Στον Παναθηναϊκό δεν αρμόζει η κλάψα

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πολύ σωστά καλλιεργεί τον σπόρο της βελτίωσης και όχι το μικρόβιο της μιζέριας.

Είναι εύκολο και βολικό να σταθείς στην κακή διαιτησία, να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι, να αναθεματίζεις, να καταριέσαι το διαιτητή και να λες τι θα γινόταν αν είχες μια κανονική διαιτησία. Αλλά και να το κάνεις, τι θα αλλάξει; Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει και το μόνο που θα μείνει στο τέλος, θα είναι μια ομάδα με χαλασμένο μυαλό, που θα μπει στη ρεβάνς κι αντί να σκέφτεται την ανατροπή, θα σκέφτεται την αδικία του πρώτου αγώνα. Κι αν ο Παναθηναϊκός μπει με μια τέτοια μενταλιτέ στη ρεβάνς της Λεωφόρου, θα αποκλειστεί χωρίς καν να παλέψει και θα πετάξει στα σκουπίδια ακόμα και τις μειωμένες ελπίδες που έχει για να προκριθεί.

Ασφαλώς και αδικήθηκε από τη διαιτησία. Αλλά αδίκησε και τον εαυτό του. Έχασε τη συγκέντρωσή του, παρουσίασε τεράστια κενά στην άμυνά του, έδωσε δικαιώματα. Το έχουμε ξαναδεί το συγκεκριμένο σύμπτωμα και στην περσινή σεζόν, τόσο στο Βόλο όσο και στα Γιάννενα, όπου έμεινε, με επίσης άδικες αποφάσεις με παίκτη λιγότερο. Τι έκανε τότε; Μια τρύπα στο νερό, όπως και στην Πράγα: εκνευρίστηκε, “χαλάστηκε”, ξέχασε τις οδηγίες του προπονητή, σταμάτησε ο ένας παίκτης να καλύπτει τον άλλον, προσπάθησε με τρόπο σπασμωδικό και άγαρμπο να βρει ένα γκολ. Καλώς ή κακώς, σε ένα παιχνίδι μπορεί να βρεθείς με παίκτη λιγότερο, είτε δικαίως, είτε αδίκως.

Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι και τι κάνεις για να μασκαρέψεις αυτή την αριθμητική ανισορροπία, πώς διαμορφώνεις το πλάνο και το παιχνίδι σου, ώστε να κλείσεις τους διαδρόμους πίσω και να βρεις ευκαιρίες μπροστά στις αντεπιθέσεις.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι τελειωμένος, ούτε χαμένος στη ρεβάνς στη Λεωφόρο – κι ας κουβαλάει ένα “βαρύ” 2-0 κι ας πρέπει να κυνηγήσει τη μεγάλη ανατροπή χωρίς τον Παλάσιος. Ο Γιοβάνοβιτς είμαι σίγουρος ότι το πιστεύει και το θέμα είναι να το πιστέψουν και οι παίκτες του, ώστε στη συνέχεια να το πιστέψει και η εξέδρα και όλη αυτή την πίεση να τη μεταφέρουν στις πλάτες των παικτών της Σλάβια, με την ελπίδα να τους “πλακώσει”. Κι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος όπου ο καλός προπονητής αντί να κάνει την παραμικρή αναφορά στη διαιτησία και το ρόλο που αυτή έπαιξε, επέλεξε να μιλήσει μετά το τέλος του ματς για το πόσο καλύτερη ομάδα ήταν η Σλάβια και πόσο πολύ πρέπει να βελτιωθεί η ομάδα του στη ρεβάνς.

Τι θέλει να κάνει ο Γιοβάνοβιτς; Να τσιγκλήσει τον εγωισμό των παικτών του – μια που ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι τη ρεβάνς είναι ουσιαστικά ελάχιστος για να προλάβει η ομάδα του να βελτιωθεί ριζικά. Να τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να προκριθούν, αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν ξεχάσουν τη διαιτησία του πρώτου αγώνα και θυμηθούν τα λάθη που έκαναν, ώστε να μην τα επαναλάβουν. Να τους κάνει τελικά να ασχοληθούν μόνο με αυτό που πρέπει να ασχολούνται: με το να παίζουν μπάλα. Μπάλα στρωτή, πειθαρχημένη, ακολουθώντας τις οδηγίες τις δικές του και τα όσα έχουν διδαχθεί στην προετοιμασία.

Οι φωνές για τη διαιτησία είναι “δουλειά” της διοίκησης, των ΜΜΕ, των οπαδών = σίγουρα πάντως όχι των παικτών. Αν οι παίκτες του, στις μέρες που ακολουθούν, καταφέρουν να επικεντρωθούν μόνο στο δικό τους κομμάτι, το αγωνιστικό, χωρίς να σκοτεινιάζει η σκέψη τους από τα όσα έγιναν το βράδυ της Πέμπτης, ο Παναθηναϊκός έχει τις πιθανότητές του να κυνηγήσει κάτι πραγματικά δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και σπουδαίο.

Πηγή: onsports.gr