By H αποτίμηση του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» για τον Παναθηναϊκό
Το ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε την Εφές με 15 πόντους διαφορά δεν λέει κάτι.
Και ούτε λέει κάτι το γεγονός ότι έχασε με 13 πόντους από την Αρμάνι Μιλάνο.
Αυτά είναι για τις εντυπώσεις. Αυτό που μέτρησε για τον Ντέγιαν Ράντονιτς αφορούσε την συνολική λειτουργία της ομάδας απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους, απέναντι σε ομάδες που θα συναντήσει στη διάρκεια της χρονιάς, ενώ ήταν μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να «τεστάρουν» οι «πράσινοι» τις δυνατότητές τους σε μια μίνι… προσομοίωση της Euroleague και σε υψηλής δυσκολίας παιχνίδια πριν από το πρώτο τζάμπολ των επίσημων αγώνων με την διεξαγωγή του Super Cup στην Ρόδο.
Δεν θα χαρακτήριζα το τουρνουά «πρόβα τζενεράλε» γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός είχε τα 2/5 της βασικής πεντάδας και του βασικού rotation εκτός. Τόσο ο Μάριους Γκριγκόνις, όσο και ο Ματέους Πονίτκα θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο τη φετινή σεζόν και είναι δεδομένο ότι ο Ράντονιτς θα στηρίζει μεγάλο ποσοστό του παιχνιδιού (τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα) πάνω τους.
Αν συνυπολογίσουμε και την εκκρεμότητα στη θέση «τέσσερα» εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι οι «πράσινοι» είχαν έλλειμα ποιότητας (αλλά και ποσότητας) σε αυτό το τουρνουά αλλά παρόλα αυτά κατάφεραν να ανταποκριθούν τηρουμένων των δυσκολιών και των απουσιών. Θα μου πείτε δεν είχε και η Αρμάνι πέντε απουσίες; Δεν είχε και η Εφές τον Λάρκιν; Όμως πρέπει να είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Τόσο η Αρμάνι Μιλάνο όσο και η Αναντολού Εφές έχουν τόσο βάθος και ποιότητα στα ρόστερ τους που δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Άλλωστε μιλάμε για δύο ομάδες που έχουν ήδη στόχο το Final 4 και την κατάκτηση του τροπαίου.
Και ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που «χτίζεται» αυτές τις εβδομάδες και η οποία (στην παρούσα φάση) δεν μπορεί να «κοιτάξει» και να στοχεύσει σε κάτι περισσότερο από το να είναι ανταγωνιστική μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές για την είσοδο στην οκτάδα.
Άμυνα και πάλι άμυνα
Και πάλι. Παρά τις σημαντικές απουσίες, ο Παναθηναϊκός έδειξε περίτρανα ότι δεν πρόκειται να είναι ο… περιπλανώμενος θίασος της περασμένης σεζόν. Υπάρχει σαφής αναβάθμιση σε σχέση με πέρυσι αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για εννέα νέες προσθήκες, εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι χρειάζονται πίστωση χρόνου και υπομονή. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποια πράγματα συνολικά στο τουρνουά που αξίζει να υπογραμμίσουμε και να σημειώσουμε.
Πρώτο και κυριότερο η αμυντική στοχοπροσήλωση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και εμμέσως πλην σαφώς δείχνει τη φιλοσοφία του Ράντονιτς, αφορά την αμυντική διάθεση που δείχνουν όλοι οι παίκτες. Σε πρώτη φάση υπάρχει πίεση συνέχεια, καμία εύκολη πάσα στην αντίπαλη επίθεση, κυνηγούν όλοι τα hustle plays αλλά φυσικά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα όσον αφορά την ομαδική άμυνα. Ατομικά ωστόσο δε γίνεται να μην ξεχωρίσω τον Πάρις Λι, ο οποίος βγάζει… τα συκώτια των αντιπάλων του «αρπάζοντας» την μπάλα μεσα από τα χέρια τους.
Το ίδιο επιδιώκουν και τα αδέρφια Καλαϊτζάκη. Τόσο ο Γιώργος, όσο και ο Παναγιώτης χρησιμοποιούν τα μεγάλα τους άκρα προκειμένου να κλέψουν μπάλες ή και να δυσκολέψουν τον προσωπικό τους αντίπαλο να την υποδεχθεί στα χέρια του. Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω… «Θανάση Αντετοκούνμπο» καθώς με το που «πατάνε» στο παρκέ, αυτομάτως ρίχνουν όλο το βάρος στα αμυντικά τους καθήκοντα με σκοπό να μην αφήσουν κανέναν να… πάρει ανάσα. Και από εκεί και πέρα ό,τι περισσότερο καταφέρουν να πάρουν και στην επίθεση.
Επίσης ο Νέιτ Γουόλτερς επιδιώκει να κλέψει τη μπάλα πάνω στην ντρίπλα του προσωπικού του αντίπαλου. Και μάλιστα το είχε κάνει στο πρώτο ματς κόντρα στην Εφές και δη πάνω στον Τουντσέρ. Σίγουρα πρόκειται για τον παίκτη που ξεχώρισε περισσότερο και ο οποίος προσπαθεί να πείσει και τον πιο… άπιστο ότι έχει το ειδικό βάρος και τις δυνατότητες να «σηκώσει» στις πλάτες του το βαρύ φορτίο της οργάνωσης.
Ακόμα και ο Άντριου Άντριους προσπαθεί (αλλά σε μικρότερο βαθμό) να δυσκολέψει τα σουτ. Μιας και ανέφερα τον Άντριου Άντριους. Δείχνει να είναι σαν ψάρι έξω από τη γυάλα του. Προς το παρόν… παραπατάει στο παρκέ. Δεν έχει σωστές αποφάσεις, «κουράζει» τη μπάλα ψάχνοντας να δημιουργήσει για τον εαυτό του και σε γενικές γραμμές δείχνει ότι είναι πολύ πιο πίσω σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Κυρίως στο πνευματικό κομμάτι και στο πώς θα μπορεί να αντιμετωπίσει σκληρές άμυνες, οι οποίες δεν έχουν… καμία σχέση με αυτές που καλούνταν να αναχαιτίσει μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Αν μη τι άλλο ο Αμερικανός είναι «στοίχημα» για τον φετινό Παναθηναϊκό. Ενδεχομένως και το μοναδικό…
Η «σιγουριά», ο «τρίτος πόλος» και η αστάθεια στα τρίποντα
Τον Γιώργο Παπαγιάννη δεν τον φοβάμαι. Σε καμία περίπτωση. Και αν πέρυσι έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, θεωρώ ότι φέτος θα κάνει ακόμα καλύτερη. Πολύ απλά έχει δύο πλέι μέικερ που τον (και θα τον) αξιοποιούν. Λίγο είναι να έχει ο point guard το μυαλό πρώτα στην πάσα (σ.σ. ειδικά ο Γουόλτερς) και το πώς θα εκμεταλλευτεί τους συμπαίκτες του και μετά στο σκοράρισμα; Αν και πολύ νωρίς, κάποια πράγματα φαίνονται. Και δεν πιστεύω να παίξω έξω ως προς το «playmaking mentality» και την αξιοποίηση του αρχηγού του Παναθηναϊκού.
Από την άλλη ο Γκουντάιτις είναι… ιδανικός για τον λόγο τον οποίο αποκτήθηκε και για τον ρόλο τον οποίο θα έχει. Επιμένω ότι είναι πολυτέλεια να έρχεται από τον πάγκο και να αποτελεί το συμπλήρωμα του Παπαγιάννη. Και έδειξε ότι αν πάρει τη μπάλα τη σωστή στιγμή στο χαμηλό post μπορεί να «τελειώσει» φάσεις και να «ξελασπώσει» την ομάδα σε στιγμές που μπορεί να «κολλάει» επιθετικά.
Από την άλλη ο Γκουντάιτις είναι… ιδανικός για τον λόγο τον οποίο αποκτήθηκε και για τον ρόλο τον οποίο θα έχει. Επιμένω ότι είναι πολυτέλεια να έρχεται από τον πάγκο και να αποτελεί το συμπλήρωμα του Παπαγιάννη. Και έδειξε ότι αν πάρει τη μπάλα τη σωστή στιγμή στο χαμηλό post μπορεί να «τελειώσει» φάσεις και να «ξελασπώσει» την ομάδα σε στιγμές που μπορεί να «κολλάει» επιθετικά.
Αντίθετα εκείνος από τον οποίο περίμεναν όλοι περισσότερα στο τουρνουά αλλά στην προσπάθειά του να κάνει το «κάτι παραπάνω» συνήθως δεν του έβγαινε, ήταν ο Ντέρικ Γουίλιαμς. Στα δύο ματς είχε μόλις 3/10 εντός παιδιάς και 10/14 βολές. Στις προπονήσεις πηγαίνει καλά. Θα του βγει και στα παιχνίδια. Είναι βέβαιο.
Συμπερασματικά από τα δύο παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός έδειξε να έχει πολύ καλύτερη δημιουργία σε σχέση με πέρυσι ωστόσο χρειάζεται και έναν «τρίτο πόλο» εκτός των Λι και Γουόλτερς οι οποίοι είχαν τις 15 από τις συνολικά 25 ασίστ σε αυτά τα δύο ματς. Ο Ματέους Πονίτκα αναμένεται να είναι αυτός ο «τρίτος πόλος». Και ήταν ένας από τους λόγους που επιλέχθηκε από τον Ράντονιτς.
Τέλος το μεγάλο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει μακροπρόθεσμα ο Παναθηναϊκός αφορά τα μακρινά σουτ. Όσο θα «κλείνουν» οι άμυνες στον Παπαγιάννη, άλλο τόσο θα είναι αναγκαίο το καλό περιφερειακό σουτ. Απέναντι στην Εφές ο Παναθηναϊκός είχε 44%. Απέναντι στην Αρμάνι 31%. Δηλαδή 14/37 σε αυτές τις δύο αναμετρήσεις του τουρνουά. Ποσοστό στο 37.8% και χωρίς να βρίσκεται στο παρκέ ο πιο σταθερός και αξιόπιστος σουτέρ, ο Μάριους Γκριγκόνις. Αν και εφόσον καταφέρει στην Euroleague να έχει ανάλογο ποσοστό σε όλη τη σεζόν, τότε θα είναι πάρα πολύ καλά! Όμως επειδή (και βάσει λογικής) το ποσοστό θα κυμανθεί κοντά στο 32%-33% ο Ράντονιτς θα πρέπει να βρει και άλλους τρόπους για να παίρνει σκορ η ομάδα του.
Και γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθεί να «ανοίξει» το παιχνίδι και να τρέξει στο transition. Όμως εκεί χρειάζονται σίγουρες πάσες. Και ας μην έρθει ένα εντυπωσιακό κάρφωμα. Όπως έλεγε και ο Γκάλης «δύο πόντους μετράει το layup, δύο πόντους και το κάρφωμα». Και το λέω αυτό γιατί υπήρξαν 2-3 περιπτώσεις (και στα δύο ματς) που οι «πράσινοι» επιδίωξαν το «κάτι παραπάνω» δίκην του θεάματος, αλλά τα… έκαναν μαντάρα.
Πλέον Ράντονιτς και παίκτες αφήνουν το τουρνουά πίσω τους καθώς ακολουθεί ο πρώτος τίτλος της σεζόν όπου ενδέχεται να παρακολουθήσουμε νωρίς-νωρίς ένα ντέρμπι «αιωνίων» με φόντο την κατάκτηση του Super Cup. Στόχος (αν και δύσκολος) είναι να παρουσιαστεί η ομάδα όσο το δυνατόν πιο έτοιμη μετά και τις δύο προσθήκες των πρωτοκλασάτων παικτών. Λογικά θα είναι σε… καλύτερη φάση απ’ ότι στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» αλλά η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός θα είναι σε ακόμα καλύτερη. Είναι το φαβορί, έχει «δυνατό» κορμό, έκανε προσθαφαιρέσεις αναβάθμισης, οπότε έχει και τον πρώτο λόγο για το τρόπαιο…
Comments