Επιτέλους: Ο Παναθηναϊκός βλέπει το δάσος κι όχι το δέντρο!

Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν κατά κύριο λόγο ο Σεμπάστιαν Παλάσιος, ο Ρουμπέν Πέρεθ κι ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι.

Φέτος είναι ο Αντραζ Σπόραρ, ο Μπένιαμιν Βέρμπιτς, ο Ανταμ Τσέριν, αλλά και η «βόμβα μεγατόνων» που ακούει στο όνομα Μπερνάρ Ντουάρτε, ο οποίος έρχεται την Τρίτη στην Αθήνα για να φορέσει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος έως το 2024.

Ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει μπει σε άλλη ρότα και βαδίζει στο σωστό μονοπάτι σ’ όλα τα επίπεδα.

Οχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικά, βάζοντας πέρυσι τα θεμέλια στο χορτάρι για να παρουσιάσει μία ανταγωνιστική ομάδα και κατορθώνοντας να την επαναφέρει στους τίτλους μετά από επτά χρόνια, ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο του κυριαρχικού ποδοσφαίρου πρωτοβουλίας.

Αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας, οράματος και προοπτικής του κλαμπ. Ο Παναθηναϊκός έπαψε να κοιτάζει το δέντρο και άρχισε να βλέπει το δάσος!

Σταμάτησε να τον ενδιαφέρουν οι ποδοσφαιρικές εκδόσεις μίας χρήσης, να αγοράζει ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι, αλλά και να (ξε)πουλάει όσο-όσο.
Αρχισε να λειτουργεί ξανά ως σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του και τα εκατομμύρια των φίλων του.

Με την αρωγή, επιτέλους, της διοίκησης που ικανοποιεί τα «θέλω» του προπονητή σε όλα τα επίπεδα, ο Παναθηναϊκός δημιουργεί προσεκτικά και στρατηγικά μία πολύ καλή ομάδα που δεν κοιτάζει ένα, δύο, πέντε ή δέκα ματς.

Αλλά που «χτίζει» μεθοδικά μία ομάδα με προοπτική τουλάχιστον 2-3 ετών, η οποία κάθε χρόνο θα προσπαθεί να γίνεται καλύτερη, πιο ανταγωνιστική και να έρχεται ολοένα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή της οντότητα που αποτελεί, άλλωστε, την ιστορική της υποχρέωση.

Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Το ουσιαστικότερο όλων. Και είναι ξεκάθαρο και άκρως ελπιδοφόρο.

Οι Πράσινοι έχουν αρχίσει και μαθαίνουν να «αγοράζουν». Οταν πριν λίγα χρόνια πάλευαν για να φέρουν τον Γιασίν Αγιούμπ και αποκτούσαν περιπτώσεις παικτών όπως ο Ούφε Μπεκ, τα πολλά λόγια είναι περιττά.

Εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι σταμάτησαν να ξεπουλούν. Να δίνουν όσο-όσο τους παίκτες του έμψυχου δυναμικού τους, να μην εισπράττουν ούτε ευρώ και να πληρώνουν (κιόλας) συμβόλαια ποδοσφαιριστών που δεν υπολογίζονταν. Να αποτελούν τη χαρά των μάνατζερ και παικτών-τουριστών.

Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πέρυσι δεν πωλήθηκε ο Μαουρίσιο παρά τις δύο επίσημες προτάσεις που είχαν προκύψει κι ενώ σε λίγους μήνες ο Βραζιλιάνος έμενε ελεύθερος. Μηδέν ευρώ στο ταμείο, αλλά σαφές μήνυμα προς όλους. Παίκτες, μάνατζερ, ομάδες, αγορές.

Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Ιωαννίδη με την πρόταση από το MLS πριν απ’ τα ημιτελικά του Κυπέλλου και την έναρξη των πλέι οφ του πρωταθλήματος και, παρότι αρκετοί ήταν δύσπιστοι τότε, ήταν πέρα για πέρα αληθινή και εμπεριείχε αρκετά μηδενικά.

Ο Ιωαννίδης όχι μόνο έμεινε στην ομάδα, άλλα εάν δεν έμενε μπορεί και να μην έφτανε ποτέ ο Παναθηναϊκός στον τελικό και στην πανάξια κατάκτηση του τροπαίου.

Πριν από ελάχιστες ημέρες, επίσης, απορρίφθηκαν προτάσεις αγοράς για τον Αλεξανδρόπουλο και τον Κουρμπέλη, ενώ ακόμα και ο Διούδης, που είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπολογίζεται, έχει λάβει από πέρυσι το μήνυμα ότι δεν θα παραχωρηθεί δίχως οικονομικό αντάλλαγμα.

Κι όλα αυτά, όταν πριν από δύο χρόνια, τέτοια εποχή, θα γράφαμε για… όφελος της ομάδας από τα χρήματα του συμβολαίου που χάρισε ο “χ” ποδοσφαιριστής που έφυγε.

Ολοι οι παίκτες πωλούνται στο ποδόσφαιρο. Αυτό πρέπει να γίνεται. Ετσι λειτουργεί η αγορά παγκοσμίως.

Οχι όμως και να ξεπουλιόνται ή να παραχωρούνται με χρήματα που δεν αντιπροσωπεύουν την αντικειμενική τους αξία, όπως είχε συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν με την πώληση του Μάρκους Μπεργκ στην Αλ Αϊν με ποσό μικρότερο της πρότασης για τον Αλεξανδρόπουλο που απορρίφθηκε.

Ακόμη πιο ουσιαστική είναι η παράμετρος των προσθαφαιρέσεων του έμψυχου υλικού. Στον κόσμο αρέσουν οι μεταγραφές, στον Γιοβάνοβιτς όχι. Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: ο Σέρβος είναι θιασώτης του δόγματος ότι οι ομάδες χτίζονται. Ξεκάθαρα.

Ο Παναθηναϊκός φέτος ολοκληρώνει το ξεσκαρτάρισμα που ξεκίνησε πέρυσι στο ρόστερ του (προφανώς θα υπάρξουν και παίκτες που θα φύγουν επειδή οι προτάσεις κρίθηκαν συμφέρουσες, όπως π.χ. ο Βέλεθ κι όχι επειδή αξιολογήθηκε ότι δεν κάνουν), προκειμένου ο Παναθηναϊκός να φτάσει στο σημείο από την επόμενη σεζόν να προσθέτει το πολύ 3-4 μεταγραφές.

Και από εκεί και πέρα, κάθε χρόνο, να γίνονται οι λιγότερες δυνατές προσθαφαιρέσεις.

Αυτός είναι ο στόχος του Γιοβάνοβιτς: να ακολουθήσει το παράδειγμα του Κλοπ στη Λίβερπουλ. Και να προσθέτει στην ομάδα μόνο ελάχιστες ποιοτικές πινελιές.

Αυτό είναι το πλάνο και το όραμά του, εξ ου και η περίφημη δήλωσή: «δεν πρόκειται να πάρουμε παίκτες για 2-3 ματς, αλλά για 2-3 χρόνια».

Φέτος έχουν ήδη αποχωρήσει εννέα παίκτες (Αγιούμπ, Μπεχ, Μακέντα, Καρλίτος, Βιγιαφάνιες, Μαουρίσιο, Χατζηγιοβάνης, Χατζηθεοδωρίδης και Βέλεθ) συν τους τρεις δανεικούς που δεν έγιναν κινήσεις αγοράς (Γκατσίνοβιτς, Βιτάλ, Λούντκβιστ).

Πέρυσι ήταν επίσης εννέα οι αποχωρήσεις. Σύνολο 18 σε δύο καλοκαίρια.

Από την επόμενη σεζόν, ωστόσο, αυτά τα νούμερα ξεχάστε τα…

Αντί για υστερόγραφο, δύο λόγια για την πρεμιέρα απέναντι στον Ιωνικό στη Λεωφόρο.

Οταν δεν είσαι και τόσο καλά αγωνιστικά, είναι πολύ σημαντικό να διαθέτεις παίκτες με προσωπικότητα για να «καθαρίζουν» το τρίποντο.

Η μεγάλη απόκρουση του Μπρινιόλι και η ποιοτική έμπνευση του Σπόραρ, καθόρισαν κατά κύριο λόγο το αποτέλεσμα.

Στο πρώτο ημίχρονο και ειδικότερα μέχρι το 30’ η ομάδα δεν ήταν καλή. Είχε μεν πάθος και ενθουσιασμό για να ικανοποιήσει τον κόσμο που μετέφερε ξανά τρομερό παλμό, αλλά υπήρχε ταυτόχρονα αναίτια βιασύνη και πολλά ατομικά λάθη.

Ακόμη και από παίκτες που δεν περίμενες με τίποτα, με πρώτο τον Πέρεθ.

Τα απρόσμενα αυτά λάθη έφεραν κακές τακτικές τοποθετήσεις στην προσπάθεια για ανάκτηση της μπάλας και ως συνέπεια αυτού ήταν να προκύπτουν κακές (μη οργανωμένες) επιστροφές στην άμυνα, που καθιστούσαν επικίνδυνο τον Ιωνικό σε καταστάσεις επιθετικού τρανζίσιον.

Η ομάδα της Νίκαιας έδειξε καλή οργάνωση, πίεσε (απρόσμενα τόσο) ψηλά και έβγαλε μεγάλες εντάσεις για περίπου μισή ώρα αγώνα. Μετά, μάλλον φυσιολογικά, «έσκασε».

Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν πολύ καλύτερη η εικόνα του Παναθηναϊκού, χωρίς φυσικά να είναι εντυπωσιακή.

Υπήρχε απόλυτος έλεγχος του ρυθμού, μηδενικές απειλές και καλύτερη κυκλοφορία, οργάνωση και συνοχή των γραμμών. Αυτό που έλειπε ήταν οι ποιοτικές εμπνεύσεις στο επιθετικό τρίτο και το συνδυαστικό ποδόσφαιρο μπροστά από την αντίπαλη περιοχή προκειμένου να «ταϊστούν» οι δύο εξτρέμ και ο επιθετικός κορυφής.

Για αυτό έρχεται ο παιχταράς Μπερνάρ, για αυτό και θα αποκτηθεί ένας ακόμη δημιουργικός μέσος, γι’ αυτό τόσο καιρό είχαμε επισημάνει ότι εκεί εντοπιζόταν το έλλειμμα του ρόστερ.

Βρισκόμαστε στην αρχή της σεζόν, η ομάδα θα ήταν παράλογο να βρίσκεται στο μάξιμουμ της φόρμας της και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει αλλάξει το στιλ παιχνιδιού της και ότι έχει πολύ μεγάλα, τεράστια, περιθώρια βελτίωσης.

Ολοι οι νέοι παίκτες που αποκτήθηκαν και θα αποκτηθούν θα χρειαστούν κάποιο χρόνο προσαρμογής στη φιλοσοφία και τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα. Αλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.

Σαφές είναι επίσης ότι φέτος υπάρχουν πολύ περισσότερες λύσεις γενικώς, ότι «γέμισαν» ποιότητα οι θέσεις των εξτρέμ και θα είναι πλήρης ο άξονας στο κέντρο.

Εάν γινόταν και μία ακόμα προσθήκη στο κέντρο της άμυνας ως αντιστάθμισμα πώλησης, για παράδειγμα, του Σάρλια, θα υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια.