόρθητο κάστρο του ΟΑΚΑ, έχει φτάσει στο σημείο να μοιάζει με… χάρτινο πύργο στις τελευταίες επισκέψεις των υπολοίπων ομάδων και να αποδεικνύεται εύκολη λεία τη φετινή σεζόν. Δεν μου λέει κάτι εάν έφτασε κοντά, αν ήταν ανταγωνιστικός, αν το πάλεψε, αν το προσπάθησε, αν το γύρισε, αν, αν, αν… Το αποτέλεσμα μετράει. Και αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει στην κατάταξη 1-5 ρεκόρ, το χειρότερο της λίγκας (μαζί με την Μπάγερν) από το ξεκίνημα της φετινής Euroleague.
Καμία βελτίωση, πήγε… περίπατο και η άμυνα
Και εδώ που τα λέμε ούτε… μπάσκετ παίζει. Ναι, είμαι ο πρώτος που αναφέρει ξανά και ξανά το γεγονός ότι πρόκειται για μια νέα ομάδα με 10 (πλέον) νέους παίκτες. Όμως είναι διαφορετικό το να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο στο παρκέ και διαφορετικό να μην υπάρχει καμία βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι. Μάλιστα στα τελευταία ματς έχει πάει περίπατο και η άμυνα που προσπαθούσε να κρατήσει κάπως τα προσχήματα. Συγκεκριμένα έχει δεχθεί κατά μέσο όρο στις τέσσερις συνεχόμενες ήττες (από Άλμπα, Μονακό, Μακάμπι και Παρτίζαν) 88.2 πόντους! Με δεδομένο και το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας πώς να κέρδιζε κάποιο ματς;
Και στην τελική η Παρτίζαν δεν είναι η… πολυτάλαντη Μονακό, ούτε η Ρεάλ, ούτε η Μπαρτσελόνα. Εδώ και 12 χρόνια απουσίαζε από την Euroleague. Παρόλα αυτά είχε μετατρέψει την πρώτη περίοδο σε πραγματικό πάρτι του Πάντερ. Με το «καλημέρα» και πριν προλάβουν οι «πράσινοι» να καταλάβουν τι είχε γίνει, είχαν βρεθεί στο -18. Όπως είχαν βρεθεί και στο -19 στην αναμέτρηση με την Μονακό.
Ξανά τα ίδια. Ξανά «κυνήγι» στο σκορ. Ξανά ψυχοβγάλτης για όλους. Ξανά (υπερ)προσπάθεια. Και αναρωτιέμαι. Για ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ να γίνεται αυτό; Γιατί να μην μπαίνει η ομάδα με το μαχαίρι στα δόντια; Γιατί να πετάει τόσο εύκολα στα σκουπίδια ένα ολόκληρο δεκάλεπτο και μετά να πρέπει να κάνει τη μία υπέρβαση μετά την άλλη για να γυρίσει ένα τέτοιο παιχνίδι; Μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι. Αδιάβαστος ο προπονητής, ράθυμοι (μην πω καλύτερα κοιμισμένοι) οι παίκτες.
Λέμε ότι το ματς με την Παρτίζαν ήταν «must win» για τον Παναθηναϊκό. Γιατί; Για την Παρτίζαν δεν ήταν; Με αυτόν τον Παναθηναϊκό στο ξεκίνημα της Euroleague, ποιος ο λόγος να μην «κυκλώσουν» και οι άλλες ομάδες τις αναμετρήσεις με τους «πράσινους»; Και αυτό επειδή οι ίδιοι έχουν δώσουν αυτό το δικαίωμα. Θυμάστε τι λέγαμε στην αρχή της σεζόν; Ότι μερικά από τα «σίγουρα» ματς του Παναθηναϊκού για νίκη στην αρχή της σεζόν είναι αυτά με την Παρτίζαν και με την Μπασκόνια. Με… ποια; Με την ομάδα που έριξε 116 πόντους στην Μακάμπι; Γιατί να μην πιστεύουν οι Βάσκοι ότι την άλλη εβδομάδα θα έχουν ως «must win» το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ; Και αυτό διότι, επαναλαμβάνω, ο Παναθηναϊκός της δίνει αυτό το δικαίωμα.
Ανησυχητικό ότι ο Μπέικον των τριών προπονήσεων πήρε 15 σουτ
Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός περνάει μια δεύτερη προετοιμασία. Και εν μέσω αγώνων όπου μπορεί να κριθούν πολλά σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο, δεν είναι και η καλύτερη περίοδος. Και το περισσότερο ανησυχητικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο Ντουέιν Μπέικον, στο ντεμπούτο του, και έχοντας μόλις τρεις κανονικές προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό, πήρε 15 σουτ και ήταν ο πρώτος σκόρερ (σ.σ. έστω μαζί με τον Γουόλτερς) της ομάδας. Ναι, ήρθε για να βγει μπροστά. Ήρθε για να πάρει ηγετικό ρόλο. Όμως από το πρώτο ματς και με σχεδόν 30 λεπτά συμμετοχής; Δεν λέω. Έδειξε στοιχεία με τα οποία μπορεί να κάνει την διαφορά. Όμως ξαναρωτάω. Από το πρώτο (του) παιχνίδι;
Θεωρώ ότι είναι κρίμα για τον Παναθηναϊκό. Αδικεί το ρόστερ του. Γιατί έχει καλούς παίκτες. Πολύ καλούς. Από τα ψηλά ράφια. Όμως δεν είναι και αρκετό. Ο Παναθηναϊκός ΠΡΕΠΕΙ και ΑΜΕΣΑ να αρχίζει να λειτουργεί ως ομάδα, να κατανεμηθούν σωστά οι ρόλοι, να μην «κουτουλάει» ο ένας πάνω στον άλλον και… επιτέλους να μην «κολλάει» η μπάλα στα χέρια κάποιου παίκτη και πρέπει να γίνει ενα σουτ εκτός συστήματος και της τελευταίας στιγμής. Αν μέτρησα καλά, μόνο δυο-τρεις επιθέσεις του Παναθηναϊκού ολοκληρώθηκαν ύστερα από ομαδική συνεργασία.
Θέλω να σταθώ λίγο στον Γουόλτερς τον οποίο όπως έχω γράψει πολάκις, τον θεωρώ σημαντικότατο παίκτη για τους «πράσινους». Και δεν στέκομαι στο γεγονός ότι ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού (17π., 4ασ., 3ριμπ., 2κλ., 1λ.) κόντρα στην Παρτίζαν. Στέκομαι στο γεγονός ότι η ομάδα αποσυντονίστηκε και αποδιοργανώθηκε όταν «φορτώθηκε» με τέσσερα φάουλ με αποτέλεσμα να καθίσει στον πάγκο με το σκορ στο 70-74 στο 33′ και ως δια μαγείας να γίνει 73-83 δύο λεπτά αργότερα! Εκεί κρίθηκε και το ματς. Σαν να… σταμάτησε να παίζει όλη η ομάδα. Και εδώ φαίνεται πόσο πολύ έλειψε από τον Παναθηναϊκό όλο αυτό το διάστημα.
Και φυσικά ο Παναθηναϊκός «πλήρωσε» την άθλια άμυνα του Γκουντάιτς στο πρώτο ημίχρονο, καθώς «ξεχνιόταν», έβγαινε να μαρκάρει στην περιφέρεια και οι «πράσινοι» δέχονταν το ένα ίδιο καλάθι μετά το άλλο. Τον νίκαγαν στο πρώτο βήμα, αφύλακτη διάβαση η ρακέτα και… καληνύχτα.
Όπως σε κακό βράδυ βρέθηκε και ο Πάρις Λι. Ούτε εκτελεστικά, αλλά ούτε και οργανωτικά βοήθησε. Και εδώ ίσως να αποδεικνύεται ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να ξεκινάει τα ματς με τον Γουόλτερς. Διαφορετική εμπιστοσύνη προσφέρει. Και ίσως να μην είχε «ανοίξει» η «ψαλίδα» της διαφοράς τόσο εύκολα, παρά το γεγονός ότι ο Πάντερ πέταγε βότσαλα στον ωκεανό. Α, να είμαι δίκαιος. Μπράβο στον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη για την προσπάθειά του την 3η περίοδο που τον κράτησε στο «μηδέν». Άλλωστε έτσι δεν πήραν οι «πράσινοι» ψυχολογία με αποτέλεσμα να επιστρέψουν στο ματς;
Το φάουλ στον Μπέικον θα το έδινε και ο Ομπράντοβιτς
Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην διαιτησία των Πέρεθ, Ρότσα και Ράσις. Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ναι, ακόμα δεν έχει βρει τα πατήματά του. Ναι, υπάρχει έλλειψη χημείας. Όμως ακόμα και έτσι, επέστρεψε από το -18 αλλά η εν λόγω τριάδα του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη. Δεν τον άφησε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Μπορεί να μην το έπαιρνε. Όμως ας το διεκδικούσε με καλύτερες αξιώσεις. Πολλά τα λανθασμένα σφυρίγματα (ή και περισσότερο τα μη σφυρίγματα), μεγάλη η ευκολία της τεχνικής ποινής στον πράσινο πάγκο και όλα αυτά έφεραν τον έντονο εκνευρισμό στο ΟΑΚΑ.
Για παράδειγμα η φάση που πάει να καρφώσει εντυπωσιακά ο Μπέικον και ο Έξουμ του χτυπάει τόσο καθαρά το χέρι (σ.σ. όπως φαίνεται και στην κεντρική φωτογραφία) που θα σφύριζε φάουλ μέχρι και ο… Ομπράντοβιτς, ήταν κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη. Και με το σκορ στο 78-84. Αντί να γίνει 80-84 στα 3:41 για το τέλος, δόθηκε τεχνική ποινή, ακολούθησε τρίποντο του Πάντερ (ενώ είχε κάνει βήματα) και 78-88 σε 16 δευτερόλεπτα. Και φυσικά μετά έγινε το… μάλε-βράσε στο ΟΑΚΑ καθώς η ένταση που είχε προηγηθεί σε συνδυασμό με την αντίδραση του Πάντερ προς τον κόσμο, έφερε το… χάος.
Και δεν έφταναν τα όσα έγιναν, ήρθε η 5η ήττα ενώ στον ορίζοντα υπάρχει και η τιμωρία. Φυσικά μπορούμε να απομονώσουμε και άλλες φάσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα (σ.σ. όπως για παράδειγμα γκολ φάουλ στον Γκριγκόνις που δεν δόθηκε και ακολούθησε τεχνική ποινή για διαμαρτυρία ή φάουλ που δεν δόθηκε στον Μπέικον σε προσπάθεια για τρίποντο στο α’ ημίχρονο ή βήματα του Λεντέι που δεν δόθηκαν με το σκορ στο 57-58 ή το φάουλ στον Μπέικον στα 19” με το σκορ στο 84-88), οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν διαφορετική εξέλιξη και τα πράγματα να είχαν και διαφορετική κατάληξη. Και ξέρετε όλα αυτά «χαλάνε» το μυαλό των παικτών οι οποίοι (και κάπου-κάπου είναι και λογικό) στη συνέχεια δεν μπορούν να παίξουν. Θέλοντας ή μη γιατί είναι ανθρώπινο να συμβεί, «χαλάει» το μυαλό τους.
Έχει που έχει δηλαδή τα αγωνιστικά του προβλήματα ο Παναθηναϊκός, του παρουσιάζονται και περισσότερα. Όπως έγινε γνωστό θα γίνουν κάποιες κινήσεις από την ΚΑΕ ώστε να μην έχουν να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις. Από εκεί και πέρα ωστόσο η ομάδα καλείται να δουλέψει περισσότερο έχοντας συμπληρωμένο το παζλ μετά και την έλευση του Μπέικον. ΟΦΕΙΛΕΙ να δείξει κάτι μέσα στο παρκέ. Να δείξει ότι κάτι… κινείται στον «πράσινο» πλανήτη ενόψει και του αγώνα με την Μπασκόνια στο τέλος της επόμενης εβδομάδας (11/11).
Το 1-5 ναι μεν είναι αποκαρδιωτικό, αλλά δεν λέει και τίποτα. Είναι ακόμα νωρίς. Όμως όσο ο Παναθηναϊκός δεν αλλάζει πρόσωπο θα χάνεται (και άλλος) πολύτιμος χρόνος.
Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram
Comments