Βραδιά υπερηφάνειας για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του

Απολαυστικός. Επιβλητικός. Κυρίαρχος. Νικητής. Το εξπρές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς όχι μόνο δεν σταματάει πουθενά αλλά φροντίζει ώστε κάθε φορά να είναι και πιο… απολαυστικό για τα εκατομμύρια των φίλων του.
Το ένα πράσινο πάρτι διαδέχεται το άλλο, όμως το καλύτερο, η μεγάλη… παρτάρα, έγινε στο καταπράσινο Πανθεσσαλικό παρουσία 17 χιλιάδων (!) καλεσμένων, στην συντριπτική τους πλειονότητα φίλοι του τριφυλλιού που το γλέντησαν με τη ψυχή τους.

Μία… παρτάρα, με μπαλάρα, με πεντάρα και με ιστορικά ρεκόρ από ομάδα και κόσμο, σε μια βραδιά που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων.
Το θριαμβευτικό 5-1 με το οποίο ο Παναθηναϊκός συνέτριψε τον Βόλο, έφερε το πολυπόθητο «δέκα στα δέκα» στο πρωτάθλημα με συνέπεια η ομάδα του Γιοβάνοβιτς να φιγουράρει πλέον στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου.

Να έχει βάλει τη σφραγίδα της και να φτάσει να μνημονεύεται όπως η αρμάδα του Χουάν Ραμόν Ρότσα πριν από 28 ολόκληρα χρόνια. Μόνο αμελητέο επίτευγμα δεν το λες.

Ρεκόρ έκανε κι ο κόσμος του Παναθηναϊκού καθώς πραγματοποίησε την πιο μαζική μετακίνηση οπαδών σε εκτός έδρας ματς πρωταθλήματος από καταβολής της Super League, κάνοντας κατάληψη στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας και παραδίδοντας μαθήματα εξέδρας αλλά και συμπεριφοράς.

Το Πανθεσσαλικό είχε μετατραπεί σε… Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός ένιωθε σαν το σπίτι του και με πρωταγωνιστή τον Σεμπαστιάν Παλάσιος, σκόρερ των δύο καθοριστικών πρώτων τερμάτων, έδωσε μία απολαυστική παράσταση απέναντι στους φορμαρισμένους Θεσσαλούς που προέρχονταν από επτά ματς χωρίς ήττα και πέντε σερί νικηφόρα αποτελέσματα.

Μία ομάδα που δεν έχασε στο Φάληρο από τον Ολυμπιακό (1-1), νίκησε την ΑΕΚ εκτός έδρας (0-1). Ξεπέρασε εύκολα το εμπόδιο του Αρη στον Βόλο (2-0), επέστρεψε με εντυπωσιακή ανατροπή από το Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό (2-3), όπως ανατροπή έκανε και με τον Λεβαδειακό (2-1), ενώ την προηγούμενη αγωνιστική πέρασε διά περιπάτου από το Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο (0-2).

Ηταν μία βραδιά υπερηφάνειας για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Μία βραδιά ονείρωξης και έκστασης για κάθε φίλο του Παναθηναϊκού. Από πάσα άποψη.

Σε αγωνιστικό επίπεδο, το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι το δημιούργημα του Γιοβάνοβιτς μοιάζει με Λερναία Υδρα για τους αντιπάλους της.
Ενα κεφάλι της κόβεις, δέκα βγαίνουν. Κάνεις το λάθος να την πιέσεις ψηλά; βγαίνει στο ανοιχτό γήπεδο και σε ισοπεδώνει.
Την περιμένεις πίσω από τη μπάλα σε χαμηλά μέτρα; απλώς περιμένεις πότε θα σε χτυπήσει η μοίρα. Νωρίς ή αργά. Το πολύ πολύ να γλιτώσεις το διασυρμό.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα έχει κάνει τις τακτικές επιλογές των αντιπάλων προπονητών του Παναθηναϊκού ο Γιοβάνοβιτς.
Είναι φωτιά και λάβρα στο επιθετικό τρανζίσιον κι όσοι του δώσουν χώρους, όπως ήταν αναγκασμένος να πράξει ο Βόλος στο δεύτερο ημίχρονο μετά τις δύο γκολάρες του Παλάσιος, το πληρώνουν πολύ ακριβά. Πέντε μάζεψε ο Βόλος που έχει καλή ομάδα.

Απέναντι σε κλειστές άμυνες είναι φυσιολογικό να προκύπτουν περισσότερες δυσκολίες στη δημιουργία υποσχόμενων ευκαιριών από τη στιγμή που ο αντίπαλος διατηρεί τη συνοχή του (βλέπε δύσκολές νίκες στη Λεωφόρο με Αστέρα Τρίπολης και Αρη), πλην όμως ο Παναθηναϊκός διαθέτει την υπομονή, την πειθαρχία, αλλά και τη γνώση για να φτάσει αργά ή γρήγορα στο γκολ, χωρίς να απειληθεί ιδιαίτερα.

Διότι είναι ποδοσφαιρικά και τακτικά δομημένος έτσι ώστε να ανταποκρίνεται τόσο στο «σετ» παιχνίδι όσο και στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και να επιβιώσει σε οποιεσδήποτε συνθήκες δημιουργούνται από τις ανάγκες του εκάστοτε παιχνιδιού.
Συν τοις άλλοις, δεν εξαρτάται από κανέναν παίκτη αποκλειστικά, αλλά το σύνολο αναδεικνύει κάθε φορά διαφορετικούς πρωταγωνιστές, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την τεράστια απώλεια του Αϊτόρ καθώς και ότι τώρα αρχίζουν να εντάσσονται κανονικά οι Μπερνάρ και Βέρμπιτς.

Κανείς εκ των δύο δεν έχει φτάσει ακόμη στο «πικ» της απόδοσής του κι είναι τεράστια τα περιθώρια μέχρι να φτάσουν στα όρια τους, όπως συμβαίνει τώρα για παράδειγμα με το απίστευτο «λαβράκι που ανακάλυψε ο Γιοβάνοβιτς και λέγεται Ανταμ Τσέριν.
Μια και έγινε αναφορά στον Μπερνάρ, να σημειώσουμε ότι όλα του τα εντυπωσιακά 30λεπτα του ως τώρα, τα έχει κάνει εκτός έδρας.

«Χρωστάει» μία ματσάρα στη Λεωφόρο ο Βραζιλιάνος άσος, μπορεί καλή ώρα να την κάνει την Κυριακή και να… πέσει το γήπεδο. Ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τη στιγμή που έχει αρχίσει να φορμάρεται ο Μπερνάρ, μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα για την ομάδα στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου.

Ομως, όπως είπαμε, ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς δεν στηρίζεται σε έναν παίκτη. Ειναι ομάδα με πειθαρχία, με αυτοθυσία, με δίψα, αλλά και με φοβερό δέσιμο στα αποδυτήρια (δείτε τις εικόνες των πανηγυρισμών και θα καταλάβετε άπαντες), η οποία μέσα από το σύνολο αναδεικνύει τις διαφορετικές ισχυρές προσωπικότητες που απαιτούνται κάθε φορά.

Είναι μία ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις και να την απολαμβάνεις, η ομάδα που δημιούργησε ο μοναδικός Ιβάν Γιοβάνοβιτς, στον οποίο εκτός των εκατομμυρίων Παναθηναϊκών θα πρέπει να κάνει «εικόνισμα» κυρίως ο Γιάννης Αλαφούζος και να τον διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού στο τιμόνι του συλλόγου για τα επόμενα χρόνια και την περαιτέρω ανάπτυξη του τριφυλλιού.

Από τη στιγμή που στον Αλαφούζο πιστώνεται, μετά από δεκάδες παλινωδίες και λάθη, η επιλογή του να προσλάβει τον Σέρβο προπονητή και η στήριξη που του παρέχει στα «θέλω» του, απ’ όταν τον επέλεξε μέχρι σήμερα, για να δημιουργήσει έναν Παναθηναϊκό που είχαμε να δούμε πάρα πολλά χρόνια στο χορτάρι.

Ισως από την εποχή του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα, αν και τέτοιο ξεκίνημα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία κι από κανέναν.