By Από την μέχρι και σήμερα προετοιμασία του Παναθηναϊκού και όλες τις αλλαγές που έγιναν, είναι από πολύ δύσκολο έως και αδύνατον η ομάδα να παρουσιάσει καλό πρόσωπο στα πρώτα επίσημα παιχνίδια.
Καταλαβαίνω τον προβληματισμό που έχει δημιουργήσει η εικόνα του Παναθηναϊκού στα πρώτα φιλικά.
Ε, να αγκομαχά να νικήσει την Βαρέζε, 12η του περσινού πρωταθλήματος Ιταλίας στην παράταση και έχοντας βρεθεί με 24 πόντους πίσω στο σκορ, να χάνει από την Σάσαρι, 6η της βαθμολογίας στη γειτονική χώρα και ως κερασάκι στην τούρτα να γνωρίζει την ήττα από τη νεοφώτιστη Καρδίτσα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Όπως έχω γράψει ξανά, τα φιλικά θα έπρεπε να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών και να είναι μόνο για τους προπονητές και τους παίκτες. Για κανέναν άλλον.
Γι’ αυτό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο το αποτέλεσμα. Το θέμα είναι να βελτιώνεται ο βαθμός ετοιμότητας ενόψει των επίσημων αγώνων και να βελτιώνονται επί καθημερινής βάσης κομμάτια του παιχνιδιού. Όμως καλώς ή κακώς τα επίσημα πλησιάζουν. Ειδικά από τη στιγμή που στο πίσω μέρος του απλού φιλάθλου του Παναθηναϊκού υπάρχει το Super Cup την 1η Οκτωβρίου και το πρώτο τζάμπολ σε Euroleague (6/10) και Basket League (8 ή 9/10). Χωρίς να θέλω να το παίξω προφήτης του κακού, αλλά οι «πράσινοι» δεν πρόκειται να είναι έτοιμοι. Θα μου προξενήσει τεράστια έκπληξη εάν και εφόσον παρουσιάσουν καλό (ή έστω υποφερτό) πρόσωπο σε αυτά τα παιχνίδια.
Και εδώ που τα λέμε είναι και το λογικό. Το να βρίσκονται οι παίκτες με κλειστά τα μάτια και να έχουν αυτοματισμούς από τα πρώτα ματς, το θεωρώ απίθανο. Όσο δουλειά και αν κάνει ο Ντέγιαν Ράντονιτς από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί χρόνο. Ελπίζω όχι πολύ χρόνο, κάτι που μπορεί να του στοιχίσει (αν και νωρίς στη σεζόν) ακριβά, αλλά… τόσο-όσο ώστε να μπορεί να «πατήσει» καλύτερα ως σύνολο στο παρκέ και μακροπρόθεσμα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις, στις μεγαλύτερες προσδοκίες και στα εμπόδια που σίγουρα θα αντιμετωπίσει.
Ο κόσμος πρέπει να είναι… προετοιμασμένος
Το ερώτημα είναι το εξής: «Μπορεί ο πάντα απαιτητικός κόσμος να κάνει υπομονή ύστερα και από μια δύσκολη διετία και πολλά άσχημα αποτελέσματα στην Euroleague με αποκορύφωμα τη περσινή σεζόν;» Η απάντησή μου; «Πρέπει να κάνει υπομονή». Γιατί πολύ απλά… δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχουν επιλογές. Καμία νέα ομάδα, με οκτώ καινούργιους παίκτες, με rookies Έλληνες, με νέο προπονητή, με παίκτες από διαφορετικές μπασκετικές σχολές δεν έπαιξε μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και αν έχει γίνει κάποια στιγμή που εμένα μου διαφεύγει, τότε θα ήταν… παρά φύσιν.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι έτοιμος και… προετοιμασμένος. Γιατί είναι πολύ πιθανόν να μην εντυπωσιαστεί με το θέαμα στο ξεκίνημα της σεζόν. Ασχέτως αν θα υπάρχει το «πρέπει» όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η φετινή ομάδα θυμίζει λίγο την ανοικοδόμηση που είχε γίνει πριν από μια δεκαετία και δη τη σεζόν 2012-13. Τότε που είχαν από αποχωρήσει τα 4/5 της ομάδας και χρειάστηκε μπόλικος χρόνος μέχρι να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου και μια ανάσα από το Final 4 της Euroleague έχοντας στείλει τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα στα πέντε ματς.
Τώρα θα μου πείτε (και με δίκιο σας) ότι εκείνη η ομάδα είχε έναν Διαμαντίδη και έναν Τσαρτσαρή από το προηγούμενο ρόστερ, αλλά η ουσία του πράγματος δεν κρύβεται τόσο στα πρόσωπα, όσο στη συνολική λειτουργία ενός συνόλου που «χτίζεται» από τα θεμέλια. Και όταν χρειάζεται να κάνει «start from scratch» όπως λένε και στις ομάδες που επιχειρούν «rebuild», τότε ο χρόνος είναι απαραίτητος και η υπομονή… αρετή. Με τα όποια (ίσως και αναμενόμενα) λάθη τους.
Επιπλέον σε μια εντελώς νέα κατάσταση εγκυμονούν και κίνδυνοι ότι κάτι μπορεί να μην λειτουργήσει σωστά. Να μην «κολλήσει». Να μην μπορεί να «τσουλήσει» το πράγμα. Τι θα κάνουν στον Παναθηναϊκό; Θα μείνουν έτσι; ‘Η αυτό θα σημαίνει κακός σχεδιασμός επειδή «δεν βγήκε» ένας (από τους 8-9 που έχουν αποκτηθεί) παίκτης; Συν το γεγονός ότι εκκρεμεί η απόκτηση ενός (;) ακόμα παίκτη με αποτέλεσμα να χρειαστεί περισσότερος ακόμα χρόνος ώστε να ενταχθεί και εκείνος στη φιλοσοφία του Ράντονιτς. Γιατί άργησε τόσο πολύ ο Παναθηναϊκός; Γιατί πολύ απλά δεν… θέλει να πάρει παίκτη απλά και μόνο να πει ότι πήρε κάποιον…
Και σε αντίθεση με πέρυσι, ο φετινός Παναθηναϊκός θα στηρίζεται περισσότερο στο σύνολο και στην ομαδική λειτουργία και λιγότερο στο ατομικό ταλέντο του κάθε παίκτη. Και γι’ αυτόν τον λόγο θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Για παράδειγμα πέρυσι μπορούσε ένα παίκτης, στην καλή του ημέρα, να φέρει τα πάνω-κάτω σ’ ένα παιχνίδι. Όπως για παράδειγμα ο Μέικον. Θυμάστε πώς είχε «σεληνιαστεί» στο ματς με την Εφές στο ΟΑΚΑ με αποτέλεσμα να σημειώσει μια μεγάλη νίκη, αλλά από εκεί και πέρα να τους πάρει (και εκείνος και τον Παναθηναϊκό συνολικά) η κάτω βόλτα; Όπως φυσικά και ο Νέντοβιτς, ο οποίος στο καλό του βράδυ «σκότωνε» οποιονδήποτε αντίπαλο (σ.σ. τρανό παράδειγμα το ματς με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ στην regular season της Basket League) αλλά επειδή είναι παίκτης που πιστεύει στον εαυτό και στηρίζεται στο ταλέντο του, συμβαίνει και το άκρως αντίθετο στην, αντίστοιχα, κακή του βραδιά. Ο φετινός Παναθηναϊκός, ναι μεν έχει τον Γκριγκόνις ο οποίος διαθέτει πλούσιο επιθετικό ταλέντο ωστόσο και εκείνος έχει μάθει να λειτουργεί μέσα από την ομάδα. Οπότε δεν θα είναι το ίδιο.
Ανέτοιμος μεν, αλλά και άμεσο αποτέλεσμα δε…
Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή του άμεσου αποτελέσματος. Ναι μεν ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χρόνο για να βρει τους αυτοματισμούς του και να «δουλέψει» ως σύνολο ωστόσο οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος στο Super Cup. Ειδικά από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός είναι δύο και τρία επίπεδα πιο πάνω σε βαθμό ετοιμότητας και «κορμού». Καλώς ή κακώς όταν κρίνεται ένας τίτλος και μάλιστα κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο (σ.σ. πάντα με την προϋπόθεση αμφότερες οι ομάδες να βρεθούν στον τελικό της 2/10) από τον οποίο οι «πράσινοι» μετρούν επτά σερί ήττες, είναι δεδομένο ότι θα υπάρχει και πίεση αποτελέσματος. Όπως θα υπάρχει και στην Euroleague όπου βάσει προγράμματος δεν είναι… αδύνατον να κάνει μια καλή συγκομιδή. Και ας μην παίξει καλό μπάσκετ σε πρώτη φάση. Πνευματικά ωστόσο πρέπει η ομάδα να είναι έτοιμη.
Πριν από το τζάμπολ των επίσημων προηγείται το μεγάλο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» το διήμερο 23 και 24 Σεπτεμβρίου στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Και πάλι. Μπορεί στα χαρτιά να θεωρείται «πρόβα τζενεράλε» ωστόσο μόνο… πρόβα τζενεράλε δεν θα είναι. Εκτός του ότι η ομάδα δεν είναι ακόμα έτοιμη, θεωρώ δύσκολο να δούμε στο παρκέ τον Μάριους Γκριγκόνις μετά τον τραυματισμό που αποκόμισε στο Eurobasket. Για ποιον λόγο να ρισκάρει; Ακόμα και να παίξει που λέει ο λόγος προκειμένου να βρει ρυθμό και συνεργασίες με τους νέους του συμπαίκτες, δεν είναι σε θέση να «πατήσει» καλά και για πολύ ώρα στο παρκέ. Κάτι που ισχύει και για τον Παπαγιάννη, ο οποίος έχει κάνει όλη και όλη μία προπόνηση με την ομάδα μέχρι στιγμής.
Παρόλα αυτά πρόκειται για το τουρνουά το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πιο εμβληματικού παράγοντα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Σε αυτό το τουρνουά, οι ομάδες, τα αποτελέσματα, η λειτουργία, η εικόνα στο παρκέ, το μπάσκετ, έρχονται σε δεύτερη μοίρα…
Comments