By Όταν έπρεπε να ρισκάρουμε το κάναμε, όταν έπρεπε να μην μοιάσουμε στους Σέρβους το πράξαμε, όταν έπρεπε να δείξουμε στους Τσέχους ποιοι είμαστε, το δείξαμε.
Ήταν μια ύπουλη ημέρα. Μια ημέρα που γράφτηκε ιστορία για το φινλανδικό και το Ιταλικό μπάσκετ. Μια ημέρα, που οι Πολωνοί την απόλαυσαν. Και ένα βράδυ που έπρεπε να τελειώσει ευχάριστα για την εθνική μας ομάδα. Ξεκινάω έτσι, γιατί οι φανατικοί μπασκετικοί, απόλαυσαν μια Κυριακή με ένταση, αγωνία και φυσικά με κυρίαρχο τον αποκλεισμό των Σέρβων.
Αυτό που μας ενδιέφερε βέβαια, ήταν μετά από τόσες μπανανόφλουδες, εμείς να περάσουμε στα προημιτελικά χωρίς καν καρδιοχτύπι. Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω πόσοι από εσάς στο ημίχρονο που χάναμε με τέσσερις πόντους, άρχισαν να βλέπουν τα… φαντάσματα να ξυπνάνε. Λίγο η γκέλα των Σέρβων, λίγο η παράδοση με τον Τσεχία, όλα μπορεί να έπαιξαν ρόλο και να προκάλεσαν πονοκέφαλο. Όμως…
Εδώ υπάρχει το μεγάλο όμως. Δεν είμαστε όπως οι άλλοι. Τουλάχιστον ως τώρα. Δεν είμαστε μια ομάδα με τα μυαλά έξω από το κεφάλι. Και δεν είμαστε ομάδα ενός παίκτη. Οι Σέρβοι όταν είδαν τον Γιόκιτς να απογοητεύεται κατέβασαν τις πλερέζες. Εμείς διαθέτουμε μπασκετμπολίστες- προσωπικότητες. Και βέβαια έχουμε προπονητή μπαρουτοκαπνισμένο από τις μεγάλες βραδιές της Ευρωλίγκας. Με τις μεγάλες νίκες του και τις άσχημες ήττες του.
Όλα αυτά είναι παραστάσεις, που προσφέρουν στα δύσκολα. Και όταν χρειάστηκε να δείξουμε χαρακτήρα, ήμασταν έτοιμοι. Και φυσικά, μην ξεχνάμε, ότι πλέον έχουμε προπονητή επιπέδου, έτοιμο να αντιδράσει, να αποφασίσει και να αλλάξει την ιστορία ενός αγώνα. Να πάρει όσα μπορεί από όλους τους παίκτες και να εμφανίσει και πεντάδα που ο αντίπαλος δεν υπολογίζει. Ο Ιτούδης αυτό έκανε για ένα 14λεπτο στο δεύτερο μέρος και έτσι απλά, γύρισε το σκηνικό. Αυτός ο χαρακτήρας λοιπόν και η ετοιμότητα των επιλογών, μας πέρασαν στα προημιτελικά και τώρα με την Γερμανία, η ιστορία θα είναι διαφορετική…
Περιορισμένος Γιάννης
Η δυνατή είσοδός μας στην αναμέτρηση έλεγε και πολλά και τίποτα. Είναι πάρα πολύ νωρίς να κρίνονται αγώνες από το 5′ . Κι ας βγάζαμε άμυνες και ας εκμεταλλευόμασταν ότι οι Τσέχοι περίμεναν τον Αντετοκούνμπο και έδιναν σουτ στους υπόλοιπους.
Ψήλωσαν την πεντάδα τους, έβαλαν στο “4” τον Βέσελι με “5” τον Μπάλβιν και την ίδια ώρα, συνέχισαν να βάζουν σωστά τα κορμιά τους. Έκαναν ένα σερί και μας έδειξαν ότι δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να μας κοντράρουν. Δεν είναι απαραίτητα άσχημο αυτό. Το παιχνίδι απέκτησε την εικόνα που περίμενε ο Ιτούδης με τους Τσέχους να έχουν περιορίσει τον Γιάννη.
Δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε ημίχρονα με τον Αντετοκούνμπο να ‘χει σημειώσει 4 πόντους. Και σε αυτό έπαιξε φυσικά ρόλο ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να περιορίσεις αυτόν τον παίκτη. Μπορείς όμως να τον οδηγήσεις σε άσχημα μονοπάτια.
Να τον σπρώξεις, να τον παιδέψεις, να τον κλείσεις. Και οι Τσέχοι το ‘χουν ξανακάνει. Και το έκαναν και πάλι. Ήταν ένα σκληρό παιχνίδι, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, αφού είχαμε μπροστά μας και τον πιο υγιή Σατοράνσκι μέχρι τώρα στην διοργάνωση.
Ρυθμός και πυλώνες
Με τον Καλάθη να έχει την καλύτερη παρουσία στο 20λεπτο, χρειαζόμασταν βελτίωση στο θέμα του ρυθμού. Πρώτα σε αυτό και μετά στο να φεύγει ακόμη πιο γρήγορα η μπάλα από τα χέρια. Η Τσεχία πάλευε να πάμε σε ένα τέμπο που την βόλευε. Να έχει το “πέντε εναντίον πέντε” και να μας οδηγεί σε σουτ των τελευταίων δευτερολέπτων. Κλεισμένος ο Αντετοκούνμπο, πόσα μεγάλα σουτ θα βάλεις; Και την ίδια ώρα μπροστά, δυο πυλώνες για τους αντιπάλους μας. Βέσελι και Σατοράνσκι. Κλασικά πράγματα δηλαδή…
Ένα τέτοιο παιχνίδι θα το συναντούσαμε. Ο κόσμος ήταν εξαιρετικός και κυρίαρχος ως προς την συμπαράσταση της ελληνικής ομάδας, αλλά το σημαντικότερο ήταν, να ακολουθούσε και η ομάδα. Οι Τσέχοι ξεκίνησαν το δεύτερο μέρος με Βέσελι και Μπάλβιν για να διατηρήσουν τα… τείχη στην ρακέτα τους. Τι ρίσκο έδιναν; Γιατί πάντα όταν αποφασίζεις να κάνεις κάτι, αφήνεις κάτι άλλο. Ε, το να τους ταράξουμε από την περιφέρεια.
Οι δαίμονες!
Ο Βέσελι έβγαινε στον Γιάννη πρώτος. Και μόλις πλησίαζε, εμφανιζόταν και ο Μπάλβιν. Ήταν δύσκολο. Ήταν αναμενόμενο. και έχει ξαναγίνει. Ο Αντετοκούνμπο, πήγε στα σουτ. Δεν του βγήκαν. Το ματς είχε πίεση και ήταν λογικό και αναμενόμενο. Όπως αναμενόμενο ήταν και κάτι άλλο.
Η επιστράτευση της ζώνης από τον Γκίνζμπουργκ που όσο ρίσκο και να περιείχε θα εμφανιζόταν για να στείλει την ελληνική ομάδα σε ακόμη δυσκολότερα νερά. Με ένα σχήμα Σλούκα- Λαρεντζάκη- Παπαπέτρου- Αγραβάνη (μετά Παπανικολάου)- Αντετοκούνμπο μπορέσαμε να βγάλουμε αντοχές, χωρίς όμως να ξεφύγουμε από τους δαίμονες.
Όπως όλοι είδατε η τελευταία περίοδος ήταν αναπόφευκτο να μην αποτελέσει μέρος από ένα καλογραμμένο θρίλερ. Έτσι είναι τα νοκ- άουτ στις μεγάλες διοργανώσεις. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχεις. Καμία ομάδα δεν πέρασε καλά στην διοργάνωση μέχρι τώρα στην φάση των “16”. Και το χειρότερο για εμάς ήταν, ότι πήγαμε σε αυτό το δεκάλεπτο, έχοντας δεχθεί με την λήξη τρίποντο από τον Κίζλινκ και την μπάλα στην κατοχή των Τσεχων για την πρώτη επίθεση.
Ιωάννης και καμικάζι
Με έναν Παπαπέτρου σε φοβερή κατάσταση αποκτήσαμε την εικόνα που χρειαζόμασταν αλλά η αλήθεια είναι ότι σε αρκετούς τομείς μείναμε μακριά από τα μεγάλα βράδια στο Μιλάνο. Δεν πειράζει, το θέμα είναι να κερδίζεις και να ξορκίζεις όλα τα φαντάσματα. Μπορέσαμε να πιέσουμε.
Μπορέσαμε να κουράσουμε τον Σατοράνσκι. και μπορέσαμε να βρούμε ποικιλία. Με τον Σλούκα να είναι καλά και το σχήμα- καμικάζι να δίνει λύσεις. Έτσι “καβαλήσαμε” στο σκορ. Η αρχή έγινε με το ρίσκο του Ιτούδη. Χαμηλό σχήμα και ακόμη πιο χαμηλό μετά με “4” τον Παπανικολάου και “3” τον Λαρεντζάκη. Γκάρντ Καλάθης και Σλούκας, “5” πάντα ο Γιάννης.
Ένας προπονητής πρέπει να επιλέγει. Πρέπει να παίρνει ρίσκα. Και ο Δημήτρης Ιτούδης, την ώρα που φαινόταν πως οι Τσέχοι χρειάζονταν ένα… ηλεκτροσόκ, τους το πρόσφερε με πεντάδα που είχε ως μοναδική αδυναμία το ύψος. Τι να κάνουμε πάντα θα δίνεις και κάτι. Εμείς δεν δώσαμε την ανάσα μας. Δεν δώσαμε την ζωή μας. Δεν δώσαμε το παιχνίδι. Συνεχίζουμε. Και περιμένουμε μέσα στο σπίτι τους, τους Γερμανούς. Τρίτη και 13. Και τι έγινε; Σεβόμαστε, αλλά δεν φοβόμαστε. Προχωράμε…
πηγή: sport24.gr
Comments