By Το πλάνο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τρέχει πάνω από ένα χρόνο και κάθε κίνηση που γίνεται έχει εξήγηση, λογική και συνέπεια που μοιάζει «ξένη» για τον Παναθηναϊκό.
Διακοπή πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό πρώτο. Μόνο νίκες σε πέντε αναμετρήσεις. Άλλοι θέλουν να λένε πως ήταν εύκολα ματς, πως ήταν εντός έδρας τα τέσσερα ματς. Δεκτά όλα, χωρίς καμία ουσία όμως. Στο τέλος της ημέρας οι 15 βαθμοί στο… σακούλι έχουν σημασία και αξία. Τα υπόλοιπα είναι απλά κουβέντες.
Υπεραισιοδοξία υπάρχει στους Παναθηναϊκούς και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Πέρασαν αρκετά χρόνια στη στεναχώρια και στην πίκρα. Οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να ενθουσιάζονται με την προοπτική, παρότι γνωρίζουν φυσικά πως ακόμη είμαστε στα πρώτα 5 χλμ ενός μαραθώνιου. Σαφώς υπάρχει κι ανυπομονησία. Είναι δύσκολο να πειστεί ο υποστηρικτής του Τριφυλλιού πως η ομάδα του εξελίσσεται, δεν είναι ακόμη στην τελική της μορφή. Γιατί αυτόματα το εκλαμβάνει ως δικαιολογία αποτυχίας. Κάτι που δεν ισχύει.
Διαχρονικά τις ομάδες δεν τις κάνουν να ξεχωρίζουν ένα καλό διάστημα μέσα στη σεζόν. Ή έστω μία καλή σεζόν. Τα κλαμπ που έγραψαν ιστορία, χαρακτηρίζονται από δύο στοιχεία: Συνέπεια και συνέχεια. Όχι «φωτοβολίδες» με λίγα λόγια. Με αυτή τη λογική ο καθένας θα έχτιζε ομάδες μιας χρήσης και του χρόνου έχει ο Θεός. Εκεί ακριβώς είναι τυχερός ο Παναθηναϊκός που έχει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Οι καρδιακοί μας παλμοί απ’ την αγωνία και το συνεχόμενο περίμενε και λίγο ακόμη και δεν βρέθηκε ο κατάλληλος, δεν έχουν επανέλθει στο φυσιολογικό. Έτσι περάσαμε όλη την μεταγραφική περίοδο. Έτσι θα περάσουμε και τις επόμενες. Χωρίς να είναι… μαζοχισμός, μας αρέσει. Γιατί ξέρουμε πως στο τέλος της ημέρας όλα θα πάνε καλά.
Επειδή πολλοί το παρεξηγούν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Λογιστές δεν είμαστε. Όχι για να μετρήσουμε συμβόλαια και έσοδα-έξοδα. Αλλά για να πρέπει να μας ενδιαφέρει αν ένας παίκτης πληρώθηκε 400.000 συμβόλαιο ή 1.000.000. Αυτό που μας ενδιαφέρει και στη μία και στην άλλη περίπτωση, είναι να πρόκειται για παίκτη που θα βοηθήσει την ομάδα, θα της δώσει αυτά που χρειάζεται. Προφανώς και στη ζωή αυτή παίρνεις αυτό που πληρώνεις, οπότε τα περισσότερα λεφτά σου κάνουν ευκολότερη τη ζωή. Η ευτυχία, όμως, δεν έρχεται απ’ το τελικό μπάτζετ. Έρχεται απ’ τους τίτλους και το πώς… τσουλάς την μπάλα στο χορτάρι.
Το πλάνο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ξεκάθαρο. Ποδοσφαιρικά το βλέπει ο καθένας στο γήπεδο. Σε επίπεδο «χτισίματος», είναι εμφανές το τι θέλει και τι κάνει. Πρωτίστως διατηρεί παντού ισορροπίες. Στέλνει «μηνύματα» στην ομάδα για τη δικαιοσύνη του, την πίστη του σε όλους, την ίδια συμπεριφορά απέναντι σε όλους. Χωρίς να παίζει ο πιο ακριβός, χωρίς να έχει προνόμια που δεν απολαμβάνουν τα υπόλοιπα παιδιά. Έτσι κρατάς τα… χαλινάρια, σε ένα γκρουπ ανθρώπων διαφορετικών προελεύσεων, διαφορετικής κουλτούρας, με ξεχωριστή ψυχολογία ο καθένας.
Εμάς μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα μόνο. Για τους παίκτες δεν είναι έτσι. Έχουν τη ζωή, τα άγχη τους, την καθημερινότητά τους, τις οικογένειές τους. Ένα απλό παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας η σύζυγος του Παλάσιος ανέβασε στα social media πως η κορούλα τους βρέθηκε θετική στον κορωνοϊό. Το κοριτσάκι μια χαρά το ξεπέρασε όλα τέλεια. Όμως αυτό που έγραφε η σύζυγος του Αργεντινού, είναι πως πρώτη φορά στεναχωριέται επειδή είναι μόνη της μακριά απ’ τους δικούς της ανθρώπους. Ο Παλάσιος εκείνη τη στιγμή έκανε προετοιμασία στην Αυστρία.
Για μας, αν ο Αργεντινός έπαιζε άσχημα σε ένα φιλικό έχοντας το μυαλό του στο σπίτι του, θα ήταν κάτι αρνητικό. Ο προπονητής όμως, έχει να διαχειριστεί όλες αυτές τις καταστάσεις. Που πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για ολόκληρη σεζόν και τόσα πολλά πρόσωπα.
Ακόμη και η συγκεκριμένη διαχείριση, είναι μέρος προπονητικού πλάνου. Φυσικά το ίδιο ισχύει και στις μεταγραφές.
Εκεί τι είδαμε; Ένα πρώτο καλοκαίρι «χτισίματος» ρόστερ στις ποδοσφαιρικές αρχές του προπονητή. Πιστοποιήθηκε στο χορτάρι δε χρειάζεται ανάλυση. Ένας Ιανουάριος ενίσχυσης στο κομμάτι που χρειαζόταν και χωρίς υπερβολές. Και τελικά ένα καλοκαίρι όπως αυτό που μας πέρασε. Με ποιοτική αναβάθμιση σε πολλές θέσεις, χωρίς όμως υπερβολές. Γι’ αυτό έμειναν κάποια κενά. Τα οποία ίσως και να είναι κενά επιλογής. Γιατί ο προπονητής κρίνει πως έτσι θα έχει καλύτερο rotation με τη χρήση παικτών σε πάνω από μία θέσεις και κυρίως, δε θα αυξήσει την πιθανότητα παραπονούμενων. Όσο μεγαλύτερο ρόστερ, τόσο περισσότεροι αυτοί που δε θα παίζουν. Απλά τα πράγματα.
Όλα τα παραπάνω σου δίνουν τη συνέπεια. Η συνέχεια, φάνηκε τελευταία μέρα των μεταγραφών. Ο Αλεξανδρόπουλος ήταν μια υπόθεση απ’ αυτές που δεν μπορείς να προϋπολογίσεις. Ήρθε μια πρόταση, κρίθηκε συμφέρουσα, ήθελε να πάει το παιδί, πωλήθηκε. Στα χαφ συνολικά, οι επιλογές αποχώρησης έγιναν με Μαουρίσιο και Βιγιαφάνιες ουσιαστικά. Επιλέχτηκε η ποιοτική αναβάθμιση με Μπερνάρ και μετά προσθήκες νεαρών παικτών, ταλαντούχων με προοπτική.
Κανείς δεν ξέρει αν θα σου «βγουν» όλοι. Όμως είναι ρίσκα που κάθε ομάδα πρέπει να παίρνει. Γιατί; Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Τσέριν ας πούμε αντί του Μαουρίσιο που ξεκάθαρα ήταν η καριέρα του σε πτώση. Πήρε τον Τσόκαϊ που παίζει 6-8. Πού δηλαδή; Στη θέση που ο Ρουμπέν θα είναι 34 στο τέλος της σεζόν και ο Κουρμπέλης δεν ξέρεις αν θα παραμείνει ή αν θα ψάξει την ευκαιρία του στο εξωτερικό ως ελεύθερος.
Στο ίδιο πλαίσιο ήταν και η περίπτωση Κρίστενσεν που «πάλεψε» ο Παναθηναϊκός και κανείς δεν ξέρει αν θα επανέλθει ως ζήτημα τον Ιανουάριο. Νέος, 6-8, παραστάσεις, σημαντικός στην ομάδα του, «παιγμένος». Ακριβώς όπως ο Τσόκαϊ. Ένα μοτίβο συνέχειας. Και συγχρόνως, με χώρο για να παίξουν κιόλας τα συγκεκριμένα παιδιά. Όχι απλά πήρα κάποιους νέους, τους… παρκάρω στην άκρη του πάγκου και πάω να πάρω άλλους δύο 30άρηδες για να αγωνίζονται.
Το σημαντικότερο είναι πως ο Παναθηναϊκός λόγω Γιοβάνοβιτς, άντεξε και τους εξωγενείς παράγοντες της μεταγραφικής περιόδου. Τί εννοούμε; Ενώ η ομάδα δεν έπαιρνε χαφ, καθυστερούσε, ο Ολυμπιακός έφερνε τον Μαρσέλο, τον Χάμες. Αυτό επικοινωνιακά είχε αντίκτυπο. Έφερνε πίεση γιατί πάντα ο ένας επηρεάζει τον άλλο, έτσι είναι διαχρονικά στην Ελλάδα.
Αυτό μεταφερόταν στον κόσμο ως αρνητική ψυχολογία. «Οι άλλοι παίρνουν, εμείς τί κάνουμε;». Μια πίεση που μεγάλωνε και μεγάλωνε, ξέχωρα απ’ την αγωνιστική εικόνα και τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού. Το πιο απλό θα ήταν να ενδώσει εκεί το Τριφύλλι όπως πάντα γινόταν στο παρελθόν. Ψάχνοντας ένα καλύτερο όνομα απ’ τον Τσόκαϊ ας πούμε. Σε μεγάλη ηλικία, σε πτωτική πορεία, ελεύθερο ίσως, αλλά με γκελ στον κόσμο.
Λόγω Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός άντεξε. Δεν έδωσε καν σημασία στο τι συμβαίνει έξω απ’ την πόρτα του, όσο κι αν ο άνεμος δυνάμωνε κι ακουγόταν όλο και περισσότερο. Έμεινε πιστός στο ποδοσφαιρικό του πλάνο, στις αρχές και στη δομή της ομάδας που έχει στο μυαλό του. Για φέτος, για του χρόνου και για του παραχρόνου.
Ακόμη κι όταν σε μερικά χρόνια ο Σέρβος τεχνικός φύγει απ’ τον Παναθηναϊκό, πίσω του θα υπάρχει κάτι λογικό. Κάτι ποδοσφαιρικό. Κάτι έτοιμο, με συνέπεια και με συνέχεια. Τώρα δεν το αντιλαμβανόμαστε γιατί μας «καίει» το σήμερα, το φέτος, οι τίτλοι. Όμως πάντα μια μέρα όλα τα βρίσκεις μπροστά σου. Γι’ αυτό η διατήρηση και η πίστη στο πλάνο, ήταν και παραμένει σπουδαίο γεγονός και νίκη του προπονητή.
Πηγή: sdna.gr
Comments