By Παρά τις σημαντικές απουσίες, ο Παναθηναϊκός έδειξε περίτρανα ότι δεν πρόκειται να είναι ο… περιπλανώμενος θίασος της περασμένης σεζόν. Υπάρχει σαφής αναβάθμιση σε σχέση με πέρυσι αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για εννέα νέες προσθήκες, εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι χρειάζονται πίστωση χρόνου και υπομονή. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποια πράγματα συνολικά στο τουρνουά που αξίζει να υπογραμμίσουμε και να σημειώσουμε.
Πρώτο και κυριότερο η αμυντική στοχοπροσήλωση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και εμμέσως πλην σαφώς δείχνει τη φιλοσοφία του Ράντονιτς, αφορά την αμυντική διάθεση που δείχνουν όλοι οι παίκτες. Σε πρώτη φάση υπάρχει πίεση συνέχεια, καμία εύκολη πάσα στην αντίπαλη επίθεση, κυνηγούν όλοι τα hustle plays αλλά φυσικά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα όσον αφορά την ομαδική άμυνα. Ατομικά ωστόσο δε γίνεται να μην ξεχωρίσω τον Πάρις Λι, ο οποίος βγάζει… τα συκώτια των αντιπάλων του «αρπάζοντας» την μπάλα μεσα από τα χέρια τους.
Το ίδιο επιδιώκουν και τα αδέρφια Καλαϊτζάκη. Τόσο ο Γιώργος, όσο και ο Παναγιώτης χρησιμοποιούν τα μεγάλα τους άκρα προκειμένου να κλέψουν μπάλες ή και να δυσκολέψουν τον προσωπικό τους αντίπαλο να την υποδεχθεί στα χέρια του. Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω… «Θανάση Αντετοκούνμπο» καθώς με το που «πατάνε» στο παρκέ, αυτομάτως ρίχνουν όλο το βάρος στα αμυντικά τους καθήκοντα με σκοπό να μην αφήσουν κανέναν να… πάρει ανάσα. Και από εκεί και πέρα ό,τι περισσότερο καταφέρουν να πάρουν και στην επίθεση.
Επίσης ο Νέιτ Γουόλτερς επιδιώκει να κλέψει τη μπάλα πάνω στην ντρίπλα του προσωπικού του αντίπαλου. Και μάλιστα το είχε κάνει στο πρώτο ματς κόντρα στην Εφές και δη πάνω στον Τουντσέρ. Σίγουρα πρόκειται για τον παίκτη που ξεχώρισε περισσότερο και ο οποίος προσπαθεί να πείσει και τον πιο… άπιστο ότι έχει το ειδικό βάρος και τις δυνατότητες να «σηκώσει» στις πλάτες του το βαρύ φορτίο της οργάνωσης.
Ακόμα και ο Άντριου Άντριους προσπαθεί (αλλά σε μικρότερο βαθμό) να δυσκολέψει τα σουτ. Μιας και ανέφερα τον Άντριου Άντριους. Δείχνει να είναι σαν ψάρι έξω από τη γυάλα του. Προς το παρόν… παραπατάει στο παρκέ. Δεν έχει σωστές αποφάσεις, «κουράζει» τη μπάλα ψάχνοντας να δημιουργήσει για τον εαυτό του και σε γενικές γραμμές δείχνει ότι είναι πολύ πιο πίσω σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Κυρίως στο πνευματικό κομμάτι και στο πώς θα μπορεί να αντιμετωπίσει σκληρές άμυνες, οι οποίες δεν έχουν… καμία σχέση με αυτές που καλούνταν να αναχαιτίσει μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Αν μη τι άλλο ο Αμερικανός είναι «στοίχημα» για τον φετινό Παναθηναϊκό. Ενδεχομένως και το μοναδικό…
Comments