Το Τριφύλλι επιστρέφει: Πριν ένα χρόνο θα μας περνούσαν για τρελούς

Οδηγηθείτε ένα χρόνο πριν. Ακόμη περισσότερο, δύο χρόνια πριν. Στην κατάσταση που ήταν τότε ο Παναθηναϊκός, σε κάθε του επίπεδο. ΠΑΕ, ΚΑΕ και Ερασιτέχνη. Παράλληλα, βάλτε στο μυαλό σας τις μεταγραφές που έχουν γίνει σε αυτή την pre-season. Αν σας το έλεγε κανείς, θα το πιστεύατε ή θα τον περνούσατε για τρελό; Μάλλον το δεύτερο. Αν όχι σίγουρα.

Προφανώς κι ακόμη υπάρχουν… χαλινάρια σε επίπεδο αισιοδοξίας. Υπάρχουν δύσπιστοι. Κόσμος που πικράθηκε, βίωσε άσχημες καταστάσεις για το μέγεθος του Τριφυλλιού. Κανείς δεν τους αδικεί. Χρειάζεται χρόνος για να αισθανθούν πως ο κύκλος της αθλητικής ζωής ξαναγύρισε στο σημείο που οι Πράσινοι χαμογελούν και θα χαμογελάσουν ακόμη περισσότερο.

Πέρα απ’ το ζήτημα των εγκαταστάσεων (Βοτανικός, ΟΑΚΑ) που είναι ζωτικής σημασίας και είτε προχωρούν είτε απομένουν τυπικές υπογραφές για να περάσουν στο Τριφύλλι. Ο Παναθηναϊκός τουλάχιστον στα ομαδικά αθλήματα, βγαίνει οριστικά από καταστάσεις πικρές και «ξένες» για το μέγεθός του.

Αναφορικά με την ΠΑΕ, είναι προφανές. Υπάρχει υπερενθουσιασμός, υπάρχει ξανά ελπίδα, στοιχείο που ήταν το δυσκολότερα απ’ όλα. Μεταγραφές επιπέδου Βέρμπιτς, Σπόραρ, Μάγκνουσον έχουν πραγματοποιηθεί και το Τριφύλλι «κυνηγά» ακόμη σπουδαιότερα πράγματα. Η τεράστια προσπάθεια για τον Μπερνάρ, τα λέει όλα. Χρήματα που είναι προς διάθεση για να ανεβάσουν ποιοτικά σκαλοπάτια την ομάδα, για να την επαναφέρουν σε ρόλους διεκδίκησης όχι της Ευρώπης, αλλά των τίτλων. Της κορυφής. Χωρίς πλέον να είναι οι Πράσινοι ο φτωχός συγγενής που είχε «ταβάνι» τις 200.000 συμβόλαιο πριν μερικά χρόνια.

Στο μπάσκετ η ΚΑΕ βγήκε από ένα τέλμα εσόδων-εξόδων με την επανενεργοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ήδη έκανε μεταγραφές επιπέδου Euroleague, αναζητώντας την επαναφορά σε φυσιολογικά αγωνιστικά επίπεδα. Παύοντας να «παλεύει» για την απόκτηση παικτών τύπου Οκάρο ή Πέρι, παύοντας να μπορεί να κυνηγήσει μόνο «λαχεία» κι άντε καμιά ευκαιρία με αστερίσκους, όπως ήταν ο Νέντοβιτς. Από μόνη της η μεταγραφή του Γκριγκόνις και ο τρόπος που έγινε, πληρώνοντας και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δείχνει πόσο έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα.

Στο βόλεϊ έτσι κι αλλιώς η ομάδα βάδιζε σε πιο ήρεμα μονοπάτια έτσι κι αλλιώς. Αλλά και πάλι κινήσεις επιπέδου Ερνάντεζ και Κόβαρ, μόνο στα όνειρά τους μπορούσαν να δουν οι Παναθηναϊκοί τα προηγούμενα χρόνια. Ειδικά ο πρώτος, το κασέ του οποίου ξεπερνούσε το συνολικό μπάτζετ των εποχών που είχε φτάσει η ομάδα να «χαροπαλεύει» και χρειαζόταν υπερπροσπάθεια για παραμονή στην κατηγορία.

Προφανώς και το τώρα είναι το φυσιολογικό. Ή έστω πιο κοντά στο φυσιολογικό. Παρότι φαίνεται πως νομοτελειακά φτάνει εκεί. Τα δύσκολα για το σύνολο του συλλόγου, μοιάζουν να έχουν περάσει. Το καλοκαίρι του 2022 έχει το μικρότερο δυνατό άγχος για τους Παναθηναϊκούς. Τουλάχιστον σε επίπεδο αγωνίας για το που βαδίζει ο σύλλογος ή μερικά τμήματά του έστω. Αγωνίας για το τι ξημερώνει. Πλέον υπάρχει ανυπομονησία και προσμονή.

Είναι ωραίο το άγχος για να περιμένεις ποιο 8άρι ή 10άρι θα πάρεις, ποιο φόργουορντ στο μπάσκετ και τι θα γίνει με τον Μήτογλου και πάει λέγοντας. Όλα και όλοι κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους. Προφανώς. Απλά μετά από πολλά χρόνια, έζησαν οι Παναθηναϊκοί μια pre-season με έγνοιες μεταγραφικές και όχι χίλια δυο στενάχωρα στοιχεία που φάνταζαν εντελώς ξένα για το μέγεθος του σωματείου.