Η ώρα της ισορροπίας

Ξεκινώ από αυτό, διότι στα χιαστί παιχνίδια συνήθως το plan A πηγαίνει στραβά. Δεν θέλει και πολύ να αστοχήσει στα τρία πρώτα σουτ ο Ντόρσεϊ ή να αργήσει να πάρει μπρος ο Αντετοκούνμπο, αν οι αντίπαλοι πετύχουν καλάθι στις αρχικές τους επιθέσεις. Τότε ο πάγκος θα πρέπει να αρχίσει τις μίξεις, να περάσει από το Α στο B, πιθανότατα στο C, και για να συμβεί αυτό θα πρέπει διάφορα άλλα πράγματα να είναι στη θέση τους, πέρα από αυτά που έχουν μπει ως τώρα.

Το πολύ θετικό είναι πως, σε αντίθεση με άλλες πρόσφατες διοργανώσεις, το παιχνίδι διευθύνει ένας ικανότατος προπονητής. Μέσα στον παροξυσμό των δύο καλών νικών, κάπου έχει υποτιμηθεί πως ο Δημήτρης Ιτούδης διαχειρίστηκε με απόλυτη διαύγεια τις προκλήσεις που έθεσαν Κροατία και Ιταλία, προσδιορίζοντας τις ανάγκες σωστά εντός των παιχνιδιών και προβαίνοντας σε καίριες διορθωτικές κινήσεις. Για παράδειγμα, η είσοδος του Λαρεντζάκη αντί του Ντόρσεϊ στην τρίτη περίοδο του χθεσινού αγώνα, ήταν ίσως το πιο καθοριστικό σημείο στο άνοιγμα της διαφοράς, η οποία αρκούσε για να προστατέψει το αποτέλεσμα μέχρι το τέλος. Επίσης, η συνοπτική “απόσυρση” του Θανάση για χάρη του εξαιρετικού Αγραβάνη και η τοποθέτηση του τελευταίου ως σέντερ για κάποια λεπτά, βοήθησε στο να αποκτήσει η εθνική έξτρα πρόσβαση σε σουτ και ταχύτητα, όταν οι ευκαιρίες που δημιουργεί ο Γιάννης είχαν “καθίσει” στον πάγκο. Πού να υπήρχαν και έξτρα λύσεις δηλαδή…

Πάμε όμως να δούμε, μιας και είναι το πρώτο μπλογκ για την εθνική εντός του τουρνουά, τρεις τομείς στους οποίους οι διεθνείς τα πήγαν περίφημα και άλλους τρεις στους οποίους χρειάζονται βελτίωση. Ιδού ένα άτυπο 3 on 3.

Σπέσιαλ

1. Το επιθετικό transition. 24 πόντους πέτυχε η εθνική στον αιφνιδιασμό απέναντι στους Ιταλούς, 28 απέναντι στους Κροάτες. Πολλά ριμπάουντ καταλήγουν στα χέρια του Γιάννη και φυσικά εκείνος δεν χρειάζεται να ψάξει τον point guard, αλλά την κατεβάζει μόνος του. Από εκεί και πέρα, δύο είναι τα ιδανικά σενάρια. Ή πάει all the way ή …

Είναι το πρώτο τρίποντο του Ντόρσεϊ στον αγώνα και ήρθε μέσα από το σωστό spacing στον αιφνιδιασμό. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για έναν streaky shooter να βρει ρυθμό από αυτόν που μόλις είδατε. Ένα – δυο τέτοια σουτ μπορούν να κάνουν τον Τάιλερ να τα βάζει για 40 λεπτά, διότι ο ρυθμός έχει για τέτοιους παίκτες τρομερή σημασία. Τα 6/10 τρίποντα που πέτυχε χθες οφείλονται στις δυνατότητες που του παρέχει τόσο ο σταρ των Bucks, όσο και η συνολικότερη φιλοσοφία του συνόλου στο τρέξιμο.

2. Οι συνεργασίες Καλάθη – Αντετοκούνμπο έχουν περάσει κάτω από τα ραντάρ, όμως βγαίνουν περίφημες. Ο Καλάθης αναγνωρίζει καλύτερα από όλους πότε να του περάσει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ και πότε να την υψώσει για κάρφωμα, όπως η κρισιμότατη φάση με την Κροατία. Ο Νικ δεν είναι εύστοχος – καμμία έκπληξη εδώ δυστυχώς – , αλλά είναι ο πιο συνεπής στο plan A. Λίγο να ψάξετε τα highlights του Γιάννη, θα βρείτε εκείνες τις “υπουλες” φάσεις, στις οποίες η απομόνωση χαμηλά λειτουργεί, επειδή έχει συμβεί στο σωστό timing και στον σωστό χώρο. Είναι πολύ διαφορετικό το τείχος να στήνεται στα τρία μέτρα, από το να στήνεται στο ένα ή στο ενάμιση. Στη δεύτερη περίπτωση είναι μάλλον μάταιο, η άμυνα δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Ένα ακόμη βίντεο, κάπως μεγάλο, γιατί οι φάσεις είναι πολλές.

Αντιλαμβάνομαι το bitching για τον Καλάθη και το σουτ του, παρόλα αυτά ο τόνος που δίνει είναι απολύτως αναγκαίος και το playmaking του στα δύο πρώτα παιχνίδια πήγε αληθινά καλά. Στην τρίτη φάση, ίσως να παρατηρήσατε και τον τρόπο να σκοράρει, αν τον αφήνει ελεύθερο η άμυνα. Ένα cut από τον κεντρικό διάδρομο τον φέρνει σε θέση που νιώθει άνετα.

3. Το ποσοστό στις βολές, που βρίσκεται πιο κοντά στο 80%, παρά στο 70%. Μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη επίδοση παίζει η συγκέντρωση του Γιάννη, που είναι επιπέδου playoffs του ΝΒΑ και μετατρέπει κάθε ευκαιρία από τη γραμμή σε πόντους. Οι βολές που κερδίζει η εθνική δεν είναι λίγες, λόγω του τρόπου παιχνιδιού της. Ούτε πρόκειται να μειωθούν στη συνέχεια του τουρνουά, άρα η επίθεση θα κερδίζει πάρα πολλά από τη διαρκή ευστοχία και θα αναπληρώνει ό,τι χάνει από το τρίποντο.

Βελτίωση

1. Ναι, φυσικά και πρέπει να βελτιωθεί το περιφερειακό σουτ, ακόμη και αν δεν δικαιολογείται μία τέτοια άποψη από τα νούμερα πίσω από τα 6,75 (37% απέναντι στην Ιταλία) ή τη συνολικότερη, πλούσια επιθετική παραγωγή. Κοιτάζω τα στατιστικά τριών παικτών που οφελούνται από τις πάσες και τη βαρυτική δύναμη του Αντετοκούνμπο και με πιάνει μία μίνι-απελπισία. Ο Παπανικολάου έχει 3/10, ο Παπαπέτρου 0/3, ο Θανάσης είναι ο Θανάσης και φυσικά στις πεντάδες με τον τελευταίο υπάρχει συνήθως και ο Καλάθης. Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι σε crunch time ανάλογη συνύπαρξη δεν θα υπάρξει, αλλά καλό θα ήταν τα ελεύθερα σουτ να μην πηγαίνουν στον βρόντο.

Μεγάλο μέρος του ανεκτού ποσοστού που έχει συνολικά η εθνική οφείλεται στις δύο τρομερές βραδιές του Ντόρσεϊ. Στα επόμενα τρία παιχνίδια η έλλειψη άγχους μπορεί να λύσει τα χέρια των υπολοίπων. Και φυσικά, ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του συνόλου δεν έχει βρει ακόμη πατήματα. Αλήθεια, μέ βάση το ιστορικό καριέρας, πέραν του Γιάννη σε ποιον θα δίνατε τη μπάλα στην ισοπαλία, ένα λεπτό πριν το τέλος; (spoiler: η απάντηση στο νο 3).

2. Η άμυνα. Σε στιγμές η εθνική πνίγει τον αντίπαλο και τον κατευθύνει όπου θέλει εκείνη. Οι Ιταλοί π.χ., δεν μπορούσαν όχι να σκοράρουν από τη ρακέτα, αλλά ούτε καλά καλά να την προσεγγίσουν, επιδιδόμενοι σε ένα άτυπο διαγωνισμό τριπόντων, που τους πήγε μέχρι ένα σημείο και μετά τους άφησε. Οι Κροάτες επίσης, στο πρώτο ημίχρονο υπέφεραν στις ίδιες ακριβώς περιοχές του γηπέδου. Από την άλλη όμως, στο δεύτερο ημίχρονο οι περιφερειακοί τους έκαναν πάρτι, ενώ χθες βράδυ το παιχνίδι λίγο έλειψε να γυρίσει … ο Τόνουτ, επειδή οι συμπάικτες του κράτησαν τον Γιάννη μακριά από τις φάσεις του. Υποθέτω πως μεγάλο μέρος των συγκεκριμένων προβλημάτων θα διορθωθεί, όταν δίπλα στον Γιάννη βρεθεί ένας κανονικός σέντερ και έτσι εκείνος θα μπορεί να κινείται κάπως πιο ελεύθερα, όπως κάνει εντός του συστήματος των Bucks. Τώρα υπάρχουν στιγμές που παραείναι προσηλωμένος στην όποια αρμοδιότητά του (switch ή προστασία της ρακέτας), με αποτέλεσμα να αποσύρεται από άλλες διεκδικήσεις. Και με όλα αυτά βέβαια, τους Κροάτες τους διέλυσε στο τέλος με τον γνωστό τρόπο. Α, στην άμυνα περιλαμβάνεται και το αμυντικό ριμπάουντ, για το οποίο ισχύει επίσης η παρατήρηση περί σέντερ.

3. Ο … Σλούκας. Πέρα από την πλάκα, ο Σλούκας είναι ο καλύτερος παίκτης μίας εκ των τεσσάρων καλύτερων ομάδων της Ευρωλίγκα. Έχει στο ρεπερτόριο του τα μεγάλα σουτ, έχει την crunch time, έχει το καθαρό μυαλό και το playmaking, όπως και την εμπειρία στη συνεργασία με τον Καλάθη. Ο Σλούκας είναι ο δεύτερος τη τάξει παίκτης της ομάδας, από όπου και να το πιάσεις, και ακόμη παλεύει να αφήσει έστω και ένα ισχνό αποτύπωμα. Όσο νιώθει καλύτερα, όσο αναρρώνει, τόσο θα μπορούμε να αισθανόμαστε πιο σίγουροι.

Αυτά προς το παρόν, όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα. Θα τα δούμε τις επόμενες ημέρες, καθώς η πολυτέλεια των δύο νικών έχει περάσει και στα πληκτρολόγια.

πηγή: basketballguru.gr