By Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έδειξε από το πρώτο φιλικό πώς μπορεί να μετατρέψει μια καλή πλην γήινη ομάδα σε διεκδικήτρια μεταλλίου. Αυτή η Εθνική είναι η δική του (και δική μας) ομάδα.Το πρώτο φιλικό της Εθνικής ομάδας ήταν αρκετό για να μας δείξει αυτό που λίγο-πολύ γνωρίζαμε αλλά ίσως φοβόμασταν να παραδεχτούμε. Η «επίσημη αγαπημένη» είναι πολύ απλά… άλλη ομάδα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στις τάξεις της. Από μια καλή μεν πλην γήινη και ευάλωτη ομάδα όσο εκείνος απουσίαζε (όπως το 2017 ή το 2021) ή έπαιρνε ανάσες στον πάγκο, θαρρείς και μετατρεπόταν σε μια πολεμική μηχανή με εκείνον στις τάξεις της. Κι από εκεί που, όσο εκείνος έλειπε, το μετάλλιο φάνταζε μακρινό και μάλλον άπιαστο όνειρο, με εκείνον φαντάζει ρεαλιστικός στόχος.Μπορεί η διαφορά να ήταν λιγότερο «τρανταχτή» αν έπαιζαν ο Σλούκας και ο Παπαγιάννης, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Αυτή η ομάδα είναι η ομάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και μόνο με εκείνον σε θέση οδηγού μπορεί να φτάσει στη γη της επαγγελίας. Χωρίς, φυσικά, να υποτιμά κανείς την αναγκαία βοήθεια των υπολοίπων, που θα είναι κομβική όταν ο Greek Freak θα έχει να αντιμετωπίσει ανώτερες, πιο έτοιμες και πιο διαβασμένες ομάδες από την ανανεωμένη και επίσης ελλιπή Ισπανία, που θα ορθώνουν μπροστά του ανθρώπινα τείχη και θα επιστρατεύουν θεμιτά και μη μέσα (όπως έκαναν και οι Ίβηρες εις μάτην) για να τον αναχαιτίσουν.
Πέρα από το εξωγήινο ταλέντο και κορμί του αισθητά βελτιωμένου για να ανταποκριθεί στο FIBA Basketball Γιάννη Αντετοκούνμπο, είδαμε κι άλλα όμορφα, αλλά και κάποια ανησυχητικά στοιχεία από την Εθνική στην πρώτη της παράσταση. Είδαμε διάθεση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό από όλους, αναρίθμητες βουτιές και χέρια στην μπάλα, είδαμε άμυνα με αλλαγές που ώρες-ώρες έκρυβε το καλάθι στον αντίπαλο και τον ωθούσε σε λάθη ή σουτ απελπισίας, είδαμε διαρκή κίνηση στην επίθεση, με κινήσεις μακριά από την μπάλα και καλές συνεργασίες… Ξεκάθαρες πινελιές του Δημήτρη Ιτούδη, που μόνο ως… αρπαχτή δεν βλέπει την αποστολή που ανέλαβε και δουλεύει μέχρι εξαντλήσεως, όχι μόνο για τα παιχνίδια, αλλά και τις προπονήσεις. Είδαμε όμως και διαστήματα με στατικότητα, έλλειψη ιδεών και πολλά εύκολα λάθη. Κυρίως, αν όχι μόνο, στα σημεία που ο Greek Freak αναπαυόταν.
Ο δρόμος είναι μακρύς και η Εθνική ομάδα μόνο καλύτερη μπορεί να εμφανιστεί στη συνέχεια, μέσα από τη δουλειά και την επιστροφή του Σλούκα και (ελπίζουμε) του Παπαγιάννη. Μια ομάδα που δουλεύει δεδομένα καλά, αν έχει υγεία, τέτοιον Γιάννη και τους υπόλοιπους έτοιμους να επιτελέσουν τους ρόλους τους, έχει όλα τα φόντα για να πετύχει.
ΥΓ: Η καλύτερη απάντηση στο #notmynationalteam ήταν οι 17.000 θεατές στο ΟΑΚΑ που αποθέωσαν τον Γιάννη, τον Θανάση, τον Κώστα και τα άλλα παιδιά. Γιατί όσοι είναι και αισθάνονται Έλληνες είναι ευπρόσδεκτοι σε αυτή την ομάδα. Οι ανεγκέφαλοι και φασίστες, απεναντίας, είναι οι ανεπιθύμητοι.
Comments