By Δε συνέβη τίποτα το περίεργο στη Λεωφόρο, για έναν Παναθηναϊκό που μπορεί με τη δυναμική του να παίρνει αυτό που θέλει, όμως επιβάλλεται να προσθέσει φρεσκάδα και πολύτιμες λύσεις στο ρόστερ του.
Μισό-μηδέν, 20-0, από τρεις βαθμούς παίρνεις. Δεν αλλάζει η ουσία. Ο Παναθηναϊκός νίκησε 1-0, χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά και χωρίς να απειληθεί. Όπως συνέβη με τον Ιωνικό. Οπότε δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε σύμπτωση. Κι εκεί ακριβώς πρέπει να εστιάσουν οι Πράσινοι. Ούτε υπερβολές, ούτε και ξαφνική απαισιοδοξία χρειάζεται. Γιατί θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, εκεί που ο Παναθηναϊκός έκανε αμάν να νικήσει προηγούμενα χρόνια, τώρα… κοιτάμε στα δόντια τις επικρατήσεις με 1-0.
Ήταν απόλυτα φυσιολογική η εικόνα στη Λεωφόρο. Μια ομάδα ανώτερη που θα προσπαθήσει να σκοράρει όσο γρηγορότερα. Το έκανε ο Παναθηναϊκός. Αυτό δε σημαίνει πως ξαφνικά γίναμε Ολλανδία και ο Λεβαδειακός θα ανεβάσει την άμυνα στη σέντρα. Το πλάνο του ακολούθησε έτσι κι αλλιώς, περιμένοντας να του δοθεί μια ευκαιρία, από λάθος, από απροσεξία, μπας και απειλήσει. Κλασικά πράγματα στα εντός έδρας ματς με ανάλογους αντιπάλους.
Σε μια εποχή που ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δημιουργία απ’ τα χαφ του λόγω ανετοιμότητας του Μπερνάρ, είναι ακόμη πιο λογικό να φαίνεται η δυσκολία στο συγκεκριμένο σκέλος του παιχνιδιού. Ειδικά στο κάθετο ποδόσφαιρο, οι απειλές απ’ τον άξονα είναι λίγες. Προσθέστε και την έλλειψη φρεσκάδας των παικτών που χρησιμοποιούνται. Είδαμε πάλι να «πέφτουν» στο δεύτερο μέρος και να χρειάζεται η είσοδος του Ρουμπέν για να πάρει… ανάσες όλη η ομάδα.
Συν την απουσία του Χουάνκαρ η οποία στέρησε το στοιχείο της δημιουργίας απ’ τα ανεβάσματα και το συνδυαστικό ποδόσφαιρο του Ισπανού απ’ τα πλάγια. Στο οποίο και είναι… μανούλα. Δημιουργώντας χώρους για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του. Αυτόματα λοιπόν, η δημιουργία ήταν πρόβλημα. Γι’ αυτό και φάνηκε ο Παναθηναϊκός να δυσκολεύεται τόσο.
Ως ομάδα οι Πράσινοι λειτουργούν σωστά. Ανασταλτικά παρά τις απουσίες του βασικού διδύμου στόπερ, δεν δέχονται ευκαιρίες. Σε τρία ματς φάνηκε. Ειδικά με τον Λεβαδειακό, ήταν σημαντικό πως δεν άρχισε το παιχνίδι και ο Ρουμπέν. Στη δημιουργία όμως, χρειάζεται περισσότερη φρεσκάδα προφανώς, χρειάζεται φαντασία κι ατομική ενέργεια-έμπνευση. Χρειάζεται μεγαλύτερη ένταση, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς φρεσκάδα.
Μέχρι εδώ οι Πράσινοι έχουν έρθει με τρία χαφ ουσιαστικά. Πλύνε-βάλε που λένε. Ακόμη κι αν τα ματς απέχουν μεταξύ τους, κάτι μικροχτυπήματα, κάτι η εναλλαγή υγρασίας-ζέστης, επηρεάζει τους ποδοσφαιριστές. Θέλουν ανάσες, θέλουν χρόνο να επανέλθουν να αποφορτιστούν. Ειδικά όταν μιλάμε για τόσο νευραλγικές θέσεις.
Η ομάδα προφανώς και θα είναι εντελώς διαφορετική μόλις μπει κι ο Μπερνάρ στην εξίσωση. Μόλις έρθουν κι οι δύο παίκτες που μένει να αποκτηθούν. Ο ένας που θα παίξει στο «8» αλλά θα έχει ενέργεια και θα λογίζεται για βασικό rotation. Συν η επιπλέον λύση του δημιουργικού, που όσο κι αν την θεωρούμε τώρα ως εναλλακτική, απλά να θυμίσουμε πως κι ο Τσέριν ως τέτοιος αποκτήθηκε.
Είναι πλέον κομβικής σημασίας, καθώς ακολουθεί η ΑΕΚ. Δύο αγωνιστικές μετά, ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Αλλά και στα θεωρητικά πιο βατά ματς, δεν πρέπει ο κάθε αντίπαλος να αντιληφθεί πως αν κρατήσει με νύχια και δόντια τον Παναθηναϊκό, από το 55-60 θα έχει έναν αντίπαλο με λιγότερη φρεσκάδα, που λόγω των χαφ δε θα μπορεί να πιέσει όπως θέλει και δε θα έχει τις εντάσεις για να εξυπηρετήσει το παιχνίδι του Γιοβάνοβιτς.
Στην οικονομία του πρωταθλήματος, οι βαθμοί μετρούν. Ειδικά όταν έχεις να διαχειριστείς τόσο περιορισμένες λύσεις σε συγκεκριμένες θέσεις, λόγω τραυματισμών και έλλειψης λύσεων. Πλέον άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Από εδώ και πέρα κάθε ματς θα είναι δύσκολο και άδικο να το διαχειριστεί σωστά η ομάδα, επειδή απλά δεν ολοκληρώθηκαν οι κινήσεις που πρέπει.
Πάντως, ενόψει ΑΕΚ ίσως αυτό το αγωνιστικό καμπανάκι που έχει εξήγηση, να ήρθε στο κατάλληλο σημείο. Γιατί ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά για τα δικά του στάνταρ, μια βδομάδα πριν την πρώτη σημαντική δοκιμασία στο πρωτάθλημα.
Υ.Γ. Το 4-3-3 με τον Μπερνάρ σε ρόλο κεντρικού-δημιουργικού μέσου, ή το 4-2-3-1 αν προτιμάτε, απαιτεί έναν παίκτη στον άξονα που θα έχει εντάσεις, τρεξίματα, δυναμισμό. Αυτά που δεν έχει ο Τσέριν ούτε ο Ρουμπέν στο «6».
Πηγή: sdna.gr
Comments