Τα πρώτα συμπεράσματα και οι (αναπόφευκτες) συγκρίσεις

Όχι. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σημασία. Όπως, μεταξύ μας, δεν έχουν πολύ σημασία και τα συμπεράσματα που βγάζουμε όλοι εμείς που είμαστε γύρω από την ομάδα. Συμπεράσματα που μπορεί να μην επαληθευθούν στην πορεία και να μας εκθέσουν, ή να επαληθευθούν και να μας κάνουν… μάγκες. Το ρίσκο δεν το παίρνουμε και αφήνουμε τα συμπεράσματα για τον Ντέγιαν Ράντονιτς και τους συνεργάτες του. Εμείς θα αναλύσουμε όσα είδαμε και (αναγκαστικά) θα προβούμε σε συγκρίσεις.

Πρώτα απ’ όλα. Σε όλους τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού αξίζει ένα πολύ μεγάλο μπράβο. Για τέταρτη χρονιά η ΚΑΕ Παναθηναϊκός διοργανώνει το κορυφαίο τουρνουά στην Ευρώπη για την preseason με τον τρόπο ακριβώς που αρμόζει στον Παύλο Γιαννακόπουλο. Στον κορυφαίο διοικητικό ηγέτη στην ιστορία του συλλόγου. Όχι της ομάδας. Του συλλόγου ολόκληρου. Οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης για μία ακόμα φορά βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Γιατί όλα όσα προσέφερε ο «κύριος Παύλος» δεν είχαν αντίκρισμα μόνο στον Παναθηναϊκό και το Ελληνικό μπάσκετ, αλλά και στο ευρωπαϊκό. Και αυτό αποτελεί κοινή παραδοχή. Για μία ακόμα χρονιά το τουρνουά είναι άρτια διοργανωμένο και είναι ξεκάθαρο πλέον πως αποτελεί την «αφρόκρεμα» της περιόδου της προετοιμασίας για τις ομάδες της Euroleague.

Και τι καλύτερο για τον κόσμο της ομάδας, σε αυτό το βράδυ που οι αναμνήσεις για τον Παύλο, τον Θανάση και τον Κώστα ξύπνησαν να δουν μια ομάδα η οποία άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Αυτό το «πάντρεμα» του παρελθόντος με το παρόν αλλά και το μέλλον βγάζει μια υγεία που η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα την είχε «καταπιεί» η εσωστρέφεια.

Ξαναλέμε. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός απόψε έβγαλε μπασκετική υγεία στο παρκέ και έδειξε να είναι ομάδα με… μπασκετικές αρχές. Τα τελευταία χρόνια η ομάδα αγωνιστικά ταλαιπωρήθηκε πολύ. Με λάθος επιλογές, με σωστές επιλογές που δε βγήκαν, με παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν και με ανοιχτές πληγές.

Η μεγαλύτερη; Μα αυτή του playmaker. Από την ημέρα που έγινε γνωστό ότι ο Νικ Καλάθης δε θα συνέχιζε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, πέρασαν από το ΟΑΚΑ ουκ ολίγοι παίκτες οι οποίοι δεν μπόρεσαν να μπουν ποτέ στα παπούτσια του Νικ. Ουδείς δεν είχε την απαίτηση να φτάσουν στο επίπεδο του. Άλλωστε ότι πληρώνεις παίρνεις. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς από όσους πέρασαν από την Σπύρου Λούη δεν μπόρεσε να βοηθήσει ουσιαστικά. Για πολλούς λόγους. Φέτος τα πράγματα μοιάζουν να είναι διαφορετικά.

Στο πρώτο πολύ δυνατό και πολύ σοβαρό φιλικό προετοιμασίας ο Παναθηναϊκός έδειξε να βρίσκει λύσεις στη θέση «1». Τόσο ο Νέιτ Ουόλτερς όσο και ο Πάρις Λι έδειξαν ότι έχουν μπει για τα καλά στην νοοτροπία της νέας τους ομάδας και έδειξαν ότι κατέχουν και με το παραπάνω αυτή τη θέση. Άλλωστε η θέση του «1» είναι όλο το μπάσκετ. Όπως λέει κάποιος που ξέρει πολύ καλύτερα από από εμάς «Το μπάσκετ είναι το άθλημα της απόφασης. Την απόφαση την παίρνει το playmaker, οπότε πρέπει να ξέρεις τι playmaker έχεις στην ομάδα σου». Και ο Παναθηναϊκός έχει δύο τέτοιους παίκτες οι οποίοι έχουν εμπειρία, έχουν γνώση και ξέρουν το άθλημα και τη θέση. Φάνηκε από τον τρόπο που στέκονται στο γήπεδο, από τον τρόπο που εκμεταλλεύτηκαν τον Παπαγιάννη, από τον τρόπο που «εκτελούν», από τον τρόπο που παίζουν pick and roll και από τον τρόπο που πιέζουν στην περιφέρεια.

Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει κάνει… διάνα με την περίπτωση του Ντέρικ Ουίλιαμς. Μία ακόμα θέση (το «4») όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε πολλά προβλήματα. Ο Αμερικανός ξέρει πολλά κιλά μπάσκετ, δείχνει να ταιριάζει και πάλι με τον Ντέγιαν Ράντονιτς και δίνει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα στην ομάδα του «τριφυλλιού». Το παιχνίδι στο χαμηλό post. Κάτι στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπασχε. Και αν στην εξίσωση αυτή βάλουμε και το παιχνίδι του Αρτούρας Γκουντάιτις, τότε ίσως να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως Ράντονιτς και Πεδουλάκης, κόντρα σε όσα ακουγόντουσαν και γραφόντουσαν, μάλλον είχαν ξεκάθαρο πλάνο για τις μεταγραφές.

Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα αυτά έγιναν χωρίς τους δύο (ή και 3) παίκτες που θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του φετινού Παναθηναϊκού. Τον Μάριους Γκριγκόνις και τον Ματέουζ Πονίτκα, ο οποίος ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα από την ΚΑΕ, στο ΟΑΚΑ, πριν την έναρξη του δεύτερου ημιτελικού θυμίζοντας κάτι από… Θανάση. Με αυτούς τους δύο παίκτες και το «4άρι» που ψάχνει να βρει ο Ράντονιτς, ο Παναθηναϊκός θα ανέβει ακόμα περισσότερο επίπεδο. Και ποιοτικά και εμπειρικά.

Ξαναλέμε. Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια πρώτη γεύση. Μια πρώτη ματιά. Οι μεταγραφές μπορεί να μη βγουν. Αλλά η εικόνα που έδειξε ο Παναθηναϊκός απόψε κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης (με τις δικές της απουσίες) ήταν απόλυτα θετικές.

ΥΓ1: Ο Άντριους δεν ήταν σε καθόλου καλό βράδυ. Λογικό. Μιλάμε για έναν παίκτη που έρχεται από ένα άλλο επίπεδο, από έναν άλλον μπασκετικό κόσμο και θέλει τον χρόνο του. Πόσο μάλλον στην ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ.

ΥΓ2: Ο Παναθηναϊκός κατά τη διάρκεια του αγώνα έβγαλε πολλές και πολύ ωραίες φάσεις. Αυτοματισμούς και συνεργασίες. Δείγμα της δουλειάς που γίνεται μέχρι τώρα.

ΥΓ3: Γιώργος, Παναγιώτης, Μαντζούκας, Χουγκάζ δουλεύουν με φουλ γκάζια και θα φανεί μέσα στη χρονιά.