Ο κόσμος επέστρεψε στα γήπεδα: Ιστορικό ρεκόρ 12ετίας στα εισιτήρια!

Στεντόρεια φωνή… λαϊκής, μάτια να παίζουν δεξιά κι αριστερά μη τυχόν και πλακώσει κανένας ανεπιθύμητος και ατάκες ξεχασμένες στην λήθη του χρόνου, βγαλμένες από μία άλλη… ασπρόμαυρη εποχή: «Κερκίδα έχω, λέγετε».

Ήταν η εποχή που τα εισιτήρια -ειδικά σε ντέρμπι- ήταν πραγματικά «μαγικά χαρτάκια». Η εποχή που οι εξέδρες ήταν γεμάτες ακόμα και σε προπονήσεις ή οικογενειακά διπλά.

Τα στενάκια γύρω από την Ομόνοια ήταν ο μυστικός τόπος συνάντησης. Τους καταλάβαινες από την εμφάνιση. Καμπαρντίνες, τραγιάσκες, μαύρα γυαλιά, καλογυαλισμένα παπούτσια, σαν πράκτορες βγαλμένοι από κατασκοπευτική ταινία.

Οι μαυραγορίτες επί σειρά ετών έκαναν «χρυσές» δουλειές, πουλώντας σε πολλαπλάσια τιμή εισιτήρια ποδοσφαιρικών αγώνων, όταν ο κόσμος στην Ελλάδα κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για το ποδόσφαιρο.

Σταδιακά, το ενδιαφέρον ξεφούσκωσε, ο κόσμος στην εξέδρα αραίωσε, τα εισιτήρια έγιναν ηλεκτρονικά και η φυλή των «μαυραγοριτών» εξαφανίστηκε κι από την Ομόνοια κι από παντού.

Σίγουρα όμως; Οι αιτήσεις για ένα εισιτήριο του επερχόμενου ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ξεπερνούν τις 100.000, είναι δεδομένο ότι το πρωί και το μεσημέρι της Κυριακής όλο και κάποιοι θα κατηφορίσουν προς την Ομόνοια, μπας και…

ΡΕΚΟΡ 12ΕΤΙΑΣ!

Μόνο που φαίνεται πως δεν μιλάμε για ένα τυχαίο περιστατικό που αφορά ένα και μόνο παιχνίδι. Εδώ φαίνεται πως υπάρχει μία τάση. Κάτι. Ο κόσμος αρχίζει και επιστρέφει στα γήπεδα. Η φάση αρχίζει να ξαναγίνεται γιορτή.

Ο μέσος όρος εισιτηρίων της φετινής Super League (7.129) αποτελεί ιστορικό ρεκόρ 12ετίας. Και να φανταστεί κανείς ότι στην εξίσωση δεν υπάρχει φέτος ΟΑΚΑ, όπου ένα ντέρμπι με 40-50-60 χιλιάδες εισιτήρια μπορούσε να μακιγιάρει τον μέσο όρο προς τα πάνω.

Μετά την σκοτεινή περίοδο της πανδημίας που με τα περιοριστικά μέτρα έριξε σε ιστορικά χαμηλά το γηπεδικό ενδιαφέρον και την προσέλευση, έχουμε ξαφνικά μία έκρηξη ενδιαφέροντος που είναι πραγματικά μία συνισταμένη πολυεπίπεδων συνθηκών.

Είναι το νέο γήπεδο της ΑΕΚ που εγγυάται απανωτά sold-out μέχρι το τέλος της σεζόν.

Είναι η πορεία πρωταθλητισμού του Παναθηναϊκού που έχει απογειώσει το ενδιαφέρον των πράσινων οπαδών.

Είναι οι λαμπερές μεταγραφές του Ολυμπιακού που έφεραν ένα νούμερο κοντά στα 20.000 διαρκείας.

Είναι η σταθερή πιστή στήριξη των οπαδών του ΠΑΟΚ και του Άρη που αγγίζουν ή και ξεπερνούν (οι ασπρόμαυροι) το πενταψήφιο νούμερο σε μέσο όρο εισιτηρίων.

Είναι η μετακίνηση οπαδών που έφερε το ιστορικό ρεκόρ στον Βόλο και έφερε την ομάδα της Μαγνησίας αίφνης να έχει τον 7ο μεγαλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων σε όλη την Super League με 3881!

Είναι όμως κι άλλα εκτός από το αυξημένο επίπεδο ανταγωνισμού.

Είναι το VAR που εγγυάται στον θεατή ότι οι εποχές των μαϊμούδων και των ουρακοτάγκων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Είναι οι ξένοι διαιτητές που σε μεγάλο βαθμό απορρόφησαν την πίεση και την τοξικότητα από το μυαλό του μέσου φιλάθλου.

Είναι οι πιο ανθρώπινες συνθήκες σε ορισμένα πιο νέα και εκσυγχρονισμένα γήπεδα.

Είναι η αίσθηση ότι κανείς δεν ξέρει τον πρωταθλητή από Σεπτέμβριο, η αίσθηση πως τα φύλλα της τράπουλας δεν είναι σημαδεμένα.

Αρκεί να ρίξει κανείς μία ματιά στον μέσο όρο ανά σεζόν και θα καταλάβει πως οι πιο μαύρες σεζόν σε επίπεδο προσέλευσης οπαδών είναι και αυτές με τις περισσότερες σκιές, τα περισσότερα σκάνδαλα, την λιγότερη διαφάνεια, την απόλυτη μονομέρεια.

Τυχαίο; Αποκλείεται…

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Το σίγουρο είναι πως η επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα καταρρίπτει το επιχείρημα της ύφεσης. Λεφτά εξακολουθούν να μην υπάρχουν, αλλά ο κόσμος αρχίζει ξανά να αποταμιεύει μερικά για να πάει στο γήπεδο να ξεσκάσει, να περάσει καλά, να χαρεί.

Επίσης καταρρίπτει και ένα άλλο επιχείρημα. Την σεζόν που οι ελληνικές ομάδες καταποντίστηκαν στην Ευρώπη και δείχνουν να μένουν πίσω από την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική εξέλιξη, ο κόσμος γύρισε στα γήπεδα, δίχως δα να βλέπει και κάποιο τρομερό θέαμα. Που και να έβλεπε δηλαδή…

Και κάπου εδώ ερχόμαστε στην ταμπακιέρα. Στο ζουμί. Την ώρα που οι εξέδρες γεμίζουν και πάλι, οι ιδιοκτήτες της Super League κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να φαγωθούν με τα ρούχα τους, να απογειώσουν ξανά το τοξικόμετρο και να ξενερώσουν τον κόσμο.

Μόνο που αν το κάνουν αυτό ίσως και να έχουν σπαταλήσει την τελευταία ευκαιρία να φτιάξουν ένα εμπορικό, ανταγωνιστικό, μοντέρνο, κανονικό πρωτάθλημα, το οποίο πρώτιστα είναι προς δικό τους (οικονομικό) όφελος.

Η ελληνική Super League παλεύει να μπει σε μία εποχή ποδοσφαιρικής κανονικότητας, έστω κι αν αυτό βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος «ζεστάθηκε», «ψήνεται», «φτιάχνεται» με το γήπεδο.

Κάντε ότι μπορείτε για να τον κρατήσετε, να τον αυξήσετε, να τον προστατεύσετε. Είναι ότι καλύτερο συνέβη τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο -έστω κι αν ήρθε από μόνο του ως Θεόσταλτο δώρο.

Όπως έγραψε και τραγούδησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου: «τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα»…