Μαθαίνει επιτέλους να μην ξεπουλάει

Τα χρόνια των μεταγραφών με ταβάνι 200.000 συμβόλαιο, μοιάζουν πλέον μακρινά. Θυμίζουν ένα κακόγουστο παραμύθι για τον Παναθηναϊκό, που τώρα βιώνει το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Απόκτηση Μπερνάρ που ακόμη κι επί πολυμετοχικότητας θα… έριχνε τα τσιμέντα. Ποδοσφαιριστές σε εξαιρετική ηλικία, εγνωσμένης αξίας, με υψηλά συμβόλαια. Χρήματα σε ομάδες για αγορές.

Φανταστείτε πως αισθάνονται οι Παναθηναϊκοί που εάν άκουγαν για έναν παίκτη πως δεσμεύεται με συμβόλαιο, έβαζαν να δουν ταινία γιατί γνώριζαν πως δεν αφορά την ομάδα τους. Συνολικά υπάρχει νέος άνεμος στον Παναθηναϊκό. Σαφώς πιο… Παναθηναϊκός άνεμος.

Ενα ακόμη σημείο που έπρεπε να διορθωθεί, είναι το θέμα των πωλήσεων. Εκεί ήδη παρατηρούνται άλματα προόδου σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, παρότι ακόμα υπάρχει πολύ μεγάλο περιθώριο προόδου.

Οι πρόσφατε εποχές που όποιος ήθελε να φύγει απλά το ζητούσε κι έμενε ελεύθερος, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι μέρες που όποιος γούσταρε προχωρούσε σε συμφωνίες «κλοπής» για παίκτες του Τριφυλλιού, το ίδιο.

Εδώ και ένα χρόνο ο Παναθηναϊκός παλεύει να αλλάξει την αίσθηση και τη νοοτροπία που ο ίδιος δημιούργησε στις διεθνείς ποδοσφαιρικές αγορές. Με περιπτώσεις όπως του Αϊτόρ, του Χατζηγιοβάνη, του Μαουρίσιο, του Διούδη, έγινε η αρχή στην… αποστολή μηνυμάτων για την αλλαγή δεδομένων.

Πλέον, η στάση του Παναθηναϊκού είναι εντελώς διαφορετική. Για τον Βέλεθ η αρχική πρόταση ήταν 250.000 ευρώ και τελικά χρειάστηκε να ανέβει στις 850.000 για να δοθεί το «ΟΚ» στην πώληση ενός 32χρονου παίκτη που έληγε σε ένα χρόνο το συμβόλαιό του. Οι 600.000 για τον Κουρμπέλη απ’ την Τράμπζονσπορ, απορρίφθηκαν ως απαράδεκτο προς την αξία του ποδοσφαιριστή ποσό.

Σε εξέλιξη και η υπόθεση Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου. Η Βερόνα πίστεψε πως με 3.000.000, που ήταν η πρώτη προσφορά, ή με 3,7 εκ. που ήταν η δεύτερη, θα αποσπάσει το «ναι» για παίκτη γεννημένο το 2001, με δύο γεμάτες σεζόν στον Παναθηναϊκό και στέλεχος της Εθνικής ανδρών της Ελλάδας. Μάταια, όπως αποδείχθηκε.

Η Σπόρτινγκ Λισαβόνας ξεκίνησε από τα 4 εκατ. ευρώ για τον ταλαντούχο 21χρονο μέσο. Ενα ποσό που, για να μην ξεχνιόμαστε, στην ιστορία του Παναθηναϊκού έχει ξεπεραστεί μόνο για τον Τζιμπρίλ Σισέ το 2011 (5,8 εκ. απ’ τη Λάτσιο), ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε αποκτηθεί έναντι 8 εκατ. ευρώ επί πολυμετοχικότητας, καθώς δεν ήταν ποδοσφαιρικό προϊόν της Ακαδημίας, μηδενικού κόστους απόκτησης δηλαδή.

Όλες οι υπόλοιπες πωλήσεις των Πράσινων ήταν κάτω απ’ τα 4 εκατ. χρήματα τα οποία πρόσφεραν οι Πορτογάλοι για τον Αλεξανδρόπουλο και απορρίφθηκαν.

Η Σπόρτινγκ επανήλθε με 4+1 εκατ. ευρώ και 10% ποσοστό μεταπώλησης. Ο Παναθηναϊκός μόνο τότε κάθισε, επί της ουσίας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και, πλέον, η συμφωνία φαίνεται στον ορίζοντα.

Με λιγότερα χρήματα πωλήθηκε ο Μπεργκ, ο Ζέκα, ο Βλαχοδήμος, ο Μαυρίας, μέχρι και ο Σεϊταρίδης παλιότερα. Προφανώς και δεν γίνεται να σταθεί εμπόδιο ο Παναθηναϊκός στις φιλοδοξίες των παικτών του, ούτε να μην υπακούσει τους νόμους της αγοράς παγκοσμίως που υποχρεώνουν τις ομάδες να πουλάνε.

Όμως ο δρόμος που θα τους ανοίξει και τα μηνύματα που θα στείλει στις διεθνείς ποδοσφαιρικές αγορές, θα είναι μέσω των δικών του όρων. Όχι μέσω ξεπουλήματος.

Ειδικά σε μια εποχή που ο Μιτάι πωλείται με 3 εκατ. κι ο Περέα με 2,5 εκατ. θα ήταν στρατηγικό λάθος να γίνονται αποδεκτές προτάσεις παρόμοιων χρημάτων για τον Αλεξανδρόπουλο στη συγκεκριμένη ηλικία που βρίσκεται. Ούτε μπορεί να μην φτάνει καν το 1 εκατ. το όφελος της ομάδας για τον Κουρμπέλη (ο Αστέρας Τρίπολης διατηρεί 25% ποσοστό μεταπώλησης). Αρχηγό του Παναθηναϊκού και μόνιμο μέλος της Εθνικής.

Ουσιαστικά οι Πράσινοι αλλάζουν το… τσιπάκι των παικτών, των μάνατζερ και των ξένων αγορών. Για να μάθουν πλέον πως η πόρτα δεν είναι ανοιχτή για να μπουκάρουν μέσα και να αρπάξουν όποιον θέλουν, όπως θέλουν, όποτε θέλουν.

Πρώτα θα χτυπήσουν με σεβασμό, θα ρωτήσουν, κι αν η στάση τους / πρότασή τους αξιολογηθεί ως κατάλληλη, τότε θα προχωρήσει κάποιο deal. Επιτέλους…