Ο Ιβάν με τα αμέτρητα καλά του και το ένα «κακό» του…

Ο Παναθηναϊκός που αποκλείστηκε ενώ μπορούσε να προκριθεί και μπαίνει στην εγχώρια σεζόν για μεγάλα πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε λοιπόν από την Σλάβια Πράγας. Ισχύει ότι αδικήθηκε από την διαιτησία και στα δύο ματς, ισχύει ότι ήταν άτυχος και απρόσεκτος με την πανδημία στο πρώτο ματς, αλλά κυρίως ισχύει ότι δεν ήταν όσο έτοιμος έπρεπε για αυτά τα δύο ματς. Όχι ως ομάδα, ως ομάδα μια χαρά προετοιμασμένος ήταν και απολύτως ανταγωνιστικός, αλλά ως club εμφανίστηκε ανέτοιμος. Με έναν εντελώς άδειο πάγκο, ακόμη και με αναγκαστικές λύσεις στη βασική ενδεκάδα (Βαγιανίδης δεξί εξτρέμ και χωρίς δεκάρι, διότι δεν υπάρχει τέτοιο στο ρόστερ), ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να προκριθεί και δεν τα κατάφερε.

Κανένα από τα παραπάνω «αν», δεν σημαίνει ότι θα οδηγούσαν οπωσδήποτε σε πρόκριση του Παναθηναϊκού. Ούτε τα διαιτητικά λάθη αν δεν είχαν γίνει, ούτε η απροσεξία και η ατυχία του Παναθηναϊκού, αν δεν είχε υπάρξει, ούτε η καθυστέρηση στον μεταγραφικό σχεδιασμό, αν δεν είχε σημειωθεί, είναι βέβαιο ότι θα άλλαζαν τα δεδομένα στο ζευγάρι και την πρόκριση, αλλά ο Παναθηναϊκός οφείλει να δει τι έκανε ο ίδιος λάθος και όχι τα λάθη των διαιτητών ή την ανυπαρξία VAR, γιατί αυτά δεν μπορεί να τα επηρεάσει.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς άλλωστε το είχε πει από πέρυσι μετά τον τελικό του Κυπέλλου και την κατάκτηση του τροπαίου, ότι «όλο αυτό που κάναμε για να έχει νόημα πρέπει να μπούμε στους ομίλους…» και ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε στους ομίλους. Η αποτυχία λοιπόν είναι δεδομένη και κανείς δεν πρέπει να κρυφτεί από αυτήν. Οποιος δεν έχει απαιτήσεις δεν πρόκειται να προοδεύσει και προφανώς πρέπει να είναι απαίτηση για τον Παναθηναϊκό η συμμετοχή στους ομίλους του Conference League. Δυστυχώς λοιπόν ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο σχεδιασμού δεν προετοιμάστηκε καλά. Είναι αυτό το ένα μειονέκτημα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος προκειμένου να είναι 100% σίγουρος και σε ορισμένες περιπτώσεις για να προστατέψει τα ταμεία του συλλόγου με υπερβάλλοντα ζήλο θα έλεγε κάποιος (βλέπε περίπτωση Γκατσίνοβιτς), άφησε την ομάδα σε αυτά τα δύο κρίσιμα ματς αρκετά άδεια από επιλογές και παίκτες.

Ακόμη κι αυτό το ελάττωμα όμως, που σε κάποιες περιπτώσεις είναι και προτέρημα, το ξεπερνάς, ή κάνεις τα στραβά μάτια, μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα του Ιβάν. Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είναι όχι απλώς στο σωστό δρόμο, αλλά στον καλύτερο δυνατό. Ο Ιβάν έχει φτιάξει μία ομάδα με αρχές, μοντέρνα, με σχέδιο, με αυτοματισμούς (το γκολ που έβαλε στην Σλάβια είναι γκολ του προπονητή, όχι των παικτών) και πλέον την συμπληρώνει με προσωπικότητα, η οποία είναι απαραίτητη για να περάσει στο επόμενο βήμα. Και το επόμενο βήμα με βάση τα όσα είδα στη Λεωφόρο έρχεται με μεγάλη ταχύτητα. Ο Παναθηναϊκός δεν θα είναι φέτος μία ομάδα που θα κυνηγήσει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ο Παναθηναϊκός θα είναι φέτος μία ομάδα που μετά από χρόνια θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν θα το κατακτήσει κιόλας, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα το διεκδικήσει.

Είναι έτοιμος ο Παναθηναϊκός γι’ αυτό, και ο προπονητής του και οι ποδοσφαιριστές του και η ομάδα, το «φωνάζουν» ότι είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Οι προσθήκες που ήδη έχουν γίνει είναι απολύτως ταιριαστές στο πλάνο του προπονητή και στις περιπτώσεις του Μάγκνουσον και του Σπόραρ, μπορούμε ήδη να εκτιμήσουμε ότι συνιστούν ποιοτική αναβάθμιση. Ο Ισλανδός στόπερ είχε έτσι κι’ αλλιώς βιογραφικό που «φώναζε» ότι θα είναι ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του Παναθηναϊκού, η εμφάνισή του με τη Σλάβια το επιβεβαίωσε με άνεση. Ο Μάγκνουσον ήταν απολαυστικός, δεν χόρταινες να τον βλέπεις είτε να πασάρει, είτε να μαρκάρει χώρους και αντιπάλους. Ο δε Σπόραρ μπορεί να έβαλε και να έχασε γκολ, κυρίως όμως μας έδειξε πόσο καλός είναι και πόσο παίκτης του συνόλου είναι, από τις κινήσεις του στο χώρο και χωρίς τη μπάλα. Ένας σέντερ φορ, που είναι λίγο βαρύς, δεν είναι γρήγορος, αλλά ξέρει μπάλα και τακτικά είναι άριστος. Σε όλες τις φάσεις που ο Παναθηναϊκός βγήκε σωστά στην επίθεση ο Σπόραρ είτε ήξερε που να πάει για να του έρθει η μπάλα στα πόδια (δοκάρι, χαμένο τετ α τετ και γκολ), είτε ήξερε πώς να κινηθεί για να δημιουργήσει διάδρομο για κάποιον συμπαίκτη.

Και θεωρητικά η καλύτερη μεταγραφή ως τώρα είναι αυτή του Βέρμπιτς, ο οποίος μέχρι πρόσφατα έκανε την διαφορά στη Ντινάμο Κιέβου, και επίσης θεωρητικά έρχονται ακόμη 2-3 ποιοτικές μεταγραφές.

Δεν είναι όμως μόνο οι μεταγραφές και οι προσθήκες, είναι η ομάδα, οι αρχές της, το πρέσινγκ της, η ομοιογένειά της, το κλίμα της, οι αυτοματισμοί της. Και είναι πλέον και η εμπιστοσύνη, η πίστη, η αυτοπεποίθηση που αναβλύζει από την ομάδα του Παναθηναϊκού. Μία πίστη που έχει μεταφερθεί στην κερκίδα με τέτοιο τρόπο, που νομίζω ότι η Λεωφόρος φέτος θα ζήσει πολλά ακόμη sold out και όχι μόνο σε ντέρμπι.

Η αποτυχία του αποκλεισμού από την Σλάβια και τους ομίλους είναι εκεί και κανείς δεν πρέπει να την κρύψει κάτω από το χαλί, εκεί όμως είναι και η προοπτική αυτού του Παναθηναϊκού. Και είναι τέτοια, χάρη στον άνθρωπο που έχει στον πάγκο της, που νομίζω ότι με τον Ιβάν ο Παναθηναϊκός σύντομα θα γευτεί κι’ άλλους εγχώριους τίτλους και συμμετοχές σε ομίλους, και ευρωπαϊκές πορείες. Πλέον δεν είμαστε στη φάση που το νερό μπήκε στο αυλάκι, είμαστε στη φάση που το νερό τρέχει γρήγορα και με ορμή…