Μάλλον θέλει αλλαγές και στο ρόστερ αλλά και…. στην τεχνική ηγεσία!

Οι παίκτες του Ντέγιαν Ράντονιτς δεν τα κατάφεραν ούτε στο Ισραήλ κόντρα στη Μακάμπι και τον πρώην προπονητή τους Οντέντ Κάτας.

Για ένα ακόμα ματς δεν μπόρεσαν να βγάλουν αντίδραση, δεν είχαν ξεκάθαρο πλάνο και μοιραία υποτάχθηκαν στη μοίρα τους. Είναι νομίζω πια αντιληπτό από όλους, ότι το σχέδιο δεν βγαίνει έτσι.

Η απόκτηση του Μπέικον θα βοηθήσει στο σκοράρισμα, αλλά από μόνη της δεν είναι ικανή να γυρίσει τον τροχό. Ο λόγος; Η αντίληψη που έχουν ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο Ντέγιαν Ράντονιτς για το μπάσκετ. Παίζουν μπάσκετ του ’80 και του ’90 σε μία εποχή που αν δεν προσαρμοστείς σε καταπίνει.

Η άμυνα είναι απαραίτητη, αλλά δεν αρκεί

Πρώτος μύθος η άμυνα. Υπάρχει ομάδα στη Euroleague που να παίζει καλύτερη άμυνα από τον Ολυμπιακό του Γιώργου Μπαρτζώκα; Δεν νομίζω. Κέρδισε παιχνίδια δεχόμενη πάνω από 85 πόντους. Τι σημαίνει αυτό; Πως η έννοια της καλής και δουλεμένης άμυνας δεν είναι να δεχτώ 70 πόντους, αλλά να φάω λιγότερους από αυτούς που θα πετύχω. Το σύγχρονο μπάσκετ των 24 δευτερολέπτων, της ανανέωσης της επίθεσης στα 14 δεύτερα, με λίγα λόγια ένα παιχνίδι που επιδιώκει τις πολλές κατοχές, τις εναλλαγές και την ταχύτητα, είναι κωμικό να θεωρείς πως θα το κερδίσεις αν πας στις λίγες επιθέσεις και στο σετ παιχνίδι.

Ο Ράντονιτς και ο Πεδουλάκης θέλουν να πηγαίνουν τα ματς στους 70 πόντους. Δεν γίνεται παιδιά. Το στυλ άλλαξε, ο μεγάλος προπονητής προσαρμόζεται και ο μέτριος γίνεται δογματικός. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό έχουμε πήξει στις μετριότητες σε κομβικούς ρόλους. Είχα πει ότι από τους υπάρχοντες προπονητές για το τριφύλλι το καλοκαίρι, ο Σέρβος ήταν η λύση. Το έλεγα με την ελπίδα ότι ως εκπρόσωπος της μεγάλης σέρβικης σχολής θα προσαρμοζόταν. Δεν το βλέπω όμως να γίνεται.

Ρόστερ γεμάτο ανορθογραφίες

Ο πανικός του καλοκαιριού έφερε την τωρινή εικόνα. Από τη μία η δυσκολία δημιουργίας ελληνικού ανταγωνιστικού κορμού. Από την άλλη το μικρό ταμείο για να γίνουν κινήσεις με ποιότητα σε όλες τις θέσεις. Ο συνδυασμός κακός και αναπόφευκτα καταστροφικός. Με μοναδικό Έλληνα πρώτης γραμμής τον Γιώργο Παπαγιάννη και μετά απλά συμπληρωματικές λύσεις, ήταν δεδομένο πως οι ξένοι έπρεπε να είναι κλάσης. Στο κομμάτι αυτό έγιναν ορισμένες ακατανόητες επιλογές.

Στον άσο αποκτήθηκαν δύο παίκτες. Ο συμπαθής, αλλά με ταβάνι Γουόλτερς και ο Πάρις Λι, του οποίου το διαβατήριο για να φορέσει την πράσινη φανέλα ήταν η άμυνα στον Σλούκα στην σειρά του Ολυμπιακού με τη Μονακό στα περσινά play-off. Στις θέσεις των ψηλών ήρθαν ο βαρύς και παίκτης του στυλ μπάσκετ των… Αργύρηδων, Γκουντάιτιτς και ο αθλητικός Γουίλιαμς. Στις θέσεις δύο και τρία ο Γκριγκόνις και το στοίχημα Άντριους. Στο τέλος η ομάδα έμεινε με ένα ουσιαστικά τεσσάρι και χωρίς σημείο αναφοράς στον άσο. Ξαφνικά μετά το Eurobasket αποφασίστηκε να έρθει και ο Πονίτκα, ο Θεός ξέρει γιατί και μετά από διαψεύσεις ο παίκτης, από τον οποίο θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει ο σχεδιασμός, ο Ντουέιν Μπέικον.

Οι Έλληνες παίκτες

Εδώ φαίνεται ακόμα καλύτερα η τρικυμία εν κρανίω τεχνικού τιμ και Πεδουλάκη. Δεν παίρνεις δεύτερο ξένο στο τέσσερα, αλλά στο ξεκίνημα της σεζόν τον μοναδικό Έλληνα που μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο τον εξαφανίζεις από το ροτέισον. Μιλάμε για τον Λευτέρη Μαντζούκα. Ξαφνικά στα τελευταία δύο τρία ματς ο Ράντονιτς τον θυμήθηκε. Πριν δεν τον έβλεπε και παράλληλα πήγε να τελειώσει και τον έναν από τους αδελφούς Καλαϊτζάκη βαφτίζοντας τον τεσσάρι!

Δεν αποκτήθηκε ο Καλάθης, για λίγα χρήματα διαφορά, όταν μία τέτοια κίνηση θα διευκόλυνε τη στελέχωση της ομάδας στο επίπεδο των πρωτοκλασάτων Ελλήνων. Υπάρχει βέβαια πάντα η περίπτωση του Ντίνου Μήτογλου, αλλά δεν μπορείς να στήνεις τον σχεδιασμό σου με βάση έναν παίκτη, που ακόμα δεν γνωρίζει το μέγεθος της τιμωρίας του. Ο Χουγκάζ αγνοείται, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης δεν αξιοποιούνται επί της ουσίας και ο Ράντονιτς δείχνει να μην ξέρει τί υλικό έχει στα χέρια του. Οι τρεις προαναφερθέντες παίκτες είναι έτοιμες λύσεις και όχι υπό δημιουργία. Ο Μαντζούκας έχει όλα τα στοιχεία για να έχει την θέση του πέμπτου ψηλού στην ομάδα και όχι να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Δεν βγαίνει η σεζόν με τρεις ψηλούς

Πραγματικά εδώ σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Δεν υπάρχει ομάδα στη Euroleague που βγάζει χρονιά με τρεις ψηλούς. Ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη και του Ράντονιτς όμως έχει στηθεί έτσι. Αλήθεια πως θα πας μακριά στη σεζόν χωρίς αθλητικότητα στο πέντε; Πως θα πας μακριά στη σεζόν χωρίς δεύτερη έμπειρη λύση στο τέσσερα; Πως θα βελτιώσεις τον Μαντζούκα αν δεν τον βοηθήσεις με έτοιμους παίκτες στον εσωτερικό ανταγωνισμό; Θα μου πείτε ψιλά γράμματα αυτά στο μπασκετικό σύμπαν του Αργύρη Πεδουλακη και του Σέρβου… διδύμου του.

Μετά τον Μπέικον πρέπει να έρθει παίκτης και εκεί. Το βασικότερο, όμως, είναι να τελειώσει το αστείο μοντέλο με Πεδουλάκη και Ράντονιτς. Επιβάλλεται να έρθει προπονητής με δικό του τιμ και με ξεκάθαρα θέλω. Να δουλέψει σωστά το υλικό που έχει και να βρει ένα τεσσάρι που θα ανεβαίνει στο πέντε. Να στείλει σπίτι τους όσους δεν του κάνουν και κυρίως να κάνει το αποκλειστικό κουμάντο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αν μείνει έτσι η κατάσταση ο Παναθηναϊκός θα θυμίζει κάβουρα. Ένα βήμα μπροστά, δύο πλάγια και ένα πίσω.

Πηγή: ebasket.gr

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram