By Ο Μπερνάρντ στη συνέντευξη της ζωής του
Αν θα έπρεπε να περιγράψει κανείς τον Μπερνάρντ με μία λέξη σύμφωνα με όσα έχει κάνει πάνω στο χορτάρι στον πρότερο ποδοσφαιρικό του βίο, αυτή θα ήταν η εξής μία: Καλλιτέχνης. Έξω από τον αγωνιστικό χώρο, όμως; Ένας… αντιστάρ της διπλανής πόρτας. Ένα παιδί με μόνιμα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη, ένας ποδοσφαιριστής που ζητά να ”μην με βλέπουν σαν Θεό, είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος που παίζει ποδόσφαιρο”. Η ζωή του, από το πρώτο φως στο Μπέλο Οριζόντε μέχρι και σήμερα, δεν ήταν μόνο εύκολες στιγμές, δόξα, χρήματα, τρόπαια.
Βίωσε την ποδοσφαιρική απόρριψη λόγω της σωματοδομής του, όμως, κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα κόντρα σε όλους και σε όλα. Και εκεί που όλα έμοιαζαν ονειρεμένα ήρθε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ”για το οποίο έκλαψα πολύ και δεν έχω ξαναδεί ούτε λεπτό από τον αποκλεισμό μας”.
Από την σχέση ζωής με τον Ροναλντίνιο, τους τίτλους με την Ατλέτικο Μινέιρο, την Σαχτάρ και τα προβλήματα με τον Λουτσέσκου, την εμπειρία του ποδοσφαίρου στην Αγγλία που ”παίζουν άλλο άθλημα” και το… break στα ΗΑΕ που δεν θα ξαναέκανε μέχρι και και τον ερχομό του στον Παναθηναϊκό, για τον οποίο απέρριψε τις προτάσεις Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, καθώς «ο Γιοβάνοβιτς και ο Κόντης με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου».
Ο Μπερνάρντ σε μία κατάθεση ψυχής στο Gazzetta, σε ένα μοναδικό ταξίδι από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και τον ερχομό του στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό.
Φύγαμε…
«Λατρεύω τα κινούμενα σχέδια, μεγάλωσα με το χαμόγελο στα χείλη»
Γεννήθηκες στο Μπέλο Οριζόντε το 1992. Πως θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
«Τα παιδικά μου χρόνια στο Μπέλο Οριζόντε ήταν γεμάτα από παιχνίδι. Σίγουρα έπαιζα και ποδόσφαιρο αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Γυρνούσα στους δρόμους πολλές ώρες, οι γονείς μου ανησυχούσαν για εμένα, καθώς έκανα πράγματα που δεν τους άρεσαν. Ακόμη και τώρα αν πάω, μπορώ να βρίσκομαι στους δρόμους μέχρι τα ξημερώματα. Κάποιες φορές κάναμε κάποια αστεία που ίσως ήταν λίγο επικίνδυνα με τους φίλους μου. Πάντα ήμουν χαμογελαστός, απολάμβανα την ζωή μου, μία φορά είσαι παιδί. Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου φέρει η ζωή. Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, μπορείς να αλλάξεις το μέλλον. Έτσι σκέφτομαι. Ήμουν ένα παιδί που πάντα χαμογελούσα. Ακόμη και όταν έγινα ποδοσφαιριστής, είτε σκόραρα και νικούσαμε, είτε χάναμε και είχα κάνει κάποια λάθη, οκ μισώ να κάνω λάθη, πάντα προσπαθώ να απολαμβάνω την στιγμή και να σκέφτομαι το πως μπορώ να διορθώσω τις καταστάσεις».
Tι δουλειά έκαναν οι γονείς σου; Αρκετοί ποδοσφαιριστές από την Βραζιλία δεν είχαν εύκολα παιδικά χρόνια λόγω οικονομικών συνθηκών…
«Ο μπαμπάς μου πουλούσε ανταλλακτικά για λεωφορεία και η μαμά μου ήταν πάντα στο σπίτι, να μας φροντίζει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχαμε φαγητό. Πάντα είχαμε. Δεν ήμουν ένα παιδί, βέβαια, που τα είχα όλα. Όπως παπούτσια ή ρούχα. Είχα ένα ζευγάρι παπούτσια, είχαμε φαγητό στο τραπέζι κι ένα σπίτι. Τα βασικά. Είμαι πολύ περήφανος για όσα μου προσέφεραν οι γονείς μου, πάντα μας έδιναν το καλύτερο σε εμένα και την οικογένειά μου, έκαναν τα πάντα για εμάς».
Αφού μιλάμε για παιδικά χρόνια, πες μου για τα τατουάζ στο δεξί σου πόδι που είναι γεμάτο από ήρωες κινουμένων σχεδίων…
”Είχα τον Μπομπ Σφουγγαράκη και τον Μίκι Μάους στην αρχή. Μετά σκέφτηκα πως θα ήθελα να κλείσω το πόδι μου και με άλλα καρτούνς. Σκέφτηκα λοιπόν όσα έβλεπα όταν ήμουν παιδί.
Ο αγαπημένος μου είναι ο Μπομπ. Έβλεπα πολύ Dragonball, Σονγκόγκου, Πίκολο, τρομερή σειρά. Πριν οκτώ μήνες έκανα τα υπόλοιπα και σκοπεύω να κάνω το ίδιο και στο αριστερό μου πόδι. Έχω χώρο και θα κάνω κι άλλα καρτούνς. Πάντως, τα αγαπημένα μου τατουάζ είναι αυτά που είναι αφιερωμένα στους γονείς μου”.
Σου προτείνω να κάνεις τον Χουλκ. Είναι δυνατός και πράσινος…
”Ναι αλλά δεν μου αρέσει (γέλια). Οι ήρωες της Marvel δεν είναι οι αγαπημένοι μου. Προτιμώ τα πιο απλά καρτούνς. Δεν είναι κάτι που το κάνω για τον κόσμο, είναι κάτι που βγαίνει από την ψυχή μου, τα λατρεύω τα κινούμενα σχέδια και αυτός είναι ο λόγος που είναι πάνω στο σώμα μου”.
Η σχέση ζωής με τον Ροναλντίνιο
Πότε μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή σου;
«Κοιμόμουν με την μπάλα. Όταν ήμουν μικρός, 3-4 ετών δεν είχα φίλους, έμενα στο σπίτι μαζί με την μητέρα μου και την… ανάγκαζα να σταματάει το μαγείρεμα και τις δουλειές για να βγούμε στον κήπο και να παίξουμε ποδόσφαιρο παρέα. Δεν είχα δεύτερο πλάνο στη ζωή μου. Μόνο το ποδόσφαιρο. Αυτό ήθελα να κάνω από παιδί. Το ήθελα στο 100%, ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό, έκανα θυσίες, υπήρχαν στιγμές πίεσης αλλά ήταν μονόδρομος. Χάρη στο ποδόσφαιρο κατάφερα να προσφέρω αυτά που έχω προσφέρει στην οικογένειά μου. Μία άνετη ζωή. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα τα είχα καταφέρει. Άξιζαν τα καλύτερα και είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να τους προσφέρω αυτά τα πράγματα. Κάποιες στιγμές χρειάζεσαι και τύχη. Μπορεί να είσαι εξαιρετικός παίκτης αλλά πρέπει κάποιος να σου δώσει την ευκαιρία. Να είσαι στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Ο Θεός μου έδωσε αυτή την δυνατότητα και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ποδόσφαιρο».
Ποιος παίκτης ήταν το ποδοσφαιρικό σου είδωλο;
«Ο Ροναλντίνιο. Μου αρέσει πολύ να λέω αυτή την ιστορία, καθώς είχα την τύχη να παίξω μαζί του στην Ατλέτικο Μινέιρο. Ήμουν νεαρός τότε και βρισκόμουν στο προπονητικό κέντρο. Εκείνος ήταν στη Φλαμένγκο και ήθελε να φύγει. Μετά την προπόνηση και ενώ δεν είχα δει καθόλου ειδήσεις, είδα στον ουρανό τρία με τέσσερα ελικόπτερα. Λέω ”τι έγινε εδώ”; Σκέφτηκα πως κάτι κακό έγινε, ίσως κάποιος να έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο. Μέχρι να πάω ντυθώ για να φύγω, είδα τον Ροναλντίνιο να έρχεται. Λέω ”αποκλείεται”! Δεν μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα. Ήρθε και μας συστήθηκε, είχα τρελαθεί. Το να βρίσκομαι μαζί του ήταν ευλογία. Δεν χρειάζεται να σου πω ποιος ήταν πάνω στο χορτάρι. Με βοήθησε πάρα πολύ σε ανθρώπινο επίπεδο, πάρα πολύ. Όταν ήρθε εγώ προσπαθούσα να οργανώσω το παιχνίδι, να παίξω πιο πίσω να φτιάξω την ανάπτυξη. Σε ένα παιχνίδι έκανα ένα λάθος. Δεύτερο λάθος. Στην τρίτη λάθος πάσα μου είπε. ”Άκου φίλε, τώρα είμαι εγώ εδώ. Μείνε στην θέση σου, κάνε διαγώνια κίνηση και η μπάλα θα έρθει σε εσένα”. Έτσι κι έγινε. Το έκανα. Έκανα την κίνηση και η μπάλα ερχόταν σε εμένα. Σίγουρα είχε… πέντε μάτια. Πέντε. Έβλεπε χώρους και πάσες που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Σε κάθε προπόνηση έπαιρνα πράγματα από εκείνον, μάθαινα και παρατηρούσα για να γίνομαι καλύτερος και η συνύπαρξή μας με βοήθησε πάρα πολύ».
«Με έδιωξαν δύο φορές από την ακαδημία της Ατλέτικο Μινέιρο για την σωματοδομή μου»
Ισχύει πως προπονητές στην εφηβική σου ηλικία σε είχαν απορρίψει για το ύψος και την σωματοδομή σου;
«Είναι αλήθεια. Έγινε πολλές φορές. Κάποιες φορές το άκουσαν οι γονείς μου και δεν μου είπαν τίποτα γιατί δεν ήθελαν να με στεναχωρήσουν, να μου στερήσουν το όνειρο. Θα σου πω για τις στιγμές που ξέρω εγώ. Όταν ήμουν στην ακαδημία της Ατλέτικο Μινέιρο έκανα προπονήσεις, έπαιζα σε αγώνες, τα πήγαινα καλά. Μετά από λίγο καιρό ένας προπονητής μου είπε ότι δεν με θέλει, γιατί οι άλλοι παίκτες ήταν καλύτεροι. Μετά από 2-3 εβδομάδες που είπε να πάω σε άλλη ομάδα που είχε και έπειτα να υπογράψω με τον ατζέντη του για να επιστρέψω στην Ατλέτικο. Ήταν περίεργο. Δεν ήθελα να το κάνω. Ο σύλλογος το έμαθε, με έφερε πίσω και τον απέλυσαν. Ένας άλλος προπονητής που δεν του άρεσαν οι βραχύσωμοι παίκτες σαν εμένα, ξέρεις τι μου έκανε; Για ενάμισι χρόνο δεν με έβαλε να παίξω ούτε σε ένα παιχνίδι, ούτε ένα λεπτό. Το φαντάζεσαι; Ούτε ένα λεπτό. Κάποιες φορές πήγαινα στις προπονήσεις και μου έλεγε να κάτσω στον πάγκο και να μην προπονηθώ».
Πως ένιωθες;
«Ήμουν πολύ στεναχωρημένος. Δεν το έβαζα κάτω, όμως. Σκεφτόμουν πως ήμουν σε μία πολύ μεγάλη ομάδα και κάπου, κάποιος, κάποια στιγμή θα με δει και θα με αξιολογήσει σωστά. Aν εγώ ήμουν καλός, κάποιος θα το έβλεπε. Όταν ο διευθυντής της ακαδημίας πήγε διακοπές, ο προπονητής με έδιωξε. Όταν γύρισε από τις διακοπές και το έμαθε, τότε τον κάλεσε στο γραφείο του και αυτός ο προπονητής απολύθηκε από τον διευθυντή της ακαδημίας. Κι εγώ επέστρεψα».
Από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι αυτή η απόρριψη λειτούργησε σαν ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να αποδείξεις πράγματα…
«Ακριβώς! Έπαιζα ποδόσφαιρο, το αγαπούσα. Έπαιζα από αγάπη, ήθελα να κάνω τον κόσμο χαρούμενο. Για εμένα δεν έχει να κάνει με το όνομα στην πλάτη αλλά με τον σύλλογο. Είχα σεβασμό στον σύλλογο, ένιωθα ευθύνη και λάτρευα το άθλημα. Για αυτό δεν τα παράτησα ποτέ».
Ο δανεισμός σου στη Ντιμοκράτα ήταν εκείνος που άλλαξε την ποδοσφαιρική σου ζωή;
«Είχα φτάσει σε ένα σημείο μεταβατικό. Ανάμεσα στη Κ19 και την αντρική ομάδα. Ήθελαν να πάω δανεικός στη Ντιμοκράτα. Μία ομάδα Γ’ Εθνικής. Δεν ήθελα ούτε να το ακούσω. Στην ομάδα Νέων ήμασταν πολύ κοντά στο πρωτάθλημα και δεν ήθελα να φύγω. Ήθελαν η μισή ομάδα να μείνει και η άλλη μισή να πάει σε αυτόν τον σύλλογο. Τους είπα ”θα πάω αλλά μόνο για τρία παιχνίδια και θα επιστρέψω”. Σε 16 ματς, έβαλα 14 γκολ. Μετά το τρίτο παιχνίδι δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Έπαιζα μπροστά σε 3-4.000 κόσμο και το απολάμβανα. Αυτό δεν γινόταν στην ακαδημία. Έβαλα όλα αυτά τα γκολ ως αριστερός εξτρέμ. Πάντα έπαιζα εκεί αλλά είναι καλό να μπορείς να παίξεις σε διαφορετικές θέσεις. Για παράδειγμα στην Έβερτον με τον Αντσελότι έπαιζα εσωτερικός μέσος σε κάποια ματς, όπως συμβαίνει και τώρα στον Παναθηναϊκό. Μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα, ακόμη και τις οδηγίες στον κεντρικό αμυντικό θέλω να τις ακούω, γιατί κάπου μπορούν να φανούν χρήσιμες. Τότε στη Ντιμοκράτα έμαθα πολλά πράγματα, ήταν ό,τι καλύτερο για την καριέρα μου. Από αυτά τα γκολ και όσα έκανα εκεί, έγινα επαγγελματίας».
Και κάπως έτσι ήρθε η καθιέρωση και οι πρώτοι τίτλοι στη καριέρα σου με την Ατλέτικο Μινέιρο…
«Απίστευτη εποχή, μου λείπουν τα όσα ζήσαμε τότε. Είναι υπέροχη η γεύση που μου έχει αφήσει εκείνη η περίοδος. Ήμουν επαγγελματίας, έπαιζα συνέχεια, ζούσα την στιγμή, το όνειρό μου. Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προπόνηση. Ήταν εξαιρετικό το κλίμα, η ομάδα ήταν πολύ ενωμένη και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Το απόλαυσα, έμαθα πράγματα, άκουσα, είδα, ένιωσα. Μετά από 1.5 χρόνο πήρα μεταγραφή για την Σαχτάρ αλλά ευχαριστήθηκα κάθε στιγμή. Είμαι τόσο ευγνώμων για όλα όσα έκαναν για εμένα».
Σου δημιουργούσαν έξτρα πίεση τα δημοσιεύματα που έλεγαν πως είσαι ο νέος Ροναλντίνιο;
«Όχι. Ποτέ. Είμαι ένας παίκτης χαμηλών τόνων. Δεν μου αρέσουν τα social media, πολύ, δεν θέλω να επηρεάζομαι από αυτά. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αλλάζει η διάθεσή μου από όσα γράφονται. Ο καθένας κάνει την δουλειά του και ο Τύπος επίσης, το σέβομαι. Δεν ένιωσα ποτέ έξτρα πίεση ούτε από τις κριτικές ούτε από την αποθέωση».
«Στη Σαχτάρ… ζούσαμε στο αεροδρόμιο, είχα θέματα με τον Λουτσέσκου»
Kαι έπειτα ήρθε η Σαχτάρ…
«Μετά τον πρώτο μου χρόνο εκεί ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ντονέτσκ. Ήθελα να αποχωρήσω όταν έγινε αυτό αλλά είχα συμβόλαιο και έπρεπε να το τιμήσω. Ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα χάσαμε όλα. Το γήπεδο, το προπονητικό κέντρο. Φύγαμε από την πόλη. Ζούσαμε στο Κίεβο αλλά η έδρα μας ήταν πενήντα λεπτά με το αεροπλάνο. Αυτό δεν ήταν εντός έδρας παιχνίδι, νομίζω είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς. Όλα τα ματς ήταν σαν εκτός έδρας. Ήμασταν συνέχεια σε ένα αεροδρόμιο, σαν να ζούσαμε εκεί και παράλληλα ένιωθα άσχημα για τον πόλεμο που γινόταν στη πόλη της ομάδας. Προσπαθούσαμε να κάνουμε την δουλειά μας. Σκέψου πως φύγαμε από το σύγχρονο προπονητικό που ήταν υπέροχο, είχε πέντε αγωνιστικούς χώρους και όλες τις ανέσεις και κάναμε προπονήσεις σε ένα γήπεδο με κάκιστο αγωνιστικό χώρο. Ήταν μία πολύ δύσκολη κατάσταση».
Ποια εποχή ήταν η καλύτερή σου στην ομάδα;
«Η εποχή με τον Πάολο Φονσέκα στον πάγκο. Όταν ήρθε στην ομάδα ήμουν εκεί ήδη τρία χρόνια αλλά είχα προβλήματα με τον προπονητή, τον Μιρτσέα Λουτσέσκου. Δεν είχε να κάνει με εμένα. Είχε έναν τρόπο να δουλεύει, ένα τρόπο για προπόνηση, έναν τρόπο για όλα. Έλειπε η ελευθερία και η οργάνωση. Παράδειγμα. Είχαμε ένα ματς στις 7 το απόγευμα και απαγορευόταν να φάμε. Μόνο πρωινό. Είχαμε εννιά ώρες χωρίς φαγητό. Ούτε ένα φρούτο. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν βλέπω το λάθος, δεν μπορώ να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Τρελαίνομαι. Σέβομαι φυσικά όλες τις απόψεις αλλά ξέρω τι είναι το καλύτερο για τον παίκτη. Οι προπονήσεις είχαν πολύ φυσική κατάσταση, δεν είχαν σχέση με αυτά που κάναμε στην Ατλέτικο. Με τον Πάολο όλα ήταν διαφορετικά. Νεαρός προπονητής, με νέες ιδέες. Με εκείνον πολλοί παίκτες που δεν έπαιζαν καλά επί Λουτσέσκου, μαζί του βελτιώθηκαν. Απελευθερώθηκαν. Ήμασταν πολύ δυνατή ομάδα εκείνη την σεζόν. Την τελευταία χρονιά στον όμιλο του Champions League με Φέγενορντ, Νάπολι και Σίτι μας είχαν ξεγραμμένους. Εμείς όμως πήραμε το εισιτήριο για την επόμενη φάση, νικώντας την Σίτι στην τελευταία αγωνιστική. Το συμβόλαιό μου τελείωνε εκείνη την χρονιά και ένιωθα έτοιμος για το επόμενο βήμα».
«Έκλαψα πολύ μετά τον αποκλεισμό, μέχρι σήμερα δεν έχω ξαναδεί ούτε φάση»
Πάμε στα δύσκολα. Παγκόσμιο Κύπελλο 2014. Πως ένιωσες όταν ο Σκολάρι σου είπε ”ξεκινάς” στον ημιτελικό κόντρα στη Γερμανία;
«Ήμουν χαρούμενος. Ήταν ένα ματς στην πόλη μου, το έβλεπαν όλοι. Όλος ο κόσμος. Αυτό που έζησα στο Μουντιάλ, αυτή η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Αν με ρωτάς αν θα ήθελα να το ξαναζήσω παρά την κατάληξή του; Φυσικά. Άλλαξα μετά από αυτό το τουρνουά».
Tι άλλαξε;
«Eίναι το κορυφαίο επίπεδο για κάθε παίκτη. Σκέψου το. Δεν είναι εύκολο να παίξεις εκεί. Βλέπεις τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο, μόνο 23 σε κάθε ομάδα. Το είχα ονειρευθεί. Είχαμε πάρει το Confederations Cup ένα χρόνο πριν και πιστεύω πως αν είχε γίνει τότε το Μουντιάλ, θα το είχαμε κατακτήσει. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος το 2014. Φυσικά ήμουν πολύ στεναχωρημένος από την κατάληξη”…
Θυμάσαι τις ημέρες που ακολούθησαν μετά το 7-1 από την Γερμανία;
«Έχω πολύ κακές αναμνήσεις από εκείνον τον ημιτελικό. Δεν ξέρω τι πήγε στραβά. Αλήθεια. Μετά από οκτώ χρόνια δεν μπορώ να το εξηγήσω».
Έκλαψες;
«Φυσικά. Πάρα πολύ».
Αν δεν θέλεις να μιλήσεις για αυτό, δεν πειράζει…
«Όχι, είμαι εντάξει. Μετά το παιχνίδι, κάναμε δύο ώρες δρόμο για το προπονητικό κέντρο. Κανείς δεν μιλούσε. Το κλίμα ήταν τόσο κακό, η ψυχολογία μας άθλια. Κανείς δεν είπε το παραμικρό για δύο ώρες. Όλοι ήταν τόσο λυπημένοι. Φάγαμε και μετά πήγαμε στο δωμάτιο μας. Να σου πω την αλήθεια, δεν είδα ούτε μία αθλητική εκπομπή για τα επόμενα 2-3 χρόνια για να μην ακούσω τίποτα σχετικά με το ματς αυτό. Μέχρι και σήμερα δεν έχω ξαναδεί ούτε μια φάση του αγώνα. Στη Βραζιλία είσαι ή νικητής ή τίποτα. Δεν έχει σημασία ποια θέση θα καταλάβεις. Πρώτος ή τίποτα».
«Σε όλο τον κόσμο παίζουν ένα ποδόσφαιρο και στην Αγγλία κάτι άλλο»
Από την Ουκρανία, στην Premier League, από την Σαχτάρ στην Έβερτον…
«Δεν έχω δει πουθενά στη ζωή μου ποδόσφαιρο σε αυτή την ένταση. Πουθενά. Δεν σταματούν να τρέχουν. Ποτέ. Αν δεν είσαι 100% fit δεν μπορείς να παίξεις εκεί. Αν δεν είσαι όπως πρέπει σε όλα δεν μπορείς να παίξεις. Έμαθα πάρα πολλά στην Αγγλία. Ήμουν πολύ καλός επαγγελματίας. Έτρωγα καλά, κοιμόμουν καλά. Κάναμε σκληρές προπονήσεις και εκεί νιώθω στο δέρμα μου ακόμα πως ήταν κάτι το διαφορετικό. Άλλο… άθλημα. Δεν είναι το ποδόσφαιρο που ξέρουμε. Παίζουμε ένα ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο, αλλά στην Αγγλία είναι άλλο πράγμα. Όταν έμεινα ελεύθερος από την Σαχτάρ, ήθελα να πάω στην Αγγλία, να ζήσω αυτή την εμπειρία».
Ήταν το όνειρό σου να παίξεις στην Αγγλία; Γιατί όχι στην Ισπανία που σίγουρα θα σου ταίριαζε καλύτερα το πρωτάθλημα με βάση τα χαρακτηριστικά σου;
«Όντως το ποδόσφαιρο μου θα ήταν πιο ταιριαστό στην Ισπανία αλλά πίστεψέ με στην Αγγλία είναι φανταστικό το πρωτάθλημα. Η οργάνωση, τα γήπεδα, οι ομάδες. Απίθανο. Ακόμη και η Boxing Day. Τα παιχνίδια μέσα στις γιορτές. Τόσα παιχνίδια σε τόσες λίγες ημέρες. Δεν μπορείς να παίξεις σε όλα. Μου έκανε πολύ μεγάλο καλό η Αγγλία, παρότι είχα την ευκαιρία να πάω στην Ισπανία, στην Μπέτις. Δεν έγινε, όμως. Στη τρίτη μου χρονιά στην Έβερτον το σώμα μου ήταν πολύ κουρασμένο και αυτό έπαιξε τον ρόλο του, ώστε να πάρω την απόφαση να πάω στα ΗΑΕ».
Πως ήταν η συνεργασία με έναν εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τον Κάρλος Αντσελότι;
«Ότι και να πεις είναι λίγο. Σπουδαίος προπονητής, υπέροχος άνθρωπος, ήταν σπουδαίος και ως ποδοσφαιριστής.
Έχει κατακτήσει το Champions League… μόνο πέντε φορές. Είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, προσπαθεί να φτιάξει την ψυχολογία των παικτών, να είναι δίπλα τους. Δεν είναι μόνο προπονητής, είναι σαν οικογένεια».
«Έμεινα έναν χρόνο στα ΗΑΕ αλλά ήταν σαν να ήμουν τρία»
Είσαι στην Έβερτον. Σε πολύ καλή ηλικία. Με συγχωρείς αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ένας παίκτης σαν εσένα αποφασίζει να παίξει σε αυτή την ηλικία στα ΗΑΕ…
«Το σώμα μου είχε καταπονηθεί πολύ στην Αγγλία. Το θέμα, λοιπόν, δεν ήταν οικονομικό. Μερικές φορές στη ζωή μου είχα ανήσυχες στιγμές. Στην Αγγλία δεν είναι εύκολο να ζεις λόγω του καιρού. Ειδικά αν προέρχεσαι από την Βραζιλία. Μόνο ένα χρώμα. Γκρι. Συνέχεια βροχή. Για πέντε μέρες σερί, για έξι. Είναι τρελό. Πας προπόνηση και μετά σπίτι. Και αυτό ήταν. Δεν μπορούσα να καθαρίσω το μυαλό μου. Πήγαινα βόλτες τους σκύλους μου στον κήπο. Το μυαλό μου δεν καθάριζε, άρχιζε να κουράζεται κι αυτό. Για αυτό πήγα στη Σάρτζα. Ήταν μια καλή απόφαση για να κάνω ένα διάλειμμα, ένα… ημίχρονο από την πίεση, να καθαρίσω το μυαλό μου. Όταν έφτασα εκεί ήταν διαφορετικά από αυτό που είχα φανταστεί. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι επαγγελματίες, με τρέλαινε αυτό. Προπόνηση και αγώνας είναι το ίδιο. Αν δεν είσαι καλός στην προπόνηση, δεν είσαι στον αγώνα. Με θύμωνε αυτό. Εγώ έδινα το 1000% και δεν έβλεπα το ίδιο. Άρχισα να το συζητάω αυτό με όλους εκεί. Θέλω να βλέπω αυτή την εικόνα. Αν δεν προπονηθείς σκληρά, δεν παίζεις σκληρά. Δεν αλλάζεις επίπεδο, δεν κάνεις τίποτα. Έμεινα έναν χρόνο αλλά ήταν σαν να έμεινα εκεί τρία. Τα γήπεδα δεν είχαν πολύ κόσμο, επίσης. Η ζωή ήταν ωραία αλλά ήθελα κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να σου πω ότι ήταν η χειρότερη απόφαση που πήρα στην καριέρα μου, ήταν μια καλή εμπειρία αλλά αν με ρωτάς, σίγουρα δεν θα το ξαναέκανα».
«Είχα προτάσεις από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ αλλά ο Παναθηναϊκός με έκανε να νιώσω μοναδικά»
Καλοκαίρι 2022. Φεύγεις από την Σάρτζα για τον Παναθηναϊκό. Τι σε έκανε να πεις το ”ναι”; Ισχύει πως είχες προτάσεις και από άλλες ελληνικές ομάδες; Τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, συγκεκριμένα.
”Ισχύει. Και από τους δύο. Πρώτα ήρθε ο Παναθηναϊκός, μετά ο ΠΑΟΚ και στο τέλος ο Ολυμπιακός. Είπα στον ατζέντη μου πως ήθελα Παναθηναϊκό. Κάποια πράγματα κάνουν την διαφορά στους παίκτες. Η απευθείας επικοινωνία μαζί τους. Μου άρεσε πάρα πολύ που με κάλεσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αλλά και ο Χρήστος Κόντης και μου συμπεριφέρθηκαν σαν φίλοι, πιο ανθρώπινα. Ένιωσα οικεία, σαν στο σπίτι μου, ένιωσα μοναδικά. Μία πρόταση, μια προσφορά δείχνει πως ένα κλαμπ σε θέλει αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Τουλάχιστον δεν φτάνει για εμένα. Ο Παναθηναϊκός το έκανε πιο προσωπικό και έκανε την διαφορά. Οι οπαδοί μου έστελναν μηνύματα, είδα βίντεο, ένιωσα πάρα πολλά όμορφα συναισθήματα”.
Είχες ζήσει κάτι παρόμοιο όπως η υποδοχή στο αεροδρόμιο;
«Ποτέ. Ήταν απίστευτο. Με έκαναν να θέλω να τους επιστρέψω περισσότερα και να τους δώσω πίσω την αγάπη αυτή».
Τι είχε συμβεί στον ώμο σου;
«Έκανα έναν μήνα προετοιμασία στην Αυστρία. Ήμουν πανέτοιμος. Να έρθω και να παίξω. Στο τελευταίο φιλικό χτύπησα στον δεξί μου ώμο μου και έπρεπε να μείνω έξω. Ο αριστερός μου ώμος έχει βγει πέντε φορές. Ήξερα τον πόνο και την διαδικασία. Τώρα, όμως, νιώθω πάρα πολύ καλά και είμαι έτοιμος να προσφέρω».
Τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος από εσένα;
«Δεν μπορώ να υποσχεθώ τρόπαια. Ένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Όλο το οικοδόμημα πρέπει να είναι καλό. Είμαι κάποιος που θα δώσει τα πάντα, ως άνθρωπος και ως παίκτης. Θα προσπαθήσω να βελτιώσω ότι χρειάζεται, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, να είμαι εκεί για τους συμπαίκτες μου. Φυσικά θέλω να γίνω πρωταθλητής και να γράψω το όνομά μου στην ιστορία του συλλόγου. Είμαι εδώ να προσπαθήσω για αυτά».
Ο κόουτς Ιβάν σε χρησιμοποιεί στον άξονα. Νιώθεις ενθουσιασμό για αυτή την ”νέα” σου θέση στο γήπεδο;
«Μου αρέσει πολύ. Έχω παίξει στο 10 σε κάποια παιχνίδια. Είναι καλό για εμένα, μου αρέσει να μαθαίνω και κυρίως μου αρέσει να παίζω, να δείχνω την ποιότητά μου. Μου αρέσει, απολαμβάνω να παίζω ποδόσφαιρο, να σκοράρω, να βάζω γκολ, να κάνω τον κόσμο χαρούμενο”.
-Έχεις πάρει ήδη γεύση από την Λεωφόρο. Πως σου φάνηκε;
«Στο πρώτο μου παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΚ, όταν ήμουν στον πάγκο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα όσα γίνονταν στον αγωνιστικό χώρο. Δεν έβλεπα το ματς αλλά κοιτούσα τις κερκίδες. Ήταν κάτι φανταστικό. Είναι κάτι καινούριο για εμένα. Το αγαπώ. Αυτή την τρελή ατμόσφαιρα, την αγαπώ. Είναι πολύ καλό για τους παίκτες να παίζουν σε αυτό το γήπεδο και είμαι σίγουρος πως θα μας βοηθήσουν πάρα πολύ».
«Μικρέ Μπερνάρντ συνέχισε να ονειρεύεσαι και να παλεύεις»
Ποιο θεωρείς το πιο όμορφο γκολ που έχεις πετύχει;
«Με αντίπαλο την Ρεσίφε. Κρέμασα τον τερματοφύλακα. Το γκολ με την Σίτι στο Champions League. Μου αρέσει να βάζω γκολ αλλά… τώρα αν με ακούσει ο μπαμπάς μου θα με… σκοτώσει. Θέλει να σκοράρω συνέχεια, με παροτρύνει. Κάποιες φορές, όμως, μου αρέσει να δίνω καλές πάσες, καλές ασίστ, να δημιουργώ για τους συμπαίκτες μου».
Τι φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου;
«Τίποτα, αλήθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να ζούμε το σήμερα, να χαιρόμαστε την κάθε ημέρα και να πιστεύουμε στον Θεό. Ως ποδοσφαιριστής; Φοβάμαι μην ξαναβγάλω τον ώμο μου(γέλια). Είναι τρομερός πόνος, δεν θέλω να ξαναγίνει. Είμαι ήρεμος, έχω δυναμώσει, κάνω ασκήσεις και κοιτάζω μπροστά».
Τι θα συμβούλευες τον δεκαπεντάχρονο Μπερνάρντ;
«Συνέχισε να ονειρεύεσαι, συνέχισε να παλεύεις. Μπορώ να πω πολλά πράγματα αλλά αυτά τα δύο τα λένε όλα. Ο κόσμος μπορεί να σου λέει ότι δεν μπορείς να κάνεις πράγματα αλλά εσύ μπορείς να τα κάνεις, αρκεί να το πιστεύεις και να μην τα παρατάς ποτέ».
Τι σου δίνει ελπίδα στον κόσμο μας αυτή την εποχή;
«Θα σου απαντήσω με μια ιστορία. Από την πρώτη ημέρα που πήγα στην Ουκρανία γνώρισα έναν φίλο. Εκείνος βοήθησε εμένα και τους δικούς μου να προσαρμοστούμε, πλέον είναι σαν οικογένειά μου. Είναι και τώρα μαζί μου στην Αθήνα, σαν αδελφός μου. Στο πρόσωπό του βλέπω την καλοσύνη των ανθρώπων και την διάθεση που έχουν κάποιοι να βοηθούν τον διπλανό τους. Δεν ξέρουμε τι θα φέρει το αύριο, πρέπει να κάνουμε το καλύτερο και να βοηθάμε”.
Εσύ βοηθάς στη Βραζιλία;
«Φυσικά. Νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου βοηθάμε τον κόσμο που δεν έχει ούτε τα απαραίτητα. Ούτε να φάνε, ούτε να ντυθούν. Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο αλλά μπορώ να βοηθήσω οικογένειες να έχουν τα βασικά».
«Δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει σαν Θεό, είμαι κανονικός άνθρωπος που χαίρεται με τα απλά της ζωής»
Πως σε φαντάζεσαι σε δέκα χρόνια; Στο ποδόσφαιρο, ως προπονητής;
«Όχι. Σε καμία περίπτωση. Δεν είμαι ο τύπος που θέλω να είμαι μπροστά στη κάμερα συνέχεια. Θέλω να ευχαριστηθώ την οικογένειά μου, τους γονείς μου, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει αύριο. Δίνω το 100% τώρα στο ποδόσφαιρο, θα συνεχίσω να το κάνω αλλά μετά θέλω προσωπικές στιγμές και ηρεμία. Αγαπώ την οικογένειά μου. Θέλω τον πατέρα μου δίπλα μου αλλά δεν έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση. Θέλει να είναι με την οικογένειά του, έτσι θέλω να γίνω και εγώ όταν μεγαλώσω».
Eκτός από το ποδόσφαιρο τι σου αρέσει;
«Θέλω να μάθω τένις. Πάρα πολύ. Βλέπω NBA, όχι πολύ γιατί τα παιχνίδια είναι τα ξημερώματα και αυτή την εποχή μου αρέσει πάρα πολύ η σειρά του Netflix για την Formula 1. Απίστευτη σειρά, μαθαίνω πολλά πράγματα. Eίναι ένα φοβερό άθλημα. Οι οδηγοί πρέπει να έχουν το απόλυτο της αυτοσυγκέντρωσης. Τεράστιες ταχύτητες, λεπτομέρειες που αν δεν προσέξεις μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή σου».
Τι σημαίνουν οι παρακάτω λέξεις για εσένα;
Οικογένεια:
«Η βάση μου για τα πάντα»
Θεός:
«Ό,τι χρειάζομαι»
Ποδόσφαιρο;
«Ζωή»
Βραζιλία;
«Πάθος»
Χρήματα;
«Μία λογική συνέπεια της δουλειάς μου. Μπορώ να αγοράσω ένα αμάξι που μου αρέσει, ένα σπίτι αλλά τα λεφτά δεν φτάνουν από μόνα τους για να σε κάνουν χαρούμενο».
Τι σε κάνει χαρούμενο;
«Απλά πράγματα. Ένας καφές στο σπίτι, μια σειρά στον καναπέ, ένα δείπνο με την οικογένειά μου. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος και δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει σαν Θεό. Είμαι όπως όλοι οι άνθρωποι. Θέλω να περιμένω για ένα τραπέζι δέκα λεπτά απέξω, θέλω να περιμένω τριάντα λεπτά στην ούρα για να εξυπηρετηθώ, δεν με πειράζει. Δεν θα γκρινιάξω αν έχει κίνηση στον δρόμο. Δεν ήμουν ποτέ έτσι”.
Comments